21st Century Monetary Policy

1. تورم بزرگ: داستانی هشداردهنده از اشتباهات سیاستی

همان‌طور که یک آسیب‌دیدگی دوران کودکی شخصیت یک بزرگسال را شکل می‌دهد، تورم بزرگ نظریه و عمل سیاست پولی را برای سال‌های آینده، هم در ایالات متحده و هم در سراسر جهان، تحت تأثیر قرار داد.

افزایش تورم: تورم بزرگ، از اواسط دهه 1960 تا اوایل دهه 1980، دوره‌ای از تورم بالا و پایدار بود که به‌طور متوسط بیش از 7 درصد در سال بود. این وضعیت ناشی از ترکیبی از عوامل، از جمله سیاست مالی انبساطی (هزینه‌های جنگ ویتنام و برنامه‌های جامعه بزرگ)، تفسیرهای نادرست از منحنی فیلیپس (باور به اینکه می‌توان بیکاری پایین را بدون تورم حفظ کرد) و انتظارات تورمی ناپایدار بود. کنترل‌های دستمزد و قیمت دولت نیکسون ناکارآمد بود و شوک‌های قیمت نفت مشکل را تشدید کرد.

شکست‌های سیاستی: فدرال رزرو، تحت رهبری ویلیام مک‌چسنی مارتین جونیور و آرتور برنز، به‌طور ناکافی به فشارهای تورمی پاسخ داد. مارتین، هرچند در ابتدا نگران بود، تحت فشار دولت جانسون قرار گرفت تا سیاست پولی را آسان نگه دارد. برنز، تحت تأثیر نظریه هزینه-فشاری تورم، کنترل‌های دستمزد و قیمت را به سیاست پولی سخت‌تر ترجیح داد و همچنین تحت فشار دولت نیکسون قرار داشت تا نرخ‌ها را پایین نگه دارد. این اشتباهات سیاستی باعث شد تا تورم از کنترل خارج شود.

درس‌های آموخته‌شده: تورم بزرگ خطرات مداخله سیاسی در سیاست پولی، اهمیت کنترل انتظارات تورمی و نیاز به استقلال و قاطعیت بانک‌های مرکزی را نشان داد. همچنین محدودیت‌های کنترل‌های دستمزد و قیمت و اهمیت درک رابطه پیچیده بین تورم و بیکاری را برجسته کرد. این تجربه رویکرد فدرال رزرو به سیاست پولی را برای دهه‌ها شکل داد و بر نیاز به ثبات قیمت به‌عنوان پایه‌ای برای رشد اقتصادی پایدار تأکید کرد.

2. جسارت ولکر: بازگرداندن اعتبار از طریق درد

پل ولکر، که در دهه 1980 به‌عنوان رئیس فدرال رزرو خدمت کرد و خود نیز فردی قوی بود، بعداً نوشت که مارتین، "با تمام رفتار دوستانه و تواضع شخصی‌اش، در زمینه سیاست و دفاع از استقلال فدرال رزرو دارای اراده‌ای آهنین بود."

انتخاب ولکر: در سال 1979، با افزایش بی‌رویه تورم، رئیس‌جمهور کارتر پل ولکر را به‌عنوان رئیس فدرال رزرو منصوب کرد. ولکر، مردی با stature imposing و شهرتی برای سخت‌گیری، مصمم بود تا تورم را حتی به قیمت رکود بشکند. او درک می‌کرد که فدرال رزرو اعتبار خود را به‌عنوان مبارز تورم از دست داده و بازگرداندن آن ضروری است.

تنگ کردن سیاست پولی: فدرال رزرو تحت رهبری ولکر رویکردی مونیترالیستی را اتخاذ کرد و بر کنترل عرضه پول به‌جای هدف‌گذاری نرخ‌های بهره تمرکز کرد. این منجر به افزایش شدید نرخ‌های بهره شد، به‌طوری‌که نرخ وجوه فدرال به نزدیک 20 درصد رسید. نتیجه این بود که رکود عمیقی در سال‌های 1981-82 به وجود آمد و بیکاری به نزدیک 11 درصد رسید. این رکود دردناک بود، اما برای شکستن چرخه تورم بالا و انتظارات تورمی بالا ضروری بود.

بازگرداندن اعتبار: پافشاری ولکر و تمایل فدرال رزرو به تحمل فشارهای سیاسی در نهایت نتیجه داد. تورم از دو رقمی در سال‌های 1979-80 به حدود 4 درصد تا سال 1982 کاهش یافت. این پیروزی هزینه‌بر بود، اما اعتبار فدرال رزرو را به‌عنوان مبارز تورم بازگرداند و زمینه را برای دو دهه عملکرد اقتصادی قوی فراهم کرد. اقدامات ولکر نشان داد که بانک‌های مرکزی، اگر به اندازه کافی معتبر و پایدار باشند، می‌توانند تورم را کنترل کنند، حتی زمانی که به‌طور عمیق در انتظارات ریشه‌دار شده باشد.

3. دوران گرینسپن: هدایت رشد و حباب‌ها

همان‌طور که واکنش فدرال رزرو پاول به پاندمی نشان داد، ابزارها، چارچوب سیاست و ارتباطات فدرال رزرو از زمان توافق خزانه‌داری-فدرال در سال 1951 به‌طور رادیکالی تغییر کرده است.

تنظیم بزرگ: آلن گرینسپن، که در سال 1987 به‌عنوان رئیس فدرال رزرو جانشین ولکر شد، بر دوره‌ای از رشد اقتصادی قوی و تورم پایین، معروف به تنظیم بزرگ، نظارت داشت. او دستاوردهای ولکر در برابر تورم را تقویت کرد و سیاست پولی را با دقت مدیریت کرد، که ناشی از دانش عمیق او از داده‌های اقتصادی بود. او همچنین در یک سری بحران‌های مالی بین‌المللی، از جمله بحران پزو مکزیک در سال 1994 و بحران مالی آسیایی 1997-98، به‌خوبی عمل کرد.

حباب دات‌کام: دوران گرینسپن همچنین شاهد ظهور و سقوط حباب دات‌کام بود. او از پتانسیل حباب در قیمت‌های سهام آگاه بود و حتی از عبارت "شور و شوق غیرمنطقی" برای توصیف رفتار بازار استفاده کرد. با این حال، او reluctant بود که از سیاست پولی برای هدف‌گذاری مستقیم قیمت‌های دارایی استفاده کند، زیرا بر این باور بود که شناسایی حباب‌ها دشوار است و چنین مداخلاتی می‌تواند عواقب ناخواسته‌ای داشته باشد.

نگرانی‌های ثبات مالی: در حالی که گرینسپن در مدیریت تورم و ترویج رشد موفق بود، در جلوگیری از انباشت عدم تعادل‌های مالی کمتر موفق بود. او به‌خاطر عدم توجه کافی به قیمت‌های دارایی، به‌ویژه قیمت‌های سهام، و عدم انجام اقدامات کافی برای تنظیم سیستم بانکی سایه در حال رشد مورد انتقاد قرار گرفت. اعتماد به نفس بیش از حد او به قدرت نیروهای بازار برای نظم‌دهی به ریسک‌پذیری در نهایت عواقب قابل توجهی داشت.

4. چالش قرن بیست و یکم: نرخ‌های پایین و ناپایداری مالی

توسعه دوم کاهش بلندمدت در سطح طبیعی نرخ‌های بهره است.

حد پایین: قرن بیست و یکم چالش‌های جدیدی را برای سیاست‌گذاران پولی به همراه داشته است، از جمله کاهش بلندمدت در نرخ بهره خنثی، نرخی که در آن اقتصاد در شرایط اشتغال کامل با تورم پایدار قرار دارد. این کاهش، ناشی از عواملی مانند تورم پایین‌تر، رشد جمعیت کندتر و مازاد پس‌انداز جهانی، دامنه‌ای را برای بانک‌های مرکزی برای کاهش نرخ‌های بهره به‌منظور تحریک اقتصاد در دوران رکود کاهش داده است.

ناپایداری مالی: قرن بیست و یکم همچنین شاهد افزایش خطر ناپایداری مالی سیستمیک بوده است. بحران مالی جهانی 2007-2009 نشان داد که ناپایداری مالی شدید یک کنجکاوی تاریخی نیست، بلکه تهدیدی واقعی برای حتی پیشرفته‌ترین اقتصادها است. این بحران فدرال رزرو را مجبور کرد تا ابزارهای جدیدی برای مبارزه با ناپایداری مالی توسعه دهد، از جمله خریدهای بزرگ اوراق بهادار و برنامه‌های وام اضطراری.

سؤالات جدید: این تحولات سؤالات جدیدی را برای سیاست‌گذاران پولی مطرح کرده است: چگونه می‌توانند فدرال رزرو و سایر بانک‌های مرکزی از اقتصاد حمایت کنند زمانی که نرخ‌های بهره کوتاه‌مدت نزدیک به صفر است؟ چه ابزارهای جدیدی می‌توانند استفاده شوند؟ نقش سیاست مالی در تثبیت اقتصاد چه باید باشد؟ و تا چه حد باید سیاست پولی به خطرات ناپایداری مالی توجه کند؟

5. QE و راهنمایی پیشرفته: ابزار جدید فدرال رزرو

همان‌طور که واکنش فدرال رزرو پاول به پاندمی نشان داد، ابزارها، چارچوب سیاست و ارتباطات فدرال رزرو از زمان توافق خزانه‌داری-فدرال در سال 1951 به‌طور رادیکالی تغییر کرده است.

تسهیلات کمی (QE): زمانی که نرخ‌های بهره کوتاه‌مدت در دوران بحران مالی جهانی به صفر رسید، فدرال رزرو به تسهیلات کمی (QE)، خریدهای بزرگ اوراق بهادار بلندمدت، روی آورد تا نرخ‌های بهره بلندمدت را کاهش دهد و شرایط مالی را تسهیل کند. QE از طریق دو کانال اصلی عمل می‌کند: کانال تعادل پرتفوی، که عرضه اوراق بهادار بلندمدت در دست عموم را کاهش می‌دهد، و کانال سیگنال‌دهی، که تعهد بانک مرکزی به حفظ سیاست آسان برای یک دوره طولانی را نشان می‌دهد.

راهنمایی پیشرفته: فدرال رزرو همچنین شروع به استفاده از راهنمایی پیشرفته کرد و نیت‌های خود را درباره سیاست‌های آینده برای شکل‌دهی به انتظارات بازار ارتباط داد. در ابتدا، راهنمایی پیشرفته کیفی و مبهم بود، اما با گذشت زمان، به‌طور واضح‌تری شامل وعده‌هایی برای حفظ نرخ‌های پایین تا زمانی که شرایط اقتصادی خاصی برآورده شود، شد. راهنمایی پیشرفته، اگر معتبر باشد، می‌تواند نرخ‌های بهره بلندمدت را کاهش دهد و شرایط مالی را تسهیل کند، حتی زمانی که نرخ‌های کوتاه‌مدت در حد پایین قرار دارند.

موثر بودن و محدودیت‌ها: QE و راهنمایی پیشرفته به‌عنوان ابزارهای مؤثر برای تحریک اقتصاد در زمانی که نرخ‌های کوتاه‌مدت تحت تأثیر حد پایین قرار دارند، ثابت شده‌اند. با این حال، آن‌ها یک درمان همه‌جانبه نیستند. اثرات QE می‌تواند دشوار برای پیش‌بینی باشد و راهنمایی پیشرفته ممکن است توسط بازارها به‌درستی تفسیر نشود. علاوه بر این، این ابزارها ممکن است برای جبران کامل محدودیت‌های ناشی از حد پایین کافی نباشند، به‌ویژه در رکودهای عمیق.

6. واکنش به پاندمی: آزمونی از نوآوری و اراده

همان‌طور که من اغلب در زمان رهبری فدرال رزرو می‌گفتم، سیاست پولی یک درمان همه‌جانبه نیست. اما پول اهمیت زیادی دارد.

شوک بی‌سابقه: پاندمی COVID-19 در سال 2020 چالشی بی‌سابقه برای فدرال رزرو به وجود آورد. این پاندمی باعث انقباض ناگهانی و شدیدی در فعالیت اقتصادی شد، با از دست دادن شغل‌های گسترده و تعطیلی‌های وسیع کسب‌وکارها. همچنین یک وحشت مالی را به‌وجود آورد، با کاهش‌های شدید در قیمت‌های سهام و اختلالات در بازارهای اعتباری.

اقدام سریع و قاطع: فدرال رزرو به‌سرعت و قاطعانه پاسخ داد و نرخ وجوه فدرال را به نزدیک صفر کاهش داد، برنامه QE خود را از نو راه‌اندازی کرد و مجموعه‌ای از تسهیلات وام اضطراری را برای حمایت از بازارها و مؤسسات مالی ایجاد کرد. همچنین با کنگره و خزانه‌داری همکاری کرد تا برنامه‌های جدیدی برای حمایت از بازارهای اوراق قرضه شرکتی و شهرداری و تأمین مالی وام‌های بانکی به کسب‌وکارهای متوسط و سازمان‌های غیرانتفاعی ایجاد کند.

نوآوری و سازگاری: واکنش فدرال رزرو به پاندمی نشان‌دهنده توانایی آن در نوآوری و سازگاری با چالش‌های جدید بود. این نهاد از ابزارهای موجود خود به‌طور قوی و خلاقانه‌تری استفاده کرد و ابزارهای جدیدی برای حل مشکلات خاص ناشی از پاندمی توسعه داد. اقدامات فدرال رزرو به تثبیت بازارهای مالی، تسهیل جریان اعتبار به اقتصاد و حمایت از هزینه‌های مصرف‌کننده و کسب‌وکار کمک کرد.

7. آینده سیاست پولی: هدایت عدم قطعیت

هدف این کتاب کمک به خوانندگان برای درک چگونگی رسیدن فدرال رزرو، نگهبان سیاست پولی ایالات متحده، به وضعیت کنونی‌اش، آنچه از چالش‌های متنوعی که با آن مواجه شده آموخته و چگونگی تکامل آن در آینده است.

چالش‌های جاری: فدرال رزرو با تعدادی چالش جاری مواجه است، از جمله کاهش بلندمدت در نرخ بهره خنثی، افزایش خطر ناپایداری مالی و نیاز به پرداختن به مسائل اجتماعی مانند تغییرات اقلیمی و نابرابری اقتصادی. این چالش‌ها نیازمند آن است که فدرال رزرو به نوآوری و سازگاری در سیاست‌ها و استراتژی‌های خود ادامه دهد.

ابزارها و چارچوب‌های جدید: فدرال رزرو یک ابزار جدید برای سیاست پولی توسعه داده است، از جمله QE، راهنمایی پیشرفته و تمرکز بیشتر بر ثبات مالی. همچنین یک چارچوب سیاست جدید، هدف‌گذاری متوسط انعطاف‌پذیر تورم، را اتخاذ کرده است که اجازه می‌دهد تا برای جبران کمبودهای گذشته، تورم موقتی بالاتر از هدف را بپذیرد. این ابزارها و چارچوب‌های جدید به فدرال رزرو کمک خواهد کرد تا بهتر با چالش‌های قرن بیست و یکم مواجه شود.

اهمیت استقلال: استقلال فدرال رزرو از فشارهای سیاسی کوتاه‌مدت برای توانایی آن در اتخاذ تصمیمات صحیح سیاست پولی ضروری است. فدرال رزرو باید به دفاع از استقلال خود ادامه دهد و سیاست‌های خود را به‌طور واضح به عموم مردم ارتباط دهد. همچنین باید به ایده‌های جدید و یادگیری از تجربیات خود و تجربیات سایر بانک‌های مرکزی باز باشد. آینده سیاست پولی به توانایی فدرال رزرو در سازگاری با دنیای در حال تغییر و ادامه خدمت به‌عنوان نگهبان اقتصاد ایالات متحده بستگی دارد.

آخرین به‌روزرسانی:: January 14, 2025