Success through Failure

1. شکست، مادر موفقیت طراحی است

خواسته، نه نیاز، مادر اختراع است.

ناامیدی محرک نوآوری است. چیزها و ایده‌های جدید از نارضایتی ما از وضعیت موجود به وجود می‌آیند. ناکامی آثار و فناوری‌های موجود در برآورده کردن نیازها یا انتظارات ما، انگیزه‌ای برای بهبود آن‌ها ایجاد می‌کند. این نارضایتی، چه ناشی از یک قطعه خراب یا یک سیستم کند باشد، به کاتالیزوری برای نوآوری تبدیل می‌شود.

شناسایی علت. اولین گام به سوی یک راه‌حل، شناسایی علت اصلی شکست است. با درک اینکه چرا چیزی کار نمی‌کند، مخترعان، مهندسان و طراحان می‌توانند تلاش‌های خود را بر روی اجتناب، حذف یا دور زدن مشکل متمرکز کنند. این رویکرد هدفمند برای توسعه بهبودهای مؤثر ضروری است.

بهبود مستمر. حتی بهترین طراحی‌ها نیز محدودیت‌هایی دارند و همیشه جایی برای بهبود وجود دارد. موفق‌ترین پیشرفت‌ها آن‌هایی هستند که به طور مستقیم به این محدودیت‌ها می‌پردازند و بر روی شکست‌ها تمرکز می‌کنند تا راه‌حل‌های بهتری ایجاد کنند. این فرآیند تکراری شناسایی و غلبه بر شکست‌ها، موتور پیشرفت فناوری است.

2. طراحی، رقص پارادوکسیکال موفقیت و شکست است

موفقیت و شکست در طراحی به هم پیوسته‌اند.

موفقیت، شکست‌های بالقوه را پنهان می‌کند. در حالی که تمرکز بر شکست می‌تواند به موفقیت منجر شود، وابستگی بیش از حد به پیشینه‌های موفق می‌تواند به شکست‌های آینده منجر شود. موفقیت صرفاً عدم وجود شکست نیست؛ بلکه می‌تواند شکست‌های بالقوه را نیز پنهان کند. تقلید از موفقیت ممکن است در کوتاه‌مدت مؤثر باشد، اما چنین رفتاری می‌تواند به طرز شگفت‌انگیزی به خود شکست منجر شود.

موفقیت‌های گذشته تضمینی نیستند. یک نوع سنگ که به طور معقولی به عنوان چکش برای هر کار شناخته شده قبلی عمل می‌کند، ممکن است به عنوان چکش-سنگ شناخته شود. با این حال، وظیفه‌ای ممکن است پیش بیاید که در آن چکش-سنگ شکست بخورد. موفقیت‌های گذشته، هرچقدر هم که زیاد و عمومی باشند، تضمینی برای عملکرد آینده در یک زمینه جدید نیستند.

پیش‌بینی شکست کلید است. این کتاب به بررسی تعامل بین موفقیت و شکست در طراحی می‌پردازد و به ویژه نقش مهم واکنش به شکست و پیش‌بینی آن در دستیابی به موفقیت را توصیف می‌کند. اکثریت قریب به اتفاق کاربران یک فناوری به محدودیت‌های آن سازگار می‌شوند. اما در ذات انسان است که بخواهد از چیزها فراتر از دامنه‌ی مورد نظرشان استفاده کند.

3. طراحی‌های ملموس و ناملموس اصول یکسانی دارند

بیشتر چیزها بیش از یک هدف دارند که به وضوح طراحی و نحوه‌ی شکست آن‌ها را پیچیده می‌کند.

طراحی فراتر از اشیاء فیزیکی است. اصول طراحی و محدودیت‌های آن نه تنها به اشیاء ملموس مانند پروژکتورها و نشانگرها بلکه به چیزهای ناملموس نیز اعمال می‌شود. این شامل ساختارهای فکری و نمادین مانند قانون اساسی ملی و پرچم‌ها است، جایی که عدم پیش‌بینی اینکه چگونه چنین چیزهای سیاسی ممکن است نتوانند نظر گروه‌های مختلف را جلب کنند، می‌تواند فاجعه‌بار باشد.

بازی‌ها به عنوان سیستم‌های طراحی. استراتژی‌های بازی‌هایی مانند بسکتبال، هرچند ممکن است از نظر سیاسی کمتر مهم باشند، نیز مسائلی از طراحی هستند و شکست یک مربی در دفاع در برابر یک حمله خسته‌کننده یا تطبیق یک شوت‌زن داغ با یک مدافع سرسخت می‌تواند منجر به یک بازی ناامیدکننده برای بازیکنان و تماشاگران شود.

پیش‌بینی شکست جهانی است. طراحی موفق، چه از اشیاء سخت و چه از اشیاء ناملموس، بر پیش‌بینی اینکه شکست چگونه می‌تواند یا ممکن است رخ دهد، استوار است. بنابراین، شکست یک اصل وحدت‌بخش در طراحی چیزهای بزرگ و کوچک، سخت و نرم، واقعی و خیالی است.

4. مقیاس مهم است: طراحی‌های کوچک در مقابل بزرگ

بنابراین، شکست یک اصل وحدت‌بخش در طراحی چیزهای بزرگ و کوچک، سخت و نرم، واقعی و خیالی است.

شباهت‌های زیرین طراحی. هر چیزی که طراحی می‌شود، موفقیت با پیش‌بینی و اجتناب از شکست به درستی به دست می‌آید. از آنجا که فصل‌های قبلی عمدتاً بر روی چیزها و زمینه‌های کوچک و مشخص تمرکز دارند، این فصل نیز از مثال‌های چیزهای بزرگ‌تر و سیستم‌ها، مانند موتور بخار و راه‌آهن استفاده می‌کند.

تفاوت‌های رفتاری. با تأسیس شباهت‌های زیرین فرآیند طراحی، بحث به تفاوت‌های رفتار چیزهای کوچک و بزرگ می‌پردازد. به ویژه، فرآیند آزمایش، که در آن یک حالت غیرمنتظره از شکست اغلب برای اولین بار کشف می‌شود، باید به طور ضروری متفاوت باشد.

آزمایش و پیامدها. چیزهای کوچک، که معمولاً در تعداد بسیار زیاد تولید می‌شوند، می‌توانند با نمونه‌گیری آزمایش شوند. با این حال، چیزهای بسیار بزرگ، که اساساً سفارشی یا به طور منحصر به فرد ساخته شده‌اند، این فرصت را ارائه نمی‌دهند. و به دلیل مقیاس آن‌ها، شکست ساختارها یا ماشین‌های بزرگ می‌تواند به طرق مختلف ویرانگر باشد، که کمترین آن اقتصادی است.

5. ساختمان‌ها: خودخواهی، تکبر و یکپارچگی ساختاری

در قرن بیست و یکم، محدودیت‌های ارتفاع ساختمان‌ها بیشتر به دلیل مکانیکی، اقتصادی و روانی است تا ساختاری.

جاذبه ارتفاع. تمایل به ساختن ساختمان‌های بلند از آسمان‌خراش‌ها نشأت نمی‌گیرد، بلکه در این نوع معماری و مهندسی ساختاری است که شکست می‌تواند عواقب بسیار دوربردی داشته باشد. تصمیم به ساختن ساختمان‌های بلند اغلب ناشی از خودخواهی و تکبر است، ویژگی‌هایی که نه‌تنها در انسان‌ها وجود دارد بلکه می‌تواند به نقص‌های ساختاری منجر شود.

محدودیت‌های عملی. مهندسان سازه می‌دانند که چگونه می‌توان ساختمان‌هایی بسیار بلندتر از آنچه اکنون وجود دارد، ساخت، اما آن‌ها همچنین درک می‌کنند که ارتفاع تنها با هزینه‌های زیاد در فضا و پول به دست می‌آید. هرچه ساختمان‌ها بلندتر شوند، تعداد بیشتری از افراد باید به صورت عمودی در آسانسورها جابجا شوند. هرچه آسانسورهای بیشتری نیاز باشد، تعداد بیشتری از چاه‌های آسانسور باید فراهم شود و این به معنای اشغال فضای بیشتر و بیشتر است.

تهدیدهای غیرمنتظره. با این حال، به دلایل افتخار و تلاش، ساختمان‌های بلندتر همچنان ساخته خواهند شد. با این حال، هرچند که ساختمان‌های بسیار بلندی در سراسر جهان وجود دارد، موفقیت آن‌ها تضمینی برای موفقیت تقلیدکنندگانشان نیست. فروپاشی برج‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی نیویورک نشان داد که عوامل خارجی غیرمنتظره (و ضعف‌های داخلی غیرقابل مشاهده) می‌توانند سناریوهایی را ایجاد کنند که می‌تواند منجر به حالت‌های جدید شکست شود.

6. پل‌ها: الگوهای موفقیت و شکست

ساخت پل‌های طولانی‌تر با اعتماد به نفس بیش از حد، بر اساس طراحی‌های موفق قبلی، نسخه‌ای برای شکست است، همان‌طور که در طول یک و نیم قرن گذشته به طور مکرر نشان داده و مستند شده است.

خطر استنتاج. ساخت پل‌های طولانی‌تر با اعتماد به نفس بیش از حد، بر اساس طراحی‌های موفق قبلی، نسخه‌ای برای شکست است، همان‌طور که در طول یک و نیم قرن گذشته به طور مکرر نشان داده و مستند شده است. طراحان پل کبک، به عنوان مثال، به دلیل موفقیت پل فورت، جسور شدند و تصمیم به بهبود آن با ساختاری سبک‌تر و بلندتر گرفتند.

فاجعه پل کبک. متأسفانه، پل کبک در حین ساخت فرو ریخت، رویدادی که به فرم قنات که بر اساس آن ساخته شده بود، شهرتی داد که هنوز در دنیای پل‌سازی با دهانه‌های بلند بهبود نیافته است. هرچند پل کبک با موفقیت دوباره طراحی و ساخته شد و امروز به عنوان نمادی از اراده کانادا ایستاده است، هیچ پل قناتی با دهانه بزرگ‌تر از آن از آن زمان تلاش نشده است.

پل تکوما نررو. پل تکوما نررو، که در سال 1940 به عنوان سومین پل معلق بلند تکمیل شد، نشان داد که دکمه آن بسیار باریک و کم‌عمق است، که منجر به فروپاشی آن تنها چند ماه پس از افتتاح آن برای ترافیک شد. چنین مثال‌هایی هشدارهایی در برابر استنتاج مبتنی بر موفقیت در طراحی ارائه می‌دهند. موفقیت‌های گذشته تضمینی برای شکست‌های آینده نیستند.

7. پژواک تاریخ: یادگیری از شکست‌های بزرگ

چنین شواهد قانع‌کننده‌ای برای آگاهی بیشتر طراحان از تاریخ فناوری که در آن کار می‌کنند، استدلال می‌کند، اما چنین نگاهی به گذشته معمولاً در ذات مهندسان پیشرو که در لبه فناوری کار می‌کنند، نیست.

چرخه سی ساله. فصل پایانی به بررسی سوابق تاریخی شکست‌های بزرگ، به ویژه در زمینه برنامه شاتل فضایی و پل‌های با دهانه بلند می‌پردازد. در مورد پل‌ها، یک الگوی زمانی قابل توجه وجود دارد که یک شکست عمده تقریباً هر سی سال یک بار از اواسط قرن نوزدهم تا هزاره جدید رخ می‌دهد.

علت اصلی: طراحی مبتنی بر موفقیت. تمام شش شکست قابل توجهی که در این بازه زمانی رخ داد، ناشی از طراحی‌هایی بود که بر اساس پیشینه‌های موفق بودند و نه بر اساس پیش‌بینی و اجتناب از شکست به طور بنیادی. چنین شواهد قانع‌کننده‌ای برای آگاهی بیشتر طراحان از تاریخ فناوری که در آن کار می‌کنند، استدلال می‌کند، اما چنین نگاهی به گذشته معمولاً در ذات مهندسان پیشرو که در لبه فناوری کار می‌کنند، نیست.

پیش‌بینی شکست‌های آینده. حتی این پیش‌بینی را مطرح می‌کند که یک فروپاشی بزرگ پل می‌تواند در حدود سال 2030 رخ دهد. چنین پیش‌بینی‌ای از این واقعیت اعتبار می‌گیرد که پل‌سازی در قرن بیست و یکم به روشی پیش می‌رود که چندان متفاوت از آنچه که پیش از شکست‌های پل کبک، تکوما نررو و دیگر پل‌های بیش از حد جسورانه بود، نیست. در واقع، شکست‌های آینده می‌توانند پیش‌بینی و از این طریق اجتناب شوند، از طریق درک گذشته که در هر مورد نشان‌دهنده یک رابطه غیرقابل انکار اگرچه پارادوکسیکال بین موفقیت و شکست در فرآیند طراحی به طور کلی است.

آخرین به‌روزرسانی:: February 14, 2025