India Is Broken

1. استراتژی «معبدها» نهرو بر صنعت سنگین به جای سرمایه انسانی تأکید داشت

کارخانه‌های تولید فولاد نیز بسیار بزرگ هستند.

تأکید بر صنعت سنگین. دیدگاه نهرو برای هند بر صنایع بزرگ و سرمایه‌بر متمرکز بود و او بر این باور بود که این صنایع «منبع دیگر صنایع» هستند. این استراتژی که از مدل‌های شوروی الهام گرفته شده بود، کارخانه‌های فولاد، سدها و آزمایشگاه‌های علمی را بر سرمایه‌گذاری در کشاورزی، آموزش و تولیدات کاربر تأکید می‌کرد.

غفلت از کشاورزی و کسب‌وکارهای کوچک و متوسط. این تمرکز منجر به غفلت از کشاورزی شد، جایی که اصلاحات اراضی به‌خوبی اجرا نشد و خدمات ترویجی به‌طور مؤثر به کشاورزان نرسید. کسب‌وکارهای کوچک و متوسط (SMEs) که می‌توانستند اشتغال قابل توجهی ایجاد کنند، نیز به نفع پروژه‌های بزرگ و تحت کنترل دولت کنار گذاشته شدند.

ایجاد شغل محدود. رویکرد صنعت سنگین نتوانست شغل‌های کافی برای جمعیت در حال رشد هند ایجاد کند و منجر به بیکاری گسترده و ناآرامی‌های اجتماعی شد. این اشتباه استراتژیک هند را به مسیری از رشد بدون شغل و نابرابری پایدار سوق داد.

2. «سوسیالیسم جعلی» هند نابرابری و فساد را تداوم بخشید

سوسیالیسم به معنای ایجاد فرصت‌های برابر برای همه است.

سوسیالیسم فقط در نام. با وجود اینکه هند ایده‌های سوسیالیستی را مطرح می‌کرد، هرگز واقعاً سیاست‌های سوسیالیستی را اجرا نکرد. برنامه‌ریزی مرکزی و دولت بزرگ به‌اشتباه به‌عنوان سوسیالیسم تلقی شد، در حالی که تمرکز واقعی بر ترویج منافع قدرتمندان و نخبگان باقی ماند.

توسعه نابرابر. سیاست‌های عمومی به نفع رفاه عمومی عمل نکرد و فرآیند توسعه هند به شدت نابرابر بود. سال‌های به‌اصطلاح سوسیالیستی شاهد ظهور یک ساختار صنعتی الیگاپولیک و بوروکراسی فاسد بود که به نفع عده‌ای خاص و به هزینه توده‌ها بود.

غفلت از کالاهای عمومی. تمرکز بر صنعت سنگین و برنامه‌ریزی مرکزی منجر به غفلت از کالاهای عمومی ضروری مانند آموزش، بهداشت و زیرساخت‌های شهری شد. این غفلت نابرابری را تشدید کرده و ایجاد یک جامعه فراگیر و عادلانه‌تر را مختل کرد.

3. فرصت‌های از دست رفته: ناکامی هند در تقلید از رشد صادرات محور شرق آسیا

ژاپن می‌تواند بیشتر به ما بیاموزد، زیرا روسیه تصویری بسیار پیچیده به ما می‌دهد.

از دست دادن رقابت‌پذیری. در اوایل دهه 1950، سهم هند از تجارت جهانی در کالاهای تولیدی با ژاپن قابل مقایسه بود. با این حال، هند نتوانست از رونق تجاری پس از جنگ بهره‌برداری کند و در برابر کشورهای شرق آسیا مانند ژاپن، کره جنوبی، تایوان و بعداً چین عقب ماند.

ناکامی در استفاده از صادرات. ناتوانی هند در استفاده از صادرات برای ایجاد شغل، ناکامی قابل توجهی را نمایان می‌کند. کشورهای شرق آسیا با موفقیت از طریق صادرات تولیدات کاربر، اشتغال ایجاد کردند، در حالی که هند به شدت به مالی و ساخت‌وساز وابسته بود.

عواقب فرصت‌های از دست رفته. ناتوانی مکرر در استفاده از صادرات برای ایجاد شغل، بزرگ‌ترین ناکامی هند در آزمون «ملکه سرخ» را نمایان می‌کند. این ناکامی به بیکاری پایدار، محدودیت تحرک اقتصادی و گسترش فاصله بین ثروتمندان و فقرا کمک کرده است.

4. نهادهای شکسته و عدم پاسخگویی منجر به افول دموکراسی شد

وقتی این نهادها در اخلاق شخصی ریشه‌دار می‌شوند، به یک دارایی اجتماعی تبدیل می‌شوند زیرا اعتماد لازم برای عملکرد صحیح بازارها و نهادهای سیاسی را تقویت می‌کنند.

کاهش اعتماد اجتماعی. با گذشت زمان، نهادهای اجتماعی و پاسخگویی سیاسی تضعیف شدند و قوانین و نهادهای دموکراسی به بازیچه‌ای برای افراد مرفه و قدرتمند تبدیل شدند. فساد، تداخل بین جنایتکاران و سیاستمداران و خشونت اجتماعی به امری عادی تبدیل شد.

تضعیف نهادها. پارلمان و قوه قضائیه در نگه‌داشتن قوه مجریه پاسخگو کمتر مؤثر شدند. در زندگی عمومی و خصوصی، خشونت برای حل مسائل بیشتر رایج شد.

عواقب نهادهای شکسته. تضعیف نهادها و عدم پاسخگویی، قوانین و نهادهای دموکراسی را به بازیچه‌ای برای افراد مرفه و قدرتمند تبدیل کرده است؛ همکاری در ارائه آموزش با کیفیت، بهداشت و فضاهای شهری برای همه به شدت کمبود دارد؛ عدالت دیگر کور نیست و آسیب‌های زیست‌محیطی به شدت آسیب‌های ناشی از بحران اقلیمی جاری را تشدید می‌کند.

5. رهبران کاریزماتیک از پاسخگویی دوری کردند و سوءاستفاده از قدرت را ممکن ساختند

جواهر یک متفکر است، سردار یک عمل‌گرا.

کاریزما و دام‌های آن. سیاستمداران کاریزماتیک، مانند نهرو و ایندیرا گاندی، با کلمات و رفتار خود با رأی‌دهندگان ارتباط برقرار کردند و از چک‌های عادی پاسخگویی دوری کردند. این امر به آن‌ها اجازه داد تا منابع دولتی را برای اهداف مورد علاقه خود استفاده کنند و اغلب منافع بلندمدت مردم را نادیده بگیرند.

ایده‌آلیسم نهرو و عواقب آن. ایده‌آلیسم و شور ملی‌گرایی نهرو او را به اولویت دادن به صنعتی‌سازی سنگین سوق داد، استراتژی‌ای که نتوانست شغل‌های کافی ایجاد کند. کاریزمای او باعث پیروزی‌های مکرر انتخاباتی شد، اما سیاست‌های او منجر به تورم بالا، فقر پایدار و کمبود شغل شد.

استبداد ایندیرا گاندی. ایندیرا گاندی، در حالی که خود نیز کاریزماتیک بود، از قدرت خود برای ایجاد یک ماشین سیاسی بدبین و شعاردهنده استفاده کرد. او فساد را به بالاترین سطوح ارتقا داد، با دست سنگین دولت بر خشم اجتماعی سرکوب کرد و الگوی اقدام‌های قهری را برای پیروان خود ایجاد کرد.

6. ظهور ملی‌گرایی هندو به تفرقه بیشتر جامعه هند انجامید

مردان با خلق و خوی متعصب، با تعصبات محلی یا با طرح‌های شوم، ممکن است با توطئه، فساد یا سایر روش‌ها، ابتدا آرا را به دست آورند و سپس منافع مردم را خیانت کنند.

خشم اجتماعی و هندوئیسم. با تقویت فساد و جرم در سیاست و گسترش نابرابری‌های اقتصادی، دموکراسی هند به سمت سرزمین خطرناکی منحرف شد. خشم اجتماعی متغیر به نقطه کانونی جدیدی متمایل شد: هندوئیسم—ملی‌گرایی هندو.

موب‌های «هندو خشمگین». ملی‌گرایی هندو پارگی بیشتری در بافت اجتماعی ایجاد کرد، زیرا موب‌های خشن به دنبال عرصه‌های جدیدی برای نمایش بودند. «هندو خشمگین» به سربازان هندوئیسم تبدیل شد و مسلمانان و دیگرانی را که به‌عنوان مخالفان تلقی می‌شدند، هدف قرار داد.

استبداد انتخاباتی. ترکیب هندوئیسم، سیاستمداران جنایتکار و پول سیاه، حمله‌ای بی‌رحمانه به دموکراسی را آغاز کرد. V-Dem هند را به‌عنوان یک «استبداد انتخاباتی» طبقه‌بندی می‌کند، کشوری که انتخابات برگزار می‌کند اما حاکمیت قانون و آزادی بیان به سطوح غیرقابل قبول کاهش یافته است.

7. تمرکز بر کوتاه‌مدت و پروژه‌های «قابل مشاهده» توسعه بلندمدت را تضعیف کرد

یک هفته در سیاست زمان زیادی است.

جاذبه پروژه‌های قابل مشاهده. سیاستمداران در یک دموکراسی، حتی در بهترین زمان‌ها، افق‌های کوتاهی دارند. رهبران منتخب اغلب سیاست‌های جلب توجه و رونمایی‌های چشمگیر از پروژه‌های «قابل مشاهده» و بناهای باشکوه را بر سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت در کالاهای عمومی ترجیح می‌دهند.

غفلت از کالاهای عمومی ضروری. این تمرکز بر کوتاه‌مدت منجر به غفلت—حتی سوءاستفاده—از کالاهای عمومی ضروری برای شغل‌های خوب و رفاه انسانی می‌شود: آموزش، بهداشت، شهرهای پویا، یک سیستم قضایی عادلانه و محیط زیست پاک.

عواقب غفلت. غفلت از کالاهای عمومی توسعه اقتصادی را مختل کرده و نابرابری را تداوم می‌بخشد. تلاش‌هایی که توسعه اقتصادی را پیش می‌برند، دو برابر بی‌رحم هستند: آن‌ها نیاز به همکاری شدید و بلندمدت دارند و قهرمانان آن‌ها ناشناخته باقی می‌مانند.

8. COVID-19 شکنندگی اقتصاد و بافت اجتماعی هند را نمایان کرد

ماده خام سینما خود زندگی است.

شهرها برای مهاجران نامناسب. همان‌طور که در کالکته در زمان قحطی بنگال در سال 1943، شهرها در سال 2020 برای مهاجران روستایی نامناسب بودند. قرنطینه آسیب‌پذیری میلیون‌ها «مهاجر موقت» را نمایان کرد که در شهرهای خصمانه بدون کار، درآمد یا شبکه‌های ایمنی اجتماعی گرفتار شده بودند.

سرکوب رسانه و نفرت. دولت به منتقدان رسانه‌ای خود حمله کرد و آن‌ها را به پخش «اخبار جعلی» متهم کرد. شکاف هندو-مسلمان به شکل شدیدتری دوباره نمایان شد و افراطیون هندو مسلمانان را هدف قرار داده و نفرت را در سرتاسر کشور گسترش دادند.

گسترش نابرابری‌ها. نابرابری‌های اقتصادی به شدت افزایش یافت و خانه امبانی در بمبئی به‌عنوان تضاد واضحی با شرایط زندگی تنگ مهاجران در داراوی عمل کرد. پاندمی هند را برای صدها میلیون هندی شکسته نمایان کرد.

9. توهم پیشرفت: رشد GDP نابرابری پایدار را پنهان کرد

برای اینکه در همان مکان بمانید، باید تمام تلاش خود را بکنید. اگر می‌خواهید به جایی دیگر بروید، باید حداقل دو برابر سریع‌تر بدوید!

GDP به‌عنوان یک معیار گمراه‌کننده. GDP، مجموع کالاها و خدمات تولید شده، یک معیار گمراه‌کننده از رفاه یک جمعیت است زیرا به مسئله مهم اینکه چه کسی بهره‌مند می‌شود، بی‌توجهی می‌کند و هزینه‌های نسل‌های آینده ناشی از استفاده بی‌رویه از منابع طبیعی را نادیده می‌گیرد.

تأکید بر رفاه. تأکید بر رفاه مردم منجر به تفسیر کاملاً متفاوتی از تاریخ مدرن هند می‌شود. معیارهای رفاه داستانی به‌مراتب نگران‌کننده‌تر و مداوم‌تر از دوره‌های اخیر رشد بالای GDP را روایت می‌کنند.

فقیران در وضعیت ناپایدار. در حالی که فقر در کنار نرخ‌های بالای رشد GDP که از اواسط دهه 1980 به‌دست آمد، کاهش یافت، علامت سوالی بر سر میزان این دستاورد وجود دارد. صدها میلیون هندی همچنان زندگی‌های ناپایداری را سپری می‌کنند و سرشان را به‌سختی بالای سطح معیشت نگه می‌دارند.

10. نیاز به تمرکززدایی و یک اقتصاد اخلاقی

شما همیشه در دل یک هندی خواهید بود.

کسب‌وکار به‌طور معمول کار نخواهد کرد. تحلیلگران هندی و بین‌المللی به رویکرد تکنوکراتیک معمول متعهد هستند و پیشنهاد می‌کنند که «آزادسازی» اقتصادی و اصلاحات «حکمرانی» بیشتری انجام شود. با این حال، رهبران سیاسی ایده‌های شایسته را نادیده می‌گیرند و به سیاست‌هایی که منافع مالی و انتخاباتی خود را تأمین می‌کند، جذب می‌شوند.

وسوسه استبداد. این فرضیه وجود دارد که هند نمی‌تواند «لوکس» دموکراسی را بپذیرد: یک «نجات‌دهنده» با قدرت‌های دیکتاتوری باید ابتدا پایه‌های رشد پایدار را برقرار کند. اما وسوسه استبداد با خطرات جدی همراه است.

تمرکززدایی و یک اقتصاد اخلاقی. هند به دموکراسی بیشتری از طریق تمرکززدایی قدرت به دولت‌های شهری و روستایی نیاز دارد. اقتصاد یک جهان اخلاقی است که ساکنان آن زمانی شکوفا می‌شوند که نهادهای اجتماعی اعتماد و همکاری بلندمدت را تقویت کنند.

آخرین به‌روزرسانی:: February 13, 2025