Belangrijkste punten
1. Zin is een Niet-Bestaande Entiteit, Bestaan op het Oppervlak
Zin is een niet-bestaande entiteit en onderhoudt in feite zeer bijzondere relaties met onzin.
Zin is geen ding. Het is geen fysiek object, mentale toestand of concept. Het is een incorporele entiteit, een puur evenement dat bestaat of aanwezig is, maar niet bestaat. Het is het "wat wordt uitgedrukt" door een propositie, niet de propositie zelf.
Oppervlaktefenomeen. Zin is niet te vinden in de diepten van dingen of in de hoogten van ideeën. Het is een oppervlakte-effect, als een mist die opstijgt van een prairie, een film zonder volume die lichamen omhult. Het is de grens tussen dingen en proposities.
Paradoxale aard. Zin is onlosmakelijk verbonden met paradoxen omdat het altijd beide tegelijk is: toekomst en verleden, actief en passief, oorzaak en gevolg. Het is de bevestiging van beide zinnen of richtingen tegelijkertijd, die de goede zin en het gezond verstand tart.
2. De Stoïcijnen Ontdekten Oppervlakte-effecten en de Rol van Taal
De Stoïcijnen ontdekten oppervlakte-effecten.
Twee soorten dingen. De Stoïcijnen maakten onderscheid tussen lichamen (met hun toestanden) en incorporele effecten (evenementen). Lichamen bestaan in het heden, terwijl evenementen bestaan in het verleden en de toekomst, altijd ontglippend aan het heden.
Incorporele evenementen. Evenementen zijn geen fysieke kwaliteiten maar logische attributen, geen dingen maar resultaten van acties en passies. Ze zijn onverschillig, steriel en spelen zich af op de oppervlakte van het zijn. Voorbeelden zijn "groeien," "afnemen," "geknipt worden."
Taal en evenementen. Taal is essentieel voor evenementen, aangezien evenementen worden uitgedrukt of uitdrukbaar zijn in proposities. De Stoïcijnen zagen taal als zowel het vaststellen van grenzen als het overstijgen ervan, waardoor paradoxen een hulpmiddel werden voor het analyseren van taal en het synthetiseren van evenementen.
3. Proposities Hebben Vier Dimensies: Benaming, Manifestatie, Betekenis en Zin
Zin is de vierde dimensie van de propositie.
Drie traditionele dimensies. Proposities hebben drie relaties: benaming (relatie tot externe toestanden), manifestatie (relatie tot de wensen en overtuigingen van de spreker) en betekenis (relatie tot universele concepten en implicaties).
Zin als de vierde dimensie. Zin is niet te reduceren tot de andere drie. Het is het "uitgedrukte" van de propositie, een incorporele entiteit die aanwezig is in de propositie maar ook een attribuut is van de toestand. Het is de grens tussen proposities en dingen.
Zin is geen betekenis. Betekenis is de voorwaarde voor waarheid, maar zin is de voorwaarde voor betekenis. Betekenis is altijd een vorm van mogelijkheid, terwijl zin het ideële materiaal of stratum is dat benaming en andere dimensies mogelijk maakt.
4. Dualiteiten Bepalen Onze Wereld: Lichaam/Taal, Eten/Spreken, Benaming/Expressie
De dualiteit in de propositie is niet tussen twee soorten namen... eerder, het is tussen twee dimensies van de propositie, dat wil zeggen, tussen benaming en expressie.
Lichaam en taal. De dualiteit van lichamen en taal wordt uitgedrukt als de keuze om te eten of te spreken. Eten vertegenwoordigt de diepte van lichamen, hun mengsels en hun acties, terwijl spreken de oppervlakte vertegenwoordigt, de incorporele evenementen.
Twee soorten woorden. Er zijn twee soorten woorden: zelfstandige naamwoorden en bijvoeglijke naamwoorden die toestanden benoemen, en werkwoorden die evenementen uitdrukken. Werkwoorden zijn "trots" omdat ze het worden en zijn paradoxen met zich meedragen.
Benaming en expressie. De dualiteit is ook intern aan de propositie, tussen benaming (relatie tot dingen) en expressie (relatie tot zin). Over de andere kant van de spiegel gaan is overgaan van benaming naar expressie, en een gebied bereiken waar taal alleen betrekking heeft op zin.
5. Zin Wordt Gedefinieerd door Paradoxen: Regressie, Verdelen, Neutraliteit, Absurditeit
Zin is zowel het uitdrukbare als het uitgedrukte van de propositie, en het attribuut van de toestand.
Paradox van regressie. Zin wordt altijd verondersteld, maar kan altijd als het object van een andere propositie worden genomen, wat leidt tot een oneindige regressie. Dit toont zowel de machteloosheid van de spreker als de kracht van de taal aan.
Paradox van steriele verdeling. Zin, eenmaal uit de propositie gehaald, is onafhankelijk van deze, maar is ook zijn evanescent dubbele. Het schort bevestiging en ontkenning op, blijft neutraal en steriel.
Paradox van neutraliteit. Zin is onverschillig ten opzichte van de modi van de propositie (kwaliteit, hoeveelheid, relatie, modaliteit). Het is hetzelfde voor tegenstrijdige objecten, voor inverse relaties, en voor alle modi van mogelijkheid.
Paradox van het absurde. Proposities die tegenstrijdige objecten aanwijzen hebben een zin, ook al kan hun benaming niet worden vervuld. Onmogelijke objecten zijn "extra-bestaanden," buiten het zijn, maar met een precieze positie in dit buiten.
6. Serialisatie is Sleutel: Heterogene Series Convergeren op een Paradoxaal Element
De seriële vorm is dus in wezen multi-serieel.
Homogene en heterogene series. Een enkele serie van namen, bijvoorbeeld, is homogeen, maar omvat twee heterogene series: een van benamingen en een van expressies. De seriële vorm is altijd multi-serieel.
Signifiant en signified. In elke twee series is de ene het signifiant (dat een aspect van zin presenteert) en de andere het signified (correlatief aan dat aspect). Zelfs wanneer series homogeen lijken, speelt er altijd één de rol van signifiant.
Paradoxaal element. Twee series zijn altijd in onevenwicht, waarbij de ene een overschot heeft en de andere een gebrek. Ze convergeren op een paradoxaal element dat tussen hen circuleert, hun communicatie waarborgt terwijl het hen doet divergeren. Dit element is altijd verplaatst ten opzichte van zichzelf.
7. Esoterische Woorden Verbinden, Coördineren en Vertakken Series
Het esoterische woord verwijst in het algemeen zowel naar het lege vierkant als naar de bewoner zonder plaats.
Drie soorten esoterische woorden. Er zijn samentrekkende woorden (synthese van opvolging), circulerende woorden (synthese van co-existentie) en portmanteau woorden (disjunctieve synthese).
Samentrekkende woorden. Deze woorden trekken lettergrepen van een propositie samen om de globale zin ervan te extraheren (bijv. "y'reince" voor "uw koninklijke hoogheid"). Ze verbinden een enkele serie.
Circulerende woorden. Deze woorden coördineren twee heterogene series, fungeren als een grens tussen hen (bijv. "Snark," "het," "ding"). Ze waarborgen de samenvoeging van twee series.
Portmanteau woorden. Deze woorden trekken verschillende woorden en zinnen samen, maar hun functie is om series te vertakken door disjuncties in te voeren (bijv. "Jabberwocky"). Ze waarborgen de disjunctie van series.
8. Structuur Vereist Series, Singulariteiten en een Paradoxaal Element
Er is geen structuur zonder het lege vierkant, dat alles laat functioneren.
Twee heterogene series. Een structuur vereist ten minste twee series, één die betekent en één die betekend wordt. Elke serie is samengesteld uit termen die alleen bestaan door hun relaties.
Singulariteiten. Elke serie heeft singulariteitspunten die overeenkomen met de waarden van de relaties tussen termen. Deze singulariteiten zijn ideale evenementen die de termen van de andere serie bepalen.
Paradoxaal element. De twee series convergeren op een paradoxaal element dat tussen hen circuleert, altijd verplaatst ten opzichte van zichzelf. Het is een twee-zijdige entiteit, een lege plaats en een bewoner zonder plaats, die communicatie en divergentie waarborgt.
9. Evenementen zijn Ideale Singulariteiten, Gedefinieerd door Problemen, Niet Oplossingen
De modus van het evenement is het problematische.
Singulariteiten en evenementen. Evenementen zijn ideale singulariteiten, keerpunten en inflectiepunten. Ze zijn pre-individueel, niet-persoonlijk en a-conceptueel, onverschillig voor alle opposities.
Problematische aard van evenementen. Evenementen zijn geen oplossingen maar problemen. Een probleem wordt bepaald door de singulariteitspunten die de voorwaarden ervan uitdrukken. Het evenement is problematisch en problematiserend.
Recreatieve wiskunde. Wiskunde kan worden gebruikt om menselijke evenementen te problematiseren en om menselijke evenementen te ontwikkelen als voorwaarden van een probleem. Carroll's recreatieve wiskunde verkent dit dubbele aspect.
10. Het Ideale Spel is een Chaos-Cosmos, Gespeeld op het Oppervlak van de Tijd
Dit spel is dan gereserveerd voor gedachte en kunst.
Gewone spellen. Gewone spellen hebben vooraf bestaande regels, verdelen hypothesen, vaste verdelingen en een duidelijke winnaar of verliezer. Ze zijn gedeeltelijk en verwijzen naar andere activiteiten zoals arbeid of moraliteit.
Ideale spel. Het ideale spel heeft geen vooraf bestaande regels, bevestigt kans, heeft geen numeriek verschillende worpen, en geen winnaar of verliezer. Het is een spel van gedachte en kunst, waar kans wordt bevestigd en vertakt.
Twee lezingen van tijd. Tijd wordt op twee manieren begrepen: Chronos (het levende heden van lichamen) en Aion (de oneindig deelbare verleden en toekomst van incorporele evenementen). De Aion is de tijd van het ideale spel, een rechte lijn waar evenementen worden verdeeld.
11. Onzin is de Co-Ob aanwezigheid van Zin, Niet het Tegengestelde
Paradox is aanvankelijk datgene wat de goede zin als enige richting vernietigt, maar het is ook datgene wat het gezond verstand vernietigt als de toewijzing van vaste identiteiten.
Onzin als een dubbel. Onzin is niet simpelweg de afwezigheid van zin. Het is een woord dat zijn eigen zin zegt, een woord dat zowel woord als ding, naam en object, zin en benaming is. Het is een co- aanwezigheid van zin, niet het tegengestelde.
Twee figuren van onzin. Er zijn twee figuren van onzin: één die overeenkomt met oneindige regressie (een naam die zijn eigen zin zegt) en één die overeenkomt met steriele verdeling (een portmanteau woord dat een alternatief vormt).
Absurditeit en onzin. Het absurde is datgene wat zonder betekenis is, terwijl onzin datgene is wat geen zin heeft. Onmogelijke objecten zijn absurd, maar ze hebben een zin als "extra-bestaanden."
12. Paradox Vernietigt Goede Zin en Gezond Verstand, Onthult het Oppervlak
Paradox is aanvankelijk datgene wat de goede zin als enige richting vernietigt, maar het is ook datgene wat het gezond verstand vernietigt als de toewijzing van vaste identiteiten.
Goede zin. Goede zin bevestigt een enkele richting, van de meest tot de minst gedifferentieerde. Het is distributief, zoekt naar gelijkmaking van verschillen, en is verbonden met het heden en met vooruitzien.
Gezond verstand. Gezond verstand is de faculteit van identificatie, die diversiteit relateert aan de eenheid van een subject of object. Het is de basis van persoonlijke identiteit en de permanentie van de wereld.
Paradox als een omkering. Paradox vernietigt zowel goede zin als gezond verstand. Het bevestigt beide richtingen tegelijk en betwist vaste identiteiten. Het onthult dat alles zich afspeelt op het oppervlak, aan de grens tussen dingen en proposities.
Laatst bijgewerkt:
FAQ
What's The Logic of Sense about?
- Exploration of Language and Sense: The Logic of Sense by Gilles Deleuze examines the intricate relationship between language, sense, and nonsense, focusing on how sense is produced and interacts with events.
- Paradoxes and Events: The book uses paradoxes to illustrate the nature of sense as a non-existing entity linked to nonsense, drawing on examples from literature, especially Lewis Carroll's works.
- Philosophical Framework: Deleuze contrasts Platonic and Stoic philosophies, emphasizing events and the surface's role in understanding sense, arguing that sense actively shapes reality.
Why should I read The Logic of Sense?
- Innovative Philosophical Perspective: Deleuze offers a unique approach to understanding language and meaning, challenging traditional views and deepening comprehension of language's role in life.
- Interdisciplinary Connections: The book connects philosophy, literature, and psychoanalysis, making it relevant for readers interested in multiple fields and encouraging critical thinking about language's implications.
- Engagement with Classic Literature: By analyzing Lewis Carroll's works, Deleuze provides a fresh perspective on familiar texts, enhancing appreciation of literature and its philosophical underpinnings.
What are the key takeaways of The Logic of Sense?
- Sense and Nonsense Relationship: Deleuze emphasizes that sense and nonsense coexist and inform each other, challenging the notion of sense as straightforward.
- Dual Nature of Events: Events exist in both sense and nonsense realms, crucial for understanding meaning construction and perception.
- Surface vs. Depth: Deleuze argues that sense is articulated at the surface, contrasting with the depths of bodies and actions, vital for grasping language dynamics.
What are the best quotes from The Logic of Sense and what do they mean?
- "Sense is a nonexisting entity.": This highlights Deleuze's view that sense is fluid, produced through language and events, without a fixed existence.
- "The paradox is the affirmation of both senses or directions at the same time.": This reflects the book's exploration of dualities, emphasizing that contradictions can coexist, challenging readers to embrace complexity.
- "The surface is the locus of sense.": This underscores the importance of the surface in articulating sense, suggesting meaning is found in surface interactions, not depth.
How does Deleuze use Lewis Carroll's works in The Logic of Sense?
- Illustrative Examples: Deleuze uses Carroll's narratives, especially Alice's Adventures in Wonderland, to illustrate philosophical concepts, with Carroll's language and paradoxes serving as a rich source.
- Paradoxical Events: Carroll's characters and events exemplify the dual nature of sense and nonsense, with Alice's transformations highlighting identity and meaning fluidity.
- Literary Framework: By framing arguments within Carroll's literature, Deleuze makes complex ideas more accessible, encouraging engagement with philosophy and literature.
How does Deleuze define the concept of 'event' in The Logic of Sense?
- Central to Language: Deleuze defines the event as a "pure effect," distinct from actions and passions, foundational for understanding language.
- Incorporeal Nature: Events are incorporeal, existing independently of physical states, allowing deeper exploration of their influence on thought and language.
- Dynamic Genesis: Events are part of a dynamic genesis, connecting depth and surface, essential for understanding reality and language.
What is the significance of the concept of "double causality" in The Logic of Sense?
- Understanding Sense Production: Double causality involves sense production through corporeal causes and incorporeal effects, essential for grasping meaning generation.
- Implications for Events: Events are shaped by physical and abstract causes, enriching understanding of event perception.
- Philosophical Depth: Double causality challenges traditional causal relationships, suggesting complex interplay between cause and effect, inviting reconsideration of meaning dynamics.
How does Deleuze differentiate between "sense" and "signification"?
- Distinct Concepts: Sense is an incorporeal effect at the language surface, while signification relates to word meanings, crucial for understanding Deleuze's framework.
- Role in Propositions: Sense is expressed by propositions, while signification pertains to meanings conveyed, allowing nuanced exploration of language function.
- Implications for Understanding: Differentiating these concepts emphasizes language complexity, encouraging critical thinking about word interpretation and implications.
What is the significance of the clinamen in The Logic of Sense?
- Epicurean Influence: The clinamen, or swerve, from Epicurean philosophy, represents unpredictable atom movement, illustrating chance and freedom in reality's structure.
- Causality and Independence: The clinamen allows for a plurality of causes, challenging deterministic causality views, suggesting complex force interplay.
- Thought and Movement: The clinamen metaphorically represents thought, indicating ideas' potential for unexpected shifts, reflecting Deleuze's dynamism theme.
How does Deleuze connect language and reality in The Logic of Sense?
- Language as Construct: Language is a fundamental construct shaping reality perception, with events expressed through language, mediating understanding.
- Surface Effects: Surface effects suggest meanings from language are superficial, challenging readers to look beyond surface meanings for deeper truths.
- Philosophical Implications: Language-reality connection raises questions about truth and representation, encouraging reevaluation of language engagement in philosophy.
What role do paradoxes play in The Logic of Sense?
- Central Theme: Paradoxes explore sense and meaning complexities, challenging conventional thinking and provoking deeper philosophical inquiry.
- Illustrating Complexity: Paradoxes illustrate reality's multifaceted nature, suggesting embracing paradox leads to richer understanding.
- Philosophical Method: Paradoxes reflect Deleuze's method, emphasizing fluidity and dynamism, encouraging open and exploratory idea engagement.
Recensies
De Logica van de Zin is een uitdagend maar lonend filosofisch werk dat concepten van betekenis, taal en werkelijkheid verkent. Deleuze gebruikt de geschriften van Lewis Carroll om zijn ideeën over zinvorming, paradox en de aard van gebeurtenissen te illustreren. Lezers vonden het boek zwaar en complex, maar velen prezen de creativiteit en inzichten ervan. Sommigen waardeerden Deleuze's unieke benadering van metafysica en semantiek, terwijl anderen moeite hadden met de abstracte concepten en psychoanalytische secties. Over het algemeen wordt het boek gezien als een belangrijke bijdrage aan de poststructuralistische gedachte, die een frisse kijk biedt op traditionele filosofische problemen.
Similar Books
