نکات کلیدی
1. تفکر انسانی از طریق همکاری و قصد مشترک تکامل یافته است
تفکر انسانی، بداهه‌پردازی فردی است که در یک ماتریس اجتماعی-فرهنگی تنیده شده است.
دیدگاه تکاملی: فرضیه‌ی قصد مشترک پیشنهاد می‌کند که تفکر انسانی در پاسخ به نیاز به هماهنگی اجتماعی تکامل یافته است. این فرآیند در دو مرحله کلیدی رخ داد:
- قصد مشترک: انسان‌های اولیه توانایی تشکیل اهداف مشترک و توجه مشترک با شرکای خاص را توسعه دادند.
- قصد جمعی: انسان‌های مدرن کنوانسیون‌ها، هنجارها و نهادهای گروهی را ایجاد کردند.
این سازگاری‌ها منجر به شکل‌های جدیدی از نمایندگی شناختی، استنتاج و خودنظارت شد و قصد فردی شبیه به میمون‌ها را به شیوه‌های منحصر به فرد تفکر انسانی تبدیل کرد. بنابراین، تکامل شناخت انسانی از تکامل اجتماعی و همکاری انسانی جدایی‌ناپذیر است.
2. میمون‌های بزرگ دارای شناخت فردی پیشرفته و درک اجتماعی هستند
شناخت و تفکر میمون‌های بزرگ به این شیوه زندگی اجتماعی، اما نه چندان همکاری‌آمیز، سازگار شده است.
قصد فردی: میمون‌های بزرگ در سه حوزه کلیدی توانایی‌های شناختی پیشرفته‌ای را نشان می‌دهند:
- نمایندگی شناختی: آن‌ها از مدل‌های تصویری و طرح‌واره‌ای برای درک محیط خود استفاده می‌کنند.
- استنتاج‌های علّی و قصدی: میمون‌ها می‌توانند استنتاج‌های منطقی درباره رویدادهای فیزیکی و اجتماعی انجام دهند.
- خودنظارت رفتاری: آن‌ها فرآیندهای تصمیم‌گیری خود را ارزیابی می‌کنند.
با این حال، شناخت میمون‌های بزرگ عمدتاً برای رقابت و نه همکاری سازگار شده است. آن‌ها دیگران را به عنوان عاملان قصدی درک می‌کنند اما در قصد مشترک یا ارتباط همکاری‌آمیز به شیوه‌ای که انسان‌ها انجام می‌دهند، شرکت نمی‌کنند.
3. انسان‌های اولیه برای فعالیت‌های همکاری‌جویانه قصد مشترک را توسعه دادند
قصد مشترک انسان‌های اولیه و تفکر دوم شخصه یک شکاف رادیکال را نمایان می‌سازد، نوع جدیدی از رابطه بین اجتماعی بودن و تفکر.
حل مسئله همکاری‌جویانه: قصد مشترک به عنوان انسان‌های اولیه با چالش‌های اکولوژیکی جدیدی که نیاز به همکاری برای بقا داشت، ظهور کرد. این منجر به:
- تشکیل اهداف مشترک با نقش‌های فردی
- توسعه توجه مشترک با دیدگاه‌های فردی
- ایجاد ساختار دو سطحی از اشتراک همزمان و فردیت
این سازگاری‌ها به انسان‌های اولیه اجازه داد تا اقدامات و توجه خود را به طور مؤثرتری هماهنگ کنند و منجر به شکل‌های جدیدی از حل مسئله همکاری‌جویانه و تعامل اجتماعی شود. این درگیری "دوم شخصه" پایه‌گذار اشکال پیچیده‌تری از اجتماعی بودن و شناخت انسانی بود.
4. ارتباط همکاری‌آمیز برای هماهنگی اقدامات و دیدگاه‌ها ظهور کرد
انسان‌ها، اما نه دیگر پریمات‌ها، در ارتباطات خود همکاری می‌کنند تا برای دیگران آسان‌تر شود که دیدگاه آن‌ها را بپذیرند و حتی اگر بخواهند آن را دستکاری کنند.
ارتباط غیرکلامی: انسان‌های اولیه اشکال جدیدی از ارتباط همکاری‌آمیز را عمدتاً از طریق اشاره و نمایش ایجاد کردند. این نیازمند:
- پذیرش دیدگاه دیگران
- انجام استنتاج‌های اجتماعی بازگشتی
- شرکت در خودنظارت اجتماعی
ارتباط همکاری‌آمیز به انسان‌های اولیه اجازه داد تا اقدامات خود را هماهنگ کرده و اطلاعات را به طور مؤثرتری به اشتراک بگذارند. این همچنین منجر به توانایی‌های شناختی جدیدی شد، مانند ظرفیت نمایندگی نمادین و توانایی استدلال درباره حالات ذهنی دیگران.
5. انسان‌های مدرن از طریق شیوه‌های فرهنگی قصد جمعی را ایجاد کردند
انسان‌های مدرن از صفر شروع نکردند بلکه از همکاری انسان‌های اولیه آغاز کردند.
ذهنیت گروهی: انتقال به شناخت انسانی مدرن شامل:
- توسعه هویت گروهی و زمینه فرهنگی مشترک
- ایجاد شیوه‌های فرهنگی و هنجارهای متعارف
- ظهور نهادهای اجتماعی با نقش‌ها و وضعیت‌های پذیرفته شده جمعی
این قصد جمعی به انسان‌ها اجازه داد تا با غریبه‌ها هماهنگ شوند و جوامع بزرگ‌مقیاس ایجاد کنند. همچنین منجر به توسعه دیدگاه‌های "عینی" و تفکر هنجاری شد، زیرا افراد استانداردها و انتظارات گروه را درونی کردند.
6. زبان متعارف اشکال جدیدی از استدلال و تفکر را ممکن ساخت
ارتباط زبانی متعارف به کودکان در حال توسعه یک سیستم نمایندگی پیش‌ساخته از روش‌های جایگزین مفهوم‌سازی ارائه داد و همه در زمینه فرهنگی مشترک گزینه‌های موجود را می‌دانستند.
نوآوری‌های زبانی: توسعه زبان متعارف چندین پیشرفت کلیدی شناختی را به همراه داشت:
- ایجاد ساختارهای زبانی انتزاعی و محتوای گزاره‌ای
- توانایی بیان ایده‌های پیچیده، از جمله حالات ذهنی و عملیات منطقی
- توسعه استنتاج‌های رسمی و عملی
- تسهیل تفکر بازتابی و گفتگوی درونی
زبان به انسان‌ها اجازه داد تا ایده‌های پیچیده‌تری را منتقل کنند و در اشکال جدیدی از استدلال شرکت کنند. همچنین یک سیستم نمایندگی مشترک را فراهم کرد که می‌توانست برای هر دو ارتباط و تفکر فردی استفاده شود.
7. تفکر انسانی به طور بنیادی تحت تأثیر تعاملات اجتماعی و فرهنگی قرار دارد
انسان‌ها به طور بیولوژیکی ظرفیت‌های اساسی خود را برای ساخت نمایندگی‌های شناختی منحصر به فرد انسانی، اشکال استنتاج و خودنظارت از تعاملات همکاری‌جویانه و ارتباطی خود با دیگر موجودات اجتماعی به ارث می‌برند.
شناخت اجتماعی: توسعه تفکر انسانی به شدت با تجربیات اجتماعی و فرهنگی در هم تنیده است:
- مهارت‌های شناختی از طریق فعالیت‌های همکاری‌جویانه و ارتباطات ظهور می‌کنند
- شیوه‌های فرهنگی و آثار فرهنگی یادگیری و توسعه فردی را تسهیل می‌کنند
- تعاملات اجتماعی شکل‌دهنده نحوه نمایندگی و استدلال افراد درباره جهان هستند
این دیدگاه تأکید می‌کند که شناخت انسانی صرفاً محصول توسعه فردی مغز نیست، بلکه به طور بنیادی تحت تأثیر تعاملات اجتماعی و فرهنگی در طول زندگی قرار دارد.
8. تفکر عینی و هنجاری از دیدگاه‌های گروهی ظهور کرد
استدلال انسانی، حتی زمانی که به طور داخلی با خود انجام می‌شود، بنابراین به نوعی هنجارمندی جمعی آغشته است که در آن فرد اقدامات و تفکر خود را بر اساس هنجارها و استانداردهای گروه تنظیم می‌کند.
خودمدیریت هنجاری: ظهور تفکر عینی و هنجاری شامل:
- توسعه دیدگاه‌های بی‌طرف، "عینی"
- درونی‌سازی هنجارهای اجتماعی و استانداردهای گروه
- ایجاد معیارهای مشترک برای عقلانیت و حقیقت
این فرآیند به انسان‌ها اجازه داد تا درباره مفاهیم انتزاعی استدلال کنند و در اشکال پیچیده‌ای از استدلال و تصمیم‌گیری شرکت کنند. همچنین منجر به توسعه نهادهای فرهنگی مانند علم، قانون و فلسفه شد.
9. رشد فردی نقش حیاتی در توسعه شناخت انسانی ایفا می‌کند
در غیاب یک محیط اجتماعی، این ظرفیت‌ها به دلیل عدم استفاده از بین می‌روند، مانند ظرفیت بینایی در فردی که به طور کامل در تاریکی به دنیا آمده و بزرگ شده است.
دیدگاه توسعه‌ای: توسعه شناخت انسانی شامل:
- تعامل با مراقبان و همسالان از اوایل نوزادی
- قرار گرفتن در معرض آثار فرهنگی، شیوه‌ها و زبان
- درونی‌سازی تدریجی هنجارهای اجتماعی و فرهنگی
این فرآیند توسعه برای ظهور توانایی‌های شناختی منحصر به فرد انسانی حیاتی است. بدون ورودی اجتماعی و فرهنگی مناسب در طول توسعه، افراد قادر به توسعه دامنه کامل ظرفیت‌های شناختی انسانی نخواهند بود و این امر نقش اساسی تعامل اجتماعی در شناخت انسانی را برجسته می‌کند.
آخرین به‌روزرسانی::
نقد و بررسی
کتاب تاریخ طبیعی تفکر انسانی نظریه‌ی توماسلو را ارائه می‌دهد که بر اساس آن، شناخت انسانی از طریق تعاملات اجتماعی تعاونی تکامل یافته و از نیت فردی به نیت مشترک و سپس به نیت جمعی توسعه یافته است. خوانندگان ایده‌های کتاب را جذاب و به خوبی با شواهد تجربی، به ویژه مقایسه‌های بین میمون‌ها و کودکان انسان، پشتیبانی شده یافتند. بسیاری از رویکرد بین‌رشته‌ای توماسلو که از روانشناسی، انسان‌شناسی و فلسفه بهره می‌برد، تمجید کردند. با این حال، برخی سبک نوشتاری آکادمیک و متراکم و تکراری بودن آن را مورد انتقاد قرار دادند. به طور کلی، منتقدان آن را اثری مهم و اندیشه‌برانگیز درباره‌ی منشأ شناخت انسانی دانستند، با وجود طبیعت چالش‌برانگیزش.