The Logic of Sense

1. Zin is een Niet-Bestaande Entiteit, Bestaan op het Oppervlak

Zin is een niet-bestaande entiteit en onderhoudt in feite zeer bijzondere relaties met onzin.

Zin is geen ding. Het is geen fysiek object, mentale toestand of concept. Het is een incorporele entiteit, een puur evenement dat bestaat of aanwezig is, maar niet bestaat. Het is het "wat wordt uitgedrukt" door een propositie, niet de propositie zelf.

Oppervlaktefenomeen. Zin is niet te vinden in de diepten van dingen of in de hoogten van ideeën. Het is een oppervlakte-effect, als een mist die opstijgt van een prairie, een film zonder volume die lichamen omhult. Het is de grens tussen dingen en proposities.

Paradoxale aard. Zin is onlosmakelijk verbonden met paradoxen omdat het altijd beide tegelijk is: toekomst en verleden, actief en passief, oorzaak en gevolg. Het is de bevestiging van beide zinnen of richtingen tegelijkertijd, die de goede zin en het gezond verstand tart.

2. De Stoïcijnen Ontdekten Oppervlakte-effecten en de Rol van Taal

De Stoïcijnen ontdekten oppervlakte-effecten.

Twee soorten dingen. De Stoïcijnen maakten onderscheid tussen lichamen (met hun toestanden) en incorporele effecten (evenementen). Lichamen bestaan in het heden, terwijl evenementen bestaan in het verleden en de toekomst, altijd ontglippend aan het heden.

Incorporele evenementen. Evenementen zijn geen fysieke kwaliteiten maar logische attributen, geen dingen maar resultaten van acties en passies. Ze zijn onverschillig, steriel en spelen zich af op de oppervlakte van het zijn. Voorbeelden zijn "groeien," "afnemen," "geknipt worden."

Taal en evenementen. Taal is essentieel voor evenementen, aangezien evenementen worden uitgedrukt of uitdrukbaar zijn in proposities. De Stoïcijnen zagen taal als zowel het vaststellen van grenzen als het overstijgen ervan, waardoor paradoxen een hulpmiddel werden voor het analyseren van taal en het synthetiseren van evenementen.

3. Proposities Hebben Vier Dimensies: Benaming, Manifestatie, Betekenis en Zin

Zin is de vierde dimensie van de propositie.

Drie traditionele dimensies. Proposities hebben drie relaties: benaming (relatie tot externe toestanden), manifestatie (relatie tot de wensen en overtuigingen van de spreker) en betekenis (relatie tot universele concepten en implicaties).

Zin als de vierde dimensie. Zin is niet te reduceren tot de andere drie. Het is het "uitgedrukte" van de propositie, een incorporele entiteit die aanwezig is in de propositie maar ook een attribuut is van de toestand. Het is de grens tussen proposities en dingen.

Zin is geen betekenis. Betekenis is de voorwaarde voor waarheid, maar zin is de voorwaarde voor betekenis. Betekenis is altijd een vorm van mogelijkheid, terwijl zin het ideële materiaal of stratum is dat benaming en andere dimensies mogelijk maakt.

4. Dualiteiten Bepalen Onze Wereld: Lichaam/Taal, Eten/Spreken, Benaming/Expressie

De dualiteit in de propositie is niet tussen twee soorten namen... eerder, het is tussen twee dimensies van de propositie, dat wil zeggen, tussen benaming en expressie.

Lichaam en taal. De dualiteit van lichamen en taal wordt uitgedrukt als de keuze om te eten of te spreken. Eten vertegenwoordigt de diepte van lichamen, hun mengsels en hun acties, terwijl spreken de oppervlakte vertegenwoordigt, de incorporele evenementen.

Twee soorten woorden. Er zijn twee soorten woorden: zelfstandige naamwoorden en bijvoeglijke naamwoorden die toestanden benoemen, en werkwoorden die evenementen uitdrukken. Werkwoorden zijn "trots" omdat ze het worden en zijn paradoxen met zich meedragen.

Benaming en expressie. De dualiteit is ook intern aan de propositie, tussen benaming (relatie tot dingen) en expressie (relatie tot zin). Over de andere kant van de spiegel gaan is overgaan van benaming naar expressie, en een gebied bereiken waar taal alleen betrekking heeft op zin.

5. Zin Wordt Gedefinieerd door Paradoxen: Regressie, Verdelen, Neutraliteit, Absurditeit

Zin is zowel het uitdrukbare als het uitgedrukte van de propositie, en het attribuut van de toestand.

Paradox van regressie. Zin wordt altijd verondersteld, maar kan altijd als het object van een andere propositie worden genomen, wat leidt tot een oneindige regressie. Dit toont zowel de machteloosheid van de spreker als de kracht van de taal aan.

Paradox van steriele verdeling. Zin, eenmaal uit de propositie gehaald, is onafhankelijk van deze, maar is ook zijn evanescent dubbele. Het schort bevestiging en ontkenning op, blijft neutraal en steriel.

Paradox van neutraliteit. Zin is onverschillig ten opzichte van de modi van de propositie (kwaliteit, hoeveelheid, relatie, modaliteit). Het is hetzelfde voor tegenstrijdige objecten, voor inverse relaties, en voor alle modi van mogelijkheid.

Paradox van het absurde. Proposities die tegenstrijdige objecten aanwijzen hebben een zin, ook al kan hun benaming niet worden vervuld. Onmogelijke objecten zijn "extra-bestaanden," buiten het zijn, maar met een precieze positie in dit buiten.

6. Serialisatie is Sleutel: Heterogene Series Convergeren op een Paradoxaal Element

De seriële vorm is dus in wezen multi-serieel.

Homogene en heterogene series. Een enkele serie van namen, bijvoorbeeld, is homogeen, maar omvat twee heterogene series: een van benamingen en een van expressies. De seriële vorm is altijd multi-serieel.

Signifiant en signified. In elke twee series is de ene het signifiant (dat een aspect van zin presenteert) en de andere het signified (correlatief aan dat aspect). Zelfs wanneer series homogeen lijken, speelt er altijd één de rol van signifiant.

Paradoxaal element. Twee series zijn altijd in onevenwicht, waarbij de ene een overschot heeft en de andere een gebrek. Ze convergeren op een paradoxaal element dat tussen hen circuleert, hun communicatie waarborgt terwijl het hen doet divergeren. Dit element is altijd verplaatst ten opzichte van zichzelf.

7. Esoterische Woorden Verbinden, Coördineren en Vertakken Series

Het esoterische woord verwijst in het algemeen zowel naar het lege vierkant als naar de bewoner zonder plaats.

Drie soorten esoterische woorden. Er zijn samentrekkende woorden (synthese van opvolging), circulerende woorden (synthese van co-existentie) en portmanteau woorden (disjunctieve synthese).

Samentrekkende woorden. Deze woorden trekken lettergrepen van een propositie samen om de globale zin ervan te extraheren (bijv. "y'reince" voor "uw koninklijke hoogheid"). Ze verbinden een enkele serie.

Circulerende woorden. Deze woorden coördineren twee heterogene series, fungeren als een grens tussen hen (bijv. "Snark," "het," "ding"). Ze waarborgen de samenvoeging van twee series.

Portmanteau woorden. Deze woorden trekken verschillende woorden en zinnen samen, maar hun functie is om series te vertakken door disjuncties in te voeren (bijv. "Jabberwocky"). Ze waarborgen de disjunctie van series.

8. Structuur Vereist Series, Singulariteiten en een Paradoxaal Element

Er is geen structuur zonder het lege vierkant, dat alles laat functioneren.

Twee heterogene series. Een structuur vereist ten minste twee series, één die betekent en één die betekend wordt. Elke serie is samengesteld uit termen die alleen bestaan door hun relaties.

Singulariteiten. Elke serie heeft singulariteitspunten die overeenkomen met de waarden van de relaties tussen termen. Deze singulariteiten zijn ideale evenementen die de termen van de andere serie bepalen.

Paradoxaal element. De twee series convergeren op een paradoxaal element dat tussen hen circuleert, altijd verplaatst ten opzichte van zichzelf. Het is een twee-zijdige entiteit, een lege plaats en een bewoner zonder plaats, die communicatie en divergentie waarborgt.

9. Evenementen zijn Ideale Singulariteiten, Gedefinieerd door Problemen, Niet Oplossingen

De modus van het evenement is het problematische.

Singulariteiten en evenementen. Evenementen zijn ideale singulariteiten, keerpunten en inflectiepunten. Ze zijn pre-individueel, niet-persoonlijk en a-conceptueel, onverschillig voor alle opposities.

Problematische aard van evenementen. Evenementen zijn geen oplossingen maar problemen. Een probleem wordt bepaald door de singulariteitspunten die de voorwaarden ervan uitdrukken. Het evenement is problematisch en problematiserend.

Recreatieve wiskunde. Wiskunde kan worden gebruikt om menselijke evenementen te problematiseren en om menselijke evenementen te ontwikkelen als voorwaarden van een probleem. Carroll's recreatieve wiskunde verkent dit dubbele aspect.

10. Het Ideale Spel is een Chaos-Cosmos, Gespeeld op het Oppervlak van de Tijd

Dit spel is dan gereserveerd voor gedachte en kunst.

Gewone spellen. Gewone spellen hebben vooraf bestaande regels, verdelen hypothesen, vaste verdelingen en een duidelijke winnaar of verliezer. Ze zijn gedeeltelijk en verwijzen naar andere activiteiten zoals arbeid of moraliteit.

Ideale spel. Het ideale spel heeft geen vooraf bestaande regels, bevestigt kans, heeft geen numeriek verschillende worpen, en geen winnaar of verliezer. Het is een spel van gedachte en kunst, waar kans wordt bevestigd en vertakt.

Twee lezingen van tijd. Tijd wordt op twee manieren begrepen: Chronos (het levende heden van lichamen) en Aion (de oneindig deelbare verleden en toekomst van incorporele evenementen). De Aion is de tijd van het ideale spel, een rechte lijn waar evenementen worden verdeeld.

11. Onzin is de Co-Ob aanwezigheid van Zin, Niet het Tegengestelde

Paradox is aanvankelijk datgene wat de goede zin als enige richting vernietigt, maar het is ook datgene wat het gezond verstand vernietigt als de toewijzing van vaste identiteiten.

Onzin als een dubbel. Onzin is niet simpelweg de afwezigheid van zin. Het is een woord dat zijn eigen zin zegt, een woord dat zowel woord als ding, naam en object, zin en benaming is. Het is een co- aanwezigheid van zin, niet het tegengestelde.

Twee figuren van onzin. Er zijn twee figuren van onzin: één die overeenkomt met oneindige regressie (een naam die zijn eigen zin zegt) en één die overeenkomt met steriele verdeling (een portmanteau woord dat een alternatief vormt).

Absurditeit en onzin. Het absurde is datgene wat zonder betekenis is, terwijl onzin datgene is wat geen zin heeft. Onmogelijke objecten zijn absurd, maar ze hebben een zin als "extra-bestaanden."

12. Paradox Vernietigt Goede Zin en Gezond Verstand, Onthult het Oppervlak

Paradox is aanvankelijk datgene wat de goede zin als enige richting vernietigt, maar het is ook datgene wat het gezond verstand vernietigt als de toewijzing van vaste identiteiten.

Goede zin. Goede zin bevestigt een enkele richting, van de meest tot de minst gedifferentieerde. Het is distributief, zoekt naar gelijkmaking van verschillen, en is verbonden met het heden en met vooruitzien.

Gezond verstand. Gezond verstand is de faculteit van identificatie, die diversiteit relateert aan de eenheid van een subject of object. Het is de basis van persoonlijke identiteit en de permanentie van de wereld.

Paradox als een omkering. Paradox vernietigt zowel goede zin als gezond verstand. Het bevestigt beide richtingen tegelijk en betwist vaste identiteiten. Het onthult dat alles zich afspeelt op het oppervlak, aan de grens tussen dingen en proposities.

Laatst bijgewerkt: January 18, 2025