Being Myself

1. Ons Essentiële Zelf: Het Onveranderlijke Bewustzijn Achter Ervaring

Ons essentiële zelf of wezen is voorafgaand aan en onafhankelijk van gedachten en gevoelens. Ons essentiële zelf heeft geen behoefte om onafhankelijk gemaakt te worden door middel van inspanning of oefening. Het is altijd en al inherent vrij. Het is alleen nodig om het als zodanig te erkennen.

Onze ware natuur is pure bewustzijn. Dit bewustzijn is de constante, onveranderlijke achtergrond van al onze ervaringen. Het wordt niet beïnvloed door gedachten, gevoelens of sensaties, net zoals een scherm niet wordt beïnvloed door de beelden die erop worden geprojecteerd. Dit bewustzijn is:

• Altijd aanwezig: Het komt nooit en gaat nooit
• Onbeperkt: Het heeft geen grenzen of vorm
• Van nature vredig: Het kan niet worden verstoord door ervaring
• Onvoorwaardelijk vervuld: Het heeft niets van ervaring nodig om zichzelf te completeren

Ons essentiële zelf is niet iets dat we moeten creëren of bereiken. Het is al wie we zijn, altijd aanwezig en vrij beschikbaar. De uitdaging ligt niet in het verkrijgen ervan, maar in het erkennen van wat al hier is.

2. Het Vlies van Ervaring: Hoe We Het Contact Met Onze Ware Natuur Verliezen

Lijden is de prijs die we betalen voor deze vergetelheid. Het is een oproep van ons zelf aan ons zelf, die zegt: 'Draai om! Kom terug naar mij. Ik ben wat je zoekt, maar je zoekt mij in de verkeerde richting.'

We vergeten onze ware natuur door identificatie. Wanneer we te veel opgaan in de inhoud van onze ervaring—gedachten, gevoelens, sensaties en waarnemingen—verliezen we tijdelijk het zicht op ons essentiële zelf. Dit is vergelijkbaar met een scherm dat zo gefocust is op de film die het vertoont, dat het vergeet dat het een scherm is.

De gevolgen van deze vergetelheid zijn onder andere:

• Een gevoel van een gescheiden, beperkt zelf
• Gevoelens van gebrek, kwetsbaarheid en onvolledigheid
• Het opkomen van angst, verlangen en lijden
• Een constante zoektocht naar vervulling in externe objecten en ervaringen

Dit lijden en zoeken zijn geen straffen, maar herinneringen. Het zijn oproepen van ons ware zelf, die ons aansporen om onze essentiële natuur te herinneren en terug te keren naar de vrede en vervulling die altijd aanwezig zijn in onze kern.

3. Het Inwendige Pad: Ons Zelf Erkennen Als Pure Bewustzijn

Om dit te verhelpen, maken we eerst een onderscheid tussen de kenner en het gekende, de ervaringsdrager en de ervaren, de getuige en het getuigde. Later zullen we dit onderscheid vervagen, maar voor iemand die verloren is in ervaring, die zich identificeert met elke voorbijgaande gedachte, gevoel, activiteit en relatie, is het eerst noodzakelijk om het onderscheid te maken.

Het inwendige pad omvat discriminatie. Deze benadering nodigt ons uit om te onderscheiden tussen de inhoud van onze ervaring en het bewustzijn waarin alle ervaring verschijnt. Het is een proces van opmerken dat we ons bewust zijn van gedachten, gevoelens en sensaties, maar niet deze ervaringen zelf zijn.

Belangrijke aspecten van deze praktijk zijn:

• Erkennen dat wij het kennende element zijn in alle ervaring
• Opmerken van het gevoel van 'ik ben mezelf' dat aanhoudt, ongeacht wat we ervaren
• Aandacht rusten in dit gevoel van zijn, in plaats van op objecten van ervaring
• De vrede en volledigheid van onze ware natuur laten onthullen

Dit proces gaat niet over het afwijzen of onderdrukken van ervaring, maar over het erkennen van onze ware identiteit als de bewuste ruimte waarin alle ervaring plaatsvindt.

4. Het Uitwendige Pad: Alle Ervaring Zien Als Een Manifestatie Van Zijn

Alle ervaring is een tijdelijke kleuring van onvoorwaardelijk, onbeperkt, zelfbewust zijn. Ervaring is de activiteit van zijn; zijn is ervaring in rust.

Alle ervaring is een modulatie van puur zijn. Zodra we onze essentiële natuur als bewustzijn hebben erkend, kunnen we beginnen te zien dat alle ervaring niet gescheiden is van dit bewustzijn, maar in feite zijn activiteit of expressie is. Dit is vergelijkbaar met het erkennen dat alle personages en gebeurtenissen in een film uit hetzelfde scherm zijn gemaakt.

Dit begrip leidt tot:

• Het zien van de eenheid die ten grondslag ligt aan alle schijnbare diversiteit
• Het erkennen van de heilige aard van alle ervaring
• Het ervaren van liefde als de erkenning van gedeeld zijn
• Het waarnemen van schoonheid als de schittering van zijn in vorm

Dit uitwendige pad ontkent het inwendige pad niet, maar aanvult het. Samen leiden ze tot een volledig begrip van de non-duale aard van de werkelijkheid, waar ons zelf en de wereld worden erkend als één naadloos geheel.

5. Geluk en Vrede: Onze Natuurlijke Toestand Van Zijn

Geluk is de ware aard van ons zelf. Het is de kennis van ons zelf over zichzelf. Het weten van zijn is op zichzelf geluk.

Onze ware natuur is van nature vredig en gelukkig. Net zoals een scherm nooit wordt verstoord door het drama van een film, is ons essentiële zelf nooit echt onrustig of tekort. De vrede en het geluk die we zoeken, zijn geen staten die moeten worden bereikt, maar onze natuurlijke toestand wanneer we ons niet identificeren met tijdelijke ervaringen.

Belangrijke punten over deze inherente vrede en geluk:

• Ze zijn onvoorwaardelijk, niet afhankelijk van externe omstandigheden
• Ze zijn altijd aanwezig, hoewel vaak over het hoofd gezien
• Ze stralen door in momenten van liefde, schoonheid en diepe ontspanning
• Ze worden toegankelijk door te erkennen en te rusten als onze ware natuur

Dit begrip nodigt ons uit om te stoppen met het zoeken naar geluk in externe objecten en ervaringen, en in plaats daarvan de volledigheid en vrede te erkennen die altijd aanwezig zijn in onze kern.

6. De Reis Van Zelfontdekking: Van Bliksemschichten Tot Vestiging

Zodra we die eerste blik hebben gehad, is ons leven nooit meer hetzelfde. We zijn verstoord door iets dat wordt erkend als zowel nieuw als vertrouwd.

Zelfrealisatie is vaak een geleidelijk proces. Terwijl sommigen een plotselinge en volledige erkenning van hun ware natuur kunnen hebben, is het voor de meeste mensen een reis van herhaalde blikken en geleidelijke vestiging. Dit proces kan worden vergeleken met het leren kennen van een nieuwe vriend die steeds vertrouwder en belangrijker in ons leven wordt.

De reis omvat doorgaans:

1. Initiële blikken of intuïties van onze ware natuur
2. Nieuwsgierigheid en onderzoek, leidend tot diepere ervaringen
3. Herhaalde "terugkeer" naar ons essentiële zelf
4. Geleidelijk vervagen van de gewoonte om te identificeren met ervaring
5. Toenemende stabiliteit in het erkennen en rusten als onze ware natuur

Naarmate we meer gevestigd raken in onze ware natuur, beginnen de kwaliteiten van vrede, geluk en liefde alle aspecten van onze ervaring en expressie te doordringen.

7. Leven Vanuit Onze Ware Natuur: Transformeren Van Ervaring En Relaties

Een geest die gewend is om vaak in zijn essentie te rusten, raakt steeds meer doordrenkt van vrede. Wanneer zo'n geest terugkeert naar ervaring, laat het die vrede niet achter. Het neemt het mee, en zijn activiteiten van denken, voelen, waarnemen, handelen en relateren worden een expressie, een communicatie en een viering van die vrede.

Zelfrealisatie transformeert ons hele leven. Naarmate we meer gevestigd raken in onze ware natuur, begint deze erkenning alle aspecten van onze ervaring en expressie te doordringen. Het gaat niet om het ontsnappen aan de wereld, maar om erin te leven vanuit een plek van diep begrip en vrede.

Deze transformatie manifesteert zich als:

• Grotere gelijkmoedigheid in het aangezicht van de ups en downs van het leven
• Toegenomen mededogen en begrip voor anderen
• Een natuurlijke expressie van liefde en vriendelijkheid
• Een gevoel van gemak en flow in onze activiteiten
• Een dieper waardering voor de schoonheid van het leven

Leven vanuit onze ware natuur betekent niet dat we geen moeilijke emoties of uitdagingen meer ervaren. Het betekent eerder dat we deze ervaringen tegemoet treden vanuit een plek van open, ruime bewustzijn, waardoor ze door ons heen kunnen bewegen zonder vast te komen zitten in identificatie of weerstand.

8. Het Heilige 'Ik': Het Begrijpen Van De Goddelijke Aard Van Ons Zelf

De naam 'ik' is niet de naam die een persoon aan zijn zelf geeft; het is de naam die bewustzijn aan zichzelf geeft en moet worden gereserveerd voor bewustzijn alleen.

Het 'ik' is de naam van het goddelijke. Wanneer we het woord 'ik' gebruiken, verwijzen we niet naar een beperkt persoonlijk zelf, maar naar het oneindige, zelfbewuste zijn dat onze ware natuur is. Dit 'ik' is hetzelfde in alle wezens, het universele bewustzijn dat religies God hebben genoemd.

Het begrijpen van de heilige aard van 'ik' omvat:

• Erkennen dat ons gevoel van 'ik' of 'ik ben mezelf' de aanwezigheid van het goddelijke in ons is
• Voorzichtig zijn om dit 'ik' niet te beperken door het te identificeren met tijdelijke staten of kwaliteiten
• Het gebruik van het gevoel van 'ik' of 'ik ben' als een toegangspoort naar onze ware natuur
• Zien dat onze zelfkennis de zelfkennis van God is

Dit begrip nodigt ons uit om onze zintuiglijke zelf met eerbied te benaderen en het te gebruiken als een constante herinnering aan onze ware, goddelijke natuur. Het overbrugt de schijnbare kloof tussen het persoonlijke en het universele, en toont aan dat ons diepste zelf één is met de ultieme werkelijkheid.

Laatst bijgewerkt: September 20, 2024