Be As You Are

1. خود، واقعیت نهایی است، فراتر از بدن و ذهن

خود برای همه شناخته شده است، اما به وضوح نه. شما همیشه وجود دارید. بودن، خود است. «من هستم» نام خداست.

خود ابدی. خود واقعیت بنیادی است که زیر بنای تمام وجود است. این آگاهی خالص است، همیشه حاضر و تغییر ناپذیر. برخلاف بدن و ذهن که موقتی و در معرض تغییر هستند، خود دائمی و غیرقابل تغییر است. این یک شیء برای درک نیست، بلکه خود موضوع تمام تجربه‌هاست.

فراتر از فکر و فرم. خود فراتر از تمام مفاهیم، فرم‌ها و ساختارهای ذهنی است. نمی‌توان آن را با فکر درک کرد یا با کلمات توصیف کرد. هر تلاشی برای مفهوم‌سازی یا عینیت بخشیدن به خود تنها تصویر ذهنی ایجاد می‌کند، نه واقعیت خود. خود، حضور خاموش و آگاه است که زیر بنای تمام تجربیات را تشکیل می‌دهد.

هویت با الهی. درک خود معادل درک خدا یا واقعیت مطلق است. هیچ تفاوت بنیادی بین آگاهی فردی و آگاهی جهانی وجود ندارد. حس جدایی، توهمی است که از شناسایی با بدن و ذهن ایجاد می‌شود. وقتی این شناسایی کاذب حذف شود، ماهیت واقعی فرد به عنوان خود بی‌نهایت و شاداب نمایان می‌شود.

2. خودپرسشگری، مسیر مستقیم به خودشناسی است

خود از طریق جستجوی منشاء «من» و غوطه‌وری در قلب به دست می‌آید. این روش مستقیم خودشناسی است.

بررسی «من». خودپرسشگری شامل معطوف کردن توجه به درون برای بررسی منبع فکر «من» است. با پرسش مداوم «من کیستم؟»، فرد حس فردیت را به منشاء آن پیوند می‌زند. این فرآیند به تدریج شناسایی کاذب با بدن و ذهن را حل می‌کند.

آگاهی بدون تلاش. با عمیق‌تر شدن خودپرسشگری، تلاش به آگاهی خودبخود تبدیل می‌شود. ذهن آرام می‌شود و ماهیت واقعی فرد به عنوان آگاهی خالص نمایان می‌شود. این یک حالت برای دستیابی نیست، بلکه وضعیت طبیعی است که وقتی فعالیت ذهنی کاهش می‌یابد، به وجود می‌آید.

روش‌های مستقیم و غیرمستقیم. در حالی که سایر تمرینات معنوی می‌توانند مفید باشند، اغلب مفهوم خود فردی را که در جستجوی دستیابی به چیزی است، تقویت می‌کنند. خودپرسشگری این دوگانگی را با بررسی مستقیم ماهیت جستجوگر قطع می‌کند. این مستقیم‌ترین مسیر به خودشناسی است.

3. تسلیم به الهی منجر به رهایی می‌شود

به او تسلیم شوید و به اراده‌اش پایبند باشید، چه او ظاهر شود و چه ناپدید شود. منتظر رضایت او باشید. اگر از او بخواهید که طبق خواسته شما عمل کند، این تسلیم نیست بلکه فرمان به اوست.

رهاسازی کامل. تسلیم شامل رها کردن کامل حس عمل‌گرایی و اراده شخصی است. این به معنای پذیرش هر آنچه که اتفاق می‌افتد به عنوان اراده الهی، بدون مقاومت یا انتظار است. این نگرش، خود و وابستگی‌های آن را حل می‌کند.

الهی به عنوان خود. تسلیم واقعی به این معناست که الهی از ماهیت اساسی خود فرد جدا نیست. این تسلیم خود کاذب به خود واقعی است. با کاهش شناسایی با «من» فردی، هویت فرد با آگاهی جهانی ادغام می‌شود.

وجود بدون تلاش. تسلیم به حالت وجود بدون تلاش منجر می‌شود، آزاد از تلاش یا جستجوهای شخصی. اعمال به طور خودبخود از ماهیت واقعی فرد جاری می‌شود، نه از خواسته‌های ناشی از خود. این حالت رهایی است، جایی که فرد به عنوان خود بدون هیچ حس جدایی باقی می‌ماند.

4. نقش معلم راهنمایی جستجوگران به سوی خودشناسی است

معلم هم خارجی و هم داخلی است. از بیرون به ذهن فشار می‌آورد تا آن را به درون برگرداند. از درون، ذهن را به سوی خود می‌کشد و در آرامش ذهن کمک می‌کند.

بیداری حکمت درونی. وظیفه اصلی معلم بیدار کردن حکمت درونی جستجوگر است. آن‌ها این کار را با معطوف کردن توجه به خود و نمایان کردن ماهیت توهمی زندگی مبتنی بر خود انجام می‌دهند. معلم، آینه‌ای است که ماهیت واقعی جستجوگر را منعکس می‌کند.

انتقال حقیقت. فراتر از آموزش‌های کلامی، معلم حقیقت را از طریق حضور و سکوت خود منتقل می‌کند. این قدرت خاموش می‌تواند آگاهی خود را در جستجوگران پذیرنده بیدار کند. حالت وجود معلم خود آموزه است.

معلم درونی. در نهایت، معلم واقعی، خود درون است. معلم خارجی به سمت این واقعیت درونی اشاره می‌کند. با پیشرفت جستجوگر، وابستگی به معلم خارجی کاهش می‌یابد و راهنمایی به طور فزاینده‌ای از درون می‌آید.

5. مدیتیشن و یوگا ابزارهایی برای آرامش ذهن هستند

تمام این‌ها تنها کارکردهای ذهن هستند. مدیتیشن به تمرکز ذهن کمک می‌کند. سپس ذهن از سایر افکار آزاد می‌شود و پر از فرم مدیتیشن شده می‌شود.

آرامش فعالیت ذهنی. تمرینات مدیتیشن و یوگا به آرامش ذهن بی‌قرار کمک می‌کنند. با تمرکز توجه بر یک شیء واحد، مانترا یا نفس، گسترش افکار کاهش می‌یابد. این پایه‌ای برای آگاهی عمیق‌تر از خود ایجاد می‌کند.

مراحل تمرین.

• تلاش اولیه برای تمرکز توجه
• کاهش تدریجی گفتگوی ذهنی
• دوره‌های سکوت و وضوح ذهنی
• عمیق‌تر شدن آگاهی از آگاهی زیرین

وسایل، نه اهداف. در حالی که ارزشمند هستند، مدیتیشن و یوگا در نهایت وسایلی برای رسیدن به هدف هستند. آن‌ها ذهن را برای خودپرسشگری و تسلیم به خود آماده می‌کنند. هدف، دستیابی به حالت‌های خاص نیست، بلکه درک خود همیشه حاضر است که زیر بنای تمام حالات است.

6. تجربیات معنوی موقتی هستند، خودشناسی دائمی است

بینش‌ها، روشنایی‌ها، و درخشش‌های نورانی، همگی پدیده‌های ذهنی هستند. آن‌ها پایدار نیستند. چه چیزی قبل از ظهور این پدیده‌ها وجود داشت؟ چه چیزی پس از ناپدید شدن آن‌ها باقی می‌ماند؟ پیدا کنید. آنچه باقی می‌ماند حقیقت است.

طبیعت گذرای تجربیات. تجربیات معنوی، هرچقدر هم عمیق باشند، پدیده‌های موقتی هستند که در آگاهی به وجود می‌آیند. آن‌ها می‌آیند و می‌روند، در حالی که خود ثابت باقی می‌ماند. وابستگی به چنین تجربیاتی می‌تواند مانع درک واقعیت تغییر ناپذیر شود.

فراتر از تجربه‌کننده. خودشناسی واقعی فراتر از دوگانگی تجربه‌کننده و تجربه است. این به معنای شناسایی هویت فرد به عنوان آگاهی تغییر ناپذیر است که در آن تمام تجربیات رخ می‌دهد. این شناسایی یک رویداد لحظه‌ای نیست، بلکه یک تغییر دائمی در درک است.

معمولی در برابر فوق‌العاده. خودشناسی لزوماً شامل تجربیات فوق‌العاده نیست. این به سادگی شناسایی آنچه همیشه حاضر است اما نادیده گرفته شده، است. حالت «معمولی» بودن، آزاد از پیش‌بینی‌های ذهنی، خود واقعیت عالی است.

7. جهان و خود فرد، پروژکت‌های ذهنی هستند

جهان خارجی نیست. زیرا شما خود را به اشتباه با بدن شناسایی می‌کنید، جهان را در خارج می‌بینید و درد آن برای شما آشکار می‌شود. اما آن‌ها واقعی نیستند. واقعیت را جستجو کنید و از این احساس غیرواقعی رها شوید.

واقعیت خلق شده توسط ذهن. جهانی که ما آن را درک می‌کنیم، پروژکت ذهن است. حس ما از اینکه یک فرد جداگانه هستیم که با یک جهان خارجی تعامل می‌کند، یک ساختار ذهنی است. این به این معنا نیست که جهان وجود ندارد، بلکه جدایی ظاهری آن از آگاهی توهمی است.

همزمانی خلق. جهان، خدا و خود فرد به طور همزمان در آگاهی به وجود می‌آیند. این‌ها مفاهیم وابسته به یکدیگر هستند که هر یک برای وجود ظاهری خود به دیگری نیاز دارند. درک وحدت آن‌ها در آگاهی، حس جدایی را حل می‌کند.

تشبیه خواب. درست مانند اینکه یک خواب در حین خوابیدن واقعی به نظر می‌رسد اما پس از بیداری به عنوان خلق شده توسط ذهن شناخته می‌شود، جهان بیداری نیز نوعی خواب جمعی است. بیداری به خود مانند خواب روشن است - شناسایی ماهیت خواب‌گونه تجربه در حالی که هنوز در آن درگیر هستید.

8. رنج ناشی از نادانی نسبت به خود است

تمام ناراحتی‌ها ناشی از خود است؛ با آن تمام مشکلات شما به وجود می‌آید. چه فایده‌ای دارد که علت بدبختی‌ها را به وقایع زندگی نسبت دهید در حالی که واقعاً درون شماست؟

ریشه رنج. علت بنیادی رنج، نادانی از ماهیت واقعی خود به عنوان خود است. این نادانی به خود - حس کاذب بودن یک فرد جدا و محدود - منجر می‌شود. از این هویت اشتباه، ترس، خواسته و تضاد به وجود می‌آید.

طبیعت ذهنی درد. دردهای جسمی و عاطفی جنبه‌های اجتناب‌ناپذیر وجود در بدن هستند. با این حال، رنج، مقاومت ذهنی در برابر درد است. شناسایی هویت فرد به عنوان آگاهی تغییر ناپذیری که در آن درد رخ می‌دهد، می‌تواند این مقاومت را کاهش دهد.

رهایی از رنج. آزادی واقعی از رنج نه از طریق دستکاری شرایط خارجی، بلکه از طریق درک هویت فرد به عنوان خود به دست می‌آید. این درک، ماهیت گذرا و خواب‌گونه تمام تجربیات، از جمله آن‌هایی که ما به عنوان رنج برچسب می‌زنیم، را نمایان می‌کند.

9. عمل اخلاقی ناشی از آگاهی از خود است، نه قوانین خارجی

اگر همیشه درستی را حفظ کنید، آنگاه درستی در جهان حاکم خواهد شد.

اخلاق ریشه‌دار در وجود. اخلاق واقعی از آگاهی از خود ناشی می‌شود، نه از پیروی از قوانین خارجی. با درک وحدت خود با تمام وجود، عمل‌های دلسوزانه و هماهنگ به طور طبیعی به وجود می‌آید. خود جداگانه‌ای که می‌تواند خودخواهانه عمل کند، به عنوان توهمی دیده می‌شود.

فراتر از دوگانگی. از بالاترین دیدگاه، هیچ درست یا نادرستی مطلق وجود ندارد. این‌ها مفاهیم ذهنی هستند که در دوگانگی به وجود می‌آیند. با این حال، عمل‌هایی که ریشه در آگاهی از خود دارند، به طور طبیعی با رفاه کل هماهنگ می‌شوند، زیرا هیچ حس جدایی برای ایجاد تضاد وجود ندارد.

تبدیل جهان. مؤثرترین راه برای ایجاد تغییر مثبت در جهان، از طریق خودشناسی است. با بیداری افراد به ماهیت واقعی خود، عمل‌های آن‌ها به طور خودبخود هماهنگ‌تر و مفیدتر می‌شود. این تأثیر موجی دارد و به تدریج جامعه را به طور کلی متحول می‌کند.

آخرین به‌روزرسانی:: August 9, 2024