نکات کلیدی
1. بازارهای مالی: مشاغل ضروری برای جامعه
هر معامله یا محصول مالی سعی دارد حداقل یکی از این مشاغل یا عملکردها را انجام دهد و در بسیاری از موارد، یک محصول مالی واحد بیش از یکی از این شش کار را به طور همزمان انجام می‌دهد.
شش عملکرد. بازارهای مالی شش عملکرد اساسی برای جامعه دارند: انتقال منابع در زمان و مکان، تجمیع منابع و اشتراک مالکیت، کشف قیمت‌های مالی، حل مشکلات اطلاعاتی، تسویه و تسویه پرداخت‌ها و مدیریت ریسک‌ها. این عملکردها فعالیت‌های اقتصادی را با تسهیل وام‌گیری، وام‌دهی، سرمایه‌گذاری و کاهش ریسک پشتیبانی می‌کنند.
انتقال منابع. وام‌گیری، وام‌دهی، پس‌انداز و سرمایه‌گذاری به افراد و کسب‌وکارها این امکان را می‌دهد که منابع را در زمان و مکان منتقل کنند. این امر اجازه می‌دهد تا مصرف یا سرمایه‌گذاری فوری انجام شود و فاصله بین درآمد و هزینه‌ها را پر کند. بدون این عملکرد، رشد اقتصادی به شدت مختل می‌شود، زیرا افراد و کسب‌وکارها محدود به منابع فعلی خود خواهند بود.
تجمیع و قیمت‌گذاری. بازارهای مالی همچنین منابع را برای تأمین مالی پروژه‌های بزرگ تجمیع می‌کنند و از طریق ابزارهایی مانند سهام و اوراق قرضه مالکیت را به اشتراک می‌گذارند. آن‌ها قیمت‌های خدمات مالی را کشف می‌کنند و تخصیص کارآمد سرمایه را تضمین می‌کنند. با پرداختن به مشکلات اطلاعاتی و مدیریت ریسک‌ها، بازارهای مالی ثبات اقتصادی را افزایش می‌دهند و تصمیم‌گیری آگاهانه را ترویج می‌کنند.
2. ثروت مالی: اندازه‌گیری ارزش
هر دارایی باید نوعی بازده نیز داشته باشد.
اندازه بازار مالی. ارزش بازارهای مالی بسیار زیاد است و اغلب از اقتصاد واقعی بزرگ‌تر است. ارزش کل دارایی‌های مالی، از جمله بدهی و سهام، می‌تواند چندین برابر تولید ناخالص داخلی (GDP) یک کشور باشد. این امر به هم‌پیوندی و پیچیدگی سیستم مالی اشاره دارد.
جریان پول. جریان پول در بازارهای مالی دارایی‌های مالی را ایجاد کرده و ارزش آن‌ها را تغییر می‌دهد. هر معامله نشانی بر جای می‌گذارد و ثروت تولید می‌کند و فعالیت اقتصادی را تسهیل می‌کند. هرچه مسیر پول از وام‌دهنده به وام‌گیرنده پیچیده‌تر باشد، سیستم مالی بزرگ‌تر به نظر می‌رسد.
پس‌انداز خانوار. خانوارها منبع اصلی پس‌اندازهایی هستند که بازارهای مالی را تغذیه می‌کنند. آن‌ها پول را برای وام‌گیری، وام‌دهی و تجارت، به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم تأمین می‌کنند. درک جریان وجوه و توزیع ثروت برای فهم دینامیک‌های سیستم مالی بسیار مهم است.
3. عدم تقارن اطلاعات: انتخاب نامطلوب و خطر اخلاقی
مشکلات اطلاعاتی که در این سخنرانی خواهید آموخت، به‌طور کلی نمی‌توانند به‌طور کامل حل شوند و در بسیاری از موارد، هنوز هم مشکلات زیادی در بازارهای مالی ایجاد می‌کنند.
توزیع نابرابر. عدم تقارن اطلاعات، جایی که یک طرف در یک معامله اطلاعات بیشتری نسبت به طرف دیگر دارد، چالش‌های قابل توجهی در بازارهای مالی ایجاد می‌کند. این امر منجر به دو مشکل اصلی می‌شود: انتخاب نامطلوب و خطر اخلاقی، که هر دو می‌توانند اعتماد و کارایی را تضعیف کنند.
نوع‌های پنهان. انتخاب نامطلوب زمانی رخ می‌دهد که افرادی با ویژگی‌های منفی پنهان بیشتر احتمال دارد در یک معامله شرکت کنند. به عنوان مثال، وام‌گیرندگان بد ممکن است وانمود کنند که وام‌گیرندگان خوبی هستند و این امر ارزیابی ریسک را برای وام‌دهندگان دشوار می‌کند. وام‌دهندگان با جمع‌آوری اطلاعات بیشتر، درخواست وثیقه و استفاده از پیش‌پرداخت‌ها با این مشکل مقابله می‌کنند.
اقدامات پنهان. خطر اخلاقی زمانی به وجود می‌آید که یک طرف پس از ورود به یک معامله رفتار خود را تغییر دهد، به ضرر طرف دیگر. به عنوان مثال، وام‌گیرندگان ممکن است پس از تأمین وام، پروژه‌های پرریسک‌تری را آغاز کنند. وام‌دهندگان با نظارت، مشوق‌ها و وام‌های کوتاه‌مدت خطر اخلاقی را کاهش می‌دهند.
4. تحلیل اعتبار: پنج C
سیستم سنتی تحلیل اعتبار اغلب به عنوان یک سیستم کارشناسی شناخته می‌شود—زیرا به یک کارشناس انسانی، مانند یک افسر وام در بانک، متکی است تا از مهارت‌ها و تجربه‌های تحلیلی خود برای قضاوت در مورد اعتبار وام‌گیرنده بالقوه استفاده کند.
دیدگاه وام‌دهنده. تحلیل اعتبار فرآیندی است که وام‌دهندگان برای ارزیابی اعتبار وام‌گیرنده و تعیین شرایط وام استفاده می‌کنند. این شامل جمع‌آوری اطلاعات و ارزیابی توانایی و تمایل وام‌گیرنده به بازپرداخت وام است. چارچوب سنتی برای تحلیل اعتبار "پنج C" است.
پنج عامل. پنج C تحلیل اعتبار شامل ظرفیت، شرایط، وثیقه، سرمایه و شخصیت است. ظرفیت به توانایی وام‌گیرنده برای بازپرداخت وام، بر اساس درآمد و بدهی‌های موجود اشاره دارد. شرایط شامل محیط اقتصادی و چشم‌انداز صنعت است. وثیقه دارایی‌هایی است که برای تأمین وام به عنوان تضمین ارائه می‌شود.
سرمایه و شخصیت. سرمایه نمایانگر خالص دارایی و منابع مالی وام‌گیرنده است. شخصیت به ارزیابی صداقت و تاریخچه بازپرداخت وام‌گیرنده می‌پردازد. با ارزیابی این عوامل، وام‌دهندگان می‌توانند تصمیمات آگاهانه‌ای در مورد تأیید وام و شرایط آن اتخاذ کنند.
5. قراردادهای مالی: جزئیات دقیق
اما در قلب تقریباً هر قرارداد مالی یک تبادل ساده یا یک فروش وجود دارد.
توافقات زیرین. ابزارهای مالی بر اساس قراردادهایی هستند که شرایط و ضوابط توافق را مشخص می‌کنند. این قراردادها الزامات هر طرف را مشخص می‌کنند، از جمله برنامه‌های پرداخت، نرخ‌های بهره و پیمان‌ها. درک جزئیات دقیق برای وام‌گیرندگان، وام‌دهندگان و معامله‌گران بسیار مهم است.
سندهای تعهد. سند تعهد یک قرارداد مالی رایج است که شرایط یک وام، از جمله مبلغ، نرخ بهره و برنامه بازپرداخت را جزئیات می‌دهد. همچنین شامل پیمان‌ها است که شرایط اضافی است که وام‌گیرنده باید رعایت کند. پیمان‌ها می‌توانند مثبت باشند و اقداماتی خاص را الزامی کنند یا منفی باشند و رفتارهای خاصی را محدود کنند.
انواع وام. وام‌ها می‌توانند به صورت تدریجی با بازپرداخت تدریجی اصل، یا به صورت چرخشی با امکان بازپرداخت انعطاف‌پذیر باشند. وام‌های تدریجی دارای پرداخت‌های ماهانه ثابت هستند که با استفاده از فرمول مستمری محاسبه می‌شوند. وام‌های چرخشی، مانند کارت‌های اعتباری، بر اساس میانگین موجودی روزانه بهره می‌گیرند.
6. بانک‌ها: واسطه‌های مالی
بانک‌ها به سادگی در کسب‌وکار وام‌دهی بهتر از سایر مؤسسات هستند.
واسطه‌های مالی. بانک‌ها به عنوان واسطه‌های مالی عمل می‌کنند و وام‌گیرندگان و وام‌دهندگان را به هم متصل می‌کنند. آن‌ها سپرده‌ها را از افراد و کسب‌وکارها جمع‌آوری کرده و آن پول را به دیگران وام می‌دهند. این فرآیند جریان وجوه را در اقتصاد تسهیل می‌کند.
خدمات پرداخت. بانک‌ها خدمات پرداخت ضروری را ارائه می‌دهند، از جمله تسویه و تسویه پرداخت‌ها. آن‌ها چک‌ها، انتقال‌های الکترونیکی وجوه و سایر معاملات را پردازش می‌کنند و از عملکرد روان اقتصاد اطمینان حاصل می‌کنند. شکست در سیستم پرداخت می‌تواند منجر به رکود اقتصادی شود.
سود از وام‌دهی. بانک‌ها با دریافت بهره از وام‌ها سود کسب می‌کنند. آن‌ها انواع حساب‌های سپرده، از جمله سپرده‌های دیداری و سپرده‌های زمانی را ارائه می‌دهند و به این حساب‌ها بهره پرداخت می‌کنند. حاشیه خالص بهره، تفاوت بین بهره دریافتی و بهره پرداختی، یک معیار کلیدی از سودآوری بانک است.
7. اوراق قرضه: وام‌گیری از طریق IOUها
از نظر وام‌دهی، اوراق قرضه جایی را که بانک‌ها رها می‌کنند، پر می‌کنند و این امکان را برای شرکت‌ها و دولت‌ها فراهم می‌کنند که مقادیر شگفت‌انگیزی از پول را برای مدت‌های طولانی وام بگیرند.
ابزارهای بدهی. اوراق قرضه ابزارهای بدهی هستند که توسط شرکت‌ها و دولت‌ها برای وام‌گیری پول استفاده می‌شوند. آن‌ها از وام‌های بانکی در چندین جنبه متفاوت هستند، از جمله برنامه‌های بازپرداخت، تعداد وام‌دهندگان و سطح پیمان‌های محدودکننده. اوراق قرضه معمولاً دارای پرداخت‌های کوپن نیم‌سالی و بازپرداخت اصل در سررسید هستند.
انتشار اوراق قرضه. شرکت‌ها برای جمع‌آوری سرمایه از یک گروه بزرگ از سرمایه‌گذاران اوراق قرضه منتشر می‌کنند. هر اوراق قرضه نمایانگر بخشی از کل مبلغی است که شرکت می‌خواهد وام بگیرد. بانک‌های سرمایه‌گذاری نقش کلیدی در بازاریابی اوراق قرضه به سرمایه‌گذاران بالقوه ایفا می‌کنند.
آژانس‌های رتبه‌بندی اعتبار. آژانس‌های رتبه‌بندی اعتبار، مانند فیتچ، مودیز و استاندارد اند پورز، اعتبارسنجی صادرکنندگان اوراق قرضه را ارزیابی کرده و رتبه‌هایی را اختصاص می‌دهند. این رتبه‌ها به سرمایه‌گذاران کمک می‌کند تا ریسک نکول را ارزیابی کنند. فرآیند رتبه‌بندی اوراق قرضه بدون تضاد منافع نیست.
8. سهام: مالکیت و وام‌دهی
کار اصلی سهام تجمیع منابع و اشتراک مالکیت دارایی‌ها است، اما آن‌ها همچنین وام‌دهی و وام‌گیری را تسهیل می‌کنند.
هویت دوگانه. سهام دو هدف دارد: تجمیع منابع و اشتراک مالکیت و تسهیل وام‌دهی و وام‌گیری. از دیدگاه خریدار، خرید سهام مشابه وام‌دادن است، با انتظار بازده‌های آینده. با این حال، سهام هیچ سررسید مشخصی ندارند و پرداخت‌های سود تضمین‌شده نیستند.
ساختار شرکت. کسب‌وکارها می‌توانند به صورت مالکیت‌های فردی، شراکت‌ها یا شرکت‌ها سازماندهی شوند. شرکت‌ها مسئولیت محدود را ارائه می‌دهند و از مالکان در برابر مسئولیت شخصی برای بدهی‌های شرکت محافظت می‌کنند. مالکیت به سهام تقسیم می‌شود و سهامداران حقوق کنترلی بر شرکت دارند.
سنیوریتی و کنترل. بین سنیوریتی و کنترل در ابزارهای مالی یک معامله وجود دارد. سهام دارای پایین‌ترین سنیوریتی اما قوی‌ترین حقوق کنترلی هستند. این امر نشان‌دهنده سازش سنیوریتی-کنترل است، جایی که وام‌دهندگان موافقت می‌کنند سنیوریتی را برای کنترل معامله کنند.
9. بازاریابی اوراق بهادار: کار فروش
بانک‌های سرمایه‌گذاری نقش کلیدی در بازاریابی اوراق قرضه، سهام و سایر اوراق بهادار عمومی ایفا می‌کنند.
عمومی در مقابل خصوصی. اوراق بهادار می‌توانند به صورت عمومی معامله شوند یا به صورت خصوصی نگهداری شوند. اوراق بهادار عمومی با SEC ثبت می‌شوند و می‌توانند به‌طور آزاد توسط عموم خرید و فروش شوند. اوراق بهادار خصوصی از ثبت معاف هستند و معمولاً به سرمایه‌گذاران با تجربه فروخته می‌شوند.
بانک‌های سرمایه‌گذاری. بانک‌های سرمایه‌گذاری نقش حیاتی در بازاریابی اوراق بهادار ایفا می‌کنند و پلی بین صادرکنندگان و سرمایه‌گذاران تشکیل می‌دهند. آن‌ها به شرکت‌ها در مورد زمان و ساختار عرضه‌های اوراق بهادار مشاوره می‌دهند و به توزیع اوراق بهادار در بازار کمک می‌کنند. عرضه‌های عمومی اولیه (IPO) نمونه‌ای بارز از این فرآیند است.
سرمایه‌گذاران معتبر. اوراق بهادار خصوصی معمولاً به سرمایه‌گذاران معتبر فروخته می‌شوند که معیارهای خاصی از نظر درآمد و دارایی را دارند. این سرمایه‌گذاران فرض می‌شوند که به اندازه کافی با تجربه هستند تا ریسک‌های سرمایه‌گذاری را به‌طور مستقل ارزیابی کنند. عرضه‌های خصوصی به شرکت‌ها راهی برای جمع‌آوری سرمایه بدون بار نظارتی عرضه‌های عمومی ارائه می‌دهد.
10. بازار پول: وام‌دهی کوتاه‌مدت
اکثریت قریب به اتفاق ابزارهای بازار پول دارای سررسیدهایی بسیار کوتاه‌تر از یک سال هستند و در واقع، بخش بزرگی از بازار پول دارای سررسید یک شبه یا فقط چند روز است.
ابزارهای کوتاه‌مدت. بازار پول شامل ابزارهای مالی با سررسیدهای حداکثر یک سال است. این ابزارها برای وام‌گیری و وام‌دهی کوتاه‌مدت توسط دولت‌ها، بانک‌ها و شرکت‌ها استفاده می‌شوند. سرعت و نقدینگی در بازار پول بسیار مهم است.
اوراق خزانه. اوراق خزانه (T-bills) اوراق قرضه دولتی کوتاه‌مدت هستند که با سررسیدهای سه ماهه، شش ماهه یا یک ساله منتشر می‌شوند. آن‌ها به عنوان بدون ریسک در نظر گرفته می‌شوند و به عنوان معیاری برای سایر نرخ‌های بهره عمل می‌کنند. T-bills در مقادیر کوچکی به اندازه ۱۰۰۰ دلار منتشر می‌شوند و این امر آن‌ها را برای سرمایه‌گذاران فردی قابل دسترسی می‌سازد.
اوراق تجاری. اوراق تجاری (CP) بدهی شرکتی بدون وثیقه با سررسیدهای ۱ تا ۲۷۰ روزه است. این اوراق توسط کسب‌وکارها برای تأمین مالی عملیات روزمره استفاده می‌شود. صندوق‌های سرمایه‌گذاری بازار پول منبع اصلی تقاضا برای اوراق تجاری هستند.
11. مالی جهانی: وام‌دهی بین‌المللی
وام‌گیری و وام‌دهی بین‌المللی داستان بزرگی در بازارهای مالی است—و از زمانی که بانک‌ها و اوراق بهادار وجود داشته‌اند، این موضوع مطرح بوده است.
مالی فرامرزی. وام‌گیری و وام‌دهی بین‌المللی شامل معاملات فرامرزی است. این معاملات به‌وسیله تفاوت‌های نرخ بهره و فرصت‌های سرمایه‌گذاری هدایت می‌شوند. با این حال، آن‌ها با ارزهای خارجی و نرخ‌های ارز پیچیده می‌شوند.
بازار یورودلار. بازار یورودلار یک بازار بین‌المللی وام‌گیری و وام‌دهی است که در آن تمام معاملات به دلار آمریکا انجام می‌شود اما خارج از ایالات متحده صورت می‌گیرد. این بازار تجارت و سرمایه‌گذاری بین‌المللی را با ارائه منبعی از تأمین مالی دلار آمریکا تسهیل می‌کند.
ریسک ارزی. نوسانات نرخ ارز می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر وام‌گیری و وام‌دهی بین‌المللی داشته باشد. وام‌گیرندگان و وام‌دهندگان باید ریسک ارزی را مدیریت کنند تا از ضررها محافظت کنند. تجارت حمل و نقل یک استراتژی سرمایه‌گذاری است که شامل وام‌گیری در یک ارز با نرخ بهره پایین و سرمایه‌گذاری در یک ارز با نرخ بهره بالا است.
12. مقررات مالی: قوانین بازی
بازارهای مالی همیشه با نواقص بنیادی بازار مواجه بوده و خواهند بود.
پرداختن به نواقص. مقررات مالی به دنبال پرداختن به نواقص بازار، مانند اطلاعات نامتقارن، قدرت بازار و ریسک سیستماتیک است. این مقررات به ترویج رقابت عادلانه، حفاظت از سرمایه‌گذاران و حفظ ثبات سیستم مالی کمک می‌کند. مقررات برای ترویج و هماهنگی پذیرش قوانین و استانداردهای مشترک ضروری است.
ریسک سیستماتیک. ریسک سیستماتیک به ریسکی اشاره دارد که شکست یک مؤسسه مالی می‌تواند موجب ایجاد زنجیره‌ای از شکست‌ها در سراسر سیستم شود. این امر توجیه اصلی برای مقررات مالی است. ناظران از ابزارهای مختلفی، از جمله نظارت، اجرای قوانین و الزامات سرمایه، برای کاهش ریسک سیستماتیک استفاده می‌کنند.
نهادهای نظارتی. مقررات مالی معمولاً بین چندین نهاد دولتی و سازمان‌های خودتنظیمی تقسیم می‌شود. بسیاری از کشورها به سمت تجمیع اختیارات نظارتی در یک نهاد واحد یا بانک مرکزی خود حرکت می‌کنند. هدف ایجاد یک چارچوب نظارتی کارآمدتر و هماهنگ‌تر است.
آخرین به‌روزرسانی::
نقد و بررسی
کتاب سواد مالی به طور کلی نقدهای مثبتی دریافت کرده است و خوانندگان از پوشش جامع آن در زمینه بازارهای مالی و مفاهیم مرتبط تقدیر می‌کنند. بسیاری آن را آموزنده و قابل فهم می‌یابند، هرچند برخی اشاره می‌کنند که برخی بخش‌ها ممکن است پیچیده باشند. شنوندگان به اشتیاق نویسنده و توضیحات واضح او ارج می‌نهند که این کتاب را برای افرادی که زمینه مالی ندارند، قابل دسترس می‌سازد. فرمت کتاب صوتی نیز با استقبال خوبی مواجه شده است و برخی پیشنهاد می‌کنند که برای درک کامل مطالب، چندین بار به آن گوش داده شود. به طور کلی، منتقدان این کتاب را به عنوان منبعی ارزشمند برای بهبود دانش مالی و درک دینامیک‌های بازار توصیه می‌کنند.
