Zero Trust Networks

1. شبکه‌های اعتماد صفر: تغییری بنیادین در امنیت سایبری

مدل اعتماد صفر این نمودار را به‌طور کامل دگرگون می‌کند.

تغییری بنیادین در امنیت. شبکه‌های اعتماد صفر نمایانگر رویکردی انقلابی در امنیت سایبری هستند که مدل سنتی مبتنی بر محیط را کنار می‌گذارند. به‌جای فرض اعتماد درون شبکه، اعتماد صفر به‌طور پیش‌فرض هیچ اعتمادی را نمی‌پذیرد، چه کاربر یا دستگاهی درون یا بیرون از شبکه شرکتی باشد. این مدل نیازمند:

• احراز هویت و مجوز برای هر درخواست شبکه
• رمزگذاری تمام داده‌ها در حال انتقال
• نظارت و اعتبارسنجی مداوم وضعیت امنیتی

اصول کلیدی:

• شبکه همیشه به‌عنوان خصمانه فرض می‌شود
• تهدیدات خارجی و داخلی همیشه وجود دارند
• محلی بودن شبکه برای تصمیم‌گیری اعتماد کافی نیست
• هر دستگاه، کاربر و جریان شبکه احراز هویت و مجوز می‌شود
• سیاست‌ها باید پویا و از منابع داده متعدد محاسبه شوند

2. مدل محیطی مرده است: معماری اعتماد صفر را بپذیرید

تغییر به مدل امتیاز اعتماد برای سیاست‌ها بدون معایب نیست.

تکامل امنیت شبکه. مدل سنتی محیطی که بر دیوارهای آتش و VPNها برای ایجاد یک شبکه داخلی "امن" تکیه داشت، در محیط‌های پیچیده و توزیع‌شده فناوری اطلاعات امروزی دیگر کافی نیست. معماری اعتماد صفر محدودیت‌های مدل محیطی را با:

• حذف مفهوم شبکه داخلی مورد اعتماد
• اجرای احراز هویت و مجوز قوی برای تمام منابع
• اعمال میکروسگمنتیشن برای محدود کردن حرکت جانبی
• استفاده از رمزگذاری برای حفاظت از داده‌ها در حال انتقال و در حالت استراحت

مزایای اعتماد صفر:

• بهبود وضعیت امنیتی در برابر تهدیدات خارجی و داخلی
• دید و کنترل بهتر بر ترافیک شبکه
• کاهش سطح حمله و محدود کردن شعاع انفجار در صورت نقض
• مدیریت ساده‌تر شبکه و کاهش وابستگی به VPNها

3. مدیریت هویت و دسترسی: سنگ‌بنای اعتماد صفر

احراز هویت دارای ویژگی جالب دیگری است.

هویت حیاتی است. در مدل اعتماد صفر، مدیریت قوی هویت و دسترسی (IAM) اساسی است. هر کاربر، دستگاه و برنامه باید هویتی قابل تأیید داشته باشد و تصمیمات دسترسی بر اساس این هویت‌ها و ویژگی‌های مرتبط اتخاذ می‌شود.

اجزای کلیدی IAM در اعتماد صفر:

• احراز هویت چندعاملی (MFA) برای همه کاربران
• کنترل‌های دسترسی دقیق بر اساس نقش‌ها و ویژگی‌های کاربر
• احراز هویت و مجوز مداوم
• قابلیت‌های فدراسیون هویت و ورود یک‌باره (SSO)
• اجرای سیاست‌های پویا بر اساس ارزیابی ریسک در زمان واقعی

امتیازدهی اعتماد: پیاده‌سازی یک سیستم امتیازدهی اعتماد پویا که عواملی مانند:

• الگوهای رفتار کاربر
• سلامت و انطباق دستگاه
• مکان و زمان دسترسی
• حساسیت منبع درخواست‌شده

4. اعتماد به دستگاه: تأمین امنیت نقاط انتهایی در شبکه اعتماد صفر

اعتماد به دستگاه‌ها در شبکه اعتماد صفر بسیار حیاتی است؛ همچنین یک مشکل بسیار دشوار است.

امنیت نقاط انتهایی حیاتی است. در یک شبکه اعتماد صفر، دستگاه‌ها نقاط ورودی بالقوه برای مهاجمان هستند و باید به‌طور کامل تأمین و به‌طور مداوم نظارت شوند. جنبه‌های کلیدی اعتماد به دستگاه شامل:

• احراز هویت قوی دستگاه با استفاده از گواهینامه‌ها یا اعتبارنامه‌های پشتیبانی‌شده توسط سخت‌افزار
• ارزیابی مداوم سلامت و انطباق دستگاه
• به‌روزرسانی و پچ خودکار
• قابلیت‌های تشخیص و پاسخ نقاط انتهایی (EDR)
• قابلیت‌های ایزوله‌سازی دستگاه و پاک‌سازی از راه دور

پیاده‌سازی اعتماد به دستگاه:

1. ایجاد یک سیستم مدیریت و موجودی دستگاه قوی
2. پیاده‌سازی یک فرآیند امن برای ورود دستگاه
3. استفاده از ماژول‌های امنیتی سخت‌افزاری (HSM) یا ماژول‌های پلتفرم مورد اعتماد (TPM) در صورت امکان
4. به‌طور منظم اعتبارنامه‌ها و گواهینامه‌های دستگاه را چرخش دهید
5. رفتار دستگاه را برای ناهنجاری‌ها و نقض‌های احتمالی نظارت کنید

5. امنیت برنامه: ایجاد اعتماد از کد تا اجرا

اعتماد به دستگاه تنها نیمی از داستان است. باید به کد و برنامه‌نویسانی که آن را نوشته‌اند نیز اعتماد کرد.

تأمین امنیت کل زنجیره. امنیت برنامه در محیط اعتماد صفر فراتر از تأمین امنیت برنامه در حال اجرا است. این شامل کل چرخه عمر توسعه نرم‌افزار و محیط اجرایی می‌شود. ملاحظات کلیدی شامل:

• شیوه‌های کدنویسی امن و آموزش توسعه‌دهندگان
• بازبینی منظم کد و تحلیل استاتیک
• اسکن آسیب‌پذیری و تست نفوذ
• حفاظت از برنامه در زمان اجرا (RASP)
• نظارت و ثبت مداوم رفتار برنامه

اقدامات اعتماد به برنامه:

• استفاده از امضای کد برای اطمینان از یکپارچگی برنامه‌های مستقر
• پیاده‌سازی رمزگذاری و کنترل‌های دسترسی در سطح برنامه
• استفاده از میکروسگمنتیشن برای محدود کردن ارتباط برنامه به برنامه
• استفاده از ابزارهای امنیتی و ارکستراسیون کانتینر برای برنامه‌های کانتینری
• پیاده‌سازی اصول دسترسی به‌موقع (JIT) و دسترسی به‌اندازه کافی (JEA) برای امتیازات برنامه

6. امنیت ترافیک شبکه: رمزگذاری، احراز هویت و مجوز

رمزگذاری محرمانگی را به ارمغان می‌آورد، اما می‌تواند گاهی اوقات مزاحم باشد.

تأمین امنیت تمام ارتباطات. در یک شبکه اعتماد صفر، تمام ترافیک باید رمزگذاری، احراز هویت و مجوز شود، بدون توجه به منبع یا مقصد آن. این رویکرد محرمانگی و یکپارچگی داده‌ها را تضمین می‌کند و از دسترسی غیرمجاز و حرکت جانبی جلوگیری می‌کند.

جنبه‌های کلیدی امنیت ترافیک شبکه:

• استفاده از پروتکل‌های رمزگذاری قوی (مانند TLS 1.3، IPsec)
• احراز هویت متقابل برای تمام اتصالات شبکه
• تقسیم‌بندی شبکه و میکروسگمنتیشن
• معماری محیط نرم‌افزاری تعریف‌شده (SDP) یا ابر سیاه
• نظارت و تحلیل مداوم الگوهای ترافیک شبکه

استراتژی‌های پیاده‌سازی:

1. استقرار زیرساخت کلید عمومی (PKI) برای مدیریت گواهینامه‌ها
2. پیاده‌سازی پروکسی‌های آگاه از پروتکل برای کنترل دسترسی دقیق
3. استفاده از دروازه‌های رمزگذاری شبکه برای سیستم‌های قدیمی
4. استفاده از ابزارهای تشخیص و پاسخ شبکه (NDR) برای تشخیص تهدید
5. پیاده‌سازی اقدامات امنیتی DNS (DNSSEC، DoH، DoT)

7. پیاده‌سازی اعتماد صفر: رویکردی تدریجی و عمل‌گرایانه

اعتماد صفر برای یک صفحه کنترل که نتایج تصمیمات مجوز را به شبکه تزریق می‌کند تا ارتباطات مورد اعتماد رخ دهد، حمایت می‌کند.

پیاده‌سازی مرحله‌ای. انتقال به مدل اعتماد صفر یک اقدام مهم است که نیاز به برنامه‌ریزی و اجرای دقیق دارد. یک رویکرد تدریجی و مرحله‌ای به سازمان‌ها اجازه می‌دهد تا از مزایا بهره‌مند شوند و در عین حال اختلال در عملیات موجود را به حداقل برسانند.

مراحل پیاده‌سازی اعتماد صفر:

1. ارزیابی وضعیت امنیتی فعلی و شناسایی شکاف‌ها
2. تعریف اهداف و اولویت‌های اعتماد صفر
3. شروع با یک پروژه آزمایشی یا مورد استفاده خاص
4. پیاده‌سازی مدیریت قوی هویت و دسترسی
5. بهبود امنیت و مدیریت دستگاه
6. تأمین امنیت برنامه‌ها و بارهای کاری
7. پیاده‌سازی تقسیم‌بندی شبکه و رمزگذاری ترافیک
8. استقرار قابلیت‌های نظارت و تحلیل
9. به‌طور مداوم مدل اعتماد صفر را بهبود و گسترش دهید

ملاحظات کلیدی:

• درگیر کردن ذینفعان از سراسر سازمان
• تمرکز بر تجربه کاربر برای اطمینان از پذیرش
• استفاده از سرمایه‌گذاری‌های امنیتی موجود در صورت امکان
• برنامه‌ریزی برای یکپارچگی با محیط‌های ابری و هیبریدی
• توسعه معیارهایی برای اندازه‌گیری اثربخشی پیاده‌سازی اعتماد صفر

8. عنصر انسانی: مهندسی اجتماعی و امنیت فیزیکی در اعتماد صفر

حملات مهندسی اجتماعی که انسان‌های مورد اعتماد را فریب می‌دهند تا بر روی دستگاه‌های مورد اعتماد اقدام کنند، همچنان در شبکه‌های اعتماد صفر نگران‌کننده هستند.

آسیب‌پذیری‌های انسانی همچنان باقی است. در حالی که اعتماد صفر به‌طور قابل‌توجهی امنیت فنی را بهبود می‌بخشد، عوامل انسانی همچنان یک نقطه ضعف بالقوه هستند. حملات مهندسی اجتماعی، تهدیدات داخلی و خطرات امنیت فیزیکی باید در کنار کنترل‌های فناوری مورد توجه قرار گیرند.

استراتژی‌هایی برای مقابله با ریسک‌های انسانی:

• آموزش جامع آگاهی امنیتی برای همه کارکنان
• تمرین‌های شبیه‌سازی فیشینگ و مهندسی اجتماعی
• سیاست‌ها و رویه‌های واضح برای مدیریت اطلاعات حساس
• اقدامات امنیت فیزیکی (مانند کنترل‌های دسترسی، نظارت)
• بررسی‌های پیشینه و بازبینی‌های دوره‌ای مجوزهای امنیتی
• برنامه‌های تشخیص و پیشگیری از تهدیدات داخلی

تعادل بین امنیت و قابلیت استفاده:

• پیاده‌سازی ابزارها و فرآیندهای امنیتی کاربرپسند
• ارائه توضیحات واضح برای اقدامات امنیتی
• ارائه گزینه‌های احراز هویت متعدد برای نیازهای مختلف کاربران
• استفاده از تحلیل‌های رفتاری برای تشخیص ناهنجاری‌ها بدون بارگذاری کاربران
• به‌طور منظم بازخورد جمع‌آوری کنید و سیاست‌ها را برای بهبود تجربه کاربر تنظیم کنید

اقدامات امنیتی انسانی برای تکمیل جنبه‌های فناوری اعتماد صفر حیاتی هستند و یک وضعیت امنیتی جامع و مقاوم ایجاد می‌کنند.

آخرین به‌روزرسانی:: July 26, 2024