ADHD Does Not Exist

1. ADHD به شکلی که ما می‌شناسیم وجود ندارد؛ این یک تشخیص نادرست از شرایط دیگر است

علائم نقص توجه و بیش‌فعالی می‌تواند به طور کامل توسط شرایط دیگر توضیح داده شود، از چیزی به سادگی خواب ضعیف تا چیزی به پیچیدگی اختلال دوقطبی.

ADHD یک علامت است، نه یک اختلال. نویسنده استدلال می‌کند که آنچه ما معمولاً به عنوان ADHD می‌شناسیم در واقع مجموعه‌ای از علائم است که می‌توانند بهتر توسط شرایط زیرین مختلف توضیح داده شوند. این علائم، از جمله بی‌توجهی، حواس‌پرتی و بیش‌فعالی، واقعی هستند و می‌توانند به طور قابل توجهی بر زندگی فرد تأثیر بگذارند. با این حال، آن‌ها یک اختلال مستقل نیستند.

تشخیص نادرست شایع است. معیارهای تشخیصی فعلی برای ADHD ذهنی و مستعد تشخیص بیش از حد هستند. عواملی که به این موضوع کمک می‌کنند عبارتند از:

• تعصب فرهنگی به سمت تشخیص‌های سریع
• فشار از سوی شرکت‌های داروسازی
• محدودیت‌های زمانی بر پزشکان
• کمبود ارزیابی‌های جامع

عواقب تشخیص نادرست. برچسب زدن نادرست به کسی با ADHD می‌تواند منجر به:

• تأخیر یا انکار درمان برای شرایط واقعی زیرین
• داروهای غیرضروری با عوارض جانبی بالقوه
• افزایش هزینه‌های بهداشتی
• تأثیر روانی بر بیماران و خانواده‌ها

2. مشکلات بینایی و شنوایی می‌توانند به عنوان علائم ADHD ظاهر شوند

مشکلات مربوط به بینایی از جمله توضیحات نادیده گرفته شده برای علائم نقص توجه/بیش‌فعالی هستند.

مسائل حسی بر توجه تأثیر می‌گذارند. مشکلات بینایی یا شنوایی تشخیص داده نشده می‌توانند به طور قابل توجهی بر توانایی فرد در تمرکز و رفتار مناسب، به ویژه در محیط‌های آموزشی تأثیر بگذارند. این مسائل اغلب به اشتباه به عنوان ADHD تشخیص داده می‌شوند زیرا به صورت بی‌توجهی، حواس‌پرتی و گاهی بیش‌فعالی ظاهر می‌شوند.

مشکلات حسی رایج:

• نزدیک‌بینی
• دوربینی
• آستیگماتیسم
• نارسایی همگرایی
• کاهش یا اختلال شنوایی

اهمیت آزمایش. غربالگری‌های منظم بینایی و شنوایی بسیار مهم هستند، به ویژه برای کودکان. تشخیص زودهنگام و اصلاح این مسائل می‌تواند به طور چشمگیری توجه و رفتار را بدون نیاز به داروهای ADHD بهبود بخشد.

3. اختلالات خواب و سوءمصرف مواد اغلب ADHD را تقلید می‌کنند

کمبود خواب می‌تواند باعث بیش‌فعالی روزانه و کاهش تمرکز شود. این می‌تواند به اشتباه به عنوان اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) یا سایر اختلالات رفتاری تشخیص داده شود.

خواب برای توجه حیاتی است. کمبود خواب مزمن یا اختلالاتی مانند آپنه خواب می‌توانند منجر به علائمی شوند که به شدت شبیه ADHD هستند. این علائم شامل دشواری در تمرکز، تحریک‌پذیری و بیش‌فعالی می‌شوند. بهبود بهداشت خواب یا پرداختن به اختلالات خواب زیرین می‌تواند اغلب این علائم را بدون داروی ADHD حل کند.

سوءمصرف مواد بر تمرکز تأثیر می‌گذارد. هم مصرف الکل و هم مواد مخدر می‌توانند مشکلات توجه و تکانشگری ایجاد کنند. در برخی موارد، افراد ممکن است به خودی خود شرایط تشخیص داده نشده را درمان کنند، که منجر به چرخه‌ای از سوءمصرف مواد و نقص توجه می‌شود. نکات کلیدی:

• مصرف الکل و ماری‌جوانا می‌تواند به طور قابل توجهی توجه و حافظه را مختل کند
• سوءمصرف محرک‌ها (مانند کوکائین، آمفتامین‌ها) می‌تواند علائم شبیه ADHD ایجاد کند
• ترک مواد نیز می‌تواند ADHD را تقلید کند

تشخیص و درمان صحیح مسائل سوءمصرف مواد ضروری است قبل از در نظر گرفتن تشخیص ADHD.

4. اختلالات خلقی اغلب نقص توجه و بیش‌فعالی را زیر پوشش دارند

جای تعجب نیست که علائم نقص توجه در بیمارانی که معیارهای افسردگی را دارند، به دلیل تمرکز ضعیف و حواس‌پرتی که افسردگی شامل می‌شود، محتمل است.

اختلالات خلقی به عنوان ADHD ظاهر می‌شوند. هم افسردگی و هم اختلال دوقطبی می‌توانند علائمی ایجاد کنند که ADHD را تقلید می‌کنند، از جمله دشواری در تمرکز، بی‌قراری و تکانشگری. تفاوت کلیدی این است که این علائم معمولاً در اختلالات خلقی چرخه‌ای هستند، نه ثابت.

اختلال دوقطبی و ADHD. فازهای مانیک یا هیپومانیک اختلال دوقطبی می‌توانند به ویژه گیج‌کننده باشند، زیرا اغلب شامل:

• افزایش انرژی و کاهش نیاز به خواب
• افکار مسابقه‌ای و حواس‌پرتی
• رفتار تکانشی

تشخیص صحیح حیاتی است. تشخیص نادرست یک اختلال خلقی به عنوان ADHD می‌تواند منجر به درمان نامناسب شود. داروهای محرک ممکن است علائم خلقی را تشدید کنند، در حالی که تثبیت‌کننده‌های خلق یا ضدافسردگی‌های مناسب می‌توانند اغلب مسائل توجه و بیش‌فعالی را حل کنند.

5. ناتوانی‌های یادگیری و استعداد می‌توانند به اشتباه به عنوان ADHD تشخیص داده شوند

کودکان با استعداد تحصیلی اغلب به تحریک ناکافی با علائم نقص توجه/بیش‌فعالی واکنش نشان می‌دهند.

ناتوانی‌های یادگیری باعث ناامیدی می‌شوند. کودکانی با ناتوانی‌های یادگیری تشخیص داده نشده ممکن است به دلیل مبارزاتشان با وظایف تحصیلی خاص در کلاس بی‌توجه یا مخرب به نظر برسند. این ناامیدی می‌تواند به صورت علائم شبیه ADHD ظاهر شود، از جمله:

• دشواری در پیروی از دستورالعمل‌ها
• اجتناب از کارهای مدرسه
• بی‌قراری یا بی‌قراری

استعداد منجر به خستگی می‌شود. کودکان بسیار باهوش ممکن است در کلاس زمانی که به اندازه کافی به چالش کشیده نمی‌شوند، خسته و مخرب شوند. این می‌تواند به اشتباه به عنوان ADHD تشخیص داده شود، به ویژه زمانی که:

• کودک در برخی موضوعات برتری دارد اما در دیگران مشکل دارد
• مشکلات رفتاری فقط در محیط‌های خاص (مانند مدرسه) رخ می‌دهد
• کودک خلاقیت یا مهارت‌های حل مسئله بالایی نشان می‌دهد

ارزیابی صحیح توانایی‌های شناختی و سبک یادگیری کودک قبل از در نظر گرفتن تشخیص ADHD حیاتی است.

6. شرایط عصبی مانند تشنج و تورت ممکن است به عنوان ADHD ظاهر شوند

تشنج‌های غیابی زیرمجموعه‌ای از اختلالات تشنجی را نشان می‌دهند. بیشتر این شرایط ممکن است با موفقیت با دارو درمان شوند.

شرایط عصبی بر توجه تأثیر می‌گذارند. چندین اختلال عصبی می‌توانند علائمی ایجاد کنند که ADHD را تقلید می‌کنند. این شامل:

• تشنج‌های غیابی: وقفه‌های کوتاه در آگاهی که ممکن است به صورت بی‌توجهی ظاهر شوند
• سندرم تورت: تیک‌ها و رفتارهای مرتبط ممکن است به اشتباه به عنوان بیش‌فعالی تشخیص داده شوند
• اختلالات پردازش حسی: دشواری در یکپارچه‌سازی اطلاعات حسی می‌تواند منجر به بی‌توجهی یا بیش‌فعالی ظاهری شود

اهمیت ارزیابی جامع. شرایط عصبی اغلب به آزمایش‌های تشخیصی خاصی نیاز دارند، مانند EEG برای اختلالات تشنجی. تشخیص صحیح حیاتی است، زیرا درمان‌های این شرایط به طور قابل توجهی با مداخلات ADHD متفاوت است.

7. تشخیص صحیح حیاتی است: درمان به تأخیر افتاده، درمان انکار شده است

همانطور که برای همه شرایط مورد بحث در این کتاب، درمان به تأخیر افتاده، درمان انکار شده است، با عواقب منفی قابل توجه برای بیماران و خانواده‌هایشان.

عواقب تشخیص نادرست. عدم شناسایی شرایط واقعی زیرین می‌تواند منجر به:

• بدتر شدن علائم در طول زمان
• فرصت‌های از دست رفته برای مداخله زودهنگام
• داروهای غیرضروری و عوارض جانبی
• تأثیر روانی برچسب‌گذاری نادرست

ارزیابی جامع کلیدی است. یک فرآیند تشخیصی جامع باید شامل موارد زیر باشد:

• تاریخچه دقیق بیمار
• معاینه فیزیکی
• آزمایش‌های آزمایشگاهی مناسب
• ارزیابی‌های روان‌شناختی و آموزشی در صورت لزوم
• در نظر گرفتن تشخیص‌های بالقوه متعدد

تشخیص صحیح امکان درمان هدفمند را فراهم می‌کند، که به جای مدیریت علائم، به علت اصلی می‌پردازد.

8. داروهای محرک اغلب غیرضروری و بالقوه مضر هستند

در حالی که محرک‌ها می‌توانند به برخی افراد در شرایط بسیار خاص کمک کنند (همانطور که در بخش دوم خواهیم دید)، آن‌ها اغلب به طور نامناسب استفاده می‌شوند و توسط افرادی مانند بیمار من، گرگ، جستجو می‌شوند، که منجر به عواقب منفی کوتاه‌مدت و بلندمدت می‌شود.

خطرات استفاده بیش از حد از محرک‌ها. تجویز گسترده محرک‌ها برای ADHD منجر به مشکلات متعددی شده است:

• توسعه تحمل و اعتیاد بالقوه
• عوارض جانبی از جمله اختلال خواب، کاهش اشتها و تغییرات خلقی
• پنهان کردن شرایط زیرین که به درمان متفاوتی نیاز دارند
• سوءاستفاده و انحراف محرک‌ها، به ویژه در میان دانش‌آموزان

جایگزین‌های محرک‌ها. بسیاری از شرایطی که به اشتباه به عنوان ADHD تشخیص داده می‌شوند می‌توانند به طور مؤثری بدون محرک‌ها درمان شوند از طریق:

• درمان‌های هدفمند برای شرایط زیرین خاص
• مداخلات رفتاری و آموزش مهارت‌ها
• تغییرات محیطی (مانند در مدرسه یا محل کار)
• تغییرات سبک زندگی برای بهبود خواب، رژیم غذایی و ورزش

9. ارزیابی جامع کلیدی برای کشف شرایط واقعی زیرین است

موضوع مداخله این است که کودک یا بزرگسال با استعداد را به طور کامل‌تر با به چالش کشیدن آن‌ها در سطح مناسب درگیر کنیم، در حالی که به یاد داشته باشیم که استعداد آن‌ها ممکن است فقط به حوزه‌های خاصی اعمال شود.

رویکرد ارزیابی جامع. ارزیابی جامع برای مسائل توجه و بیش‌فعالی باید شامل موارد زیر باشد:

• تاریخچه دقیق بیمار، از جمله تاریخچه خانوادگی
• معاینه فیزیکی و آزمایش‌های پزشکی مناسب
• غربالگری‌های بینایی و شنوایی
• ارزیابی‌های روان‌شناختی و آموزشی
• در نظر گرفتن عوامل محیطی (مانند خانه، مدرسه، کار)

تشخیص افتراقی حیاتی است. پزشکان باید توضیحات بالقوه متعددی برای علائم در نظر بگیرند، از جمله:

• شرایط پزشکی (مانند اختلالات تیروئید، کم‌خونی)
• اختلالات روان‌شناختی (مانند اضطراب، افسردگی)
• ناتوانی‌های یادگیری یا استعداد
• عوامل محیطی (مانند استرس، تروما)

با اتخاذ رویکرد جامع، علت واقعی علائم توجه و بیش‌فعالی می‌تواند شناسایی و به طور مناسب مورد توجه قرار گیرد.

10. تغییرات سبک زندگی می‌توانند به طور مؤثری مسائل توجه و بیش‌فعالی را مدیریت کنند

هر مجموعه‌ای از علائم یک تشخیص نیست.

مداخلات غیرپزشکی. بسیاری از مسائل توجه و بیش‌فعالی می‌توانند به طور مؤثری از طریق تغییرات سبک زندگی مدیریت شوند:

• بهبود عادات و مدت زمان خواب
• ورزش منظم و فعالیت بدنی
• تغذیه متعادل و پرداختن به هرگونه کمبود
• تکنیک‌های کاهش استرس (مانند ذهن‌آگاهی، مدیتیشن)
• آموزش مهارت‌های مدیریت زمان و سازماندهی

تعدیلات محیطی. تغییر محیط می‌تواند به طور قابل توجهی بر توجه و رفتار تأثیر بگذارد:

• ایجاد یک روال ساختاریافته
• به حداقل رساندن حواس‌پرتی‌ها در مناطق کار یا مطالعه
• استفاده از ابزارهایی مانند تقویم‌ها، یادآورها و لیست‌های کارها
• جستجوی سطوح مناسب چالش و تحریک

اهمیت دیدگاه. همه مسائل توجه یا بیش‌فعالی نیاز به مداخله پزشکی ندارند. بسیاری از آن‌ها تغییرات طبیعی در رفتار انسانی یا پاسخ‌های موقتی به شرایط زندگی هستند. یادگیری مدیریت مؤثر این ویژگی‌ها می‌تواند منجر به بهبود عملکرد بدون نیاز به دارو یا تشخیص رسمی شود.

آخرین به‌روزرسانی:: November 12, 2024