The Sublime Object of Ideology

1. مارکس و نشانه: کشف اشکال پنهان

کافی نیست که فرم را به جوهر، به هسته پنهان کاهش دهیم، بلکه باید فرآیند – هم‌خوان با «کار خواب» – را نیز بررسی کنیم که به وسیله آن محتواهای پنهان چنین شکلی به خود می‌گیرند.

فرم بر محتوا. مارکس، مانند فروید، بر خود فرم تمرکز کرد، نه فقط بر محتوای پنهان. راز واقعی در کار پشت یک کالا یا فکر نهفته در یک خواب نیست، بلکه در این است که چرا این چیزها به اشکال خاص خود در می‌آیند. این رویکرد تمرکز را از آنچه پنهان است به چگونگی پنهان شدن آن منتقل می‌کند.

• مارکس فرم کالا را تحلیل کرد، نه فقط کار پشت آن.
• فروید کار خواب را تحلیل کرد، نه فقط افکار نهفته خواب.
• هر دو به دنبال درک مکانیزم‌هایی بودند که تجربیات ما را شکل می‌دهند.

فراتر از کشف ساده. هدف فقط افشای یک حقیقت پنهان نیست، بلکه درک فرآیند پنهان کردن آن حقیقت است. این شامل بررسی مکانیزم‌های جابجایی، فشرده‌سازی و شکل‌دهی است که هم خواب‌ها و هم کالاها را شکل می‌دهند. تحلیل واقعی در «چگونه» نهفته است، نه فقط در «چه».

همولوژی تفسیر. رویه‌های تفسیر مارکس و فروید به طور بنیادی مشابه هستند. هر دو از جذابیت فتیه‌ای محتوای پنهان اجتناب می‌کنند و به جای آن بر خود فرم تمرکز می‌کنند. این همولوژی ارتباط عمیق‌تری بین تحلیل اقتصادی و روان‌شناختی را آشکار می‌سازد.

2. ناخودآگاه کالا: انتزاع واقعی

انتزاع مبادله فکر نیست، اما شکلی از فکر را دارد.

انتزاع واقعی. سون-رتل استدلال کرد که فرم کالا حاوی «انتزاع واقعی» است که ساختار فکر را منعکس می‌کند. این انتزاع یک فرآیند ذهنی نیست بلکه یک فرآیند اجتماعی است که در عمل مبادله کالا نهفته است.

• کالاها به گونه‌ای رفتار می‌شوند که گویی تحت قوانین فیزیکی نیستند.
• پول به گونه‌ای رفتار می‌شود که گویی از یک ماده تغییرناپذیر ساخته شده است.
• این «گویی» یک واقعیت اجتماعی ایجاد می‌کند که مستقل از آگاهی فردی است.

ناخودآگاه موضوع متعالی. «انتزاع واقعی» ناخودآگاه موضوع متعالی است، پشتیبان دانش علمی عینی. این بدان معناست که خود دسته‌بندی‌های فکر تحت تأثیر شیوه‌های اجتماعی شکل می‌گیرند، نه فقط توسط ذهن.

• دسته‌بندی‌های عقل خالص در عمل مبادله کالا از قبل وجود دارند.
• مبادله کالاها یک انتزاع دوگانه را به همراه دارد: از ویژگی تغییرپذیر کالا و از ویژگی‌های عینی، تجربی و حسی آن.
• این ایده موضوعی کاملاً عقلانی و خودمختار را به چالش می‌کشد.

شکست در شناخت کلیدی است. اثر اجتماعی فرآیند مبادله تنها در صورتی ممکن است که افراد از منطق صحیح آن آگاه نباشند. این شکست در شناخت یک خطای ساده نیست بلکه شرط لازم برای عملکرد بازار است. اگر ما «بیش از حد بدانیم»، واقعیت اجتماعی از بین می‌رود.

3. ایدئولوژی فراتر از آگاهی کاذب: قدرت خیال

توهم در سمت دانش نیست، بلکه در خود واقعیت، در آنچه مردم انجام می‌دهند، نهفته است.

عقل کنایه‌آمیز. ایدئولوژی غالب امروز کنایه‌آمیز است، نه ساده‌لوح. مردم از فاصله بین ادعاهای ایدئولوژیک و واقعیت آگاهند، اما همچنان در سیستم شرکت می‌کنند. این امر نقدهای سنتی ایدئولوژی را که به افشای آگاهی کاذب متکی هستند، بی‌اثر می‌سازد.

• مردم می‌دانند که پول فقط یک شیء مادی است، اما همچنان با آن به گونه‌ای رفتار می‌کنند که گویی از یک ماده خاص ساخته شده است.
• آن‌ها می‌دانند که آزادی اغلب پوششی برای استثمار است، اما همچنان به دنبال آن هستند.
• این کنایه‌آمیزی نه رد ایدئولوژی بلکه یک حالت جدید از عملکرد آن است.

خیال ایدئولوژیک. قدرت واقعی ایدئولوژی نه در آنچه مردم باور دارند بلکه در خیال‌های ناخودآگاه است که واقعیت اجتماعی آن‌ها را شکل می‌دهد. این خیال‌ها نه تنها ساختارهای ذهنی بلکه در اعمال و شیوه‌های ما نهفته‌اند.

• توهم در آنچه می‌دانیم نیست بلکه در آنچه انجام می‌دهیم نهفته است.
• ما به گونه‌ای عمل می‌کنیم که گویی پول تجسم ثروت است، حتی اگر بدانیم که این‌گونه نیست.
• خیال ایدئولوژیک توهم ناخودآگاه است که واقعیت اجتماعی واقعی ما را ساختار می‌دهد.

فراتر از افشای حقیقت. هدف فقط افشای حقیقت پنهان نیست بلکه درک خیالی است که امکان‌پذیری توهم را فراهم می‌کند. این نیازمند تغییر از تحلیل آنچه مردم فکر می‌کنند به تحلیل چگونگی عمل آن‌ها و آنچه از آن لذت می‌برند، است.

4. باور مادی‌شده: عینیت آیین ایدئولوژیک

اثر اجتماعی فرآیند مبادله نوعی واقعیت است که تنها در صورتی ممکن است که افراد شرکت‌کننده در آن از منطق صحیح آن آگاه نباشند.

باور خارجی است. باور یک حالت درونی و ذهنی نیست بلکه در فعالیت اجتماعی ما مادی می‌شود. ما از طریق آیین‌ها و شیوه‌های خارجی باور داریم، نه فقط از طریق اعتقاد درونی.

• چرخ‌های دعا در تبت: چرخ به جای من دعا می‌کند.
• گروه در تراژدی کلاسیک: گروه احساسات را به جای ما احساس می‌کند.
• خنده‌های کنسرو شده در برنامه‌های تلویزیونی: تلویزیون به جای ما می‌خندد.

قدرت ماشین. نظم نمادین ماشینی است که مستقل از نیات آگاهانه ما عمل می‌کند. ما در خودکار بودن آن گرفتار شده‌ایم و باورهای ما تحت تأثیر منطق خارجی آن شکل می‌گیرند.

• پاسکال: «ما به اندازه‌ای که ذهن داریم، خودکار هستیم.»
• قانون اطاعت می‌شود نه به خاطر اینکه عادلانه است بلکه به خاطر اینکه قانون است.
• اقتدار قانون در فرآیند بیان آن نهفته است.

انتقال و باور. باور به قانون نوعی انتقال است: ما به قانون باور داریم زیرا یک حقیقت را پشت آن فرض می‌کنیم. این باور نه بر اساس استدلال‌های منطقی بلکه بر اساس یک تعهد بنیادی و غالباً ناخودآگاه است.

• پاسکال: «عمل کن گویی باور داری، و باور به خودی خود خواهد آمد.»
• دلایل باور تنها برای کسانی که از قبل باور دارند، قانع‌کننده است.
• باور یک دایره باطل است: ما باور داریم زیرا باور داریم.

5. نشانه به عنوان پارادوکس زمانی: معنای بازگشتی

نشانه در ابتدا به عنوان یک ردپا به ما ظاهر می‌شود، که تنها همیشه یک ردپا خواهد بود، و تا زمانی که تحلیل به مدت طولانی ادامه نیابد و ما معنای آن را درک نکنیم، درک نخواهد شد.

نشانه‌ها از آینده بازمی‌گردند. نشانه‌ها تنها پژواکی از گذشته نیستند بلکه همچنین تحت تأثیر آینده شکل می‌گیرند. معنای آن‌ها نه کشف می‌شود بلکه به طور بازگشتی از طریق تحلیل ساخته می‌شود.

• نشانه یک ردپا است که تنها بعداً درک می‌شود.
• تحلیل حقیقت را تولید می‌کند، نه فقط آن را کشف می‌کند.
• گذشته همیشه در قالب سنت تاریخی حاضر است.

انتقال به عنوان سفری به آینده. انتقال توهمی است که دیگری از قبل دانش مورد نظر ما را دارد. این توهم برای تولید معنا ضروری است.

• ما فرض می‌کنیم که دیگری معنای نشانه‌های ما را می‌داند.
• ما این دانش را از طریق توهمی که دیگری از قبل آن را دارد، گسترش می‌دهیم.
• گذشته از طریق فرآیند نمادین به طور بازگشتی تغییر می‌کند.

پارادوکس زمانی. سوژه با صحنه‌ای از گذشته مواجه می‌شود که می‌خواهد آن را تغییر دهد، اما مداخله او تنها باعث می‌شود که صحنه به آنچه همیشه بوده تبدیل شود. مداخله سوژه همیشه از قبل شامل بوده است. حقیقت از شکست در شناخت ناشی می‌شود.

6. از نشانه به سینتوم: واقعیت لذت

باید ریشه‌های مفهوم نشانه را نه در بقراط بلکه در مارکس، در ارتباطی که او برای اولین بار بین سرمایه‌داری و چه چیزی برقرار کرد، جستجو کرد – روزهای خوب قدیم، آنچه ما آن را روزهای فئودالی می‌نامیم.

نشانه به عنوان یک ساخت اجتماعی. نشانه تنها یک پدیده روان‌شناختی نیست بلکه یک پدیده اجتماعی است. این نشانه از یک عدم تعادل خاص، یک شکاف در نظم اجتماعی ناشی می‌شود.

• نشانه یک عنصر خاص است که بنیاد جهانی خود را زیر پا می‌گذارد.
• این یک نقطه شکست است که هم ضروری و هم مختل‌کننده است.
• نشانه پاسخی به یک هسته غیرممکن است.

از نشانه به سینتوم. کارهای بعدی لاکان تمرکز را از نشانه به عنوان یک پیام رمزگذاری شده به سینتوم به عنوان گره‌ای از لذت تغییر داد. سینتوم یک شکل‌گیری است که ثبات آن به نوعی ناآگاهی از سوی سوژه اشاره دارد.

• سینتوم یک شکل‌گیری علامتی است که با لذت آغشته شده است.
• این یک علامت‌گذار به عنوان حامل لذت-معنا است.
• سوژه تنها می‌تواند «از نشانه‌اش لذت ببرد» اگر منطق آن از او فرار کند.

جهانی‌سازی نشانه. در آموزش‌های بعدی لاکان، نشانه جهانی می‌شود: تقریباً هر چیزی که وجود دارد، یک نشانه می‌شود. این بازتاب‌دهنده این ایده است که وضعیت انسانی به طور ذاتی با یک عدم تعادل خاص، یک هسته آسیب‌زا مشخص می‌شود.

7. «Che Vuoi؟»: سؤال بی‌پاسخ خواسته

موضوع واقعی خواب (خواسته ناخودآگاه) در کار خواب، در elaboration محتوای «نهفته» آن بیان می‌شود.

سؤال دیگری. سؤال معروف لاکانی «Che vuoi؟» («چه می‌خواهی؟») عدم قطعیت بنیادی خواسته را برجسته می‌کند. این فقط درباره آنچه ما می‌خواهیم نیست بلکه درباره آنچه دیگری از ما می‌خواهد است.

• سؤال فقط درباره خواسته‌های ما نیست بلکه درباره خواسته دیگری است.
• این سؤالی است که نمی‌توان به آن پاسخ داد، شکافی که نمی‌توان پر کرد.
• این سؤالی است که کمبود بنیادی سوژه را آشکار می‌کند.

سؤال هیستریک. سوژه هیستریک با این سؤال تعریف می‌شود: «چرا من آن چیزی هستم که تو به من می‌گویی؟» این سؤال ناتوانی سوژه را در پذیرش کامل مأموریت نمادین نشان می‌دهد.

• سوژه هیستریک همیشه می‌پرسد دیگری چه می‌خواهد.
• آن‌ها در چرخه‌ای از تقاضا و خواسته گرفتار شده‌اند.
• آن‌ها همیشه به دنبال پاسخی برای سؤال بی‌پاسخ هستند.

خیال به عنوان پاسخ. خیال تلاشی برای پاسخ به سؤال «Che vuoi؟» است. این راهی برای پر کردن خلأ خواسته دیگری با یک سناریوی ساخته شده است.

• خیال پاسخی به هسته غیرممکن-واقعی است.
• این راهی برای درک خواسته دیگری است.
• این یک پرده است که کمبود بنیادی را می‌پوشاند.

8. شیء به عنوان خلأ: منطق نگاه

فرم یک خواب یا فرمی که در آن خوابیده می‌شود، به طور شگفت‌انگیزی برای نمایندگی موضوع پنهان آن استفاده می‌شود.

نگاه و شیء. شیء تنها چیزی نیست که ما می‌بینیم بلکه چیزی است که ما را می‌بیند. نگاه تنها یک ادراک بصری نیست بلکه نیروی ساختاری است که سوژه‌گی ما را شکل می‌دهد.

• شیء تنها یک چیز نیست بلکه نقطه‌ای است که از آن ما مشاهده می‌شویم.
• نگاه تنها یک نگاه نیست بلکه نیروی ساختاری است.
• شیء یک خلأ است که توسط نگاه پر می‌شود.

وضعیت عینی باور. باور یک حالت درونی نیست بلکه در فعالیت اجتماعی مؤثر ما مادی می‌شود. ما از طریق آیین‌ها و شیوه‌های خارجی باور داریم.

• ما از طریق چرخ باور داریم.
• ما احساسات را از طریق گروه احساس می‌کنیم.
• ما از طریق خنده‌های کنسرو شده می‌خندیم.

شیء به عنوان پشتیبان. شیء تنها چیزی نیست که ما خواهان آن هستیم بلکه چیزی است که از وجود ما پشتیبانی می‌کند. این یک باقی‌مانده مادی است که به تجربه‌های ذهنی ما ثبات می‌بخشد.

• شیء یک پشتیبان مادی برای ناخودآگاه سوژه است.
• این یک نقطه ثبات در دنیای تغییر است.
• این راهی برای درک وجود ماست.

9. سوژه واقعی: فراتر از شناسایی نمادین

خواسته ناخودآگاه، آنچه به‌طور فرضی هسته پنهان آن است، دقیقاً از طریق کار پنهان‌سازی «هسته» یک خواب، فکر نهفته آن، از طریق کار پنهان‌سازی این محتوای هسته‌ای از طریق ترجمه آن به خواب-رمز بیان می‌شود.

فراخوانی بدون شناسایی. سوژه کافکایی توسط یک نهاد بوروکراتیک مرموز فراخوانی می‌شود، اما این فراخوانی هویتی واضح یا علتی برای شناسایی ارائه نمی‌دهد.

• سوژه توسط دیگری از طریق یک شیء-علت پارادوکسیکال خواسته گرفتار می‌شود.
• سوژه به دنبال ویژگی‌ای است که با آن شناسایی کند.
• سوژه معنای فراخوانی دیگری را درک نمی‌کند.

خیال به عنوان پشتیبان واقعیت. خیال تنها یک توهم خواب‌گونه نیست بلکه ساختاری است که واقعیت ما را پشتیبانی می‌کند. این راهی برای پوشاندن واقعیت خواسته ماست.

• واقعیت یک ساختار خیالی است که واقعیت را می‌پوشاند.
• ما از خواب بیدار می‌شویم تا از واقعیت خواسته‌امان فرار کنیم.
• ایدئولوژی یک خیال است که واقعیت اجتماعی ما را ساختار می‌دهد.

غیر-همه حقیقت. حقیقت یک گزاره توسط محتوای مفهومی ذاتی آن تعیین می‌شود، نه از طریق مقایسه بین مفهوم و واقعیت. یک غیر-همه حقیقت وجود دارد.

• حقیقت بدون هیچ محدودیت یا استثنای خارجی است.
• معیار آن به‌طور مطلق ذاتی است.
• ما یک بیانیه را با خود آن، با فرآیند بیان خود آن مقایسه می‌کنیم.

10. دو مرگ: واقعی و نمادین

فرم یک خواب یا فرمی که در آن خوابیده می‌شود، به طور شگفت‌انگیزی برای نمایندگی موضوع پنهان آن استفاده می‌شود.

بازگشت سرکوب‌شده از آینده. نشانه‌ها تنها پژواکی از گذشته نیستند بلکه همچنین تحت تأثیر آینده شکل می‌گیرند. معنای آن‌ها نه کشف می‌شود بلکه به طور بازگشتی از طریق تحلیل ساخته می‌شود.

• نشانه یک ردپا است که تنها بعداً درک می‌شود.
• تحلیل حقیقت را تولید می‌کند، نه فقط آن را کشف می‌کند.
• گذشته همیشه در قالب سنت تاریخی حاضر است.

دو مرگ. بین مرگ بیولوژیکی و مرگ نمادین تفاوت وجود دارد. نظم نمادین می‌تواند نابود شود و این معنای واقعی خواسته مرگ است.

• مرگ اول مرگ بدن است.
• مرگ دوم نابودی نظم نمادین است.
• خواسته مرگ امکان این مرگ دوم است.

نشانه به عنوان هسته واقعی. نشانه هسته واقعی لذتی است که در برابر نمادین شدن مقاومت می‌کند. این یک مازاد است که از طریق تمام تلاش‌ها برای اهلی کردن آن بازمی‌گردد.

• نشانه یک شکل‌گیری است که ثبات آن به ناآگاهی اشاره دارد.
• این یک شکل‌گیری علامتی است که با لذت آغشته شده است.
• این یک نقطه استثنا است که در برابر ادغام نمادین مقاومت می‌کند.

11. غیرممکنی زبان فلزی: محدودیت‌های روشنگری

فهم، از طریق فرم جهانی انتزاعی، به نوعی به [تنوع‌های حسی]، به اصطلاح، سختی وجود می‌بخشد … اما در عین حال از طریق این ساده‌سازی آن‌ها را روح می‌بخشد و بنابراین آن‌ها را تیزتر می‌کند.

**کنایه و ایدئولوژی

آخرین به‌روزرسانی:: January 29, 2025