City of God

1. بلایای زمینی ناشی از رذیلت است، نه خدایان رهاشده

تمام ویرانی‌هایی که روم در بلای اخیر متحمل شد—همه‌ی کشتارها، غارت‌ها، آتش‌سوزی‌ها و رنج‌ها—نتیجه‌ی عادت جنگ است.

نسبت نادرست به مقصر. آگوستین بر این باور است که نباید مسیحیت را به خاطر بدبختی‌های روم سرزنش کرد و تأکید می‌کند که چنین بلایایی پیامدهای طبیعی جنگ و رذیلت انسانی هستند، نه رها کردن الهی. او اشاره می‌کند که روم قبل از ظهور مسیحیت دچار حوادث متعددی شده بود و این امر نشان‌دهنده‌ی بی‌معنایی سرزنش یک دین به خاطر وقایعی است که قبل از تأثیر آن رخ داده‌اند.

زوال اخلاقی. به عقیده‌ی آگوستین، سقوط واقعی روم ناشی از فساد اخلاقی آن بود، وضعیتی که مدت‌ها قبل از ظهور مسیحیت وجود داشت. او به نویسندگان رومی مانند سالوست و سیسرون اشاره می‌کند تا نشان دهد که جمهوری روم به سمت تجمل، طمع و درگیری‌های داخلی سقوط کرده است و این رذایل، نه رها کردن خدایان بت‌پرستی، منجر به ویرانی آن شده‌اند.

هدف الهی. آگوستین پیشنهاد می‌کند که حتی بلایا نیز هدفی الهی دارند، چه برای اصلاح رفتارهای فاسد انسان‌ها و چه برای آزمایش و تقویت ایمان نیکوکاران. او تأکید می‌کند که رحمت خداوند شامل حال هر دو گروه نیکوکار و بدکار می‌شود و بدکاران را به توبه دعوت می‌کند در حالی که نیکوکاران را به صبر آموزش می‌دهد.

2. عدالت و صلح واقعی در شهر خداوند قرار دارد

ارزش واقعی این کتاب در کمک به حل مشکلات فوری سیاست در جهان نیست. آنچه به ما ارائه می‌دهد، چیزی بسیار مهم‌تر است.

صلح زمینی محدود است. آگوستین صلح زودگذر و ناقص جستجو شده توسط شهر زمینی را با صلح ابدی و کامل موجود در شهر خداوند مقایسه می‌کند. او استدلال می‌کند که صلح موقتی غالباً از طریق روش‌های ناعادلانه، مانند جنگ و ستم، به دست می‌آید و در نهایت رضایت‌بخش نیست.

عدالت به عنوان بنیاد. به عقیده‌ی آگوستین، عدالت واقعی برای دستیابی به صلحی پایدار و معنادار ضروری است. او جمهوری روم را مورد انتقاد قرار می‌دهد و پیشنهاد می‌کند که هرگز به عدالت واقعی نرسید زیرا بر اساس فتح و استثمار دیگر ملل بنا شده بود.

صلح شهر آسمانی. از سوی دیگر، شهر خداوند بر اساس محبت خدا و جستجوی راستی بنا شده است. شهروندان آن با ایمان مشترک و آرزوی مشترک برای زندگی ابدی متحد هستند و جامعه‌ای هماهنگ و صلح‌آمیز را ایجاد می‌کنند که فراتر از محدودیت‌های زمینی است.

3. شکوه زمینی زودگذر است؛ شهروندی آسمانی ابدی است

آن‌ها تمام آنچه را که داشتند از دست دادند. ایمانشان؟ خداباوری‌شان؟ دارایی‌های انسان پنهان دل که در نظر خداوند ارزشمند است؟ آیا این‌ها را از دست دادند؟

ثروت واقعی روحانی است. آگوستین به چالش می‌کشد که دارایی‌های مادی برای خوشبختی ضروری هستند و استدلال می‌کند که ثروت واقعی در ایمان، خداباوری و زندگی درونی نهفته است. او به مثال رسول پولس اشاره می‌کند که در دارایی‌های دنیوی فقیر بود اما در گنجینه‌های روحانی غنی بود.

زیان‌های زمینی موقتی هستند. آگوستین پیشنهاد می‌کند که کسانی که در حمله به روم دارایی‌های دنیوی خود را از دست دادند نباید ناامید شوند، زیرا ایمان و خداباوری آن‌ها دست نخورده باقی مانده است. او آن‌ها را تشویق می‌کند که بر روی ذخیره کردن گنجینه‌ها در آسمان تمرکز کنند که نمی‌توانند از دست بروند یا دزدیده شوند.

شهروندی آسمانی. هدف نهایی برای مسیحیان، به عقیده‌ی آگوستین، دستیابی به شهروندی در شهر آسمانی است، جایی که شکوه واقعی و پایدار در انتظار آن‌هاست. او آن‌ها را به دیدن زندگی زمینی به عنوان یک سفر دعوت می‌کند و از آن‌ها می‌خواهد که از نعمت‌های آن به درستی استفاده کنند و با صبر بر سختی‌ها غلبه کنند.

4. دو شهر با دو عشق متضاد تعریف می‌شوند

این دو شهر توسط دو عشق ساخته شده‌اند: شهر زمینی توسط عشق به خود تا حد تحقیر خدا، و شهر آسمانی توسط عشق به خدا تا حد تحقیر خود.

عشق به خود در مقابل عشق الهی. آگوستین تفاوت بنیادی بین شهر زمینی و آسمانی را ناشی از دو عشق متضاد می‌داند: عشق به خود و عشق به خدا. شهر زمینی با تمایل خودخواهانه به قدرت، لذت و شکوه زمینی مشخص می‌شود، در حالی که شهر آسمانی با فداکاری بی‌خود به خدا و آرزوی زندگی ابدی انگیزه می‌گیرد.

عشق بی‌نفع. عشقی که شهروندان شهر آسمانی را متحد می‌کند، عشق بی‌نفع یا محبت است که به دنبال خیر دیگران است و همه چیز را در نظم صحیح خود می‌بیند. در مقابل، عشقی که شهر زمینی را به حرکت درمی‌آورد، عشق خودخواهانه یا طمع است که در نهایت خود تخریبی است و به درگیری و نارضایتی منجر می‌شود.

دو جامعه متمایز. به عقیده‌ی آگوستین، این دو عشق دو جامعه متمایز با اهداف و ارزش‌های غیرقابل سازش ایجاد می‌کند. شهر زمینی به قدرت خود می‌بالد، در حالی که شهر آسمانی به قدرت خدا می‌بالد.

5. تدبیر الهی شامل همه‌ی پادشاهی‌ها، خوب و بد است

به تدبیر الهی به نظر می‌رسد که خوب است در جهان آینده برای نیکوکاران چیزهای خوب آماده شود که بدکاران از آن بهره‌مند نخواهند شد؛ و برای بدکاران چیزهای بدی که نیکوکاران را آزار ندهد.

سلطنت خدا. آگوستین تأکید می‌کند که همه‌ی پادشاهی‌های زمینی، چه نیکوکار و چه بدکار، در نهایت تحت کنترل تدبیر الهی خداوند هستند. او استدلال می‌کند که خداوند حاکمان را بر اساس مقاصد غیرقابل درک خود بالا می‌برد و پایین می‌آورد، که همیشه عادلانه است و در نهایت به خدمت برنامه بزرگ‌تر او می‌رسد.

برکات موقتی بی‌تبعیض هستند. آگوستین می‌گوید که چیزهای خوب این زندگی، مانند صلح، رفاه و سلامتی، غالباً به هر دو گروه نیکوکار و بدکار اعطا می‌شوند. این به این دلیل است که نگرانی اصلی خداوند با پاداش‌های موقتی نیست، بلکه با سرنوشت ابدی ارواح است.

پاداش‌های ابدی انتخابی هستند. اما در جهان آینده، خداوند چیزهای خوب را برای نیکوکاران و چیزهای بد را برای بدکاران محفوظ می‌دارد و اطمینان می‌دهد که عدالت در نهایت برقرار می‌شود. این تمایز اهمیت جستجوی زندگی ابدی را بر لذت‌های زمینی برجسته می‌کند.

6. رنج‌های قدیسان هدفی الهی دارند

پس، مسیحیان در آن دوره‌ی مصیبت‌آور چه رنج‌هایی را متحمل شدند که برای هر کسی که به درستی و با وفاداری به شرایط زیر توجه کند، سودی نداشته باشد؟

رنج به عنوان آزمایش. آگوستین پیشنهاد می‌کند که رنج‌هایی که مسیحیان حتی در زمان‌های بزرگ مصیبت متحمل می‌شوند، به عنوان آزمایشی برای ایمان و استقامت آن‌ها عمل می‌کند. او استدلال می‌کند که این آزمایش‌ها عمق وفاداری آن‌ها به خدا و آمادگی‌شان برای تحمل سختی‌ها به خاطر او را نشان می‌دهد.

رنج به عنوان اصلاح. آلام موقتی همچنین می‌توانند به عنوان نوعی اصلاح عمل کنند و مسیحیان را به بررسی گناهان و کاستی‌های خود وادار کنند. آگوستین پیشنهاد می‌کند که حتی متدین‌ترین مؤمنان ممکن است در زندگی خود نقاط ضعفی داشته باشند که نیاز به اصلاح دارند و رنج می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا این ضعف‌ها را شناسایی و برطرف کنند.

عشق به خدا بی‌نفع است. هدف نهایی رنج، به عقیده‌ی آگوستین، نشان دادن عشق بی‌نفع قدیسان به خداست. او استدلال می‌کند که مسیحیان واقعی به خداوند چنگ می‌زنند نه به خاطر پاداش‌های دنیوی، بلکه به خاطر خوبی و زیبایی ذاتی او.

7. داوری نهایی عدالت و رحمت خدا را آشکار خواهد کرد

اگر هر گناه اکنون با مجازات آشکار مواجه شود، هیچ چیزی برای داوری نهایی باقی نخواهد ماند؛ از سوی دیگر، اگر هیچ گناهی اکنون مجازات الهی واضحی دریافت نکند، نتیجه‌گیری می‌شود که هیچ تدبیر الهی وجود ندارد.

عمل متعادل. آگوستین توضیح می‌دهد که داوری‌های خدا در این زندگی غالباً پنهان یا غیرقابل درک هستند، اما داوری نهایی تمام ابعاد عدالت و رحمت او را آشکار خواهد کرد. او استدلال می‌کند که اگر هر گناه بلافاصله مجازات شود، نیازی به داوری نهایی نخواهد بود؛ اما اگر هیچ گناهی هرگز مجازات نشود، انکار تدبیر الهی آسان خواهد بود.

جدایی نهایی. به عقیده‌ی آگوستین، داوری نهایی شامل جدایی واضح و قاطع نیکوکاران از بدکاران خواهد بود. نیکوکاران با زندگی ابدی پاداش خواهند گرفت، در حالی که بدکاران به مجازات ابدی محکوم خواهند شد.

مجازات متناسب. آگوستین پیشنهاد می‌کند که حتی آتش ابدی جهنم نیز متناسب با گناهان بدکاران خواهد بود و برخی بیشتر از دیگران رنج خواهند برد. این نشان‌دهنده‌ی اعتقاد او به عدالت کامل خداوند است که به هر کس بر اساس اعمالش پاداش می‌دهد.

8. زندگی مسیحی یک سفر به سوی صلح ابدی است

خانواده‌ی کامل خدا، که بالاترین و حقیقی‌ترین است، بنابراین تسلی خاص خود را دارد—تسلی که نمی‌تواند فریب دهد و در آن امیدی مطمئن‌تر از امور لرزان و در حال سقوط زمین وجود دارد.

زندگی زمینی زودگذر است. آگوستین بر طبیعت زودگذر و نامطمئن زندگی زمینی تأکید می‌کند و مسیحیان را به تمرکز بر واقعیت‌های ابدی شهر آسمانی دعوت می‌کند. او استدلال می‌کند که ارزش واقعی این زندگی در توانایی آن برای آماده‌سازی ما برای زندگی بعدی نهفته است.

پیشرفت زائر. به عقیده‌ی آگوستین، زندگی مسیحی یک سفر به سوی صلح ابدی است. در طول این سفر، مؤمنان به تحمل سختی‌ها، مقاومت در برابر وسوسه‌ها و وفاداری به خدا فراخوانده می‌شوند، با این علم که پاداش نهایی آن‌ها در بهشت در انتظارشان است.

صلح آسمانی هدف نهایی است. هدف نهایی زندگی مسیحی، به عقیده‌ی آگوستین، دستیابی به صلح کامل و بی‌پایان شهر آسمانی است. این صلح با عدم وجود هرگونه شر، حضور تمام خوبی‌ها و اتحاد کامل روح با خدا مشخص می‌شود.

9. فضیلت واقعی ریشه در عشق به خدا دارد، نه ستایش انسانی

آن‌ها با هم مجازات می‌شوند، نه به این دلیل که زندگی فاسدی را به طور یکسان گذرانده‌اند، بلکه به این دلیل که نیکوکاران نیز به اندازه‌ی بدکاران، هرچند نه به طور یکسان، به این زندگی کنونی عشق می‌ورزند؛ در حالی که باید آن را بی‌ارزش بدانند، تا بدکاران با نصیحت و اصلاح از سوی آن‌ها بتوانند به زندگی ابدی دست یابند.

خودخواهی در مقابل بی‌خودخواهی. آگوستین انگیزه‌های خودخواهانه شهر زمینی را با فداکاری بی‌خود شهر آسمانی مقایسه می‌کند. او استدلال می‌کند که فضیلت واقعی نه به خاطر تمایل به ستایش انسانی یا منافع شخصی، بلکه به خاطر عشق واقعی به خدا و تمایل به خدمت به او به وجود می‌آید.

عشق به خدا برتر است. کسانی که در شهر خداوند متحد هستند، با عشق به خدا و یکدیگر در خدا متحد می‌شوند. کسانی که به شهر دیگر تعلق دارند، در واقع در هیچ معنای واقعی متحد نیستند: اما می‌توان گفت که آن‌ها یک چیز مشترک دارند به جز مخالفت با خدا: هر یک از آن‌ها به عشق به خود بالاتر از هر چیز دیگری متمایل است.

شهر زمینی به قدرت خود می‌بالد، شهر آسمانی به قدرت خدا. تفاوت بین دو شهر تفاوت بین دو عشق است. کسانی که در شهر خداوند متحد هستند، با عشق به خدا و یکدیگر در خدا متحد می‌شوند. کسانی که به شهر دیگر تعلق دارند، در واقع در هیچ معنای واقعی متحد نیستند: اما می‌توان گفت که آن‌ها یک چیز مشترک دارند به جز مخالفت با خدا: هر یک از آن‌ها به عشق به خود بالاتر از هر چیز دیگری متمایل است.

10. تجسد مسیح راه جهانی رهایی است

این در "آدم جدید"، مسیح، بود که انسان باید دوباره به دوستی و دید خداوند بالا برود—نه به واقع، به تأملی که آدم در بهشت داشت، و نه به وضوح بینش خوشبختی: بلکه بهشت باید در زمین در ایمان و محبت آغاز شود.

مسیح به عنوان آدم جدید. آگوستین مسیح را به عنوان "آدم جدید" معرفی می‌کند که برای ترمیم آسیب‌های ناشی از گناه آدم اول آمده است. از طریق تجسد، مرگ و قیام خود، مسیح راهی برای رستگاری و آشتی با خدا به بشریت ارائه می‌دهد.

بهشت در زمین آغاز می‌شود. در حالی که دید کامل خوشبختی برای بهشت محفوظ است، آگوستین استدلال می‌کند که بهشت در زمین در ایمان و محبت آغاز می‌شود. با پذیرش تعالیم مسیح و زندگی کردن به شیوه‌ای از عشق و خدمت، مؤمنان می‌توانند طعم ابدی شادی را که در انتظارشان است، بچشند.

تمام تاریخ از زمان صعود عیسی به آسمان تنها به یک کار مربوط می‌شود: ساخت و کامل کردن این "شهر خداوند." حتی جنگ‌ها، آزارها و تمام دیگر شرورهایی که تاریخ امپراتوری‌ها را وحشتناک کرده‌اند، تنها یک هدف داشته‌اند: آن‌ها چنگک‌هایی بوده‌اند که خدا با آن‌ها گندم را از کاه جدا کرده است، برگزیدگان را از محکومین. آن‌ها ابزارهایی بوده‌اند که سنگ‌های زنده‌ای را شکل داده‌اند که خداوند در دیوارهای شهر بینش خود قرار دهد.

آخرین به‌روزرسانی:: March 22, 2025