Value

1. ایجاد ارزش به وسیله‌ی بازده سرمایه‌گذاری و رشد

هرچه شرکت‌ها بتوانند سریع‌تر درآمدهای خود را افزایش دهند و سرمایه بیشتری را با نرخ‌های بازده جذاب به کار بگیرند، ارزش بیشتری خلق می‌کنند.

بازده سرمایه‌گذاری و رشد، ارزش را به حرکت درمی‌آورند. بازده سرمایه‌گذاری (ROIC) و رشد درآمد، دو موتور اصلی ایجاد ارزش برای شرکت‌ها هستند. ROIC بالا به شرکت‌ها این امکان را می‌دهد که از پایه سرمایه موجود خود، جریان نقدی بیشتری تولید کنند. در عین حال، رشد به شرکت‌ها اجازه می‌دهد که سرمایه بیشتری را با بازده‌های جذاب سرمایه‌گذاری کنند و ارزش را در طول زمان انباشته کنند.

اهمیت نسبی ROIC در مقابل رشد به عملکرد کنونی شرکت بستگی دارد:

• برای شرکت‌های با ROIC بالا، تسریع در رشد بیشترین ارزش اضافی را ایجاد می‌کند.
• برای شرکت‌های با ROIC پایین، بهبود بازده‌ها باید قبل از پیگیری رشد در اولویت قرار گیرد.

انواع مختلف رشد مقادیر متفاوتی از ارزش را ایجاد می‌کنند:

• محصولات جدید معمولاً بیشترین ارزش را ایجاد می‌کنند (1.75-2.00 برابر درآمد)
• گسترش بازارهای موجود در رتبه بعدی از نظر ارزش قرار دارد (0.30-0.75 برابر)
• خرید کسب‌وکارها معمولاً کمترین ارزش را ایجاد می‌کند (0-0.20 برابر)

2. حفظ ارزش به معنای تمرکز بر افزایش جریان‌های نقدی است

هر چیزی که جریان‌های نقدی را افزایش ندهد، ارزش ایجاد نمی‌کند.

جریان نقدی، پادشاه است. اصل حفظ ارزش بیان می‌کند که مهندسی مالی و دستکاری‌های حسابداری ارزش واقعی ایجاد نمی‌کنند - تنها افزایش جریان‌های نقدی این کار را انجام می‌دهد. بسیاری از مدیران در دام اقداماتی می‌افتند که درآمدهای کوتاه‌مدت یا EPS را افزایش می‌دهند بدون اینکه واقعاً اقتصاد و جریان‌های نقدی زیرین کسب‌وکار را بهبود بخشند.

چاله‌های رایج تخریب ارزش که باید از آن‌ها پرهیز کرد:

• مهندسی مالی مانند ساختارهای بدهی پیچیده
• تغییرات حسابداری که درآمدهای گزارش شده را افزایش می‌دهند
• خریدهای توجیه‌شده تنها به دلیل افزایش EPS
• خرید مجدد سهام صرفاً برای افزایش EPS

در عوض، مدیران باید به طور مداوم بر روی ابتکاراتی تمرکز کنند که واقعاً جریان‌های نقدی را از طریق افزایش درآمد، حاشیه‌ها، کارایی سرمایه یا کاهش هزینه‌ها بهبود می‌بخشند. این نیاز به انضباط دارد تا در برابر فشارهای کوتاه‌مدت مقاومت کنند و تصمیمات را بر اساس ایجاد ارزش بلندمدت اتخاذ کنند.

3. تردمیل انتظارات چالش‌های عملکرد پایدار را به وجود می‌آورد

هیچ شرکتی نمی‌تواند به طور مداوم از انتظارات بازار سهام پیشی بگیرد.

انتظارات با عملکرد افزایش می‌یابند. با ارائه نتایج قوی، انتظارات بازار برای عملکرد آینده به طور متناسب افزایش می‌یابد. این امر یک "تردمیل انتظارات" ایجاد می‌کند که در آن شرکت‌ها باید به طور مداوم عملکرد خود را تسریع کنند تا فقط با انتظارات روزافزون موجود در قیمت سهام خود همگام شوند.

تردمیل انتظارات چندین پدیده بازار را توضیح می‌دهد:

• شرکت‌های با عملکرد بالا می‌توانند با وجود نتایج قوی مداوم، قیمت سهام ثابت داشته باشند.
• وضعیت‌های بازگشتی معمولاً شاهد افزایش‌های چشمگیر قیمت سهام هستند زیرا انتظارات به سمت بالا تنظیم می‌شوند.
• عملکرد پایدار سهام در طول زمان به طور فزاینده‌ای دشوار می‌شود.

برای مدیریت این دینامیک، مدیران باید:

• بر ایجاد ارزش بلندمدت تمرکز کنند نه حرکات کوتاه‌مدت سهام
• انتظارات موجود در قیمت سهام کنونی خود را درک کنند
• از تعیین انتظارات غیرواقعی که نمی‌توانند پایدار بمانند، پرهیز کنند
• عملکرد نسبی در مقابل همتایان را در نظر بگیرند نه بازده مطلق سهام

4. ارزش یک شرکت به مالک و مدیر آن بستگی دارد

مالکان مختلف برای یک کسب‌وکار خاص بر اساس توانایی‌های منحصر به فرد خود در ایجاد ارزش، جریان‌های نقدی متفاوتی تولید خواهند کرد.

بهترین مالک، ارزش را حداکثر می‌کند. یک کسب‌وکار هیچ ارزش ذاتی واحدی ندارد - ارزش آن به این بستگی دارد که چه کسی آن را مالک و اداره می‌کند. "بهترین مالک" یک کسب‌وکار، کسی است که می‌تواند در طول زمان بالاترین جریان‌های نقدی را از آن تولید کند. این اصل پیامدهای مهمی برای استراتژی شرکتی و ادغام و تملک دارد.

راه‌هایی که مالکان می‌توانند ارزش منحصر به فردی اضافه کنند:

• هم‌افزایی با سایر کسب‌وکارها در پرتفوی خود
• قابلیت‌های عملیاتی یا عملکردی برتر
• بینش بهتر در مورد روندها و فرصت‌های صنعتی
• بهبود ساختارهای حاکمیتی و انگیزشی
• روابط متمایز با ذینفعان کلیدی

بهترین مالک برای یک کسب‌وکار با گذشت زمان و با تحول صنایع تغییر می‌کند. مدیران باید:

• به طور منظم ارزیابی کنند که آیا هنوز بهترین مالک واحدهای کسب‌وکار مختلف خود هستند
• کسب‌وکارهایی را که مالک دیگری می‌تواند ارزش بیشتری ایجاد کند، واگذار کنند
• کسب‌وکارهایی را خریداری کنند که در آن‌ها توانایی منحصر به فردی برای بهبود عملکرد دارند

5. درک انواع سرمایه‌گذاران به ناوبری در بازار سهام کمک می‌کند

بازار یک کل واحد نیست و تعامل سرمایه‌گذاران نوساناتی را ایجاد می‌کند که لزوماً ناشی از اطلاعات جدید نیست.

سرمایه‌گذاران مختلف رفتارهای متفاوتی را ایجاد می‌کنند. بازار سهام شامل انواع مختلف سرمایه‌گذاران با استراتژی‌ها، افق‌های زمانی و فرآیندهای تصمیم‌گیری متفاوت است. درک این چشم‌انداز به مدیران کمک می‌کند تا حرکات بازار را تفسیر کنند و بر روی سرمایه‌گذارانی که بیشترین اهمیت را دارند، تمرکز کنند.

انواع کلیدی سرمایه‌گذاران:

• سرمایه‌گذاران ذاتی: بر ارزش بنیادی بلندمدت تمرکز دارند (20% از دارایی‌ها، 10% از حجم)
• معامله‌گران: به دنبال حرکات قیمت کوتاه‌مدت هستند (35% از دارایی‌ها، حجم بالا)
• سرمایه‌گذاران مکانیکی: از رویکردهای فرمولی سخت پیروی می‌کنند (مانند شاخص‌گذاران)
• شاخص‌گذاران پنهان: به دقت شاخص‌های بازار را دنبال می‌کنند با وجود ادعای مدیریت فعال

سرمایه‌گذاران ذاتی در نهایت سطوح ارزش‌گذاری بلندمدت را هدایت می‌کنند، در حالی که معامله‌گران نوسانات کوتاه‌مدت ایجاد می‌کنند. مدیران باید ارتباط با سرمایه‌گذاران ذاتی که بیشترین تأثیر را بر ایجاد ارزش پایدار دارند، در اولویت قرار دهند.

6. عملکرد بازار سهام با عوامل اقتصادی واقعی هم‌راستا است

وقتی تأثیر تورم و نرخ‌های بهره را در نظر بگیریم، این عملکرد منطقی خواهد بود.

اصول اقتصادی بازارها را هدایت می‌کنند. در حالی که حرکات کوتاه‌مدت سهام ممکن است تصادفی به نظر برسند، عملکرد بلندمدت بازار به طور نزدیکی با عوامل اقتصادی واقعی مانند رشد تولید ناخالص داخلی، سودهای شرکتی، تورم و نرخ‌های بهره هم‌راستا است. درک این روابط به قرار دادن حرکات بازار در زمینه کمک می‌کند.

عوامل کلیدی بازده بازار سهام:

• رشد سود شرکتی (رشد واقعی حدود 3-3.5% سالانه)
• بازده‌های تقسیم/dividend و خرید مجدد (~3-3.5% سالانه)
• تغییرات در مضرب‌های ارزش‌گذاری (که تحت تأثیر نرخ‌های بهره/تورم قرار دارد)

در طولانی‌مدت، بازده واقعی سهام به طور متوسط 6.5-7% سالانه بوده است که به طور نزدیکی با مجموع رشد سود و بازده‌های تقسیم مطابقت دارد. انحرافات کوتاه‌مدت از این روند معمولاً با تغییرات در نرخ‌های بهره و تورم که بر مضرب‌های ارزش‌گذاری تأثیر می‌گذارد، توضیح داده می‌شود.

7. بازده‌های بلندمدت سهام منعکس‌کننده عملکرد بنیادی کسب‌وکار است

با در نظر گرفتن تورم، سهام بزرگ ایالات متحده به طور متوسط بازدهی حدود 6.5 تا 7 درصد سالانه برای سهام‌داران کسب کرده‌اند.

اصول در بلندمدت پیروز می‌شوند. در حالی که حرکات کوتاه‌مدت سهام می‌تواند تحت تأثیر انتظارات متغیر، عوامل فنی یا رفتار غیرمنطقی باشد، بازده‌های بلندمدت در نهایت منعکس‌کننده عملکرد اقتصادی زیرین کسب‌وکارها هستند. این موضوع اهمیت تمرکز بر ایجاد ارزش بنیادی را تقویت می‌کند.

اجزای بازده‌های بلندمدت سهام:

• رشد واقعی سود: ~3-3.5% سالانه
• بازده تقسیم/dividend و خرید مجدد: ~3-3.5% سالانه
• بازده واقعی کل: ~6.5-7% سالانه

این بازده بلندمدت به طرز شگفت‌انگیزی ثابت است و می‌توان آن را با نیروهای اقتصادی بنیادی توضیح داد. انحرافات قابل توجه از این روند بعید است مگر اینکه تغییرات رادیکالی در ترجیحات ریسک سرمایه‌گذاران یا ساختار اقتصاد رخ دهد. مدیران باید از انتظارات برای بازده‌های پایدار به طور قابل توجهی بالاتر از این سطح احتیاط کنند.

آخرین به‌روزرسانی:: September 10, 2024