Cuando a la Gente Buena Le Pasan Cosas Malas

1. اتفاقات بد برای افراد خوب به دلیل تصادف، نه مجازات الهی

تصادف بخشی از ذات جهان است. قوانین طبیعت، در حالی که به طور کلی مفید هستند، می‌توانند به طور تصادفی آسیب برسانند. حوادث، بیماری‌ها و بلایای طبیعی بدون توجه به شخصیت اخلاقی رخ می‌دهند. این تصادف نقصی در آفرینش نیست، بلکه جنبه‌ای ضروری از جهانی است که تحت قوانین طبیعی ثابت اداره می‌شود.

خداوند جزئیات رویدادها را مدیریت نمی‌کند. ایده‌ای که یک خداوند هر واقعه‌ای را برای مجازات یا پاداش افراد ترتیب می‌دهد، با دنیای قابل مشاهده سازگار نیست. در عوض، باید بپذیریم که تراژدی می‌تواند هر کسی را تحت تأثیر قرار دهد، صرف‌نظر از فضیلت یا ایمان او. این درک ما را از بار باور به اینکه هر بدبختی یک قضاوت الهی است، آزاد می‌کند.

پذیرفتن تصادف چالش‌برانگیز اما رهایی‌بخش است. این امر به ما اجازه می‌دهد تا:

• از سرزنش خود یا دیگران برای رویدادهای غیرقابل کنترل دست برداریم
• بر واکنش خود به تراژدی تمرکز کنیم نه بر علت آن
• در جامعه و قدرت درونی خود آرامش جستجو کنیم، نه اینکه با الهی چانه‌زنی کنیم

2. خداوند محدود به قوانین طبیعت و اراده آزاد انسان است

قدرت خداوند در جهان مادی مطلق نیست. در حالی که در قلمرو روحانی قادر مطلق است، خداوند انتخاب می‌کند که مداخله الهی را در جهان مادی محدود کند. این محدودیت خودخواسته اجازه می‌دهد تا قوانین طبیعی به طور ثابت عمل کنند و اراده آزاد انسان به طور واقعی اعمال شود.

آزادی انسان نیازمند امکان وجود شر است. برای اینکه انسان‌ها انتخاب‌های اخلاقی معناداری داشته باشند، باید قادر به انجام اعمال خوب و بد باشند. خداوند از تمام اعمال مضر انسانی جلوگیری نمی‌کند، زیرا این کار اراده آزاد را نفی کرده و انسان‌ها را به خودکار تبدیل می‌کند.

محدودیت‌های خداوند عشق یا اهمیت الهی را کاهش نمی‌دهد. در عوض، آن‌ها:

• همزیستی یک خداوند محبت‌آمیز و رنج‌های زمینی را توضیح می‌دهند
• بر اهمیت مسئولیت و عمل انسانی تأکید می‌کنند
• زمینه‌هایی را که خداوند می‌تواند و مداخله می‌کند، برجسته می‌سازند: ارائه قدرت، آرامش و الهام

3. رنج همیشه معنادار نیست، اما واکنش ما به آن می‌تواند باشد

رنج خود به طور معمول تصادفی و بی‌هدف است. تلاش برای یافتن معنای ذاتی در هر مورد از درد اغلب به باورها یا رفتارهای مضر منجر می‌شود. بهتر است بر این تمرکز کنیم که چگونه انتخاب می‌کنیم به رنج پاسخ دهیم.

واکنش ما به تراژدی تأثیر آن را شکل می‌دهد. در حالی که نمی‌توانیم بر بسیاری از رویدادهای زندگی کنترل داشته باشیم، بر واکنش خود کنترل قابل توجهی داریم. این انتخاب تعیین می‌کند که آیا رنج منجر به رشد یا ناامیدی می‌شود.

واکنش‌های معنادار به رنج شامل:

• توسعه همدلی بیشتر برای دیگران در درد
• یافتن قدرتی که نمی‌دانستیم داریم
• استفاده از تجربیات خود برای کمک و آرامش به دیگران
• ارزیابی مجدد اولویت‌ها و ارزش‌های خود
• عمیق‌تر کردن قدردانی از زندگی و روابط

4. دعا ما را به جامعه و قدرت درونی متصل می‌کند، نه مداخله الهی

دعا یک خط درخواست جادویی به خدا نیست. هدف دعا درخواست مداخله الهی در امور زمینی نیست. چنین درکی منجر به ناامیدی و از دست دادن ایمان می‌شود زمانی که دعاها به نظر می‌رسد "بی‌پاسخ" مانده‌اند.

دعا وظایف روان‌شناختی و اجتماعی حیاتی را انجام می‌دهد. دعا ما را به جوامع‌مان متصل می‌کند و به ما یادآوری می‌کند که در مبارزات‌مان تنها نیستیم. دعا همچنین به ما کمک می‌کند تا به ذخایر درونی قدرت و تاب‌آوری که ممکن است از وجود آن‌ها بی‌خبر باشیم، دست یابیم.

دعا مؤثر بر روی:

• جستجوی قدرت برای مواجهه با چالش‌ها
• ابراز قدردانی برای آنچه داریم
• ارتباط با دیگران در امیدها و نگرانی‌های مشترک
• یافتن آرامش و وضوح در زمان‌های دشوار
• هم‌راستایی خود با ارزش‌ها و اهداف بالاتر

5. عملکرد اصلی دین گرد هم آوردن مردم است، نه توضیح تراژدی

هدف اصلی دین در سطوح ابتدایی آن، برقراری ارتباط افراد با یکدیگر است، نه ارتباط آن‌ها با خدا.

جامعه قلب عمل دینی است. در حالی که الهیات و آیین‌ها مهم هستند، عملکرد اصلی دین ایجاد و حفظ ارتباطات انسانی است. این امر به ویژه در زمان‌های جشن و سوگواری حیاتی است.

تجربیات مشترک ما را تقویت می‌کند. شرکت در جوامع دینی به ما اجازه می‌دهد تا:

• در شادی‌ها و غم‌هایمان کمتر احساس تنهایی کنیم
• از دیگرانی که با چالش‌های مشابهی روبرو شده‌اند، بیاموزیم
• به شبکه حمایتی برای دیگران کمک کنیم
• از طریق سنت‌ها و ارزش‌های جمعی معنا پیدا کنیم

توضیحات دینی برای تراژدی اغلب ناکافی است. تلاش برای توجیه رنج از طریق استدلال‌های الهیاتی اغلب بیشتر از آنکه مفید باشد، مضر است. در عوض، دین زمانی مؤثرتر است که چارچوبی برای حمایت اجتماعی و ساختن معنا فراهم کند.

6. احساس گناه و سرزنش واکنش‌های طبیعی اما غیرمفیدی به تراژدی هستند

سرزنش خود یک واکنش رایج به تراژدی است. بسیاری از افراد، به ویژه کودکان، به طور غریزی احساس مسئولیت برای رویدادهای بد می‌کنند، حتی زمانی که به وضوح هیچ کنترلی بر وضعیت ندارند. این ناشی از تمایل به باور به جهانی عادلانه و قابل کنترل است.

سرزنش دیگران، از جمله خدا، نیز غیرمفید است. در حالی که خشم بخشی طبیعی از سوگ است، هدایت آن به سمت خود، دیگران یا الهی اغلب به تلخی و انزوا منجر می‌شود. این امر ما را از پذیرش حمایت و پیشرفت بازمی‌دارد.

واکنش‌های سالم‌تر به تراژدی شامل:

• اذعان به تصادفی بودن بسیاری از رویدادها
• پذیرش اینکه درد بخشی از تجربه انسانی است
• تمرکز بر آنچه می‌توانیم کنترل کنیم: واکنش‌ها و انتخاب‌های خود
• جستجو و پذیرش حمایت از دیگران
• یافتن راه‌هایی برای رشد و کمک به دیگران از طریق تجربیات‌مان

7. خداوند با ما رنج می‌کشد و قدرت می‌دهد، نه حفاظت از سختی‌ها

خداوند منبع رنج ما نیست. به جای اینکه تراژدی را برای هدفی بزرگ‌تر ایجاد یا اجازه دهد، خداوند در درد ما حاضر است. این درک به ما اجازه می‌دهد تا برای آرامش به الهی روی آوریم بدون اینکه احساس خیانت یا مجازات کنیم.

قدرت الهی از طریق تاب‌آوری انسانی تجلی می‌یابد. در حالی که خداوند از تمام سختی‌ها جلوگیری نمی‌کند، بسیاری از افراد در مواجهه با شرایط دشوار، ذخایر غیرمنتظره‌ای از شجاعت و استقامت پیدا می‌کنند. این می‌تواند به عنوان نشانه‌ای از حمایت الهی در نظر گرفته شود.

رحمت خداوند از طریق:

• آرامشی که در دعا و تفکر پیدا می‌کنیم
• حمایتی که از جوامع‌مان دریافت می‌کنیم
• قدرت درونی که در سختی‌ها کشف می‌کنیم
• توانایی ما برای یافتن معنا و رشد از طریق رنج
• الهام برای کمک به دیگرانی که در حال مبارزه هستند

8. پذیرش انسانیت ما به معنای پذیرش هم شادی و هم درد است

انسان بودن به معنای تجربه دامنه‌ای کامل از احساسات است. ظرفیت ما برای عشق، خلاقیت و انتخاب اخلاقی همچنین ما را در معرض از دست دادن، ناامیدی و معضلات اخلاقی قرار می‌دهد. این پیچیدگی ما را از سایر حیوانات متمایز می‌کند.

تلاش برای اجتناب از درد اغلب به رنج بیشتری منجر می‌شود. تلاش برای محافظت از خود در برابر تمام تجربیات منفی می‌تواند منجر به:

• بی‌حسی عاطفی
• از دست دادن فرصت‌های رشد و ارتباط
• ناتوانی در قدردانی کامل از شادی و زیبایی

پذیرش انسانیت ما شامل:

• پذیرش اینکه درد بخشی اجتناب‌ناپذیر از زندگی است
• شناسایی اینکه ظرفیت ما برای رنج به ظرفیت ما برای عشق مرتبط است
• یافتن معنا در هر دو شادی و غم
• حمایت از دیگران در مبارزاتشان
• قدردانی از عمق و غنای تجربه انسانی

9. ایمان می‌تواند از طریق تراژدی تکامل یابد بدون اینکه رها شود

تراژدی اغلب باورهای موجود ما را به چالش می‌کشد. وقتی با از دست دادن عمیق یا رنج مواجه می‌شویم، بسیاری از افراد متوجه می‌شوند که درک قبلی آن‌ها از خدا و جهان ناکافی است. این می‌تواند به بحران ایمان منجر شود.

ایمان می‌تواند تغییر کند نه اینکه نابود شود. به جای رها کردن ایمان به طور کامل، بسیاری از افراد از طریق مبارزات خود ایمان عمیق‌تر و پیچیده‌تری را کشف می‌کنند. این ایمان تکامل‌یافته اغلب مقاوم‌تر و همدل‌تر است.

ویژگی‌های ایمان تکامل‌یافته:

• پذیرش رمز و راز و عدم قطعیت
• تمرکز بر حضور و قدرت الهی به جای کنترل
• تأکید بر جامعه و مسئولیت انسانی
• همدلی بیشتر برای رنج دیگران
• قدردانی از پیچیدگی زندگی و ایمان
• توانایی یافتن معنا بدون نیاز به توضیح هر تراژدی

آخرین به‌روزرسانی:: September 9, 2024