نکات کلیدی
۱. روایت: شکل‌دهی واقعیت از طریق گزینش حقایق
روایت به داستانی گفته می‌شود که افراد تأثیرگذار می‌خواهند بازگو شود تا دیدگاه‌های شما را تعریف و محدود کند.
تعریف روایت. روایت، داستانی است که با دقت توسط شخصیت‌های تأثیرگذار ساخته و ترویج می‌شود تا با ارائه گزینشی اطلاعات، افکار عمومی را شکل دهد. این روایت معمولاً مسائل چندجانبه را به شکلی یک‌طرفه نشان می‌دهد، منطق را معلق می‌کند و استانداردهای دوگانه به کار می‌برد. هدف آن است که ایده‌های انتخاب‌شده چنان در جامعه نفوذ کنند که دیگر مورد سؤال قرار نگیرند.
حقیقت به‌عنوان روایت. اطلاعات صادقانه نیز می‌توانند به سه شکل روایت تلقی شوند:
- وقتی به شکلی جانبدارانه ارائه شوند تا سایر حقایق را گیج یا تحت‌الشعاع قرار دهند.
- وقتی بیش از ارزش خبری مستقل خود بزرگ‌نمایی شوند تا داستانی گسترده‌تر را ترویج دهند.
- وقتی به گونه‌ای بیان شوند که مسئله‌ای را بسته و نهایی جلوه دهند و دیدگاه‌های مخالف را نامشروع بدانند.
روانشناسی روایت. مفهوم «دوگانگی اندیشه» که در رمان ۱۹۸۴ اورول شرح داده شده، کلید فهم روانشناسی روایت است. این حالت شامل دانستن و ندانستن همزمان، آگاه بودن از حقیقت در حالی که دروغ می‌گوییم، و داشتن نظرات متناقض به طور همزمان است. گزارشگران و مخاطبان اخبار باید این دوگانگی را بپذیرند تا روایت را بدون احساس گناه پیش ببرند.
۲. نقش رسانه‌ها: از گزارش حقایق تا پیشبرد روایت‌ها
کتاب «کج‌نمایی» داستانی را بازگو می‌کند که وقتی گزارشگران مخاطبان را قانع می‌کنند که نظرات خودشان از حقایق ارزشمندتر است، چه اتفاقی می‌افتد.
پسرفت روزنامه‌نگاری. ظهور دونالد ترامپ به عنوان چهره سیاسی، روند رسانه‌ها را از گزارش عینی به پیشبرد روایت‌ها تسریع کرد. گزارشگران اکنون اغلب نظرات خود را در داستان‌ها وارد می‌کنند، به منابع ناشناس مشکوک تکیه می‌کنند و استانداردهای اخلاقی را برای پیشبرد روایت‌های ضدترامپ کنار می‌گذارند. این وضعیت به بحرانی در اخبار منجر شده که در آن زمینه‌ها دستکاری می‌شود و بی‌اعتمادی گسترده است.
اشتباه «دو طرف» بودن. جستجوی دیدگاه‌های متنوع اغلب بی‌اثر است زیرا نظرات حول موضوعات محدود می‌چرخند و روایت را تقویت می‌کنند. منافع خاص، مفسران رسانه‌ای را جذب، آموزش و تأمین می‌کنند که به دقت یاد می‌گیرند چگونه حقایق ناخوشایند را منحرف و نکات خاصی را ترویج دهند. این اشباع از فعالان سیاسی، رسانه‌ها را به ابزارهای تبلیغاتی تبدیل می‌کند.
سانسور خودخواسته رسانه‌ها. سازمان‌های خبری و شرکت‌های رسانه‌های اجتماعی بیش از پیش نقش گردآورنده اطلاعات را ایفا می‌کنند و تعیین می‌کنند چه اطلاعاتی در دسترس عموم قرار گیرد. این «گردآوری» اغلب تحت فشارهای سیاسی و منافع شرکتی است و به سانسور برخی حقایق، داستان‌ها و دیدگاه‌ها منجر می‌شود. نتیجه، محدود شدن دامنه اطلاعات موجود و ایجاد فضای خفقان برای آزادی بیان است.
۳. تسلیح روایت‌ها: #من_هم و تخریب سیاسی
بدترین کاربرد روایت زمانی است که به سلاحی برای تخریب تبدیل می‌شود.
روی تاریک #من_هم. در حالی که جنبش #من_هم برای مبارزه با آزار و تجاوز جنسی شکل گرفت، به ابزاری برای تخریب تبدیل شده است. روایت «باید به او باور کرد» به ادعاهای بی‌اساس و نابودی زندگی و حرفه افراد منجر شده است. این تسلیح #من_هم، روند دادرسی عادلانه را تضعیف و فضای ترس ایجاد می‌کند.
داستان تراور فیتزگیبون. تراور فیتزگیبون، متخصص روابط عمومی، هدف چندین اتهام #من_هم قرار گرفت که برخی بعداً پس گرفته شدند. با وجود نبود اتهامات کیفری، این اتهامات حرفه و اعتبار او را نابود کرد. این پرونده خطرات روایت #من_هم بدون ظرافت و خلط رفتار نامناسب با جرایم را نشان می‌دهد.
پرونده جف فاگر. جف فاگر، مدیر اجرایی CBS، درگیر روایت #من_هم شد و اتهامات مبهم و بی‌اساس درباره تحمل آزار جنسی به اخراج او انجامید. تسلیح روایت #من_هم برای تسویه حساب‌های قدیمی و تخریب حرفه‌ای او به کار رفت. این پرونده نشان می‌دهد چگونه روایت #من_هم می‌تواند برای هدف قرار دادن افراد بر اساس کینه‌ها و منازعات قدرت سوءاستفاده شود.
۴. برخورد روایت‌ها: وقتی حقیقت قربانی می‌شود
هرچه افراد بیشتری در یک لحظه بتوانند در قالب قطعات کوتاه و تیز بیان کنند، در فضای کنونی موفق‌ترند. اما این سطحی است چون فرصت صحبت طولانی ندارند.
اشتباه ریاضی MSNBC. برایان ویلیامز، مجری MSNBC، و مارا گی، عضو هیئت تحریریه نیویورک تایمز، ادعای نادرستی را مطرح کردند که مایکل بلومبرگ می‌توانست با هزینه‌های انتخاباتی‌اش به هر آمریکایی یک میلیون دلار بدهد. این حادثه نشان‌دهنده شکست رسانه‌ها در بررسی صحت اطلاعاتی است که با روایت مطلوب همخوانی دارد و خطرات اتکا به شبکه‌های اجتماعی بدون تأیید است.
داستان تغییر یافته تخصیص بودجه. CBS خبرنگار شارل اتکینسون را مأمور پوشش خبری تخصیص بودجه‌های خاص کنگره کرد که از بررسی‌های معمول بودجه عبور می‌کرد. با فشار منافع قدرتمند، فلسفه داخلی درباره آنچه باید گزارش شود تغییر کرد. ابتدا گفته شد فقط تخصیص‌های بالای یک میلیون دلار گزارش شود، سپس این حد به ده‌ها میلیون دلار افزایش یافت و در نهایت این موضوع که مورد علاقه مخاطبان بود، کمرنگ شد.
«اپیدمی» آنفولانزای خوکی. در اکتبر ۲۰۰۹، من یکی از مهم‌ترین تحقیقاتم را به پایان رساندم. با استفاده از داده‌های دقیق، دریافتم که تعداد موارد آنفولانزای خوکی H1N1 بسیار کم بود، علیرغم ادعاهای هشداردهنده مراکز کنترل بیماری که از شیوع گسترده و مرگ‌ومیر سخن می‌گفتند.
۵. نیویورک تایمز: مطالعه‌ای در اسارت روایت
سازمان‌های خبری معتبر ما به تدریج به ضعف‌های بی‌طرفی—کمرنگی، نقاط کور، حذف‌ها و طفره‌ها—پی برده‌اند.
اتهام تجاوز به ترامپ. نیویورک تایمز اتهام مشکوکی درباره تجاوز به رئیس‌جمهور ترامپ منتشر کرد که بحثی درباره اخلاق روزنامه‌نگاری برانگیخت. تصمیم به انتشار داستان بدون تأیید، نشان‌دهنده تمایل رسانه به کاهش استانداردها برای پیشبرد روایت‌های ضدترامپ است. جنجال‌های بعدی درباره جایگاه داستان و اعتراف تایمز به نقض دستورالعمل‌های خود، نفوذ روایت‌ها بر تصمیمات خبری را آشکار می‌کند.
تیتر «ترامپ خواستار وحدت در برابر نژادپرستی». نیویورک تایمز پس از انتقاد دموکرات‌ها، تیتر واقعی درباره درخواست ترامپ برای وحدت را تغییر داد. این حادثه نشان‌دهنده تأثیرپذیری رسانه از فشارهای سیاسی و اولویت دادن روایت‌ها بر گزارش عینی است. تغییر تیتر بازتاب روندی است که رسانه‌ها به جای ارائه اطلاعات متوازن، به دیدگاه‌های خاص گرایش دارند.
نیویورک تایمز «بیدار» شده. نیویورک تایمز به طور فزاینده‌ای تحت تأثیر فعال‌گرایی چپ قرار گرفته است، همان‌طور که در جنجال‌های داخلی و تصمیمات تحریریه دیده می‌شود. تعهد روزنامه به ترویج روایت ترامپ به عنوان نژادپرست و پذیرش ایدئولوژی «بیداری» اعتبار آن را کاهش داده و بخش قابل توجهی از مخاطبان را از دست داده است. نیویورک تایمز نمونه‌ای است از چگونگی تبدیل یک سازمان خبری معتبر به ابزاری برای حمایت سیاسی.
۶. زبان کج‌نمایی: چگونه کلمات برداشت‌ها را شکل می‌دهند
در سال‌های اخیر، تغییر چشمگیری در نحوه عملکرد رسانه‌ها رخ داده است.
واژگان مسلح‌شده. استفاده رسانه‌ها از کلمات و عبارات خاص می‌تواند برداشت عمومی را شکل داده و روایت‌ها را پیش ببرد. اصطلاحاتی مانند «-هراسی»، «رد شده»، «اخبار جعلی»، «ضد مهاجرت»، «ضد علم» و «انکارکننده» اغلب برای بی‌اعتبار کردن دیدگاه‌های مخالف و تقویت داستان‌های دلخواه به کار می‌روند. این اصطلاحات هنگام بررسی بی‌طرفانه اغلب نادرست یا گمراه‌کننده‌اند.
«دروغ» در برابر «اشتباه». استفاده گزینشی رسانه‌ها از واژه «دروغ» برای توصیف اظهارات ترامپ، در حالی که اشتباهات مشابه دیگر سیاستمداران را «اشتباه» می‌نامند، تعصب آشکاری را نشان می‌دهد. این برخورد نابرابر اعتبار رسانه‌ها را تضعیف و این تصور را تقویت می‌کند که آن‌ها بیشتر به پیشبرد روایت‌ها علاقه‌مندند تا گزارش حقایق. استفاده از واژه «دروغ» پدیده‌ای نسبتاً جدید است و اغلب برای توصیف اغراق‌ها یا اشتباهات بیان به کار می‌رود نه دروغ‌های محض.
«بدون شواهد». عبارت «بدون شواهد» به ابزاری رایج برای بی‌اعتبار کردن ادعاهای ترامپ تبدیل شده، حتی وقتی ممکن است پایه‌ای برای اظهاراتش وجود داشته باشد. این عبارت به ندرت علیه دیگر سیاستمداران به کار می‌رود و نشان‌دهنده استاندارد دوگانه در پوشش خبری است. رسانه‌ها اغلب از این عبارت برای رد ادعاهایی استفاده می‌کنند که توسط منابع مورد علاقه‌شان پشتیبانی نمی‌شوند.
۷. امید باقی است: تفکر مستقل و مقاومت در برابر روایت‌ها
این کتاب منبعی پایدار برای اندیشمندان مستقل خواهد بود.
نیاز به روزنامه‌نگاری مستقل. با وجود چالش‌های ناشی از روایت‌ها و تعصب رسانه‌ای، نیاز به روزنامه‌نگاری مستقل که حقیقت و واقعیت را در اولویت قرار دهد، رو به افزایش است. مخاطبان به دنبال منابع جایگزین اطلاعات هستند که دیدگاهی متوازن‌تر و دقیق‌تر ارائه دهند. کلید موفقیت یافتن گزارشگران و رسانه‌هایی است که از گزارش کورکورانه روایت‌ها خودداری کرده و همه جوانب مسئله را به نقد می‌کشند.
قدرت تفکر مستقل. توانایی تفکر نقادانه و مقاومت در برابر تأثیر روایت‌ها برای عبور از پیچیدگی‌های دنیای اطلاعات امروز ضروری است. با پرسش فرضیات، جستجوی دیدگاه‌های متنوع و تکیه بر منطق و استدلال، افراد می‌توانند از دستکاری‌های تبلیغاتی در امان بمانند و نظرات آگاهانه خود را شکل دهند. وجود اندیشمندان مستقل دلیلی برای امیدواری است.
توصیه‌هایی برای یافتن اطلاعات قابل اعتماد. نویسنده فهرستی از سازمان‌ها، نشریات و افراد متعهد به روزنامه‌نگاری مستقل و گزارشگری خارج از روایت ارائه می‌دهد. این منابع نقطه شروعی برای کسانی است که به دنبال دیدگاهی متوازن و مبتنی بر واقعیت درباره اخبار هستند. فهرست شامل ترکیبی از رسانه‌های جریان اصلی و جایگزین، همچنین گزارشگران و تحلیل‌گران با پیشینه‌های سیاسی مختلف است.
آخرین به‌روزرسانی::
نقد و بررسی
کتاب «اسلنتد» با نظرات متفاوتی روبه‌رو شده است، اما در مجموع بازخوردهای مثبتی دریافت کرده است. بسیاری از خوانندگان دیدگاه درونی آتکیسون درباره‌ی جانبداری رسانه‌ها و کاهش صداقت روزنامه‌نگاری را ستایش می‌کنند. آن‌ها به تحلیل‌ها و مثال‌های دقیق او درباره‌ی نحوه‌ی شکل‌گیری روایت‌ها توسط سازمان‌های خبری توجه ویژه‌ای دارند. در عین حال، برخی نقدهایی درباره‌ی گرایش محافظه‌کارانه‌ی او و دفاعش از ترامپ مطرح کرده‌اند. این کتاب برای کسانی که نگران دستکاری رسانه‌ای هستند، بسیار روشنگرانه به نظر می‌رسد، هرچند برخی آن را یک‌جانبه می‌دانند. سبک نگارش و رویکرد تحقیقی آتکیسون به‌طور کلی مورد تحسین قرار گرفته است. «اسلنتد» بحث‌هایی را درباره‌ی وضعیت روزنامه‌نگاری معاصر و ضرورت گزارش‌دهی عینی‌تر برمی‌انگیزد.
