The Smear

۱. ریشه‌های عمیق تاریخی تهمت‌های مدرن

دروغ پیش از آنکه حقیقت فرصت پوشیدن لباسش را پیدا کند، نیم‌دور دنیا را می‌پیماید.

ریشه‌های کهن. تهمت و بدنام‌سازی پدیده‌ای نوظهور نیست و از نخستین روزهای سیاست آمریکا بخشی از گفتمان سیاسی بوده است. حتی پدران بنیان‌گذار نیز درگیر تخریب شخصیت یکدیگر بودند؛ افرادی چون همیلتون و جفرسون داستان‌هایی درباره زندگی شخصی هم در روزنامه‌های حزبی منتشر می‌کردند. هرچند روش‌ها تغییر کرده‌اند، اما هدف اصلی یعنی دستکاری افکار عمومی از طریق روایت‌های مخرب همچنان پابرجاست.

تبلیغات جنگی. سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا در جنگ جهانی دوم هنر تهمت‌زنی را به کمال رساندند و با استفاده از تکنیک‌های تبلیغاتی، دشمنان را دلسرد و افکار عمومی را تحت تأثیر قرار دادند. افرادی مانند جوزف گوبلز روش‌هایی چون دروغ‌های بزرگ، تکرار مکرر و هدف‌گیری نفرت را به کمال رساندند که هنوز هم کاربرد دارد. همچنین سازمان سیا نقش مهمی در ترویج عبارت «نظریه توطئه» داشت تا کسانی که روایت‌های رسمی را زیر سؤال می‌بردند، بی‌اعتبار شوند.

دوران بُرکینگ. تهمت‌های سیاسی مدرن در سال ۱۹۸۷ با نامزدی رابرت بُرک برای دیوان عالی آمریکا به اوج خود رسید. تخریب شخصیت سازمان‌یافته و بی‌وقفه‌ای که پس از آن رخ داد، باعث ابداع اصطلاح «بُرک شدن» شد؛ مفهومی که به بدنام‌سازی سیستماتیک فرد برای جلوگیری از انتصابش به مقام عمومی اشاره دارد. این رویداد نقطه عطفی بود که قدرت کمپین‌های هماهنگ تهمت‌زنی را در شکل‌دهی به نتایج سیاسی نشان داد.

۲. دوران کلینتون: کلاس استادانه‌ای در تاکتیک‌های تهمت

تمسخر قوی‌ترین سلاح انسان است.

تأثیر آلیسکی. کلینتون‌ها، به‌ویژه هیلاری، در مهندسی تهمت‌ها برای منحرف کردن توجه از جنجال‌ها مهارت داشتند و احتمالاً تحت تأثیر کتاب «قوانین رادیکال‌ها» نوشته سول آلیسکی بودند. این تاکتیک‌ها شامل تمسخر، فشار بی‌وقفه و شخصی‌سازی اهداف بود که برای حاشیه‌راندن دشمنان سیاسی و کنترل روایت‌ها به کار گرفته می‌شد. دستگاه تهمت‌زنی کلینتون‌ها، چه تصادفی و چه عمدی، با روغن قوانین آلیسکی روان شده بود.

جنجال‌های «بیمبو». یکی از نخستین کمپین‌های تهمت کلینتون‌ها پیش از اعلام نامزدی بیل برای ریاست‌جمهوری آغاز شد، زمانی که هیلاری در حال طراحی حمله پیش‌دستانه به زنانی بود که شایعه ارتباط با همسرش داشتند. در دوران ریاست‌جمهوری بیل کلینتون، اتهامات سوءرفتار جنسی با تلاش هماهنگ برای بی‌اعتبار کردن شاکیان مواجه شد که به «جوشش‌های بیمبو» و دفاع «دیوانه‌ها و هرزه‌ها» معروف بود. این استراتژی زنان را به‌عنوان افرادی دیوانه یا فاقد اخلاق معرفی می‌کرد تا اعتبارشان زیر سؤال برود.

جنگ‌های وایت‌واتر. کلینتون‌ها همچنین درگیر رسوایی وایت‌واتر شدند و با خبرنگارانی مانند جف گرت که درباره این موضوع گزارش می‌دادند، مقابله کردند. کمپین کلینتون در روز انتشار خبر به گرت حمله کرد و این حملات در نهایت مانع از انتشار پیگیری‌های لازم توسط او شد. این شامل کمپین‌های تهمت، اطلاعیه‌های منفی و تلاش برای کنترل روایت از طریق رسانه‌های همسو بود.

۳. دیوید بروک: از مزدور راست‌گرا تا معمار تهمت‌های لیبرال

دیوید بروک شخصیتی جذاب برای تماشا است چون کاملاً پر از دروغ و ترسناک است. اما مردم به او پول می‌دهند.

تحول. مسیر دیوید بروک از روزنامه‌نگار محافظه‌کار که به آنیتا هیل حمله می‌کرد تا مگاپول رسانه‌ای لیبرال که از هیلاری کلینتون دفاع می‌کند، یکی از پیچیده‌ترین داستان‌های سیاست مدرن است. پس از ساختن حرفه‌ای بر پایه تهمت‌های راست‌گرا، ناگهان طرف خود را عوض کرد و تخصص و تاکتیک‌هایش را به چپ آورد. این تحول او را به چهره‌ای مرکزی در جنبش تهمت‌زنی لیبرال تبدیل کرد.

امپراتوری مدیا مترز. بروک مؤسس «مدیا مترز برای آمریکا» است، گروهی که به سرعت به نیرویی قدرتمند در شکل‌دهی به روایت خبری بدل شد. مدیا مترز اثربخش و قدرتمند است؛ با فعالیت‌های خود این تصور غلط را ایجاد می‌کند که حمایت یا مخالفت گسترده‌ای برای یک ایده، نامزد یا شخص وجود دارد. این گروه کمپین‌هایی را برای اشباع وب، شبکه‌های اجتماعی و فضای خبری به راه می‌اندازد تا روایت را هدایت و تسلط یابد.

کتابچه راهنمای بروک. موفقیت بروک در توانایی ادغام مدیا مترز در فرهنگ خبری اصلی و تأثیرگذاری بر نوع داستان‌هایی است که روایت می‌شود و تمایل خبرنگاران به نقد چپ. او همچنین شبکه وسیعی از گروه‌های مرتبط را ساخته که هرکدام هدف خاصی در پیشبرد دستور کار لیبرال دارند، از آموزش مفسران پیشرو تا انجام تحقیقات مخالف.

۴. مجتمع صنعتی تهمت: نیرویی سودآور و فراگیر

بهترین هنرمندان تهمت، جامعه‌ستیزانی بی‌وجدان و بدون پشیمانی‌اند.

صنعت چند میلیارد دلاری. کسب‌وکار تهمت‌زنی یک صنعت عظیم است که ده‌ها هزار نفر را به کار گرفته و میلیاردها دلار درآمد دارد. این صنعت شامل بازیگران متعددی چون شرکت‌های روابط عمومی، سوپرپک‌ها، گروه‌های پول سیاه و اندیشکده‌هاست که همگی در شکل‌دهی افکار عمومی و پیشبرد دستور کارهای خاص فعالیت می‌کنند. این کسب‌وکار بی‌پایان و بسیار سودآور است و به‌طور خاموش به یکی از بزرگ‌ترین صنایع یقه‌سفید در واشنگتن دی‌سی تبدیل شده است.

تاکتیک‌های کلیدی. هنرمندان تهمت از روش‌های متنوعی بهره می‌برند، از استخراج و پمپاژ اطلاعات گرفته تا ارتباط با چهره‌های تأثیرگذار رسانه‌ای و به‌کارگیری روایت‌های دقیق برای بی‌اعتبار کردن اهدافشان. آن‌ها ضعف‌های رسانه‌های خبری را به‌خوبی می‌شناسند و با استفاده از خبرنگاران همسو و نشت‌های استراتژیک، جریان اطلاعات را کنترل می‌کنند.

تهمت‌زن جامعه‌ستیز. مؤثرترین هنرمندان تهمت کسانی هستند که می‌توانند تمام ادعای انصاف و منطق را کنار بگذارند، حقایق را بازنویسی و روایت‌ها را به نفع خود تحریف کنند. آن‌ها با اشتیاق، ایدئولوژی و پول هدایت می‌شوند و حاضرند هر کاری برای رسیدن به اهدافشان انجام دهند.

۵. آستراتورفینگ: ساختن توهم حمایت مردمی

ما در میان واقعیتی مصنوعی زندگی می‌کنیم که با چمن مصنوعی‌ای که شبیه حمایت مردمی ساخته شده، به باور آن وادار شده‌ایم.

هنر فریب. آستراتورفینگ تکنیکی است برای ایجاد توهم حمایت گسترده مردمی از یک موضوع یا دستور کار خاص. این روش شامل پنهان کردن منبع واقعی پیام و وانمود کردن آن به‌عنوان صدای شهروندان عادی است. موفقیت نیروهای پولی در این است که تقریباً نامرئی باقی بمانند، کاری که انجام می‌دهند را پنهان کنند و طوری جلوه دهند که گویی کارشان نه حساب‌شده است و نه برنامه‌ریزی شده. باید دقیقاً آن چیزی به نظر برسد که نیست.

رسانه‌های اجتماعی به‌عنوان سلاح. رسانه‌های اجتماعی ابزار قدرتمندی برای آستراتورفینگ شده‌اند که به فعالان اجازه می‌دهد حساب‌های جعلی بسازند و اطلاعات نادرست را به‌طور گسترده منتشر کنند. این حساب‌ها می‌توانند شایعات را آغاز کنند، اهداف را آزار دهند و افکار عمومی را دستکاری کنند.

قدرت انکار معقول. کمپین‌های آستراتورفینگ زمانی مؤثرترند که مردم از دستکاری آگاه نباشند. با حفظ پرده‌ای از راز، فعالان می‌توانند توهم حمایت گسترده برای یا علیه یک ایده، نامزد یا شخص ایجاد کنند.

۶. روزنامه‌نگاری تراکنشی: وقتی بی‌طرفی به حاشیه می‌رود

ما در رسانه‌های خبری اجازه داده‌ایم که توسط منافع سیاسی، شرکتی و دیگر منافع ویژه به تسخیر درآییم.

فرسایش اعتماد. روزنامه‌نگاری تراکنشی به روابط متقابل سودمند میان خبرنگاران و کسانی که پوشش می‌دهند اشاره دارد که اغلب مرزهای بی‌طرفی و حمایت را مخدوش می‌کند. این امر منجر به کاهش اعتماد عمومی به رسانه‌ها شده است، چرا که رسانه‌ها بیشتر به‌عنوان خدمت‌رسان به منافع نخبگان قدرتمند دیده می‌شوند.

زنجیره رشوه. در این فضا، خبرنگاران ممکن است در ازای دریافت «خبر اختصاصی» رفتار مطلوبی ارائه دهند یا اجازه دهند مصاحبه‌شوندگان شرایط را تعیین کنند. این سیستم به کسانی که بیشترین قدرت و نفوذ را دارند امکان کنترل روایت را می‌دهد و گزارشگری مستقل به حاشیه رانده می‌شود.

ظهور فروشندگان تهمت. تسلط نگران‌کننده این «روزنامه‌نگاری تراکنشی» درهای همدستی پنهانی میان خبرنگاران و منافع ویژه را باز کرده است. در نتیجه، تفکیک واقعیت از داستان‌سرایی تقریباً غیرممکن شده است. حتی کسانی که خود را حقیقت‌گو و بررسی‌کننده واقعیت می‌نامند نیز به تسخیر درآمده‌اند.

۷. انتخابات ۲۰۱۶: کمپین تهمت در سطحی بی‌سابقه

با کمک ایدئولوژی‌پردازان، فعالان سیاسی مشکوک و گروه‌های اینترنتی تاریک که به دنبال کلیک‌های پول‌ساز بودند، کمپین ۲۰۱۶ رکوردهای تهمت‌زنی را شکست.

ترامپ به‌عنوان نامزد ضد تهمت. انتخابات ۲۰۱۶ نقطه عطفی برای صنعت تهمت بود که هر دو طرف در سطح بی‌سابقه‌ای به تخریب شخصیت و انتشار اطلاعات نادرست پرداختند. اما دونالد ترامپ برخلاف عقل رایج، این حملات را پذیرفت و از آن‌ها به نفع خود بهره برد.

رسانه‌ها به‌عنوان مخالف. رسانه‌های خبری، به‌ویژه در جناح چپ، به مخالفان فعال و پرصدای ترامپ تبدیل شدند و اغلب هرگونه تظاهر به بی‌طرفی را کنار گذاشتند. این فضا به‌شدت قطبی شد و تفکیک واقعیت از دروغ دشوار گردید.

قدرت اصالت. با وجود حملات بی‌وقفه، هواداران ترامپ وفادار ماندند و او را فردی بیرون از نظام می‌دیدند که حاضر است با قدرت‌ها مقابله کند و صریح سخن بگوید. این اصالت همراه با تسلط او بر رسانه‌های اجتماعی، امکان ارتباطی بی‌نظیر با رأی‌دهندگان فراهم کرد که سیاستمداران سنتی از آن محروم بودند.

۸. اخبار جعلی: سلاح نهایی در زرادخانه تهمت

هیچ چیز بهتر از هیاهوی ناگهانی درباره اخبار جعلی، نماد این تلاش‌ها نیست.

جبهه نبرد جدید. پس از انتخابات ۲۰۱۶، اصطلاح «اخبار جعلی» به محور اصلی گفتمان سیاسی و رسانه‌ای تبدیل شد. هر دو طرف یکدیگر را به انتشار اطلاعات نادرست متهم کردند و نبردی بر سر تعریف و کنترل روایت شکل گرفت.

سلاحی شدن اطلاعات. اخبار جعلی به ابزاری قدرتمند برای هنرمندان تهمت بدل شده است که داستان‌های دروغین را خلق و منتشر می‌کنند و این داستان‌ها به سرعت در شبکه‌های اجتماعی ویروسی می‌شوند. این امر تفکیک واقعیت از دروغ را دشوارتر کرده و اعتماد عمومی به رسانه‌ها را بیش از پیش تضعیف کرده است.

نیاز به تفکر نقادانه. در چنین فضایی، بیش از هر زمان دیگری ضروری است که افراد مهارت‌های تفکر نقادانه را پرورش دهند و بتوانند اطلاعات را از منابع مختلف ارزیابی کنند. با تبدیل شدن به مصرف‌کنندگان آگاه‌تر اخبار، می‌توانیم در برابر تأثیر تهمت‌ها مقاومت کنیم و تصمیمات آگاهانه‌تری درباره جهان اطرافمان بگیریم.

آخرین به‌روزرسانی:: March 31, 2025