نکات کلیدی
1. زبان به‌عنوان رفتار مبتنی بر قواعد: اعمال گفتاری
فرضیه‌ی این اثر این است که صحبت کردن به یک زبان، درگیر شدن در نوعی رفتار مبتنی بر قواعد است.
صحبت کردن، عمل کردن است. ایده‌ی اصلی این است که صحبت کردن به یک زبان تنها به معنای تولید صداها یا نوشتن نمادها نیست؛ بلکه به معنای انجام اقداماتی بر اساس قواعد است. این دیدگاه تمرکز را از زبان به‌عنوان یک سیستم ایستا به زبان به‌عنوان یک شکل پویا از رفتار تغییر می‌دهد، مشابه بازی کردن یک بازی یا پیروی از یک کنوانسیون اجتماعی.
اعمال گفتاری به‌عنوان واحد ارتباط. واحد بنیادی ارتباط زبانی، نه کلمه، جمله یا نماد، بلکه عمل گفتاری است. این شامل تولید یا صدور یک نماد، کلمه یا جمله در انجام یک عمل، مانند بیان یک جمله، پرسیدن یک سوال یا دادن یک دستور است.
پیامدهای دیدگاه مبتنی بر قواعد. این فرضیه پیامدهای قابل توجهی برای درک ما از زبان دارد. این نشان می‌دهد که ساختار معنایی یک زبان می‌تواند به‌عنوان یک تحقق قراردادی از قواعد بنیادی تشکیل‌دهنده در نظر گرفته شود و اینکه اعمال گفتاری با بیان عبارات مطابق با این قواعد انجام می‌شود.
2. اعمال ایلوکوشنری: نیت‌های گوینده
آستین این اعمال گفتاری کامل را با نام "اعمال ایلوکوشنری" نام‌گذاری کرد و من از این اصطلاح از این پس استفاده خواهم کرد.
اعمال گفتاری کامل. اعمال ایلوکوشنری، اعمال گفتاری کاملی هستند، مانند بیان، پرسش، فرمان، وعده و غیره. این اعمال فراتر از صرفاً بیان کلمات هستند؛ آنها شامل نیت گوینده برای دستیابی به یک هدف ارتباطی خاص می‌شوند.
سه نوع متمایز از اعمال:
- اعمال بیان: بیان کلمات، مورفم‌ها، جملات.
- اعمال پیشنهادی: اشاره و پیش‌بینی.
- اعمال ایلوکوشنری: بیان، پرسش، فرمان، وعده.
اعمال پرلوکوشنری. اینها پیامدها یا اثرات اعمال ایلوکوشنری بر روی اعمال، افکار یا باورهای شنوندگان هستند. به‌عنوان مثال، با هشدار دادن به کسی، ممکن است او را بترسانم یا نگران کنم.
3. قواعد تشکیل‌دهنده: بنیاد گفتار
قواعد تشکیل‌دهنده تنها تنظیم نمی‌کنند، بلکه اشکال جدیدی از رفتار را ایجاد یا تعریف می‌کنند.
ایجاد امکانات جدید. قواعد تشکیل‌دهنده تنها رفتارهای موجود را تنظیم نمی‌کنند؛ بلکه خود امکان اشکال جدیدی از رفتار را ایجاد می‌کنند. به‌عنوان مثال، قواعد شطرنج تنها بازی شطرنج را تنظیم نمی‌کنند، بلکه فعالیت بازی شطرنج را خود ایجاد می‌کنند.
"X به‌عنوان Y محسوب می‌شود". قواعد تشکیل‌دهنده غالباً به‌صورت "X در زمینه C به‌عنوان Y محسوب می‌شود" بیان می‌شوند. به‌عنوان مثال، در یک بازی بیسبال، داشتن توپ توسط یک بازیکن در منطقه‌ی حریف در حین انجام بازی به‌عنوان یک تاچ‌داون محسوب می‌شود.
زبان به‌عنوان یک سیستم از قواعد تشکیل‌دهنده. ساختار معنایی یک زبان می‌تواند به‌عنوان یک تحقق قراردادی از مجموعه‌ای از قواعد بنیادی تشکیل‌دهنده در نظر گرفته شود. اعمال گفتاری با بیان عبارات مطابق با این مجموعه از قواعد تشکیل‌دهنده انجام می‌شود.
4. اصل بیان‌پذیری: گفتن آنچه می‌خواهید
من این را یک حقیقت تحلیلی درباره‌ی زبان می‌دانم که هر آنچه می‌تواند معنی داشته باشد، می‌تواند گفته شود.
معنا و بیان. اصل بیان‌پذیری بیان می‌کند که هر آنچه می‌تواند معنی داشته باشد، می‌تواند گفته شود. یک زبان خاص ممکن است منابع لازم برای بیان آنچه را که می‌خواهم نداشته باشد، اما به‌طور اصولی هیچ مانعی برای تکمیل زبان یا بیان آنچه می‌خواهم در زبانی غنی‌تر وجود ندارد.
پیامدها برای اعمال گفتاری. این اصل به ما این امکان را می‌دهد که قواعد انجام اعمال گفتاری را با قواعد بیان عناصر زبانی خاص برابر کنیم. برای هر عمل گفتاری ممکن، یک عنصر زبانی ممکن وجود دارد که معنای آن برای تعیین اینکه بیان لفظی آن دقیقاً یک عمل گفتاری خاص است، کافی است.
غیرمستقیم بودن، ابهام، و ناتمامی. مواردی که در آن گوینده دقیقاً آنچه را که می‌خواهد نمی‌گوید، از نظر نظری برای ارتباط زبانی ضروری نیستند. همیشه ممکن است که گوینده دقیقاً آنچه را که می‌خواهد بگوید.
5. ارجاع: شناسایی اشیاء در گفتار
عبارات ارجاعی به اشیاء خاص اشاره می‌کنند؛ آنها به سوالات "کی؟" "چی؟" "کدام؟" پاسخ می‌دهند.
عبارات ارجاعی خاص. این عبارات، مانند "شما"، "نبرد واترلو" و "ژولیوس سزار"، برای شناسایی یک شیء خاص از دیگر اشیاء استفاده می‌شوند. آنها به سوالات "کی؟"، "چی؟" و "کدام؟" پاسخ می‌دهند.
ارجاع به‌عنوان یک عمل گفتاری. ارجاع یک عمل گفتاری است که توسط گویندگان در بیان کلمات انجام می‌شود، نه توسط خود کلمات. گفتن اینکه یک عبارت به چیزی اشاره می‌کند، به‌معنای این است که آن عبارت توسط گویندگان برای اشاره به آن چیز استفاده می‌شود.
ارجاع قطعی. عمل گفتاری ارجاع با ارائه مثال‌هایی از عبارات ارجاعی الگو، با توضیح عملکردی که بیان این عبارات در عمل گفتاری کامل دارد، و با مقایسه استفاده از این عبارات با عبارات دیگر توضیح داده می‌شود.
6. پیش‌بینی: نسبت دادن ویژگی‌ها و طرح سوالات
استفاده من از فعل "پیش‌بینی" به‌طور جدی از استفاده فلسفی سنتی فاصله می‌گیرد و نیاز به توجیه دارد.
عبارات، نه جهانی‌ها. عبارات، نه جهانی‌ها، به اشیاء نسبت داده می‌شوند. این کنوانسیون به‌دلیل این است که معرفی جهانی‌ها در توضیح استفاده از عبارات پیش‌بینی‌کننده گمراه‌کننده و غیرضروری به نظر می‌رسد.
پیش‌بینی در انواع مختلف اعمال ایلوکوشنری. همان پیش‌بینی می‌تواند در انواع مختلف اعمال ایلوکوشنری، مانند اظهارات، سوالات و دستورات، رخ دهد. این شباهت بین اظهارات و سایر اعمال ایلوکوشنری را برجسته می‌کند.
طرح سوال حقیقت. نسبت دادن یک عبارت به یک شیء، سوال حقیقت عبارت پیش‌بینی‌کننده آن شیء را مطرح می‌کند. این توصیف آنچه را که در یک دامنه وسیع از اعمال ایلوکوشنری مشترک است، به تصویر می‌کشد.
7. خطای طبیعی‌گرایی: "هست" و "باید"
وسوسه‌انگیز است، اما اشتباه است که فکر کنیم نفی یک دستگاه نشان‌دهنده‌ی نیروی ایلوکوشنری ما را با یک اظهارنظر منفی درباره‌ی گوینده، در مورد عدم انجام یک عمل ایلوکوشنری، مواجه می‌کند.
بیانات توصیفی در مقابل بیانات ارزیابی. خطای طبیعی‌گرایی این باور نادرست است که منطقی غیرممکن است که هر مجموعه‌ای از بیانات توصیفی، یک بیانیه ارزیابی را به‌دنبال داشته باشد. این دیدگاه غالباً بر اساس تمایز سخت‌گیرانه بین حقایق و ارزش‌ها است.
مثال‌های متقابل. ساده‌ترین راه برای نشان دادن اینکه خطای طبیعی‌گرایی نادرست است، ارائه مثال‌های متقابل است که در آن بیاناتی که به‌وضوح مواردی از آنچه نظریه‌پردازان در نظر می‌گیرند 'توصیفی' هستند، به‌وضوح و بدون تردید بیاناتی را به‌دنبال دارند که به‌وضوح مواردی از آنچه نظریه‌پردازان در نظر می‌گیرند 'ارزیابی' هستند.
نقش تعاریف. در برخی موارد، تعریف یک اصطلاح می‌تواند شکاف بین بیانات توصیفی و ارزیابی را پر کند. به‌عنوان مثال، تعریف "استدلال استنتاجی معتبر" شامل الزامی است که مقدمات نتیجه را به‌دنبال داشته باشند.
8. خطای عمل گفتاری: فراتر از تمجید
در انجام یک عمل ایلوکوشنری در بیان لفظی یک جمله، گوینده قصد دارد تأثیر خاصی را با کمک به شنونده برای شناسایی نیت خود برای تولید آن تأثیر ایجاد کند؛ و علاوه بر این، اگر او از کلمات به‌طور لفظی استفاده می‌کند، قصد دارد این شناسایی به‌واسطه‌ی این واقعیت حاصل شود که قواعد استفاده از عبارات بیان شده، آن عبارت را با تولید آن تأثیر مرتبط می‌کند.
"W برای انجام عمل A استفاده می‌شود". خطای عمل گفتاری شامل تحلیل معنای یک کلمه با بیان اینکه برای انجام یک عمل گفتاری خاص استفاده می‌شود، است. این رویکرد غالباً تشبیهی بین کلمه‌ای که در حال تحلیل است و افعال اجرایی ایجاد می‌کند.
شرط کفایت. هر تحلیلی از معنای یک کلمه باید با این واقعیت سازگار باشد که همان کلمه می‌تواند در تمام انواع جملات گرامری مختلفی که می‌تواند در آنها ظاهر شود، همان معنا را داشته باشد. تحلیل عمل گفتاری این شرط را برآورده نمی‌کند.
نیت و کنوانسیون. معنا بیشتر از یک موضوع نیت است؛ همچنین موضوعی از کنوانسیون است. معنای چیزی که کسی هنگام بیان یک جمله دارد، بیشتر از این است که به‌طور تصادفی با آنچه جمله در زبانی که صحبت می‌کند، معنی دارد، مرتبط باشد.
9. خطای اظهارنظر: زمینه و قابلیت
صحبت کردن به یک زبان، درگیر شدن در نوعی رفتار مبتنی بر قواعد (بسیار پیچیده) است.
اختلاط شرایط برای اظهارنظر با تحلیل مفهوم. خطای اظهارنظر شامل اختلاط شرایط برای انجام عمل گفتاری اظهارنظر با تحلیل معنای کلمات خاصی است که در برخی اظهارات ظاهر می‌شوند.
سوال "اگر چه بگوییم..." پاسخ به سوال فیلسوف، "اگر چه بگوییم...؟" پیش‌بینی درباره‌ی رفتار کلامی آینده نیست، بلکه یک بیان فرضی از نیت درون یک سیستم قواعد است.
سوال "اگر چه بگوییم..." پاسخ به سوال فیلسوف، "اگر چه بگوییم...؟" پیش‌بینی درباره‌ی رفتار کلامی آینده نیست، بلکه یک بیان فرضی از نیت درون یک سیستم قواعد است.
آخرین به‌روزرسانی::
FAQ
1. What is Speech Acts: An Essay in the Philosophy of Language by John Rogers Searle about?
- Philosophy of language focus: The book investigates how language functions not just to convey information, but to perform actions such as stating, questioning, promising, and commanding.
- Speech acts theory: Searle introduces and develops the concept of speech acts, emphasizing that speaking a language is engaging in rule-governed behavior.
- Analysis of meaning and communication: The work explores the nature of meaning, reference, truth, and the rules that underlie linguistic communication.
2. Why should I read Speech Acts by John Rogers Searle?
- Foundational in philosophy of language: The book is a landmark in understanding how language is used to perform actions, influencing linguistics, philosophy, and cognitive science.
- Clarifies key concepts: Searle provides clear distinctions between types of speech acts, reference, predication, and the rules governing language use.
- Challenges traditional theories: The book critiques and refines earlier theories by Frege, Russell, and others, offering a more nuanced account of how language works.
3. What are the key takeaways from Speech Acts by John Rogers Searle?
- Speech as action: Language is not just about stating facts but about performing actions governed by constitutive rules.
- Distinction of speech acts: Searle distinguishes between utterance acts, propositional acts, illocutionary acts, and perlocutionary acts.
- Role of rules and intentions: The meaning and force of speech acts depend on both linguistic conventions and the speaker’s intentions.
4. What are the main types of speech acts in Searle’s theory from Speech Acts?
- Utterance acts: Simply producing sounds or words.
- Propositional acts: Referring to and predicating about objects or states of affairs.
- Illocutionary acts: Performing actions like asserting, questioning, commanding, or promising, which carry illocutionary force.
- Perlocutionary acts: The effects or consequences of speech acts on the hearer, such as persuading or alarming.
5. How does Searle define illocutionary force and propositional content in Speech Acts?
- Illocutionary force: Refers to the kind of act performed (e.g., assertion, question, promise) and is marked by linguistic devices like word order or performative verbs.
- Propositional content: The actual content or proposition expressed, involving reference and predication.
- Logical distinction: The same proposition can be expressed with different illocutionary forces, and negation can apply to either the force or the content.
6. What is the principle of expressibility in Speech Acts by John Rogers Searle?
- Anything meant can be said: The principle states that any possible meaning or speech act can, in principle, be expressed in language.
- Language enrichment: If a language lacks the means to express something, it can be expanded with new terms or structures.
- Link to speech act rules: This principle allows the study of speech acts through the sentences that perform them, connecting meaning to linguistic expression.
7. What are constitutive and regulative rules in Searle’s Speech Acts?
- Regulative rules: Govern pre-existing forms of behavior, such as etiquette or traffic rules, typically telling us how to act.
- Constitutive rules: Create or define new forms of behavior, such as the rules of chess or language itself.
- Language as constitutive: Speaking a language involves following constitutive rules that make speech acts possible, similar to playing a game.
8. How does Searle analyze the act of promising in Speech Acts?
- Conditions for promising: Searle outlines necessary and sufficient conditions, including future-oriented content, the hearer’s preference, the speaker’s intention, and the undertaking of an obligation.
- Sincerity and insincerity: The analysis covers both sincere and insincere promises by focusing on the speaker’s responsibility for intending the act.
- Rule extraction: Searle derives rules for when and how promises can be made, based on these conditions.
9. How does Searle distinguish between reference and predication in Speech Acts?
- Reference: Involves identifying or picking out a particular object for the hearer, using expressions like names or descriptions.
- Predication: Ascribes properties or characteristics to the object referred to, using predicate expressions.
- Not separate acts: Predication is always part of an illocutionary act and is not independent of reference or illocutionary force.
10. What is Searle’s critique of Frege’s and Russell’s theories in Speech Acts?
- Frege’s contradiction: Searle argues that Frege’s claim that predicates refer to concepts (and that concepts are objects) leads to confusion and paradox.
- Predicates as ascriptions: Searle maintains that predicates ascribe properties rather than refer to objects called concepts.
- Russell’s descriptions: He critiques Russell’s analysis of definite descriptions for failing to integrate with a general theory of speech acts, especially outside assertions.
11. What is the “naturalistic fallacy fallacy” and the “speech act fallacy” in Searle’s Speech Acts?
- Naturalistic fallacy fallacy: Searle argues it is mistaken to claim that evaluative statements cannot be logically entailed by descriptive ones, especially within institutional contexts.
- Speech act fallacy: The error of equating the meaning of words like “good” or “true” with the speech acts they typically perform, which Searle refutes by showing their meaning is stable across different uses.
- Distinction of meaning and use: Searle emphasizes the difference between the semantic content of words and the illocutionary acts performed with them.
12. How does Searle’s theory of ontological commitment and universals differ from Quine’s and others in Speech Acts?
- Quine’s criterion critiqued: Searle challenges Quine’s view that ontological commitment is determined by the variables in a theory, showing that paraphrase and notation can obscure true commitments.
- Universals as linguistic entities: Searle argues that universals (properties) are part of our mode of representing the world, not objects in the world themselves.
- Commitment tied to assertion: Ontological commitments depend on what is actually asserted, not just on logical form or quantification.
نقد و بررسی
کتاب عمل‌های گفتاری با نظرات متنوعی مواجه شده و میانگین امتیاز آن ۳.۸۸ از ۵ است. خوانندگان به خاطر مشارکت‌های سرل در نظریه عمل‌های گفتاری و فلسفه تحلیلی از او قدردانی می‌کنند و نوشتار شفاف و ایده‌های تحریک‌کننده‌اش را ستایش می‌کنند. با این حال، برخی از تعهد او به عمدیت انتقاد کرده و با تفسیرهای او از دیگر فیلسوفان مخالف هستند. این کتاب به عنوان اثری چالش‌برانگیز اما پاداش‌دهنده شناخته می‌شود و بینش‌هایی در مورد استفاده از زبان و ارتباطات ارائه می‌دهد. بسیاری از خوانندگان به اهمیت آن در حوزه فلسفه زبان اذعان دارند، هرچند برخی آن را قدیمی یا دشوار برای درک کامل می‌دانند.
