The Problem of Pain

1. رنج، مسئله‌ای که نیاز به صداقت فکری دارد

مسیحیت نتیجه‌ای از یک بحث فلسفی درباره‌ی منشأ جهان نیست: بلکه یک رویداد تاریخی فاجعه‌بار است که پس از آمادگی روحانی طولانی بشر به وقوع پیوسته است.

پذیرش مشکل. رنج چالشی عمیق و فکری برای باور به خدایی مهربان و توانا به شمار می‌آید. ضروری است که به این مشکل با صداقت فکری نزدیک شویم و به وزن این مسئله توجه کنیم، نه اینکه آن را با پاسخ‌های ساده‌انگارانه رد کنیم. خود قدرت استدلال بدبینانه، مسئله‌ای را مطرح می‌کند: چگونه انسان‌ها می‌توانند جهان را به خالق حکیم و نیکو نسبت دهند در حالی که این‌قدر بد است؟

منشأ متفاوت دین. دین از مشاهده‌ی بی‌تفاوتی یا خشونت ظاهری جهان ناشی نمی‌شود. بلکه از تجربیاتی مانند احساس شگفتی، آگاهی اخلاقی و رویدادهای تاریخی مانند تجسد ناشی می‌شود. این عناصر پایه‌ای برای ایمان فراهم می‌کنند که در کنار واقعیت رنج وجود دارد.

نگاه منحصر به فرد مسیحیت. مسیحیت مشکل درد را حل نمی‌کند بلکه آن را ایجاد می‌کند، زیرا درد هیچ مشکلی نخواهد بود مگر اینکه در کنار تجربه روزمره‌مان از این جهان دردناک، آنچه را که فکر می‌کنیم یک تضمین خوب است که واقعیت نهایی عادل و مهربان است، دریافت کرده باشیم. این یک رویداد تاریخی فاجعه‌بار است، نه یک نتیجه‌گیری فلسفی.

2. قدرت مطلق محدود به impossibilities ذاتی است

قدرت مطلق او به معنای توانایی انجام همه چیزهایی است که ذاتاً ممکن است، نه انجام چیزهای ذاتاً غیرممکن.

تعریف قدرت مطلق. قدرت مطلق الهی به معنای توانایی انجام هر چیزی، از جمله تناقضات منطقی نیست. بلکه به معنای قدرت انجام همه چیزهایی است که ذاتاً ممکن است. نسبت دادن بی‌معنایی به خدا آن را معنادار نمی‌کند؛ بلکه همچنان بی‌معنا باقی می‌ماند.

ضرورت قوانین طبیعی. جهانی با ارواح آزاد نیاز به طبیعتی نسبتاً مستقل و "غیرقابل تغییر" دارد. خودآگاهی و آزادی نیاز به "دیگری" دارند، محیطی که از خود متمایز باشد. ماده، با طبیعت ثابت و قوانین دائمی‌اش، این میدان خنثی را برای تعامل و ارتباط فراهم می‌کند.

رنج به عنوان یک پیامد. طبیعت ثابت ماده، در حالی که جامعه و ارتباط را ممکن می‌سازد، همچنین امکان رنج را نیز فراهم می‌کند. اراده آزاد به ارواح اجازه می‌دهد تا خصومت را انتخاب کنند و از ماده برای آسیب رساندن به یکدیگر بهره‌برداری کنند. خدا می‌توانست برای اصلاح هر سوءاستفاده‌ای از اراده آزاد مداخله کند، اما این خود آزادی را نفی می‌کند.

3. نیکویی الهی به دنبال کمال ماست، نه فقط خوشبختی ما

وقتی مسیحیت می‌گوید که خدا انسان را دوست دارد، به این معناست که خدا انسان را دوست دارد: نه اینکه او نگرانی "غیرمنافع" و واقعاً بی‌تفاوتی برای رفاه ما دارد، بلکه در حقیقت وحشتناک و شگفت‌انگیز، ما اشیاء محبت او هستیم.

فراتر از مهربانی صرف. نیکویی الهی تنها به معنای خوشحال کردن مخلوقات نیست. بلکه به معنای کامل کردن آن‌ها و تبدیل کردنشان به موجوداتی واقعاً دوست‌داشتنی است. این ممکن است شامل درد و ناراحتی باشد، مانند هنرمندی که یک اثر هنری را تصحیح می‌کند یا مربی که سگی را تربیت می‌کند.

تشبیهات عشق الهی. عشق خدا به بشریت را می‌توان از طریق تشبیهات مختلف درک کرد:

• هنرمند برای اثرش
• مرد برای حیوان
• پدر برای پسر
• مرد برای زن

این تشبیهات طبیعت فعال و تحول‌آفرین عشق را نشان می‌دهند که به دنبال بهبود محبوب است.

تعریف غیرقابل تحمل. عشق خدا یک "تعریف غیرقابل تحمل" است زیرا از ما بیشتر از آنچه که ممکن است بخواهیم، می‌طلبد. او می‌خواهد ما را شبیه خود کند، که نیاز به رها کردن ناپاکی‌ها و پذیرش یک فراخوانی بالاتر دارد. این فرآیند ممکن است دردناک باشد، اما در نهایت به خوشبختی واقعی منجر می‌شود.

4. شرارت انسانی ادراک ما از نیکویی الهی را مخدوش می‌کند

شما نمی‌توانید نشانه‌ای بزرگ‌تر از غرور تأیید شده داشته باشید از زمانی که فکر می‌کنید به اندازه کافی متواضع هستید.

از دست دادن حس گناه. جامعه مدرن به طور عمده حس گناه خود را از دست داده و به جای آن بر مهربانی تمرکز کرده و شرم را به حداقل رسانده است. این امر درک مسیحیت را دشوار می‌سازد، که فرض می‌کند انسان‌ها ذاتاً معیوب و نیازمند رستگاری هستند.

توهم "بد نبودن". ما اغلب خود را با مقایسه با دیگران فریب می‌دهیم و بر ظواهر بیرونی تمرکز می‌کنیم. ما عمق فساد خود را نمی‌شناسیم، "زمزمه‌ی مداوم، مادام‌العمر، درون‌گرایی، حسادت، شهوت، طمع و خودپسندی."

نیاز به خودآگاهی. بازیابی حس قدیمی گناه برای مسیحیت ضروری است. ما باید شرارت خود را بپذیریم تا بتوانیم واقعاً نیکویی خدا و نیاز به لطف او را درک کنیم. این نیاز به تمایل به مواجهه با نواقص خود و رد توهم "بد نبودن" دارد.

5. سقوط: نزول از اطاعت به خودپرستی

اطاعت، وظیفه‌ی صحیح یک روح عقلانی است.

ماهیت سقوط. سقوط درباره‌ی خوردن یک سیب جادویی نبود بلکه درباره‌ی نافرمانی، دور شدن از خدا به سمت خود بود. این یک عمل غرورآمیز بود، تمایل به "صدا زدن روح‌های خود به عنوان خود"، برای مستقل بودن از خالق.

پیامدهای نافرمانی. این عمل اراده‌ی خود به از دست دادن کنترل بر طبیعت انسانی منجر شد. بدن تحت قوانین طبیعی قرار گرفت، خواسته‌ها بی‌نظم شدند و ذهن تحت تأثیر نیروهای روانی قرار گرفت. روح انسانی از تسلط بر طبیعت انسانی به یک مهمان در خانه‌ی خود تبدیل شد، یا حتی یک زندانی.

انتقال فساد. این وضعیت فاسد به تمام نسل‌های بعدی منتقل شد و نوع جدیدی از انسان را ایجاد کرد، گونه‌ای جدید که هرگز توسط خدا ساخته نشده و خود را به وجود آورده است. ما اکنون اعضای یک گونه فاسد هستیم که به گناه اصلی بار شده‌ایم.

6. درد به عنوان بلندگوی خدا: شکستن توهمات و طلب توجه

خدا در لذت‌های ما به ما نجوا می‌کند، در وجدان‌مان سخن می‌گوید، اما در درد ما فریاد می‌زند: این بلندگوی اوست تا جهانی ناشنوا را بیدار کند.

درد به عنوان زنگ بیدارباش. درد ابزاری است که خدا برای شکستن توهمات خودکفایی ما و بیدار کردن ما به وضعیت واقعی‌مان استفاده می‌کند. این یک بلندگو برای بیدار کردن جهانی ناشنواست. این بر توجه به خود اصرار می‌ورزد.

سه عملکرد درد:

• توهم اینکه همه چیز خوب است را می‌شکند
• توهم اینکه آنچه داریم، مال ماست و برای ما کافی است را می‌شکند
• به ما اجازه می‌دهد که خدا را به خاطر خدا انتخاب کنیم، نه به خاطر لذت خود

پارادوکس مصیبت. در حالی که رنج به خودی خود خوب نیست، می‌تواند به خوبی منجر شود. می‌تواند به تسلیم در برابر اراده خدا، همدردی با دیگران و درک عمیق‌تری از نیاز ما به رستگاری منجر شود.

7. بهشت: نه یک فرار، بلکه تحقق عمیق‌ترین خواسته‌های ما

گاهی فکر می‌کنم که ما بهشت را نمی‌خواهیم؛ اما بیشتر اوقات خود را در حال تعجب می‌یابم که آیا در عمق قلب‌مان هرگز چیزی جز آن را خواسته‌ایم.

فراتر از "پای در آسمان." بهشت تنها یک فرار از رنج‌های دنیوی نیست بلکه تحقق عمیق‌ترین خواسته‌های ماست. این یک رشوه نیست بلکه پاداشی است که تنها پاک‌دل‌ها می‌توانند به‌راستی آن را درک کنند.

رشته‌ی پنهان. چیزهایی که واقعاً در این دنیا دوست داریم—کتاب‌ها، مناظر، دوستی‌ها—اغلب با یک رشته‌ی پنهان مرتبط هستند، کیفیت مشترکی که به چیزی فراتر اشاره می‌کند. این چیزی است که در نهایت به دنبالش هستیم و در بهشت یافت می‌شود.

مقیاس ابدیت. کتاب مقدس و سنت به طور معمول شادی‌های بهشت را در مقیاس با رنج‌های زمین قرار می‌دهند و هیچ راه‌حلی برای مشکل درد که این کار را نکند نمی‌تواند یک راه‌حل مسیحی نامیده شود. بهشت تنها یک طولانی‌سازی زمان نیست بلکه بعدی کاملاً متفاوت است، یک سطح یا جسم که تمام واقعیت یک انسان را در بر می‌گیرد.

8. جهنم: پیامد ابدی رد خدا

ویژگی روح‌های گم‌شده "رد هر چیزی است که صرفاً خودشان نیست."

واقعیت انتخاب. خدا، با خلق موجوداتی با اراده آزاد، امکان این را می‌پذیرد که برخی او را رد کنند. این نه شکست قدرت مطلق بلکه گواهی بر معجزه اراده آزاد است.

جهنم به عنوان انزوا خودتحمیل‌شده. جهنم تنها یک مجازات تلافی‌جویانه‌ای نیست که خدا به ما تحمیل می‌کند بلکه پیامد طبیعی رد هر چیزی است که خود نیست. این حالت محدود شدن به خود است، که برای همیشه از عشق، شادی و ارتباط قطع شده است.

نهایی بودن از دست دادن. در حالی که ممکن است برای نجات همگانی امیدوار باشیم، واقعیت این است که برخی روح‌ها ممکن است انتخاب کنند که در انزوا خودتحمیل‌شده باقی بمانند. این یک پیامد غم‌انگیز اما ضروری از اراده آزاد است.

9. رنج حیوانات: معمایی که نیاز به تواضع و همدردی دارد

و هر چه آدم نام هر موجود زنده‌ای را گذاشت، همان نام بود.

محدودیت‌های دانش ما. مشکل رنج حیوانات به ویژه چالش‌برانگیز است زیرا ما داده‌های کافی برای درک کامل آن نداریم. ما تنها می‌توانیم درباره‌ی ماهیت احساس آن‌ها، منشأ دردشان و عدالت سرنوشتشان حدس بزنیم.

احساس در مقابل آگاهی. مهم است که بین احساس (توانایی احساس کردن) و آگاهی (آگاهی از احساس) تمایز قائل شویم. بسیاری از حیوانات ممکن است احساس داشته باشند بدون اینکه آگاه باشند، به این معنا که آن‌ها احساسات را تجربه می‌کنند بدون اینکه خودی برای سازماندهی آن‌ها به یک تجربه منسجم داشته باشند.

نقش انسان در رستگاری. انسان به وسیله‌ی خدا برای تسلط بر حیوانات منصوب شده است و هر آنچه انسان به حیوانی می‌کند، یا یک تمرین قانونی است، یا یک سوءاستفاده‌ی مقدس‌نشده از اختیاری است که به حق الهی داده شده است. ممکن است یکی از وظایف انسان این بوده باشد که صلح را به دنیای حیوانات بازگرداند و اگر او به دشمن نپیوسته بود، ممکن بود تا حدی که اکنون به سختی قابل تصور است، در این کار موفق شود.

آخرین به‌روزرسانی:: March 30, 2025