On Pastoring

۱. خدمت به مخاطبی یگانه: رضایت خداوند مهم‌ترین است

وقتی برای موعظه برمی‌خیزم، فارغ از مکان و زمان، تمرکز خود را بر کشیشان یا جماعت نمی‌گذارم؛ بلکه فقط برای مخاطبی یگانه موعظه می‌کنم.

تمرکز بر خدا. خدمت اساساً خدمتی به خداست، نه نمایشی برای مردم. هرچند ما به جماعت خدمت می‌کنیم، اما خدمت ما باید برای خدا و جلال او باشد، نه برای جلب تأیید انسان یا رفع نیازهای ظاهری. این دیدگاه، تمرکز را از تأیید بیرونی به تحسین الهی منتقل می‌کند.

منابع الهی. خدمت حقیقی زمانی رخ می‌دهد که منابع خداوند از طریق کانال‌های محبت‌آمیز به نیازهای انسان برسد، همه برای جلال خدا. ما فقط کانالیم، نه منبع. این شناخت ما را فروتن نگه می‌دارد و تضمین می‌کند که هنگام کمک به دیگران، خداوند ستایش شود.

• ما به قدرت خدا خدمت می‌کنیم (اول پطرس ۴:۱۱).
• ما مطابق کلام خدا سخن می‌گوییم (اول پطرس ۴:۱۱).
• هدف نهایی، جلال خداوند از طریق عیسی مسیح است (اول پطرس ۴:۱۱).

رضایت استاد. مانند پیانیستی که برای استادش در بالکن می‌نوازد، هدف نهایی ما رضایت استادمان، یعنی مسیح است. جستجوی تشویق انسانی حواس‌پرتی است. هویت و ارزش ما در کار تمام‌شده مسیح است، نه در نتایج خدمت یا نظرات مردم.

۲. داستان زندگی تو بخشی از دعوت توست

تجربیات زندگی تو—خوب، بد و حتی زشت—بخشی استراتژیک از دعوت خدمتی تو هستند.

طراحی هدفمند خدا. شرایط منحصر به فرد زندگی تو تصادفی نیست، بلکه توسط تدبیر خداوند تنظیم شده تا تو را برای خدمت آماده کند. تاریخچه شخصی تو، شامل چالش‌ها و نکات منفی ظاهری، تو را قادر می‌سازد به شیوه‌ای خاص و قدرتمند به دیگران خدمت کنی.

• کشیشی که پدر نداشته باشد، می‌تواند به یتیمان به‌طور منحصر به فردی نزدیک شود.
• کشیشی که در سنین بالاتر نجات یافته، می‌تواند حکمت خاصی درباره وسوسه‌های دنیا و بازسازی ارائه دهد.

مقایسه نکن. از مقایسه مسیر یا «شهادت» خود با دیگران بپرهیز. چه در کلیسا بزرگ شده باشی یا از خیابان‌ها نجات یافته باشی، داستان تو بخشی از رحمت و نقشه خدا برای زندگی‌ات است. خدا از ظرف‌های ضعیف برای نشان دادن قدرت برتر خود استفاده می‌کند (دوم قرنتیان ۴:۷).

به زمان‌بندی خدا اعتماد کن. خدا گذشته، حال و آینده تو را می‌داند. او داستان تو را در هدف شکست‌ناپذیر خود برای نفع تو و جلال خود می‌گنجاند. از محدودیت‌های ظاهری ناامید نشو؛ اعتماد کن که خدا کسانی را که دعوت می‌کند، مجهز می‌سازد و هر بخش زندگی تو را برای مأموریت خود به کار می‌گیرد.

۳. سلامت روحانی را بر سلامت جسمی یا روانی اولویت بده

ورزش جسمانی جایگاه خود را دارد (مگر اینکه از روی خودخواهی باشد)، اما خدا بیشتر نگران سلامت روحی درون انسان است تا سلامت جسمانی بیرون.

گنج را محافظت کن. هرچند سلامت جسم مهم است (بدن ما معبد است، اول قرنتیان ۶:۱۹-۲۰)، اما در درجه دوم نسبت به سلامت روحانی قرار دارد. خود را برای پارسایی تربیت کن که هم برای زندگی حال و هم آینده ارزشمند است (اول تیموتائوس ۴:۷-۸).

پاسخگویی حیاتی است. کشیشان با فشارها و وسوسه‌های خاصی روبرو هستند (جنسیت، پول، قدرت). به دوستان پارسایانه، به‌ویژه کشیشان دیگر، برای گفتگوهای صادقانه، دعا و پاسخگویی نیاز داری. همسرت باید حمایت اصلی تو باشد، اما بارهای خدمت را بر دوش او سنگین نکن.

• سوالات سخت بپرس: وقت خلوت روزانه؟ زندگی دعا؟ وفاداری زناشویی؟ پاکدامنی جنسی؟ امور مالی؟ نیاز به آشتی؟ اسرار؟
• مطمئن شو دوستانت می‌پرسند: «آیا در هیچ پاسخت دروغ گفتی؟»

خودنگری ضروری است. بسیاری که سقوط کردند، فکر نمی‌کردند برایشان اتفاق بیفتد. خود را محافظت کن (اول قرنتیان ۱۰:۱۲-۱۳). پیشرفت روحانی تو باید برای جماعتت آشکار باشد (اول تیموتائوس ۴:۱۵-۱۶). پیش از خدمت به دیگران، دل خود را پرورش بده.

۴. پارسایی بر هدایای طبیعی و شهرت برتری دارد

در این مرحله، مردم باید بدانند کشیشان پارسا هستند، نه فقط انسان.

فراتر از انسانیت. دنیا می‌داند کشیشان انسان‌اند، اغلب بیش از حد انسان، که باعث بی‌اعتمادی می‌شود. آنچه باید ببینند، پارسایی است—شبیه مسیح بودن، تواضع، وفاداری. برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی که عیب‌های کشیشان را نشان می‌دهد، کمکی نمی‌کند؛ فقط بهانه برای بدگویی فراهم می‌آورد.

شخصیت بر کاریزما. شرایط کتاب مقدس برای کشیشان بر اساس شخصیت است (اول تیموتائوس ۳:۱-۷، تیطس ۱:۵-۹). تنها مهارت لازم، تعلیم است. سبک زندگی تو باید با موعظه‌ات هماهنگ باشد؛ مردم نباید بر اساس موعظه فکر کنند که تو نباید هرگز از منبر پایین بیایی، و بر اساس زندگی‌ات فکر نکنند که نباید هرگز روی منبر بیایی.

ظروف پاک. مفید بودن برای خدا به هدایای طبیعی تو («طلا یا نقره» در برابر «چوب یا گل») نیست، بلکه به پاکی تو بستگی دارد. ظرف کثیف، هرچقدر هم گرانبها باشد، برای استاد بی‌فایده است (دوم تیموتائوس ۲:۲۰-۲۱). خود را از ننگ پاک کن.

در پی عدالت باش. از شهوات جوانی بگریز، عدالت، ایمان، محبت و صلح را با همراهان پاکدل پیگیری کن (دوم تیموتائوس ۲:۲۲). از مجادلات بی‌معنی دوری کن. مهربان باش، توانمند در تعلیم، با صبر در برابر شر، با ملایمت توبیخ کن (دوم تیموتائوس ۲:۲۴-۲۶). کشیشان واقعی پارسایی را بر شهرت ترجیح می‌دهند.

۵. میراثی پارسا از طریق خانواده بر جای بگذار

در نهایت، شور و شوق کشیش، جلال خدا در زندگی و خدمت اوست.

سنجش الهی. تنها سنجشی که واقعاً اهمیت دارد، سنجش خداوند است: «آفرین، بنده‌ی خوب و امین» (متی ۲۵:۲۱). ممکن است در خدمت کارهای بزرگی انجام دهی اما اگر قانون‌شکنی کنی، نزد مسیح ناشناخته باشی (متی ۷:۲۱-۲۳). خود را تربیت کن تا از رد صلاحیت جلوگیری کنی (اول قرنتیان ۹:۲۴-۲۷).

خانواده به مثابه آینه. روابط تو، به‌ویژه با خانواده، نقاط کور تو را آشکار می‌کند. میراثی که فرزندانت در مراسم تشییع تو از تو می‌گویند، شاخص قدرتمندی از اولویت‌های واقعی زندگی‌ات است.

سه نکته میراث خانوادگی:

• خدا را بی‌قید و شرط دوست داشت: طوری زندگی کن که فرزندانت ببینند محبت تو به خدا واقعی است، نه نمایشی. از ریاکاری مذهبی بپرهیز.
• مادر را بی‌قید و شرط دوست داشت: رابطه نامشروع با کلیسا نداشته باش. همسرت را چنان که مسیح کلیسا را دوست دارد، دوست بدار (افسسیان ۵:۲۵-۲۷). مرد یک‌زنه باش.
• مرا بی‌قید و شرط دوست داشت: فرزندان میراث خداوندند (مزمور ۱۲۷:۳-۵). آن‌ها را در قربانگاه خدمت قربانی نکن. به آن‌ها زمان، مراقبت، انضباط، محبت بده و به سوی مسیح هدایت کن.

خانواده‌ات را گرامی بدار. خانواده هدیه است، نه وظیفه. دوست داشتن آن‌ها را لذت‌بخش کن، نه تکلیف. کشیش می‌تواند در گمنامی خدمت کند اما پیروز باشد اگر به دعوت خود وفادار باشد و همسر و فرزندانش به او احترام بگذارند.

۶. در پی وفاداری باش، نه شهرت

فکر می‌کنم تو می‌خواهی کسی باشی. من نمی‌خواهم کسی باشم. فقط می‌خواهم موعظه کنم. اما فکر می‌کنم تو می‌خواهی کسی باشی.

دام شهرت. تمایل به «کسی بودن» در خدمت (بر اساس اندازه کلیسا، برنامه سخنرانی، جوایز) وسوسه‌ای خطرناک است. هویت تو در کار تمام‌شده مسیح است، نه در دستاوردهایت (غلاطیان ۶:۱۴). شهرت توهمی است، به‌ویژه شهرت مسیحی که جنگی روحانی علیه خدمت واقعی است.

وفاداری وظیفه است. خدمت شغل نیست بلکه امانتداری است. تو بنده و امانتدار اسرار خدا هستی (اول قرنتیان ۴:۱-۲). تنها خواسته وفاداری است—نه بیشتر، نه کمتر، نه چیز دیگر.

• خدمت را بر اساس اعداد یا موفقیت ظاهری نسنج.
• شهرت و اهمیت یکی نیستند.
• اندازه و قدرت مترادف نیستند.

عمق بر گستردگی. بر عمق خدمت خود تمرکز کن (موعظه وفادارانه، محبت به جماعت) و به خدا اعتماد کن که گستردگی را اداره کند (فرصت‌ها، رشد). جستجوی شهرت دام است که ممکن است تو را به نردبانی سوق دهد که به دیوار اشتباه تکیه دارد (امثال ۱۶:۱۸).

آخرین‌ها نخستین خواهند بود. مراقب باش دنبال جایگاه اول صف نباشی (متی ۱۹:۳۰). دغدغه تو باید خشنود کردن خدا، خدمت درست کلام و محبت به جماعت باشد.

۷. در جایی که خدا تو را قرار داده شکوفا شو

اگر نمی‌خواهی روی نیمکت بنشینی، بهتر است همان‌جا بازی کنی که مربی تو را گذاشته است.

وظیفه حال. بسیاری از کشیشان سه کلیسا را مدیریت می‌کنند: جایی که بودند، جایی که هستند و جایی که می‌خواهند باشند. این باعث بی‌وفاداری به وظیفه حال می‌شود. نمی‌توانی به گذشته برگردی و آینده در دست خداست. تنها مسئولیت تو حال است.

به مربی اعتماد کن. خدا، مربی، توانایی تو را می‌داند و مطابق آن تو را منصوب می‌کند (متی ۲۵:۱۴-۱۵). او بهترین‌ها را برای تیم می‌داند. فقط در بازی بودن خود یک امتیاز است. طوری رفتار نکن که بهتر از او می‌دانی.

حال را رها نکن. حتی اگر بخواهی حرکت کنی، خود را در خدمت فعلی‌ات صرف کن. اعتماد کن که خدا تو را در زمان مناسب حرکت خواهد داد. شکایت یا جستجوی فرصت‌های دیگر بدون دعوت واضح مانند کم‌کاری در دفاع برای انتقال به حمله است—ممکن است فقط روی نیمکت بنشینی.

شکرگزار باش. از جایگاه تعیین‌شده‌ات سپاسگزار باش. تیمی‌ها را تشویق کن، حتی آن‌هایی که در جایگاه‌هایی هستند که تو می‌خواهی. اگر نمی‌خواهی روی نیمکت بنشینی، وفادارانه همان‌جا بازی کن که مربی گذاشته است.

۸. با شدت از اعتقاداتت محافظت کن

در این مسائل نباید معامله کنی. نه برای منبری بزرگ‌تر، نه برای سکوی وسیع‌تر، نه برای فرصت بهتر، نه برای حقوق بالاتر، نه برای هیچ چیز.

اعتقادات تعیین‌کننده. باورهای اصلی وجود دارد که هویت تو را شکل می‌دهد و فلسفه خدمتی‌ات را می‌سازد. این‌ها مسائل جزئی نیستند بلکه حقایق بنیادی‌اند که «ما را نگه می‌دارند». مصالحه در این اعتقادات گناه است (رومیان ۱۴:۲۳).

از ابتدا شفاف باش. هنگام بررسی کلیسای جدید، درباره اعتقاداتت به‌ویژه در مسائل بحث‌برانگیز شفاف باش. بهتر است کلیسا تو را به‌خاطر باورهایت رد کند تا اینکه تو مصالحه کنی یا بعداً اختلافات کشف شود.

هر تپه‌ای ارزش جنگیدن ندارد. همه مسائل ارزش مبارزه ندارند. برخی مواضع را می‌توان سبک گرفت. یاد بگیر مردم را دوست بداری، کلام را صبورانه تعلیم ده (دوم تیموتائوس ۴:۲) و منتظر باش خدا دل‌ها را تغییر دهد. اما در اعتقادات تعیین‌کننده، محکم بایست.

تدبیر الهی. مأموریت خدمتی تو توسط تدبیر خدا تعیین می‌شود، نه نظر انسان یا مصالحه در باورها. ایستادگی بر اعتقادات کتاب مقدس، حتی در صورت رد شدن، می‌تواند درهایی را باز کند که خدا برای تو می‌خواهد.

۹. اصل را اصل نگه دار

هر کاری که در جکسون‌ویل انجام می‌دهی، برادر، مطمئن شو که از بانک محافظت می‌کنی!

از حواس‌پرتی بپرهیز. خدمت کشیشی پر از امور فرعی است که فریاد توجه سر می‌دهند. فوری بودن می‌تواند دشمن مهم بودن شود. مانند دزدانی که آتش روشن می‌کنند تا از سرقت بانک حواس‌ها پرت شود، مسائل کوچک می‌توانند انرژی تو را از مسئولیت‌های اصلی منحرف کنند.

از بانک محافظت کن. «بانک» نمایانگر مهم‌ترین امور است: گسترش انجیل، پرورش مقدسان، جلال خدا، برتری مسیح، اقتدار کلام خدا و دعا. همه منابعت را صرف محافظت از «اصطبل‌ها» (مسائل فرعی) نکن در حالی که بانک غارت می‌شود.

• بر آنچه مهم‌تر است تمرکز کن.
• زندگی و تعالیم خود را محافظت کن.
• به برتری مسیح تسلیم باش.
• شاگرد بساز.
• کلام را موعظه کن.
• بگذار کلام خدا پایه باشد.
• همه چیز را در دعا غوطه‌ور کن.

تأثیر دیگران را نپذیر. نگذار برنامه‌های دیگران وقت تو را ربوده یا انرژی‌ات را صرف بالا رفتن از نردبانی اشتباه کنی. برای راضی کردن مردم به جهات مختلف ندو. بر مأموریت الهی خود تمرکز کن: بنده مسیح و امانتدار اسرار خدا بودن، که باید وفادار شناخته شوی (اول قرنتیان ۴:۱-۲).

۱۰. تشخیص بده چه مهم، فوری یا قابل چشم‌پوشی است

چالش این است که چیزها به ندرت هم مهم و هم فوری هستند. این نیازمند حکمت است تا تشخیص دهی چه مهم، فوری یا قابل چشم‌پوشی است.

اولویت‌بندی استراتژیک. همه چیزهایی که توجه تو را می‌طلبند به یک اندازه ارزشمند نیستند. حکمت بیاموز تا تفاوت‌ها را تشخیص دهی:

• مهم: مسئولیت‌های اصلی مانند دعا، مطالعه کلام، آماده‌سازی موعظه، وقت معنادار با خانواده، شاگردپروری. این‌ها باید اولویت داشته و محافظت شوند.
• فوری: مسائل فوری که ممکن است مهم باشند یا نباشند، مانند ایمیل‌ها، تماس‌ها، مشکلات غیرمنتظره یا بحران‌ها. ارزیابی کن آیا نیاز به توجه فوری تو دارند یا دیگران.
• قابل چشم‌پوشی: چیزهایی که ارزش وقت یا انرژی تو را ندارند، مانند شکایات ناشناس، مجادلات بی‌معنی یا مسائلی که خود به خود حل می‌شوند.

اولویت‌ها را اول بگذار. اصل متی ۶:۳۳ را دنبال کن: اول ملکوت خدا و عدالت او را بجوی. برنامه‌های مهمت را اول زمان‌بندی کن. وقت خلوت خود را با دقت محافظت کن.

به نقشه خدا باز باش. امور فوری گاهی مداخلات حاکم خداوند هستند. برنامه‌هایت را با مداد بنویس و آماده باش خدا آن‌ها را ویرایش کند. دست خدا را در آنچه به نظر اختلال می‌آید، جستجو کن.

تشخیص را پرورش بده. یاد بگیر چشم و گوش خود را نسبت به چیزهای بی‌ارزش ببندی. وارد درگیری‌هایی که به تو مربوط نیست نشو و به مسائلی که شایسته توجه نیستند، توجه نکن. از وقت خود عاقلانه استفاده کن (افسسیان ۵:۱۵-۱۶).

۱

آخرین به‌روزرسانی:: May 10, 2025