نکات کلیدی
1. حواس زبان نخستین ذهن هستند
سیستم عصبی ارگان ذهن است؛ مرکز آن مغز و انتهای آن اعضای حسی هستند؛ و هر ویژگی خاصی که ممکن است داشته باشد باید کارکرد تمام اجزای آن را تحت تأثیر قرار دهد.
پایه زیستی. حواس ما—بینایی، شنوایی، لامسه، چشایی و بویایی—تنها گیرنده‌های غیرفعال اطلاعات نیستند؛ بلکه اساس آگاهی ما و راه‌های اصلی تجربه‌ی جهان هستند. از لحظه‌ای که به دنیا می‌آییم، حواس ما به‌طور فعال در تلاش برای درک محیط خود، شکل‌دهی به ادراکات و ایجاد زمینه برای تمام یادگیری‌های بعدی مشغول هستند. این تماس اولیه با جهان کیفی است، یک بافت غنی از تجربیات حسی که پایه‌گذار فهم ماست.
سیستم حسی و ذهن. سیستم عصبی، با مغز به‌عنوان مرکز و اعضای حسی به‌عنوان انتها، ارگان فیزیکی ذهن است. فعالیت حواس ما از ابتدا "ذهنی" است، نه فقط زمانی که به مغز می‌رسد. این بدان معناست که درک ما از جهان در چشمان، گوش‌ها و پوست ما آغاز می‌شود، نه فقط در سر ما. حواس ما تنها ضبط‌کننده‌های غیرفعال داده‌ها نیستند؛ بلکه شرکت‌کنندگان فعال در فرآیند شکل‌دهی به درک ما از جهان هستند.
فرهنگ و خودآفرینی. در حالی که سیستم حسی ما به‌طور زیستی تعیین شده است، تجربیات ما تحت تأثیر فرهنگ، زبان، باورها و ارزش‌ها شکل می‌گیرد. ما یاد می‌گیریم که جهان را از طریق لنز فرهنگ خود ببینیم، بشنویم و تفسیر کنیم و به نوبه خود، از فرهنگ برای خلق خود استفاده می‌کنیم. بنابراین، آموزش تنها به‌دست آوردن دانش محدود نمی‌شود؛ بلکه به یادگیری استفاده از حواس و فرهنگ‌مان برای شکل‌دهی به هویت‌ها و درک خود از جهان مربوط می‌شود.
2. هنرها حواس را پالایش کرده و تخیل را آزاد می‌کنند
هنرها نقش مهمی در پالایش سیستم حسی ما و پرورش توانایی‌های تخیلی ما دارند.
کاوش حسی متمرکز. هنرها فرصتی منحصر به فرد برای درگیر شدن با دنیای حسی به‌صورت متمرکز و عمدی فراهم می‌کنند. آن‌ها ما را دعوت می‌کنند تا ادراک خود را کند کنیم، کیفیت‌های صدا، دید، لمس و چشایی را بچشیم و دامنه کامل تجربیات حسی را کاوش کنیم. این توجه متمرکز حواس ما را پالایش کرده و توانایی ما را برای درک ظرافت‌ها و پیچیدگی‌های دنیای اطراف افزایش می‌دهد.
تخیل به‌عنوان ابزاری شناختی. هنرها همچنین ما را از معنای لغوی آزاد می‌کنند و به ما اجازه می‌دهند تا امکانات جدید را کاوش کنیم و دنیایی را تصور کنیم که هنوز وجود ندارد. تخیل تنها منبع خیال نیست؛ بلکه ابزاری شناختی قدرتمند است که به ما اجازه می‌دهد تا در ذهن خود چیزها را آزمایش کنیم، اقداماتی را تمرین کنیم و ایده‌های جدیدی تولید کنیم. این موتور نوآوری و بنیاد توسعه فرهنگی است.
بازی و کاوش. هنرها، مانند بازی، محدودیت‌های تخیل را رها می‌کنند و فضایی برای کاوش و آزمایش فراهم می‌آورند. این آزادی به ما اجازه می‌دهد تا به امیال کار تسلیم شویم، امکانات جدید را کشف کنیم و محتوای خصوصی آگاهی خود را به اشکال عمومی تبدیل کنیم. فرهنگی که به تخیل ارزش می‌دهد، فرهنگی است که به تغییر و رشد باز است.
3. نمایندگی: تثبیت ایده‌ها، ایجاد گفت‌وگو
نمایندگی ایده یا تصویر را در یک ماده تثبیت کرده و گفت‌وگویی با آن ممکن می‌سازد.
از خصوصی به عمومی. نمایندگی فرآیند تبدیل محتوای آگاهی ما به یک شکل عمومی است، چه از طریق نقاشی، نوشتن، موسیقی یا رقص. این فرآیند با یک ایده یا تصویر آغاز می‌شود که سپس در یک ماده "نوشته" می‌شود و آن را پایدار و قابل دسترسی می‌سازد. این عمل نوشتن تنها یک ضبط غیرفعال نیست؛ بلکه یک فرآیند فعال شکل‌دهی و پالایش ایده اصلی است.
ویرایش و پالایش. پس از اینکه یک ایده نوشته شد، فرآیند ویرایش آغاز می‌شود. ویرایش فرآیند کار بر روی نوشتار برای دستیابی به کیفیت، دقت و قدرت مطلوب است. از طریق ویرایش است که انتقال‌ها زیبا می‌شوند، رنگ‌ها هماهنگ می‌شوند و شدت‌ها تعدیل می‌شوند. ویرایش یک فرآیند برای بهبود کار است.
ارتباط و کشف. نمایندگی تنها به بیان آنچه که از قبل می‌دانیم محدود نمی‌شود؛ بلکه وسیله‌ای برای کشف ایده‌ها و معانی جدید است. فرآیند کار با یک ماده اغلب به کشفیات غیرمنتظره منجر می‌شود و خود کار می‌تواند منبعی از شگفتی و رضایت باشد. تبدیل آگاهی به یک شکل عمومی شرط لازم برای ارتباط و رشد فرهنگ است.
4. هنرها مهارت‌های شناختی منحصر به فردی را پرورش می‌دهند
هنرها به توسعه تمایل به تحمل ابهام، کاوش در آنچه نامشخص است و اعمال قضاوت آزاد از قواعد و رویه‌های تجویزی دعوت می‌کنند.
فراتر از لغوی‌گرایی. هنرها فضایی برای کاوش در ابهام و عدم قطعیت فراهم می‌کنند، برای اعمال قضاوت در غیاب قواعد و برای پذیرش جنبه‌های ذهنی تجربه ما. آن‌ها ما را از محدودیت‌های لغوی‌گرایی آزاد می‌کنند و ما را به کاوش در ابعاد استعاری و نمادین معنا دعوت می‌کنند. این توانایی برای تحمل ابهام در دنیایی که به‌طور فزاینده‌ای پیچیده و نامشخص است، حیاتی است.
محل ارزیابی داخلی. در هنرها، محل ارزیابی داخلی است، به این معنا که ما تشویق می‌شویم به احساسات و قضاوت‌های خود اعتماد کنیم و نه تنها به استانداردهای خارجی. این امر به توسعه خودمختاری فردی و توانایی اتخاذ تصمیمات بر اساس ارزش‌ها و باورهای خود کمک می‌کند.
تفکر در هنرها. هنرها نیازمند مجموعه‌ای منحصر به فرد از مهارت‌های شناختی هستند، از جمله توانایی درک روابط ظریف، درگیر کردن تخیل، تحمل ابهام و اعمال قضاوت در غیاب قواعد. این مهارت‌ها نه تنها در هنرها ارزشمند هستند؛ بلکه برای موفقیت در تمام زمینه‌های زندگی نیز ضروری‌اند. هنرها تنها فعالیت‌های احساسی نیستند؛ بلکه ابزارهای قدرتمندی برای توسعه اشکال پیچیده و ظریف تفکر هستند.
5. دیدگاه‌های متنوع شکل‌دهنده آموزش هنر
یک روش دیدن همچنین یک روش نادیده‌گرفتن است.
چشم‌اندازهای متعدد. هیچ دیدگاه واحد و جهانی پذیرفته‌شده‌ای درباره آموزش هنر وجود ندارد. رویکردهای مختلف بر اهداف و ارزش‌های متفاوتی تأکید می‌کنند و بازتاب‌دهنده دیدگاه‌ها و اولویت‌های متنوع معلمان و جوامع هستند. این دیدگاه‌ها از آموزش هنر مبتنی بر رشته (DBAE) که بر مهارت‌ها و دانش حرفه‌ای هنرمندان تأکید دارد، تا فرهنگ بصری که بر معانی اجتماعی و سیاسی تصاویر تمرکز دارد، متغیر است.
حل مسئله خلاق. رویکردهای دیگر، مانند سنت باهاوس، بر حل مسئله خلاق و کاربرد اصول طراحی در چالش‌های دنیای واقعی تأکید دارند. برخی دیگر، مانند رویکردهای لوونفلد و رید، بر خودبیان‌گری خلاق و مزایای درمانی هنر تمرکز می‌کنند. هر یک از این دیدگاه‌ها نقاط قوت و محدودیت‌های خاص خود را دارند و هر یک بازتاب‌دهنده مجموعه‌ای خاص از ارزش‌ها و باورهاست.
زمینه اهمیت دارد. مناسب‌ترین رویکرد به آموزش هنر بستگی به زمینه خاص، از جمله نیازها و علایق دانش‌آموزان، منابع موجود و ارزش‌های جامعه دارد. هیچ راه‌حل یکسانی وجود ندارد؛ آنچه در یک موقعیت بهترین کارایی را دارد ممکن است در موقعیت دیگر مناسب نباشد. کلید این است که از گزینه‌های مختلف آگاه باشیم و بر اساس شرایط خاص، انتخاب‌های آگاهانه‌ای انجام دهیم.
6. هنرمندی در تدریس: تعادل ظریف
تدریس که یادگیری را ترویج نمی‌کند، به اندازه فروش که خرید را ترویج نمی‌کند، منطقی ندارد.
بیش از انتقال. تدریس تنها به انتقال اطلاعات یا مهارت‌ها محدود نمی‌شود؛ بلکه به ایجاد موقعیت‌هایی که یادگیری را ترویج می‌کند مربوط می‌شود. معلمان تنها ارائه‌دهندگان محتوا نیستند؛ بلکه طراحان تجربیات هستند. آن‌ها باید محیط‌هایی ایجاد کنند که دانش‌آموزان را درگیر کند، کنجکاوی آن‌ها را تحریک کند و آن‌ها را به تفکر در روش‌های جدید به چالش بکشد.
عملکرد هنرمندانه. بهترین تدریس نوعی هنرمندی است که نیازمند حساسیت، بداهه‌پردازی و درک عمیق از دانش‌آموزان و موضوع است. این یک فرآیند فرمولی نیست که بتوان آن را به مجموعه‌ای از قواعد یا رویه‌ها کاهش داد. این نیازمند توانایی سازگاری با شرایط متغیر، پاسخ به نیازهای فردی دانش‌آموزان و ایجاد یک محیط یادگیری پویا و جذاب است.
بازخورد و تأمل. مانند هر هنر دیگری، تدریس از طریق بازخورد و تأمل بهبود می‌یابد. معلمان نیاز به فرصت‌هایی برای مشاهده و نقد عملکرد یکدیگر، یادگیری از اشتباهات خود و پالایش مهارت‌های خود در طول زمان دارند. هدف این نیست که یک روش "بهترین" پیدا کنیم، بلکه توسعه یک مجموعه از استراتژی‌هاست که می‌توانند به‌طور مؤثر در موقعیت‌های مختلف استفاده شوند.
7. برنامه درسی: یک دستگاه تغییر دهنده ذهن
برنامه درسی یک دستگاه تغییر دهنده ذهن است.
شکل‌دهی به تفکر. برنامه درسی تنها مجموعه‌ای از موضوعات و فعالیت‌ها نیست؛ بلکه ابزاری قدرتمند برای شکل‌دهی به ذهن دانش‌آموزان است. انتخاب‌هایی که ما درباره آنچه باید آموزش دهیم، چگونه آموزش دهیم و چه اشکال نمایندگی را تأکید کنیم، تأثیر عمیقی بر نوع تفکری که دانش‌آموزان توسعه می‌دهند، دارد. برنامه درسی در واقع یک دستگاه تغییر دهنده ذهن است.
اشکال نمایندگی. یادگیری استفاده از اشکال خاص نمایندگی همچنین به معنای یادگیری تفکر و نمایندگی معنا به شیوه‌های خاص است. ابزارهایی که با آن‌ها کار می‌کنیم بر آنچه که احتمالاً به آن فکر می‌کنیم تأثیر می‌گذارند. ابزارهای اندازه‌گیری به کمیت‌سازی منجر می‌شوند؛ ابزارهای مورد استفاده در هنر به کیفیت‌سازی منجر می‌شوند. برنامه درسی باید فرصت‌هایی برای توسعه دامنه وسیعی از مهارت‌های شناختی و شیوه‌های تفکر برای دانش‌آموزان فراهم کند.
تأثیر فرهنگی. برنامه درسی بی‌طرف نیست؛ بلکه بازتاب‌دهنده ارزش‌ها و اولویت‌های فرهنگی است که در آن ایجاد شده است. انتخاب‌هایی که ما درباره آنچه باید شامل شود و چه چیزی باید حذف شود، تأثیر قابل توجهی بر نوع دانش و مهارت‌هایی که دانش‌آموزان به‌دست می‌آورند، دارد. برنامه درسی باید به‌گونه‌ای طراحی شود که تفکر انتقادی، درک فرهنگی و حس مسئولیت اجتماعی را ترویج کند.
8. یادگیری در هنرها: سمفونی عوامل
دانش‌آموزان هم بیشتر و هم کمتر از آنچه که به آن‌ها آموزش داده می‌شود، یاد می‌گیرند.
فراتر از برنامه درسی. آنچه دانش‌آموزان در هنرها یاد می‌گیرند تحت تأثیر تعامل پیچیده‌ای از عوامل، از جمله فعالیت‌ها و مواد مورد استفاده، نشانه‌ها و نشانه‌های ارائه‌شده توسط معلم، هنجارهای کلاس و محیط کلی قرار دارد. دانش‌آموزان هم بیشتر و هم کمتر از آنچه که به‌طور صریح آموزش داده می‌شود، یاد می‌گیرند، زیرا تجربیات و تفسیرهای شخصی آن‌ها درک آن‌ها را شکل می‌دهد.
محدودیت‌ها و امکانات. هر وظیفه و ماده‌ای محدودیت‌های خاص خود را تحمیل کرده و امکانات خاص خود را فراهم می‌کند که بر نوع تفکری که دانش‌آموزان احتمالاً توسعه می‌دهند، تأثیر می‌گذارد. انتخاب یک ماده یا فعالیت همچنین انتخاب مجموعه‌ای از نیروهاست که بر چگونگی چالش‌کشیدن تفکر دانش‌آموزان تأثیر می‌گذارد.
نقش معلم. نقش معلم تنها ارائه محتوا نیست، بلکه ایجاد یک محیط حمایتی و چالش‌برانگیز است که رشد دانش‌آموز را پرورش می‌دهد. این شامل ارائه نشانه‌ها و نشانه‌های مناسب، ساختاردهی یادگیری و ایجاد فرهنگی در کلاس است که خلاقیت، همکاری و تفکر انتقادی را ارزشمند می‌داند. معلم طراح تجربیات یادگیری است.
9. ارزیابی: روشن‌سازی رشد، نه فقط نمره‌دهی
نه هر چیزی که مهم است قابل اندازه‌گیری است و نه هر چیزی که اندازه‌گیری می‌شود مهم است.
فراتر از اندازه‌گیری. ارزیابی و ارزیابی تنها به اندازه‌گیری عملکرد دانش‌آموز محدود نمی‌شود؛ بلکه به درک روش‌های پیچیده و چندوجهی یادگیری دانش‌آموزان مربوط می‌شود. آن‌ها به روشن‌سازی رشد مربوط می‌شوند، نه فقط تخصیص نمره. ارزیابی باید برای اطلاع‌رسانی به تدریس، ارائه بازخورد به دانش‌آموزان و راهنمایی در توسعه برنامه درسی استفاده شود.
اشکال متعدد شواهد. ارزیابی نباید به آزمون‌ها و کوییزها محدود شود؛ بلکه باید شامل انواع مختلف شواهد، مانند کارهای دانش‌آموز، پرتفوی‌ها، اجراها و خودبازتاب‌ها باشد. هدف این است که دامنه کامل یادگیری دانش‌آموز را ثبت کنیم، نه فقط آنچه که به راحتی قابل کمیت‌سازی است.
تمرکز بر درک. مهم‌ترین هدف ارزیابی درک این است که دانش‌آموزان چگونه جهان را درک می‌کنند و چگونه توانایی‌های شناختی خود را توسعه می‌دهند. این نیازمند تغییر از تمرکز بر پاسخ‌های درست و نادرست به تمرکز بر کیفیت تفکر دانش‌آموز و عمق درک آن‌هاست. ارزیابی باید ابزاری برای یادگیری باشد، نه فقط وسیله‌ای برای تخصیص نمره.
10. هنرها: مدلی برای آموزش جامع
ترویج یک رابطه عاشقانه بین دانش‌آموز و کارش یکی از مهم‌ترین اهداف مدارس ماست.
فراتر از اصول اولیه. هنرها مدلی برای رویکردی جامع‌تر به آموزش ارائه می‌دهند، رویکردی که خلاقیت، تخیل و توسعه کل شخص را ارزشمند می‌داند. آن‌ها به ما یادآوری می‌کنند که آموزش تنها به‌دست آوردن دانش و مهارت‌ها محدود نمی‌شود؛ بلکه به پرورش حساسیت‌ها، تقویت هوش عاطفی و ترویج عشق به یادگیری مربوط می‌شود.
انگیزه درونی. هنرها بر اهمیت انگیزه درونی تأکید می‌کنند، تمایل به درگیر شدن در یک فعالیت به‌خاطر خود آن. این نیرویی قدرتمند برای یادگیری است و چیزی است که همه معلمان باید در تلاش برای پرورش آن در دانش‌آموزان خود باشند. هنرها درباره چشیدن و لذت بردن هستند، نه فقط درباره دستیابی.
تجربه زیبایی‌شناختی. هنرها ما را دعوت می‌کنند تا به جهان با یک چارچوب زیبایی‌شناختی توجه کنیم، زیبایی و معنا را در امور عادی پیدا کنیم و جهان را به‌طرزی عمیق‌تر و معنادارتر تجربه کنیم. این درسی است که همه معلمان می‌توانند از هنرها بیاموزند و درسی است که می‌تواند زندگی تمام دانش‌آموزان را غنی کند. هنرها تنها یک موضوع نیستند؛ بلکه یک روش برای بودن در جهان هستند.
آخرین به‌روزرسانی::
نقد و بررسی
کتاب هنرها و خلق ذهن عمدتاً نقدهای مثبتی دریافت کرده است و خوانندگان به بینش‌های آن در زمینه آموزش هنر و تأثیر آن بر شناخت تحسین می‌کنند. بسیاری این کتاب را برای معلمان ضروری می‌دانند و به استدلال‌های قانع‌کننده‌اش برای گنجاندن هنر در برنامه‌های درسی اشاره می‌کنند. برخی از خوانندگان آن را به‌ویژه برای تحقیق و تدریس مفید یافته‌اند. با این حال، چند منتقد اشاره کردند که این کتاب بیشتر بر آموزش هنر در مدارس تمرکز دارد و برای برخی ادعاها، شواهد تجربی کافی ارائه نمی‌دهد. به‌طور کلی، منتقدان از دفاع آیزنر از هنر در آموزش و پتانسیل آن برای شکل‌دهی به تفکر قدردانی می‌کنند.
