In Search of Wisdom

۱. حکمت با ترس از خدا و اصول کلیدی آغاز می‌شود.

«ترس از خدا آغاز دانش است» (امثال ۱:۷).

بنیاد حکمت. حکمت حقیقی که به معنای «انجام دادن کارهایی است که در آینده به آن‌ها افتخار خواهیم کرد»، با ترس و احترام عمیق نسبت به خداوند آغاز می‌شود. این ترس به معنای هراس از خدا نیست، بلکه به معنای احترام به قداست و قدرت اوست، به گونه‌ای که از آزردن او بیش از هر چیز دیگر بترسیم. این احترام بنیادین شرط لازم برای کسب دانش و فهم واقعی است.

هفت اصل اساسی. کتاب امثال هفت اصل بنیادین را برای زندگی حکیمانه معرفی می‌کند: حکمت، فهم، تدبیر، دانش، احتیاط، تشخیص و ترس از خدا. این اصول در سراسر کتاب به هم پیوسته‌اند و نیازمند تلاش، صبر و تمایل به جستجوی خدا هستند.

• حکمت: استفاده درست از دانش و اتخاذ تصمیمات صحیح.
• فهم: درک عمیق معنا به گونه‌ای که بتوان عمل کرد.
• تدبیر: پیش‌اندیشی، دیدن آینده و خودکنترلی.
• دانش: شناخت تجربی، نه صرفاً نظری.
• احتیاط: رفتار و سخن گفتن به گونه‌ای که از آزردن دیگران پرهیز شود و اسرار حفظ گردد.
• تشخیص: تمیز دادن بین خوب و بد و دیدن فراتر از ظاهر.
• ترس از خدا: احترام و هراس از آزردن خداوند.

جستجو و به‌کارگیری. این اصول به‌صورت خودکار به دست نمی‌آیند؛ باید با جدیت دنبال شوند، مانند جستجوی گنجی پنهان. دانستن آن‌ها به‌صورت نظری کافی نیست؛ باید در زندگی روزمره به‌کار گرفته شوند. این امر نیازمند آرامش، تفکر و اجازه دادن به حقیقت خداوند برای تحول شخصیت و واکنش‌های ماست.

۲. حکمت را بر نادانی برگزینید تا زندگی برکت یافته‌ای داشته باشید.

خواندن و دانستن اصول کتاب مقدس خوب است، اما دانشی که به عمل منجر نشود، در زندگی عملی کمکی نخواهد کرد.

پیامدها واقعی‌اند. کتاب امثال مسیر حکیمان را در مقابل نادانان قرار می‌دهد و تأکید می‌کند که انتخاب‌ها پیامدهای اجتناب‌ناپذیری دارند. حکمت به برکت، آرامش، شادی و رضایت می‌انجامد، در حالی که نادانی موجب مشکلات، رنج و نابودی می‌شود. نادان فردی است که از نظر اخلاقی نقص دارد، عجول است، خودکنترلی ندارد و از نصیحت بیزار است.

نادیده گرفتن هشدارها. نادانی اغلب به معنای نادیده گرفتن هشدارهاست، چه از جانب خدا، حکیمان یا حتی تجربیات زندگی. همان‌طور که نادیده گرفتن علائم بیماری می‌تواند به بیماری جدی منجر شود، بی‌توجهی به حکمت نیز پیامدهای منفی قابل پیش‌بینی دارد. فاجعه تایتانیک و دیگر حوادث تلخ یادآور هزینه‌های نادیده گرفتن هشدارها هستند.

آموختن از اشتباهات. هرچند بهتر است از ابتدا حکیمانه انتخاب کنیم، هرگز برای شروع دیر نیست. اشتباهات می‌توانند معلمان قدرتمندی باشند اگر آن‌ها را اعتراف کنیم، طلب بخشش نماییم و از پیامدهایشان درس بگیریم. هر تصمیم حکیمانه‌ای که از این پس می‌گیریم، می‌تواند تصمیمات نادانانه گذشته را جبران کند.

۳. کلمات شما قدرت زندگی و مرگ را در خود دارند.

زبان قدرت زندگی و مرگ دارد و کسانی که آن را دوست دارند، از میوه‌اش خواهند خورد.

کلمات قدرتمندند. کتاب امثال بارها به قدرت عظیم زبان و کلماتی که بر زبان می‌آوریم اشاره می‌کند. کلمات حامل قدرتی هستند که می‌توانند زندگی‌بخش یا مرگ‌آور، شفابخش یا ویرانگر باشند. سخنان نسنجیده و بی‌فکر می‌توانند به روابط و خود ما آسیب‌های ماندگاری وارد کنند.

هر چه بکاری، همان را درو می‌کنی. همان‌طور که کاشت بذر سیب به برداشت سیب می‌انجامد، کلماتی که می‌گوییم بذرهایی هستند که محصولی به بار می‌آورند. ما نه تنها کلمات را می‌گوییم، بلکه می‌شنویم و آن‌ها در درون ما تأثیر می‌گذارند، زندگی یا مرگ را به روح ما می‌رسانند. شکایت مرگ‌آور است؛ شکرگزاری زندگی‌بخش.

قبل از سخن گفتن بیندیشید. حکیمان در گفتار خود محتاط‌اند، پیش از سخن گفتن فکر می‌کنند و از خودداری بهره می‌برند. آن‌ها دانش را ذخیره می‌کنند و سخنان شفابخش، تشویق‌کننده و به‌موقع می‌گویند که دیگران را می‌سازند. در مقابل، نادانان بی‌پروا سخن می‌گویند، زیاد حرف می‌زنند و دهانشان ویرانی می‌آورد.

۴. صداقت و درستی پایه‌ای امن می‌سازند.

هر که با درستی راه رود، ایمن راه می‌رود.

تعریف صداقت. صداقت یعنی پایبندی محکم به ارزش‌ها، صادق بودن، راستگویی و وفای به عهد. یعنی همان کسی بودن در خلوت که در جمع هستید، انجام دادن کار درست حتی وقتی کسی نمی‌بیند چون خدا همیشه می‌بیند. صداقت برای راه رفتن ایمن و کسب رضایت خدا ضروری است.

ناصداقتی مورد نفرت است. خداوند هر گونه ناصداقتی را، از تقلب در تجارت (وزن‌ها و ترازوهای نادرست) تا دروغ و تظاهر، نفرت دارد. هر سودی که به نادرستی به دست آید، در نهایت از دست می‌رود یا دردسر می‌آورد. بهتر است فقیر باشی تا دروغگو.

تعهد و برتری. راه رفتن در صداقت یعنی وفای به تعهدات حتی وقتی سخت است و تلاش برای برتری در همه امور. یعنی مسئولیت اشتباهات خود را پذیرفتن، پرداخت به موقع بدهی‌ها و رفتار عادلانه با دیگران. کوتاه آمدن حتی در امور کوچک، صداقت را تضعیف و به میانمایگی می‌انجامد.

۵. پشتکار به رفاه می‌انجامد، تنبلی به فقر.

دست‌های تنبل به فقر می‌انجامد، اما دست‌های کوشا ثروت می‌آورد.

کار طراحی خداست. خدا انسان‌ها را برای کار و آبادانی زمین آفریده است؛ این بخشی از طراحی ماست و رضایت‌بخش است. تنبلی (کاهلی) هدر دادن شرم‌آور استعدادها و نعمت‌های خداست و ناگزیر به فقر و رنج می‌انجامد. افراد تنبل به دنبال راه‌هایی برای فرار از کار یا انجام حداقل تلاش هستند.

برداشت نیازمند کاشت است. همان‌طور که کشاورز باید در فصل مناسب شخم بزند و بذر بکارد تا محصول بگیرد، پشتکار برای دیدن نتایج خوب در زندگی لازم است. افراد منفعل منتظر اتفاقات خوب می‌مانند، اما اتفاقات خوب به ندرت تصادفی رخ می‌دهند؛ آن‌ها نتیجه به‌کارگیری اصول خداوند و تلاش سخت‌اند.

استفاده کن یا از دست بده. مثل تمثیل استعدادها، خدا انتظار دارد آنچه به ما داده را به کار بگیریم و سرمایه‌گذاری کنیم. کسانی که تنبل‌اند و استعدادهای خود را پنهان می‌کنند، حتی آنچه دارند را از دست می‌دهند. پشتکار، حتی در امور کوچک، باعث می‌شود مسئولیت‌های بزرگ‌تر به شما سپرده شود. درمان تنبلی عمل کردن است، حتی وقتی شروع دشوار است.

۶. روابط حکیمانه بسازید و تعارض را با صلح مدیریت کنید.

اگر ممکن است، تا جایی که به شما بستگی دارد، با همه در صلح زندگی کنید.

تأثیرگذاری مهم است. افرادی که وقت خود را با آن‌ها می‌گذرانید، تأثیر زیادی بر شما دارند. حکیمان دوستان خود را با دقت انتخاب می‌کنند و با کسانی که خداباور و سازنده‌اند معاشرت می‌کنند، نه با نادانان یا کسانی که به گمراهی می‌کشند. گذراندن وقت با افراد مورد تحسین به شما کمک می‌کند ویژگی‌های مثبت آن‌ها را الگو قرار دهید.

صلح بر نزاع ارجح است. کتاب امثال بارها از نزاع، جدال و خشم برحذر می‌دارد و تأکید می‌کند که صلح از دارایی‌های مادی ارزشمندتر است. پاسخ نرم خشم را فرو می‌نشاند، در حالی که سخن تند خشم را برمی‌انگیزد. یادگیری آرام ماندن و پاسخ دادن با ملایمت در موقعیت‌های تنش‌زا، صلح را ترویج می‌کند.

بخشیدن و پوشاندن. محبت بسیاری از گناهان و خطاها را می‌پوشاند و آن‌ها را آشکار نمی‌کند. نگه داشتن کینه، جر و بحث و مشاجره صلح و وحدت را نابود می‌کند. یادگیری بخشش سریع و «رها کردن موضوع» برای روابط سالم و آرامش شخصی ضروری است.

۷. تواضع جلب رحمت خدا می‌کند، تکبر به سقوط می‌انجامد.

پیش از سقوط، دل متکبر است، اما تواضع پیش از افتخار است.

خطر تکبر. تکبر یا غرور، نگرشی زشت است که خدا با آن مخالف است. این حالت به رسوایی، نزاع و در نهایت نابودی می‌انجامد. افراد متکبر خود را بیش از حد بزرگ می‌پندارند، به دنبال جلب توجه‌اند، خودستایی می‌کنند و پذیرش نصیحت برایشان دشوار است. آن‌ها به خود تکیه دارند نه به خدا.

پاداش تواضع. تواضع، نقطه مقابل تکبر، پیش از افتخار می‌آید و رحمت و فضل خدا را جلب می‌کند. افراد متواضع سریع به اظهار نظرهای ناخواسته نمی‌پردازند، آماده‌اند اشتباه خود را بپذیرند و در همه امور به خدا تکیه دارند. تواضع زیر دست خدا قرار گرفتن است که در زمان مناسب بالا برده می‌شود.

بررسی انگیزه‌ها. تکبر اغلب از انگیزه‌های ناپاک ناشی می‌شود، مانند انجام کارهای نیک برای دیده شدن یا تحسین دیگران. خدا انگیزه‌های ما را می‌سنجد، نه فقط اعمالمان را. بررسی منظم دل و انگیزه‌ها به حفظ تواضع و اطمینان از رضایت خدا از اعمال کمک می‌کند.

۸. انضباط و توبیخ هدیه‌اند، نه مجازات.

هر که انضباط را دوست دارد، دانش را دوست دارد، اما هر که از توبیخ بیزار است، نادان است.

ارزش انضباط. انضباط، چه خودانضباطی و چه پذیرش توبیخ از دیگران یا خدا، برای کسب دانش، رشد در حکمت و اجتناب از فقر و رسوایی ضروری است. هرچند انضباط در لحظه خوشایند نیست، اما در نهایت محصولی از عدالت و آرامش به بار می‌آورد.

پذیرش درست توبیخ. حکیمان توبیخ را می‌پذیرند و آن را راهنمایی درست می‌دانند که به بهبود آن‌ها کمک می‌کند. نادانان از توبیخ متنفرند و اغلب دفاعی می‌شوند یا دیگران را مقصر می‌دانند. یادگیری پذیرش تواضعانه توبیخ، به ویژه از منابع خداباور، نشانه بلوغ روحانی است.

انضباط محبت‌آمیز خدا. خدا کسانی را که دوست دارد، انضباط می‌دهد، نه برای آسیب رساندن، بلکه برای خیر آن‌ها. توبیخ او هرگز آزاردهنده نیست. ممکن است از طریق شرایط یا افراد ما را اصلاح کند، اما هدف نهایی هدایت به سوی زندگی درست و بهتر است.

۹. به نقشه و زمان‌بندی خدا اعتماد کن، نه به شتاب خودت.

انسان‌ها در دل خود راه خود را برنامه‌ریزی می‌کنند، اما خداوند گام‌هایشان را استوار می‌سازد.

خدا کنترل دارد. هرچند ما برنامه‌ریزی می‌کنیم، خداوند در نهایت کنترل دارد و گام‌های ما را استوار می‌کند. حکمت، بینش یا برنامه‌های ما نمی‌توانند در برابر اراده او موفق شوند. عجله کردن و پیش رفتن بدون مشورت با خدا یا تسلیم شدن به اراده او، نادانی است.

صبر لازم است. حکمت اغلب نیازمند صبر و تمایل به انتظار برای زمان و هدایت خداست. تصمیمات شتاب‌زده، به ویژه آن‌هایی که بر اساس احساسات یا خواسته‌های نفسانی است، معمولاً به پشیمانی و مشکل می‌انجامد. انتظار برای خدا به او اجازه می‌دهد مسیر ما را هدایت کند و نتایجی بهتر از برنامه‌های خودمان به بار آورد.

تشخیص هدایت خدا. بیاموزید تشخیص دهید که خدا در حال باز کردن در است یا شما در حال زور زدن برای باز کردن آن. فقط به این دلیل که می‌توانید کاری را انجام دهید، به این معنا نیست که کار درست است. تسلیم برنامه‌هایتان به خدا و آمادگی برای تغییر مسیر در صورت هدایت او، کلید راه رفتن در اراده اوست.

۱۰. در برابر وسوسه‌ها مراقب باش و با خودکنترلی زندگی کن.

شناخت وسوسه و مقاومت قاطعانه در برابر آن با کمک خدا تنها راه پیشی گرفتن از دشمن است.

وسوسه واقعی است. وسوسه بخشی از زندگی است، اما خدا وعده داده راه فراری فراهم کند تا بتوانید آن را تحمل کنید. وسوسه اغلب به تدریج می‌آید، لذت لحظه‌ای وعده می‌دهد اما به نابودی می‌انجامد. بی‌عفتی جنسی، طمع و افراط در لذت‌ها از وسوسه‌های خاصی هستند که کتاب امثال هشدار می‌دهد.

مقاومت قاطعانه. شما می‌توانید با کمک خدا در برابر وسوسه مقاومت کنید. دروغ نپذیرید که ضعیف هستید. در ایجاد موانع بین خود و وسوسه قاطع باشید، حتی اگر لازم است تغییرات جدی ایجاد کنید. از گناه فرار کنید؛ قدم به قدم به سوی آن نروید.

خودکنترلی قدرت است. خودکنترلی میوه روح است و نشانه قدرت. بدون خودکنترلی، مانند شهری با دیوارهای شکسته در برابر دشمن آسیب‌پذیرید. اعتدال در همه چیز، از جمله غذا، نوشیدنی و حتی جستجوی دانش، به حفظ تعادل کمک می‌کند و دشمن را دور نگه می‌دارد.

آخرین به‌روزرسانی:: May 4, 2025