Civilization and Its Discontents

1. نارضایتی‌های تمدن: یک مبارزه جهانی

غیرممکن است که از این احساس مقاومت کنیم که مردم معمولاً استانداردهای نادرستی را به کار می‌برند و به دنبال قدرت، موفقیت و ثروت برای خود هستند و در عین حال این موارد را در دیگران تحسین می‌کنند، در حالی که آنچه واقعاً در زندگی ارزشمند است را دست کم می‌گیرند.

استانداردهای نادرست حاکم است. فروید مشاهده می‌کند که جامعه اغلب دستاوردهای سطحی مانند قدرت و ثروت را بر ارزش واقعی انسانی ترجیح می‌دهد. این نظام ارزشی نادرست به احساس نارضایتی گسترده‌ای منجر می‌شود، زیرا افراد به دنبال اهداف زودگذر هستند به جای اینکه به دنبال رضایت عمیق‌تری باشند. این امر چرخه‌ای از نارضایتی ایجاد می‌کند که در آن مردم به طور مداوم در تلاش برای چیزهایی هستند که واقعاً آن‌ها را راضی نمی‌کند.

ارزش‌های ذهنی در مقابل ارزش‌های عینی. کتاب به شکاف بین آنچه جامعه ارزشمند می‌داند و آنچه افراد معنادار می‌یابند، می‌پردازد. این ناهماهنگی به احساس بیگانگی و احساسی مبنی بر اینکه چیزی به طور بنیادی در نحوه زندگی ما نادرست است، منجر می‌شود. جستجوی تأیید خارجی اغلب اهمیت رفاه درونی و رشد شخصی را تحت الشعاع قرار می‌دهد.

• "احساس اقیانوسی" از بی‌حد و مرزی و یگانگی با جهان، تجربه‌ای ذهنی است که اغلب به خاطر جستجوهای ملموس‌تر نادیده گرفته می‌شود.
• جستجوی خوشبختی اغلب به سمت دستاوردهای خارجی منحرف می‌شود به جای اینکه به آرامش درونی توجه شود.

وضعیت انسانی. این مبارزه منحصر به زمان یا مکان خاصی نیست؛ بلکه جنبه‌ای بنیادی از وضعیت انسانی است. تنش بین خواسته‌های فردی و انتظارات اجتماعی، حالت دائمی از بی‌قراری ایجاد می‌کند که موضوع اصلی کتاب است.

2. جستجوی فراری خوشبختی

برنامه‌ای که برای دستیابی به خوشبختی، تحت تأثیر اصل لذت، بر ما تحمیل شده است، نمی‌تواند به طور کامل محقق شود، اما ما نباید – و در واقع نمی‌توانیم – تلاش‌های خود را برای نزدیک‌تر کردن آن به واقعیت رها کنیم.

خوشبختی زودگذر است. فروید استدلال می‌کند که خوشبختی واقعی، که به عنوان رضایت شدید از نیازهای انباشته تعریف می‌شود، ذاتاً مقطعی است و نمی‌تواند پایدار بماند. وضعیت انسانی به گونه‌ای است که ما بیشتر در معرض نارضایتی هستیم تا شادی پایدار. این به دلیل تهدیدات مداوم رنج از بدن، جهان خارجی و روابط ما با دیگران است.

راه‌های متعدد برای مقابله. برای مقابله با دشواری‌های ذاتی زندگی، مردم از استراتژی‌های مختلفی استفاده می‌کنند، از جمله:

• حواس‌پرتی‌ها (مانند کار، سرگرمی‌ها)
• رضایت‌های جایگزین (مانند هنر، تخیل)
• مواد مخدر (مانند داروها، الکل)
• عشق و روابط
• فرونشانی تمایلات
• انزوا به طور عمدی
• باورهای مذهبی

راه‌حل‌های فردی. هیچ رویکرد یکسانی برای خوشبختی وجود ندارد. هر فرد باید مسیر خود را بر اساس ساختار و شرایط منحصر به فرد خود کشف کند. جستجوی خوشبختی یک سفر عمیقاً شخصی است و آنچه برای یک نفر کار می‌کند ممکن است برای دیگری کارساز نباشد.

3. شمشیر دو لبه تمدن

ادعا می‌شود که بخش زیادی از تقصیر نارضایتی ما به تمدنی که آن را داریم مربوط می‌شود و اگر آن را رها کنیم و به شرایط اولیه برگردیم، باید بسیار خوشحال‌تر باشیم.

تمدن به عنوان پارادوکس. در حالی که تمدن حفاظت در برابر طبیعت را فراهم می‌کند و روابط اجتماعی را تنظیم می‌کند، همچنین محدودیت‌هایی را تحمیل می‌کند که به نارضایتی منجر می‌شود. ساختارهایی که قرار است زندگی ما را بهبود بخشند، می‌توانند منبع نارضایتی ما نیز باشند. این امر پارادوکسی ایجاد می‌کند که در آن جستجوی پیشرفت می‌تواند به کاهش رفاه فردی منجر شود.

دستاوردهای فرهنگی و هزینه‌های آن‌ها. پیشرفت‌های تمدن در علم، فناوری و هنر غیرقابل انکار است، اما این پیشرفت‌ها هزینه‌ای دارد. سرکوب تمایلات غریزی، به ویژه تمایلات جنسی و تهاجمی، به تعارض داخلی و احساس بی‌قراری منجر می‌شود.

• رام کردن آتش، استفاده از ابزار و ساختن مسکن، همگی نمونه‌هایی از دستاوردهای تمدن هستند.
• با این حال، این دستاوردها اغلب با از دست دادن آزادی فردی و احساس گناه فزاینده همراه است.

توهم پیشرفت. کتاب این سؤال را مطرح می‌کند که آیا پیشرفت فناوری واقعاً ما را خوشحال‌تر کرده است. در حالی که ما کنترل بیشتری بر طبیعت پیدا کرده‌ایم، همچنین از تمایلات و خواسته‌های خود بیگانه‌تر شده‌ایم. جستجوی پیشرفت خارجی اغلب به قیمت آرامش و رضایت درونی تمام می‌شود.

4. عشق و تمدن: یک رابطه پیچیده

عشقی که خانواده را بنیان نهاد، در تمدن نیز مؤثر است، هم در شکل اصلی خود که در آن رضایت جنسی مستقیم رد نمی‌شود و هم در شکل تغییر یافته‌اش به عنوان محبت هدف‌محروم.

عشق به عنوان یک بنیاد. عشق، چه جنسی و چه هدف‌محروم، نیرویی بنیادی است که مردم را به هم پیوند می‌دهد و اساس تمدن را تشکیل می‌دهد. واحد خانواده، که بر پایه عشق بنا شده، سنگ بنای جامعه است. با این حال، رابطه بین عشق و تمدن همیشه هماهنگ نیست.

تعارضات و محدودیت‌ها. تمدن اغلب بیان جنسی و انتخاب اشیاء را محدود می‌کند و به تعارض بین خواسته‌های فردی و هنجارهای اجتماعی منجر می‌شود. خواسته‌های تمدن اغلب با بیان طبیعی عشق در تضاد است و تنش و ناامیدی ایجاد می‌کند.

• ممنوعیت زنا با محارم نمونه‌ای از محدودیت‌های تمدن بر زندگی جنسی است.
• تأکید بر تک‌همسری و روابط دگرجنس‌گرا آزادی فردی را بیشتر محدود می‌کند.

قدرت تحول‌آفرین عشق. عشق می‌تواند منبع خوشبختی عظیم باشد، اما همچنین ما را در برابر رنج آسیب‌پذیر می‌کند. از دست دادن یک عزیز یا رد عشق می‌تواند به شدت دردناک باشد. با این حال، عشق همچنین قدرت تحول ما را دارد و به محبت هدف‌محروم و احساس ارتباط با دیگران منجر می‌شود.

5. تهاجم: مانع اجتناب‌ناپذیر

واقعیت پشت همه این‌ها، که بسیاری آن را انکار می‌کنند، این است که انسان‌ها موجودات ملایمی نیستند که به عشق نیاز داشته باشند و در بهترین حالت قادر به دفاع از خود در صورت حمله هستند؛ برعکس، آن‌ها می‌توانند سهمی قوی از تهاجم را در میان غریزه‌های خود داشته باشند.

تهاجم ذاتی. فروید معتقد است که انسان‌ها دارای یک غریزه تهاجمی ذاتی هستند که مانع اصلی تمدن است. این غریزه تنها یک واکنش به محرک‌های خارجی نیست؛ بلکه بخشی بنیادی از طبیعت ماست. این تهاجم ذاتی تهدیدی دائمی برای هماهنگی اجتماعی و رفاه فردی است.

مبارزه تمدن. تمدن باید به طور مداوم برای کنترل و هدایت این تهاجم تلاش کند، اغلب از طریق استفاده از قوانین، هنجارهای اجتماعی و کدهای اخلاقی. با این حال، سرکوب تهاجم می‌تواند به تعارض داخلی و احساس گناه فزاینده منجر شود.

• فرمان "همسایه‌ات را مانند خودت دوست بدار" تلاشی مستقیم برای مقابله با تهاجم انسانی است.
• با این حال، این فرمان اغلب غیرممکن است که با توجه به تمایلات ذاتی ما دنبال شود.

توهم صلح. کتاب این تصور را به چالش می‌کشد که انسان‌ها ذاتاً خوب هستند. تاریخ بشریت پر از خشونت و تعارض است که نشان‌دهنده طبیعت فراگیر تمایلات تهاجمی ماست. جستجوی صلح و هماهنگی یک مبارزه دائمی در برابر طبیعت خود ماست.

6. گناه: مجری داخلی تمدن

تهاجم به درون فرد منتقل می‌شود، درونی می‌شود و در واقع به جایی که از آن آمده است بازگردانده می‌شود؛ به عبارت دیگر، این تهاجم علیه خودِ فرد هدایت می‌شود.

تهاجم درونی‌شده. تمدن تهاجم را با تبدیل آن به سمت خودِ فرد درونی می‌کند و سوپرایگو و حس گناه را ایجاد می‌کند. این فرآیند یک مکانیزم کلیدی است که جامعه رفتار فردی را کنترل می‌کند. سوپرایگو به عنوان یک مقام داخلی عمل می‌کند که به طور مداوم قضاوت و مجازات می‌کند.

دو منبع گناه. حس گناه دو منبع دارد:

• ترس از مقام خارجی (از دست دادن عشق)
• ترس از مقام داخلی (سوپرایگو)
  اولی ترس از مجازات از منابع خارجی است، در حالی که دومی ترس از مجازات خود است.

گناه و انکار. هرچه بیشتر تمایلات غریزی خود را انکار کنیم، حس گناه ما قوی‌تر می‌شود. این یک چرخه معیوب ایجاد می‌کند که در آن جستجوی تمدن به رنج درونی بیشتر منجر می‌شود. خواسته‌های سوپرایگو اغلب غیرواقعی و غیرقابل دستیابی هستند و به حالت دائمی از بی‌قراری منجر می‌شوند.

7. نبرد بی‌پایان: اروس در برابر مرگ

این توسعه باید به ما نشان دهد که مبارزه بین اروس و مرگ، بین غریزه زندگی و غریزه تخریب، چگونه در نژاد انسانی به نمایش درمی‌آید.

اروس و تاناتوس. فروید مفاهیم اروس (غریزه زندگی) و تاناتوس (غریزه مرگ) را به عنوان دو نیروی بنیادی که وجود انسانی را شکل می‌دهند، معرفی می‌کند. اروس به دنبال اتحاد و خلق است، در حالی که تاناتوس به دنبال تخریب و بازگشت به حالت غیرآلی است. این مبارزه دائمی بین این دو غریزه نیروی محرکه‌ای است که هم توسعه فردی و هم فرهنگی را شکل می‌دهد.

تمدن به عنوان میدان نبرد. تمدن عرصه‌ای است که این نبرد بین اروس و تاناتوس در آن به نمایش درمی‌آید. تنش بین تمایل به ارتباط و میل به تخریب منبع دائمی تعارض و بی‌قراری است.

• جستجوی عشق و ارتباط تجلی اروس است.
• تمایل به تهاجم و خشونت تجلی تاناتوس است.

وضعیت انسانی. مبارزه بین اروس و تاناتوس بخشی ذاتی از وضعیت انسانی است. این نبردی است که هرگز نمی‌توانیم به طور کامل برنده شویم، اما باید به طور مداوم در آن درگیر باشیم. جستجوی تمدن تلاشی است برای هدایت این نیروها به گونه‌ای که زندگی و ارتباط را ترویج کند، اما این یک فرآیند بی‌پایان است.

آخرین به‌روزرسانی:: January 27, 2025