Be Still and Get Going

1. رنج به‌عنوان کاتالیزوری برای بیداری روحانی

قدرت خواسته‌ی یک فرد به موانعی که بر سر راهش قرار می‌گیرد بستگی دارد، بنابراین وقتی فردی نیاز به انجام کاری دارد، مانعی در مسیرش به وجود می‌آید.

قدرت تحول‌آفرین رنج. رنج، که اغلب به‌عنوان یک نقص ذاتی دیده می‌شود، می‌تواند به‌عنوان ابزاری الهی عمل کند و ما را به مسیر روحانی بیدار کند و اراده‌مان را تقویت کند. ربی ناخمان پیشنهاد می‌کند که موانع، خواسته و تعهد ما به کارهای مقدس را افزایش می‌دهند و پتانسیل رشد در میان سختی‌ها را برجسته می‌سازند.

تبدیل رنج به بینش. آنچه ما به‌عنوان رنج درک می‌کنیم، اغلب فاصله‌ای است که بین واقعیت و خواسته‌های ما وجود دارد. با مواجهه با این حقایق دردناک، دیدگاه واضح‌تری از زندگی‌مان به‌دست می‌آوریم. به‌عنوان مثال، اضطراب یک زن درباره‌ی مادر بیولوژیکی دختران ناتنی‌اش، ناامنی‌های پیشین او را روشن کرد و منبعی از رنج را به مسیری برای خودآگاهی تبدیل کرد.

عملکرد روحانی به‌عنوان آمادگی. تمرینات روحانی مانند مدیتیشن ما را برای لحظات اجتناب‌ناپذیر جدایی در زندگی آماده می‌سازند و به ما این امکان را می‌دهند که بحران‌ها را به‌عنوان فرصت‌هایی برای رشد و مواجهه با ماوراء طبیعی به‌کار بگیریم. تروماها و بحران‌های زندگی به‌طور خودکار ما را به نقطه‌ی یک شکوفایی روحانی نمی‌رسانند. آن‌ها به همان اندازه می‌توانند ما را خرد کنند و تلخ نمایند.

2. توهم کنترل و پذیرش رنج

اگر درون خود را جستجو کنیم و دریابیم که هیچ کاری برای ایجاد رنج خود نکرده‌ایم و اگر تعهد مذهبی ما بی‌نقص باشد، آنگاه می‌توانیم مطمئن باشیم که رنج باید یسورین شل آهاوا—"رنجی که از عشق زاده شده است" باشد، رنجی که خداوند به‌خاطر عشق بی‌پایانش به ما بر ما نازل کرده است.

بررسی معنای رنج. حکیم تلمودی ربا رویکردی سه‌گانه برای درک رنج پیشنهاد می‌کند: بررسی رفتار خود، ارزیابی عمل روحانی‌مان و در نظر گرفتن آن به‌عنوان رنجی که از عشق زاده شده است. در حالی که این پیشنهادات توضیحات بالقوه‌ای را ارائه می‌دهند، اما به‌طور جهانی قابل اعمال نیستند.

محدودیت‌های درک. تجربه‌ی ربی یوحانان از دست دادن ده فرزند، وجود رنج‌های غیرقابل جبران را برجسته می‌کند و به چالش می‌کشد که آیا همه‌ی دردها هدفی دارند یا خیر. این پذیرش، محدودیت‌های درک انسانی و نیاز به پذیرش جنبه‌های غیرقابل کنترل زندگی را تأکید می‌کند.

قدرت حضور. در مواجهه با رنج‌های غیرقابل توضیح، عمیق‌ترین پاسخ اغلب همدلی و حضور است. داستان ربی یوحانان و ربی العازار نشان می‌دهد که حضور دلسوزانه می‌تواند در زمانی که توضیحات الهی ناکافی هستند، تسکین و آرامش را ارائه دهد.

3. درگیری به‌عنوان بازتابی از آشفتگی درونی

فرشته‌ی خدا به یعقوب می‌گوید که همان چیزی که او نمی‌تواند در مورد خود تحمل کند—همان چیزی که هیچ‌کس نمی‌تواند در مورد او تحمل کند—در واقع نام الهی اوست.

منشأ درگیری. تورات سه داستان—آدم و حوا، قابیل و هابیل، و برج بابل—را ارائه می‌دهد تا نشان دهد چگونه درگیری از درون افراد آغاز می‌شود و به بیرون گسترش می‌یابد. این روایت‌ها پیشرفت از مبارزه‌ی درونی به تنش‌های بین‌فردی و در نهایت به شورش جمعی علیه اراده‌ی الهی را نشان می‌دهند.

چرخه‌ی پروجکشن. قتل هابیل به‌دست قابیل نمونه‌ای از این است که چگونه درگیری درونی می‌تواند به دیگران منتقل شود و منجر به خشونت و ویرانی شود. این الگو اهمیت شناسایی و پرداختن به تاریکی‌های خود را برای جلوگیری از بروز آن در درگیری‌های خارجی برجسته می‌کند.

توهم کنترل. داستان برج بابل، آرزوی بشریت برای کنترل سرنوشت خود را نشان می‌دهد که منجر به شورش علیه اراده‌ی خدا می‌شود. این تلاش برای کنترل اغلب به عواقب ناخواسته‌ای منجر می‌شود و نیاز به تواضع و پذیرش نظم طبیعی را تأکید می‌کند.

4. برنامه‌ی پنج‌مرحله‌ای برای غلبه بر ترس

اما موسی به مردم گفت: "نترسید. خود را جمع کنید و نجاتی را که آدونای امروز برای شما خواهد آورد، ببینید... آدونای برای شما خواهد جنگید و شما آرام خواهید بود." سپس آدونای به موسی گفت: "چرا به من فریاد می‌زنی؟ به اسرائیلیان بگو که فقط حرکت کنند."

مواجهه با ترس با عمل. خروج از مصر یک برنامه‌ی پنج‌مرحله‌ای برای غلبه بر ترس و اقدام قاطعانه ارائه می‌دهد:

• نترسید (ال تیرا-u): ترس را بپذیرید بدون اینکه بگذارید شما را فلج کند.
• خود را جمع کنید (هیتیاتزو): آگاهی خود را جمع کنید و محکم بایستید.
• ببینید (اورو): وضوح و دیدگاه نسبت به وضعیت به‌دست آورید.
• آرام باشید (تخاریشون): سکون درونی و اعتماد را پرورش دهید.
• حرکت کنید (و‌یسا-u): در هماهنگی با لحظه اقدام کنید.

قدرت وو وی. فرمان خدا به "حرکت کنید" اهمیت عمل در هماهنگی با لحظه‌ی حاضر را تأکید می‌کند، مفهومی مشابه با اصل تائوئیستی وو وی. این شامل عمل بدون خودخواهی است و اجازه می‌دهد عمل لازم از حالت سکون و وضوح به‌وجود آید.

از ترس به آزادی. با پیروی از این مراحل، می‌توانیم ترس را به کاتالیزوری برای عمل تبدیل کنیم و موانع را پشت سر بگذاریم و با هدف و عزم پیش برویم. تروماها و بحران‌های زندگی به‌طور خودکار ما را به نقطه‌ی یک شکوفایی روحانی نمی‌رسانند. آن‌ها به همان اندازه می‌توانند ما را خرد کنند و تلخ نمایند.

5. پذیرش خالی بودن به‌عنوان مسیری به کمال

من برای کال های شوفرا د’بالی باعفرا می‌گریم—من برای تمام این کمال، تمام این زیبایی که به زمین می‌رود، می‌گریم.

اجتناب‌ناپذیری ناپایداری. ناله‌ی ربی العازار برای زیبایی در حال زوال جهان، طبیعت گذرا همه چیز را برجسته می‌کند. شناسایی این ناپایداری به ما اجازه می‌دهد تا لحظه‌ی حاضر را ارج نهیم و در مواجهه با فقدان معنا پیدا کنیم.

توهم کنترل. بحث تلمودی درباره‌ی رنج محدودیت‌های درک انسانی و بی‌فایده بودن تلاش برای کنترل غیرقابل کنترل را فاش می‌کند. پذیرش این واقعیت به ما اجازه می‌دهد تا نیاز به توضیحات را رها کنیم و در میانه‌ی عدم قطعیت آرامش پیدا کنیم.

قدرت حضور. در مواجهه با رنج، عمیق‌ترین پاسخ اغلب همدلی و حضور است. داستان ربی یوحانان و ربی العازار نشان می‌دهد که حضور دلسوزانه می‌تواند در زمانی که توضیحات الهی ناکافی هستند، تسکین و آرامش را ارائه دهد.

6. کشف خدا در دنیای روزمره

"اِهیِه آشر اِهیِه"—"من همان‌طور که هستم، خواهم بود"، خدا پاسخ می‌دهد. اما فعل "اِهیِه" یک فعل بسیار عجیب در عبری است، که به معنای "بودن" در زمان جاری است و شامل گذشته، حال و آینده می‌شود، به‌طوری که پاسخ خدا ممکن است به‌راحتی به‌صورت "من همان‌طور که بودم، بودم" یا "من همان‌طور که هستم، هستم" ترجمه شود.

حضور خدا در حال حاضر. نام خدا، "اِهیِه آشر اِهیِه"، به وجود مطلق و بدون قید و شرط در لحظه‌ی حاضر اشاره دارد. این به این معناست که خدا تنها چیزی است که می‌تواند به‌طور واقعی حاضر باشد و نزدیک شدن به لحظه‌ی حاضر ما را به الهی نزدیک‌تر می‌کند.

مدیتیشن به‌عنوان مسیری به حضور. مدیتیشن به ما کمک می‌کند تا از افکار و احساسات اضافی رها شویم و اجازه دهیم تا لحظه‌ی حاضر را به‌طور کامل تجربه کنیم. با ورود به لحظه‌ی حاضر، ما به خدا نزدیک می‌شویم و در جریان بی‌زمان زندگی شرکت می‌کنیم.

قدرت تحول‌آفرین حضور. با پذیرش لحظه‌ی حاضر، می‌توانیم آگاهی خود را تغییر دهیم و حس ارتباط با الهی را تجربه کنیم. این تحول به ما این امکان را می‌دهد که جهان را مقدس ببینیم و در هر جنبه‌ای از زندگی‌مان معنا پیدا کنیم.

7. پیوستگی زمان و آگاهی روحانی

قدرت خواسته‌ی یک فرد به موانعی که بر سر راهش قرار می‌گیرد بستگی دارد، بنابراین وقتی فردی نیاز به انجام کاری دارد، مانعی در مسیرش به وجود می‌آید.

دوگانگی کدم. کلمه‌ی عبری "کدم"، به معنای "شرق" و "گذشته‌ی باستانی"، داستان‌های درگیری در تورات را به هم متصل می‌کند و پیشرفت چرخه‌ای را پیشنهاد می‌دهد. این پیوستگی زمان و طبیعت تکراری مبارزات انسانی را برجسته می‌کند.

جریان آگاهی روحانی. تفسیرهای راشی از اعمال پدران، جریانی از آگاهی روحانی را نشان می‌دهد که فراتر از زمان است. با ورود به این جریان، ما با حکمت و شیوه‌های نسل‌های گذشته ارتباط برقرار می‌کنیم.

قدرت لحظه‌ی حاضر. مفهوم وو وی اهمیت عمل در هماهنگی با لحظه‌ی حاضر را تأکید می‌کند و اجازه می‌دهد عمل لازم از حالت سکون و وضوح به‌وجود آید. این رویکرد به ما این امکان را می‌دهد که با هدف و عزم پیش برویم.

8. قدرت حضور و همدلی

او گفت دستت را به من بده. او دستش را به او داد و او را شفا داد.

قدرت شفابخش حضور. داستان‌های تلمودی ربی یوحانان و ربی حیا اهمیت حضور انسانی در شفا را تأکید می‌کنند. این حضور فراتر از کلمات و اعمال است و حس ارتباط و حمایتی را ارائه می‌دهد که می‌تواند رنج را کاهش دهد.

شکستن زندان خود. بیماری می‌تواند ما را منزوی کند و حس محبوس بودن در بدن و ذهن خود را ایجاد کند. حضور یک انسان دیگر که به ما توجه دارد، می‌تواند این انزوا را بشکند و به ما یادآوری کند که آگاهی ما محدود به خودمان نیست.

اتصال به آگاهی بزرگ‌تر. ارائه دعاها به زبان عبری، حتی به کسانی که مذهبی نیستند، می‌تواند آن‌ها را به آگاهی روحانی بزرگ‌تری متصل کند. این ارتباط می‌تواند در زمان‌های بحران آرامش و حس تعلق را فراهم کند.

9. سفر از طریق چهار جهان

من برای کال های شوفرا د’بالی باعفرا می‌گریم—من برای تمام این کمال، تمام این زیبایی که به زمین می‌رود، می‌گریم.

چارچوب کبالایی. چهار جهان کبالا—اتزیلوت، بریا، یتزیرا و اسییا—چارچوبی برای درک رابطه بین جهان مادی و الهی فراهم می‌کند. این چارچوب می‌تواند راهنمایی برای عمل روحانی ما باشد و به ما کمک کند از دنیای عمل (اسییا) به دنیای تجلی خالص (اتزیلوت) حرکت کنیم.

مسیر صعود. عمل روحانی شامل سفری از دنیای عمل (اسییا) به دنیای تجلی خالص (اتزیلوت) است. این سفر نیازمند آن است که فراتر از بدن، قلب و ذهن حرکت کنیم تا به منبع تمام وجود برسیم.

پیوستگی تمام قلمروها. هر یک از چهار جهان، بیانگر تمام دیگران است و پیوستگی تمام جنبه‌های وجود را برجسته می‌کند. با شناسایی این پیوستگی، می‌توانیم درک عمیق‌تری از خود و دنیای اطرافمان به‌دست آوریم.

10. رقص فرم و خالی بودن

مؤثرترین تمرینی که می‌شناسم برای نزدیک شدن به لحظه‌ی حاضر، البته، مدیتیشن است.

طبیعت واقعیت. جهان یک جریان مداوم از تغییر است، بدون نقاط ثابت یا حالت‌های دائمی. شناسایی این ناپایداری به ما اجازه می‌دهد تا لحظه‌ی حاضر را بپذیریم و در میانه‌ی عدم قطعیت آرامش پیدا کنیم.

محدودیت‌های فرم. تلاش‌های ما برای تعریف و کنترل جهان از طریق زبان و مفاهیم در نهایت محدود است. با رها کردن این ساختارها، می‌توانیم خالی بودن زیرین که تمام چیزها را به هم متصل می‌کند، تجربه کنیم.

قدرت مدیتیشن. مدیتیشن به ما کمک می‌کند تا فراتر از محدودیت‌های فرم ببینیم و با خالی بودن زیرین وجود ارتباط برقرار کنیم. این ارتباط به ما این امکان را می‌دهد که در مواجهه با چالش‌های زندگی، آرامش، همدلی و حس تعلق پیدا کنیم.

آخرین به‌روزرسانی:: March 20, 2025