Being Myself

1. خود واقعی ما: آگاهی تغییرناپذیر پشت تجربه

خود واقعی یا وجود ما پیش از افکار و احساسات است و مستقل از آن‌ها می‌باشد. خود واقعی ما نیازی به تلاش یا تمرین برای مستقل شدن ندارد. این خود همیشه و به طور ذاتی آزاد است. تنها لازم است که آن را به این شکل بشناسیم.

طبیعت واقعی ما آگاهی خالص است. این آگاهی پس‌زمینه‌ای ثابت و تغییرناپذیر از تمام تجربیات ماست. این آگاهی تحت تأثیر افکار، احساسات یا حس‌ها قرار نمی‌گیرد، درست مانند اینکه یک صفحه نمایش تحت تأثیر تصاویری که بر روی آن نمایش داده می‌شود، قرار نمی‌گیرد. این آگاهی:

• همیشه حاضر است: هرگز نمی‌آید یا نمی‌رود
• نامحدود است: هیچ مرز یا شکلی ندارد
• به طور ذاتی آرام است: نمی‌تواند توسط تجربه مختل شود
• به طور بی‌قید و شرط کامل است: برای کامل شدن به هیچ چیز از تجربه نیاز ندارد

خود واقعی ما چیزی نیست که نیاز به خلق یا دستیابی به آن داشته باشیم. این خود در حال حاضر همان چیزی است که هستیم، همیشه حاضر و به طور آزاد در دسترس است. چالش در دستیابی به آن نیست، بلکه در شناخت آنچه که در حال حاضر وجود دارد، است.

2. پرده تجربه: چگونه با طبیعت واقعی خود ارتباط خود را از دست می‌دهیم

رنج بهایی است که برای این فراموشی می‌پردازیم. این یک فراخوان از خود ما به خود ماست که می‌گوید: «برگرد! به من برگرد. من همان چیزی هستم که به دنبالش هستی، اما در جهت نادرست به دنبالم می‌گردی.»

ما طبیعت واقعی خود را از طریق شناسایی فراموش می‌کنیم. وقتی که به شدت در محتوای تجربه‌مان—افکار، احساسات، حس‌ها و ادراکات—غرق می‌شویم، به طور موقت دید خود را نسبت به خود واقعی‌مان از دست می‌دهیم. این مانند این است که یک صفحه نمایش آن‌قدر در فیلمی که نمایش می‌دهد غرق شود که فراموش کند که یک صفحه نمایش است.

عواقب این فراموشی شامل:

• احساس جدایی و محدودیت
• احساس کمبود، آسیب‌پذیری و ناتمامی
• بروز ترس، خواسته و رنج
• جستجوی مداوم برای تکمیل در اشیاء و تجربیات خارجی

این رنج و جستجو مجازات نیستند، بلکه یادآورهایی هستند. آن‌ها فراخوان‌هایی از خود واقعی ما هستند که ما را به یادآوری طبیعت اساسی‌مان و بازگشت به آرامش و تکمیلی که همیشه در هسته‌مان حاضر است، ترغیب می‌کنند.

3. مسیر درونی: شناخت خود به عنوان آگاهی خالص

برای رفع این موضوع، ابتدا باید تمایزی بین داننده و دانسته، تجربه‌کننده و تجربه‌شده، شاهد و شاهدشده قائل شویم. بعداً این تمایز را از بین خواهیم برد، اما برای کسی که در تجربه گم شده است و با هر فکر، احساس، فعالیت و رابطه‌ای شناسایی می‌شود، لازم است که ابتدا این تمایز را قائل شود.

مسیر درونی شامل تمایز است. این رویکرد ما را دعوت می‌کند تا بین محتوای تجربه‌مان و آگاهی که در آن تمام تجربه‌ها ظاهر می‌شوند، تمایز قائل شویم. این یک فرآیند از توجه به این است که ما آگاه به افکار، احساسات و حس‌ها هستیم، اما خود این تجربیات نیستیم.

جنبه‌های کلیدی این تمرین شامل:

• شناخت اینکه ما عنصر داننده در تمام تجربه‌ها هستیم
• توجه به حس «خود بودن» یا «من هستم» که بدون توجه به آنچه که تجربه می‌کنیم، ادامه دارد
• استراحت توجه در این حس بودن، نه بر روی اشیاء تجربه
• اجازه دادن به آرامش و کمال طبیعت واقعی‌مان برای نمایان شدن

این فرآیند درباره رد یا سرکوب تجربه نیست، بلکه درباره شناخت هویت واقعی‌مان به عنوان فضای آگاه است که در آن تمام تجربه‌ها رخ می‌دهد.

4. مسیر بیرونی: دیدن تمام تجربه به عنوان تجلی وجود

تمام تجربه یک رنگ‌آمیزی موقتی از وجود بی‌قید و شرط، نامحدود و خودآگاه است. تجربه فعالیت وجود است؛ وجود، تجربه‌ای است که در حالت استراحت قرار دارد.

تمام تجربه یک مدولاسیون از وجود خالص است. هنگامی که ما طبیعت اساسی‌مان را به عنوان آگاهی شناسایی کردیم، می‌توانیم شروع به دیدن کنیم که تمام تجربه از این آگاهی جدا نیست، بلکه در واقع فعالیت یا بیان آن است. این مانند این است که درک کنیم تمام شخصیت‌ها و رویدادها در یک فیلم از همان صفحه نمایش ساخته شده‌اند.

این درک منجر به:

• دیدن وحدت زیرین تمام تنوع ظاهری
• شناخت طبیعت مقدس تمام تجربه‌ها
• تجربه عشق به عنوان شناخت وجود مشترک
• درک زیبایی به عنوان درخشش وجود در فرم

این مسیر بیرونی مسیر درونی را نفی نمی‌کند، بلکه آن را تکمیل می‌کند. با هم، آن‌ها به درک کامل طبیعت غیر دوگانه واقعیت منجر می‌شوند، جایی که خود ما و جهان به عنوان یک کل یکپارچه شناخته می‌شوند.

5. شادی و آرامش: حالت طبیعی وجود ما

شادی ذات خود ماست. این شناخت خود ما از خود است. دانستن وجود خود شادی است.

طبیعت واقعی ما به طور ذاتی آرام و شاد است. درست مانند اینکه یک صفحه نمایش هرگز تحت تأثیر درام یک فیلم قرار نمی‌گیرد، خود واقعی ما هرگز به طور واقعی مضطرب یا کمبود ندارد. آرامش و شادی که به دنبالش هستیم، حالت‌هایی نیستند که باید به آن‌ها دست یابیم، بلکه وضعیت طبیعی ماست زمانی که با تجربیات موقتی شناسایی نمی‌شویم.

نکات کلیدی درباره این آرامش و شادی ذاتی:

• آن‌ها بی‌قید و شرط هستند و به شرایط خارجی وابسته نیستند
• آن‌ها همیشه حاضرند، هرچند اغلب نادیده گرفته می‌شوند
• در لحظات عشق، زیبایی و آرامش عمیق درخشش می‌یابند
• از طریق شناخت و استراحت به عنوان طبیعت واقعی‌مان قابل دسترسی هستند

این درک ما را دعوت می‌کند تا جستجوی شادی را در اشیاء و تجربیات خارجی متوقف کنیم و به جای آن، کمال و آرامشی را که همیشه در هسته‌مان حاضر است، بشناسیم.

6. سفر خودشناسی: از نگاه‌های گذرا تا استقرار

پس از اینکه آن نگاه اول را داشته‌ایم، زندگی ما هرگز مانند قبل نخواهد بود. ما تحت تأثیر چیزی قرار گرفته‌ایم که به یکباره هم جدید و هم آشنا شناخته می‌شود.

خودآگاهی معمولاً یک فرآیند تدریجی است. در حالی که برخی ممکن است یک شناخت ناگهانی و کامل از طبیعت واقعی خود داشته باشند، برای اکثر افراد این یک سفر از نگاه‌های مکرر و استقرار تدریجی است. این فرآیند می‌تواند به آشنایی با یک دوست جدید تشبیه شود که به تدریج آشنا و مهم‌تر در زندگی ما می‌شود.

این سفر معمولاً شامل:

1. نگاه‌های اولیه یا شهود از طبیعت واقعی‌مان
2. کنجکاوی و تحقیق که به تجربیات عمیق‌تر منجر می‌شود
3. «بازگشت‌های» مکرر به خود واقعی‌مان
4. فرسایش تدریجی عادت شناسایی با تجربه
5. افزایش ثبات در شناخت و استراحت به عنوان طبیعت واقعی‌مان

با استقرار بیشتر در طبیعت واقعی‌مان، ویژگی‌های آرامش، شادی و عشق آن شروع به نفوذ در تمام جنبه‌های تجربه و بیان ما می‌کند.

7. زندگی از طبیعت واقعی‌مان: تحول تجربه و روابط

ذهنی که به طور مکرر در ذات خود استراحت می‌کند، به طور فزاینده‌ای با آرامش اشباع می‌شود. وقتی چنین ذهنی به تجربه بازمی‌گردد، آن آرامش را پشت سر نمی‌گذارد. آن را با خود می‌برد و فعالیت‌های تفکر، احساس، حس، ادراک، عمل و ارتباط آن به یک بیان، یک ارتباط و یک جشن از آن آرامش تبدیل می‌شود.

خودآگاهی زندگی ما را به طور کامل متحول می‌کند. هنگامی که ما بیشتر در طبیعت واقعی‌مان مستقر می‌شویم، این شناخت شروع به نفوذ در تمام جنبه‌های تجربه و بیان ما می‌کند. این به معنای فرار از جهان نیست، بلکه به معنای زندگی در آن از مکانی عمیق از درک و آرامش است.

این تحول به صورت زیر تجلی می‌یابد:

• تعادل بیشتر در مواجهه با فراز و نشیب‌های زندگی
• افزایش همدلی و درک برای دیگران
• بیان طبیعی عشق و مهربانی
• حس راحتی و جریان در فعالیت‌های ما
• قدردانی عمیق از زیبایی زندگی

زندگی از طبیعت واقعی‌مان به این معنا نیست که دیگر احساسات یا چالش‌های دشوار را تجربه نمی‌کنیم. بلکه به این معناست که این تجربیات را از مکانی از آگاهی باز و وسیع ملاقات می‌کنیم و اجازه می‌دهیم که از ما عبور کنند بدون اینکه در شناسایی یا مقاومت گیر بیفتیم.

8. «من» مقدس: درک طبیعت الهی خود

نام «من» نامی نیست که یک فرد به خود می‌دهد؛ بلکه نامی است که آگاهی به خود می‌دهد و باید فقط برای آگاهی محفوظ بماند.

«من» نام الهی است. وقتی ما از کلمه «من» استفاده می‌کنیم، به یک خود شخصی محدود اشاره نمی‌کنیم، بلکه به وجود بی‌نهایت و خودآگاه که طبیعت واقعی ماست، اشاره می‌کنیم. این «من» در تمام موجودات یکسان است، آگاهی جهانی که ادیان آن را خدا نامیده‌اند.

درک طبیعت مقدس «من» شامل:

• شناخت اینکه حس «من» یا «خود بودن» ما حضور الهی درون ماست
• احتیاط در محدود کردن این «من» با شناسایی آن با حالات یا ویژگی‌های موقتی
• استفاده از حس «من» یا «من هستم» به عنوان دروازه‌ای به طبیعت واقعی‌مان
• دیدن اینکه شناخت خود ما، شناخت خداست

این درک ما را دعوت می‌کند تا به حس خود با احترام نزدیک شویم و از آن به عنوان یادآوری مداوم از طبیعت واقعی و الهی‌مان استفاده کنیم. این شکاف ظاهری بین شخصی و جهانی را پر می‌کند و نشان می‌دهد که عمیق‌ترین خود ما با واقعیت نهایی یکی است.

آخرین به‌روزرسانی:: September 20, 2024