Trauma and Recovery

1. آسیب‌های روانی فرضیات اساسی درباره‌ی ایمنی و ارتباط انسانی را از هم می‌پاشند

رویدادهای آسیب‌زا پیوندهای پایدار بین فرد و جامعه را نابود می‌کنند.

ماهیت آسیب. آسیب روانی ناشی از رویدادهایی است که ظرفیت فرد را برای مقابله با آن‌ها فراتر می‌برد و ترس، ناتوانی و وحشت شدیدی را برمی‌انگیزد. چنین رویدادهایی فرضیات بنیادی درباره‌ی ایمن بودن جهان و قابل اعتماد بودن انسان‌ها را نقض می‌کنند. منابع رایج آسیب شامل:

• مواجهه با جنگ
• تعرض و سوءاستفاده جنسی
• خشونت خانگی
• سوءاستفاده و غفلت در دوران کودکی
• بلایای طبیعی
• حوادث و جراحات
• شاهد خشونت بودن

آسیب حس ارتباط فرد با دیگران را مختل کرده و باور به اینکه می‌توان به دیگران تکیه کرد را از بین می‌برد. این از دست دادن اعتماد بنیادی تأثیرات عمیقی بر روابط و حس خود فرد دارد.

2. علائم PTSD شامل نفوذ، انقباض و هیپرآرائو هستند

علائم آسیب‌زا تمایل دارند از منبع خود جدا شوند و زندگی مستقلی پیدا کنند.

علائم اصلی PTSD. اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شامل سه خوشه اصلی از علائم است:

1. نفوذ: زنده کردن دوباره‌ی آسیب از طریق یادآوری‌های ناخواسته، کابوس‌ها و افکار مزاحم
2. انقباض: بی‌حسی عاطفی، اجتناب از یادآوری‌های آسیب، احساس جدایی از دیگران
3. هیپرآرائو: همیشه در حالت آماده‌باش، ترسیدن آسان، تحریک‌پذیری، مشکل در خواب

این علائم تلاش بدن و ذهن برای مدیریت تجربیات طاقت‌فرسا را منعکس می‌کنند، اما در نهایت با زندگی عادی تداخل می‌کنند. فرد آسیب‌دیده بین زنده کردن دوباره‌ی آسیب و خاموش کردن عاطفی نوسان می‌کند.

3. آسیب طولانی‌مدت در اسارت منجر به PTSD پیچیده می‌شود

روش‌هایی که به یک انسان اجازه می‌دهد دیگری را به بردگی بکشاند، به طرز شگفت‌انگیزی ثابت هستند.

تأثیر آسیب مزمن. آسیب طولانی‌مدت و مکرر، به‌ویژه در شرایط اسارت، منجر به آسیب روانی گسترده‌تری نسبت به حوادث منفرد می‌شود. این "PTSD پیچیده" شامل:

• تغییرات در تنظیم عاطفی
• تغییرات در آگاهی و هویت
• ادراکات تحریف‌شده از عامل آسیب
• از دست دادن ایمان و معنا
• مشکلات عمیق در روابط

وضعیت‌های آسیب مزمن و اسارت شامل:

• خشونت خانگی
• سوءاستفاده در دوران کودکی
• وضعیت‌های گروگان‌گیری
• اردوگاه‌های کار اجباری
• قاچاق جنسی

روش‌های ایجاد تسلط در این زمینه‌ها مشابه است و شامل:

• ترس و ناتوانی
• انزوا از دیگران
• کنترل سخت بر بدن و رفتار قربانی
• پاداش‌های متناوب برای ایجاد وابستگی عاطفی

4. سوءاستفاده از کودکان تأثیرات ویرانگری بر رشد دارد

آسیب مکرر در زندگی بزرگسالی ساختار شخصیت شکل‌گرفته را فرسایش می‌دهد، اما آسیب مکرر در دوران کودکی شخصیت را شکل می‌دهد و تغییر می‌دهد.

تأثیرات رشد آسیب‌های دوران کودکی. سوءاستفاده و غفلت در دوران کودکی با رشد طبیعی در چندین حوزه تداخل می‌کند:

• وابستگی و توانایی ایجاد روابط قابل اعتماد
• مهارت‌های تنظیم عاطفی
• حس خود و شکل‌گیری هویت
• توانایی‌های شناختی و یادگیری
• سلامت جسمی و سیستم‌های پاسخ به استرس

این اختلالات رشد عواقب طولانی‌مدتی دارند و خطر را برای:

• مشکلات سلامت روان مانند افسردگی، اضطراب و اختلالات شخصیتی
• مشکلات سوءمصرف مواد
• شرایط مزمن سلامت
• بازآسیب‌دیدگی در روابط آسیب‌زا
• مشکلات در کار و روابط

مداخله و حمایت زودهنگام می‌تواند به کاهش این تأثیرات کمک کند، اما آسیب‌های دوران کودکی که به آن‌ها پرداخته نشده، اغلب منجر به چرخه‌های بین‌نسلی سوءاستفاده می‌شود.

5. بهبودی در مراحل مختلفی اتفاق می‌افتد: ایمنی، یادآوری/سوگواری و دوباره‌اتصال

بهبودی در سه مرحله پیش می‌رود. وظیفه مرکزی مرحله اول ایجاد ایمنی است. وظیفه مرکزی مرحله دوم یادآوری و سوگواری است. وظیفه مرکزی مرحله سوم دوباره‌اتصال به زندگی عادی است.

مراحل بهبودی از آسیب. بهبودی از آسیب یک فرآیند خطی نیست، اما به‌طور کلی شامل سه مرحله اصلی است:

1. ایمنی و تثبیت

   • ایجاد ایمنی فیزیکی
   • یادگیری مهارت‌های تنظیم عاطفی
   • ساختن رابطه درمانی قابل اعتماد

2. یادآوری و سوگواری

   • پردازش خاطرات آسیب‌زا
   • سوگواری برای از دست‌رفته‌ها
   • ایجاد معنا از تجربیات

3. دوباره‌اتصال و یکپارچگی

   • بازپس‌گیری زندگی و هویت
   • توسعه روابط سالم
   • شرکت در فعالیت‌های معنادار

این مراحل انعطاف‌پذیر هستند و افراد ممکن است بین آن‌ها جابه‌جا شوند. سرعت و تمرکز درمان باید متناسب با نیازها و آمادگی هر فرد تنظیم شود.

6. ایجاد ایمنی و ثبات مرحله اول و حیاتی بهبودی است

بازماندگان در بدن خود احساس ناامنی می‌کنند. احساسات و تفکر آن‌ها خارج از کنترل به نظر می‌رسد. آن‌ها همچنین در ارتباط با دیگران احساس ناامنی می‌کنند.

ایجاد ایمنی. پایه و اساس بهبودی، ایجاد ایمنی و ثبات واقعی در حال حاضر است. این شامل:

• اطمینان از ایمنی فیزیکی در برابر سوءاستفاده یا خطرات جاری
• یادگیری مدیریت احساسات و حس‌های جسمی طاقت‌فرسا
• توسعه مهارت‌های خودمراقبتی و مقابله
• ساختن حمایت اجتماعی و روابط ایمن
• پرداختن به هرگونه رفتارهای خودآسیب‌زننده یا اعتیاد

تکنیک‌های خاص ممکن است شامل:

• تمرینات زمین‌گیری و آرامش
• آموزش روانی درباره‌ی واکنش‌های آسیب
• برنامه‌ریزی ایمنی
• دارو برای مدیریت علائم در صورت نیاز

تنها زمانی که حس بنیادی ایمنی و ثبات عاطفی به دست آید، می‌توان پردازش عمیق‌تر آسیب را آغاز کرد.

7. پردازش خاطرات آسیب‌زا نیاز به زمان و حمایت دقیق دارد

بازسازی داستان آسیب با مرور زندگی بیمار قبل از آسیب و شرایطی که به وقوع آن منجر شد، آغاز می‌شود.

پردازش آسیب. کار کردن بر روی خاطرات آسیب‌زا یک فرآیند حساس است که نباید به سرعت انجام شود. زمانی که زمان مناسب باشد، شامل:

• به تدریج بازسازی یک روایت منسجم از آنچه اتفاق افتاده است
• ارتباط دادن برداشت‌های حسی و احساسات تکه‌تکه
• بررسی معنای شخصی رویدادها
• سوگواری برای از دست‌رفته‌ها
• به چالش کشیدن باورهای تحریف‌شده درباره‌ی خود و دیگران

این کار نیاز به یک رابطه درمانی قوی دارد و باید به آرامی پیش برود تا از غرق شدن فرد جلوگیری شود. تکنیک‌های مختلفی ممکن است استفاده شود، مانند:

• درمان مواجهه
• پردازش شناختی
• EMDR (حساس‌سازی و پردازش حرکتی چشم)
• درمان‌های هنری بیانی

هدف یکپارچگی تجربیات آسیب‌زا است، نه کاتارسیس یا زنده کردن دوباره به خاطر خود.

8. دوباره‌اتصال با دیگران و بازپس‌گیری زندگی مرحله نهایی بهبودی است

در مرحله سوم بهبودی، بازمانده توانایی جدیدی برای اعتماد مناسب به دست آورده است. او می‌تواند دوباره اعتماد به دیگران را احساس کند زمانی که آن اعتماد موجه است، می‌تواند اعتماد خود را در مواقعی که موجه نیست، نگه دارد و می‌داند چگونه بین این دو وضعیت تمایز قائل شود.

بازپس‌گیری زندگی. مرحله نهایی بهبودی شامل:

• توسعه حس جدیدی از خود و هویت فراتر از "بازمانده آسیب"
• شرکت در کار، روابط و فعالیت‌های معنادار
• پذیرش چالش‌های جدید و توسعه شایستگی
• آشتی دادن تجربیات آسیب‌زا با داستان بزرگ‌تر زندگی خود

این مرحله درباره‌ی شکوفایی است، نه فقط بقا. ممکن است شامل:

• توسعه شغلی یا تحصیلات
• عمیق‌تر کردن روابط صمیمی
• والدین
• فعالیت‌های خلاقانه
• فعالیت‌های اجتماعی یا سیاسی

هدف ایجاد زندگی‌ای است که احساس هدفمندی و رضایت‌بخشی داشته باشد، در حالی که تجربیات گذشته را یکپارچه می‌کند.

9. درمان گروهی می‌تواند برای بازماندگان آسیب به‌ویژه قدرتمند باشد

رویدادهای آسیب‌زا پیوندهای پایدار بین فرد و جامعه را نابود می‌کنند. همبستگی یک گروه قوی‌ترین محافظت در برابر ترس و ناامیدی و قوی‌ترین پادزهر برای تجربیات آسیب‌زا است.

مزایای درمان گروهی. درمان گروهی فرصت‌های منحصر به فردی برای بهبودی بازماندگان آسیب فراهم می‌کند:

• کاهش انزوا و شرم
• ارائه حمایت و درک همسالان
• فراهم کردن فرصت‌هایی برای تمرین روابط سالم
• اجازه دادن به کمک دادن و دریافت کمک
• به چالش کشیدن باورهای تحریف‌شده از طریق آزمایش واقعیت با همسالان

انواع مختلف گروه‌ها ممکن است در مراحل مختلف بهبودی مفید باشند:

• گروه‌های آموزشی روانی برای تثبیت اولیه
• گروه‌های پردازش آسیب برای کار بر روی خاطرات
• گروه‌های بین‌فردی برای مهارت‌های ارتباطی
• گروه‌های مبتنی بر فعالیت (مانند هنر، یوگا) برای بهبودی بدنی

گروه‌ها باید به‌دقت ساختاربندی و تسهیل شوند تا ایمنی حفظ شود و از بازآسیب‌دیدگی جلوگیری شود.

10. جنبش‌های اجتماعی و سیاسی برای پیشگیری از آسیب ضروری هستند

مطالعه آسیب‌های روانی تاریخ "زیرزمینی" دارد. مانند افرادی که آسیب دیده‌اند، ما از دانش گذشته خود قطع شده‌ایم.

فراتر از بهبودی فردی. واقعاً پرداختن به آسیب نیاز به اقدام اجتماعی و سیاسی دارد تا:

• از خشونت و سوءاستفاده جلوگیری شود
• فرهنگ‌هایی که آسیب را تسهیل می‌کنند به چالش کشیده شوند
• عاملان را مسئول دانست
• منابعی برای بهبودی و عدالت فراهم کرد

نمونه‌هایی از تغییرات ضروری شامل:

• اصلاحات برای کاهش تعرض جنسی و خشونت خانگی
• بهبود سیاست‌های حفاظت از کودکان
• شیوه‌های آگاه به آسیب در مدارس، مراقبت‌های بهداشتی و عدالت کیفری
• پرداختن به فقر و ستم سیستماتیک
• به چالش کشیدن نظامی‌گری و جلوگیری از جنگ

در طول تاریخ، پیشرفت در درک آسیب به جنبش‌های اجتماعی مانند فمینیسم، فعالیت‌های جانبازان و حمایت از حقوق بشر مرتبط بوده است. پیشرفت مستمر به مشارکت سیاسی پایدار برای ایجاد جهانی عادلانه‌تر و صلح‌آمیزتر بستگی دارد.

آخرین به‌روزرسانی:: August 27, 2024