The Dictator's Handbook

1. بقا سیاسی رفتار رهبری را هدایت می‌کند، نه ایدئولوژی یا خیر عمومی

رهبران موفق از سرکوب، فشار، ظلم یا حتی کشتن رقبای خود، واقعی و خیالی، بالاتر نیستند.

منافع شخصی سیاست را حکم‌فرما می‌کند. رهبران، چه در دموکراسی‌ها و چه در دیکتاتوری‌ها، اولویت را بر ماندن در قدرت می‌گذارند. اقدامات آن‌ها بیشتر بر اساس بقا سیاسی است تا اصول ایدئولوژیک یا خیر عمومی. این توضیح می‌دهد که چرا رهبران به ظاهر خیرخواه ممکن است در فعالیت‌های فاسد شرکت کنند، در حالی که رهبران به ظاهر فاسد گاهی سیاست‌های مفیدی را اجرا می‌کنند.

استراتژی‌های بقا متفاوت است. تاکتیک‌های خاصی که رهبران به کار می‌برند به زمینه سیاسی آن‌ها بستگی دارد:

• در حکومت‌های استبدادی: سرکوب مخالفت، پاداش به وفاداران، کنترل اطلاعات
• در دموکراسی‌ها: جلب نظر رأی‌دهندگان، تغییر حوزه‌های انتخاباتی، تأمین مالی کمپین
• در کسب‌وکارها: دستکاری هیئت مدیره، کنترل جریان اطلاعات، ادغام‌های استراتژیک

رهبران رفتار خود را با محدودیت‌های نهادی که با آن‌ها مواجه هستند تطبیق می‌دهند، همیشه با هدف اصلی حفظ موقعیت قدرت خود.

2. رهبران برای ماندن در قدرت به حامیان اساسی تکیه می‌کنند

هیچ رهبری یکپارچه نیست. اگر بخواهیم بفهمیم که قدرت چگونه کار می‌کند، باید از فکر کردن به اینکه کیم جونگ ایل کره شمالی می‌تواند هر کاری که می‌خواهد انجام دهد، دست برداریم.

ائتلاف برنده. هر رهبر به گروهی از حامیان اساسی - "ائتلاف برنده" - برای حفظ قدرت وابسته است. این ائتلاف می‌تواند در اندازه متفاوت باشد:

• حکومت‌های استبدادی: گروه کوچکی از نخبگان (نظامی، مقامات حزبی، حامیان ثروتمند)
• دموکراسی‌ها: گروه بزرگی از رأی‌دهندگان
• شرکت‌ها: اعضای هیئت مدیره و سهامداران کلیدی

عملکرد متوازن. رهبران باید به طور مداوم ائتلاف خود را راضی نگه دارند تا در قدرت بمانند:

• ارائه پاداش‌های کافی (مالی، سیاستی، وضعیت) برای حفظ وفاداری
• جلوگیری از انشقاق اعضای ائتلاف به سمت رقبا
• تعادل بین خواسته‌های ائتلاف و حکومت گسترده‌تر

درک دینامیک این گروه‌های حامی اساسی برای تحلیل رفتار سیاسی و نتایج در سیستم‌های مختلف ضروری است.

3. ائتلاف‌های کوچک به فساد منجر می‌شوند، ائتلاف‌های بزرگ به خیر عمومی

اگر فساد قدرت می‌دهد، پس فساد مطلق قدرت مطلق می‌دهد.

اندازه ائتلاف شکل‌دهنده حکومت است. اندازه ائتلاف برنده یک رهبر به طور اساسی بر نحوه حکومت آن‌ها تأثیر می‌گذارد:

ائتلاف‌های کوچک (معمول در حکومت‌های استبدادی):

• تشویق به فساد و دزدی
• تمرکز بر کالاهای خصوصی برای نخبگان
• نادیده گرفتن رفاه عمومی

ائتلاف‌های بزرگ (معمول در دموکراسی‌ها):

• ترویج خیر عمومی گسترده‌تر
• سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، آموزش، بهداشت
• اجرای سیاست‌هایی که به بخش‌های بزرگ‌تری از جامعه سود می‌رساند

ساختارهای انگیزشی مهم هستند. این الگو نه به این دلیل که رهبران دموکراتیک ذاتاً با فضیلت‌تر هستند، بلکه به این دلیل که بقای سیاسی آن‌ها به رضایت یک گروه بزرگ‌تر بستگی دارد، ظاهر می‌شود. خودکامگان می‌توانند با غنی‌سازی یک نخبه کوچک در قدرت بمانند، در حالی که رهبران دموکراتیک باید مزایای گسترده‌تری را برای پیروزی در انتخابات فراهم کنند.

4. مالیات و تخصیص منابع اندازه ائتلاف را منعکس می‌کند

مالیات، به ویژه در تنظیمات ائتلاف کوچک، از کسانی که خارج از ائتلاف هستند (فقرا) به کسانی که درون ائتلاف هستند (ثروتمندان) توزیع می‌شود.

سیاست مالی اولویت‌ها را نشان می‌دهد. نحوه مالیات‌گیری و هزینه‌کردن دولت‌ها به وضوح تأثیر اندازه ائتلاف را نشان می‌دهد:

ائتلاف‌های کوچک:

• نرخ‌های مالیاتی بالا بر جمعیت عمومی
• مالیات‌های پایین یا معافیت برای نخبگان
• درآمد به پاداش‌های خصوصی برای حامیان هدایت می‌شود

ائتلاف‌های بزرگ:

• مالیات‌گیری معتدل‌تر و گسترده‌تر
• سرمایه‌گذاری بیشتر در کالاها و خدمات عمومی
• فرآیندهای بودجه‌ریزی شفاف‌تر

نفرین منابع. کشورهایی با منابع طبیعی به راحتی استخراج‌شونده (نفت، الماس و غیره) اغلب سیستم‌های ائتلاف کوچک را توسعه می‌دهند، زیرا رهبران می‌توانند رژیم خود را بدون تکیه بر مالیات‌گیری گسترده تأمین مالی کنند. این امر مسئولیت‌پذیری را کاهش می‌دهد و اغلب به نتایج بدتری برای جمعیت عمومی منجر می‌شود.

5. کمک‌های خارجی اغلب رژیم‌های فاسد را تقویت می‌کند

کمک‌ها به طور قاطع برای کاهش فقر یا بدبختی داده نمی‌شوند؛ بلکه برای بهتر کردن وضعیت شهروندان در کشورهای اهداکننده داده می‌شوند.

کمک به عنوان ابزار سیاست خارجی. برخلاف باور عمومی، کمک‌های خارجی عمدتاً توسط کشورهای دموکراتیک برای پیشبرد منافع خود استفاده می‌شود، نه برای کمک به فقرا:

• خرید امتیازات سیاستی از کشورهای دریافت‌کننده
• تأمین اتحادهای استراتژیک
• باز کردن بازارها برای کسب‌وکارهای کشور اهداکننده

تداوم حکومت بد. کمک‌ها اغلب پیامدهای منفی در کشورهای دریافت‌کننده دارند:

• کاهش مسئولیت‌پذیری دولت در برابر شهروندان
• فراهم کردن منابع برای رهبران فاسد برای حفظ قدرت
• ایجاد وابستگی و تضعیف توسعه اقتصادی محلی

چالش‌های اصلاح. بهبود اثربخشی کمک‌ها دشوار است زیرا:

• رأی‌دهندگان کشورهای اهداکننده از ایده کمک حمایت می‌کنند، حتی اگر سوءاستفاده شود
• رهبران کشورهای دریافت‌کننده در برابر اصلاحاتی که قدرت آن‌ها را کاهش می‌دهد مقاومت می‌کنند
• ملاحظات ژئوپلیتیکی اغلب بر نگرانی‌های حکومت خوب غلبه می‌کند

6. دموکراسی‌ها و خودکامگی‌ها به جنگ به طور متفاوتی پاسخ می‌دهند

دموکرات‌ها به نتایج جنگ بسیار حساس‌تر از خودکامگان هستند.

استراتژی‌های جنگ متضاد:

دموکراسی‌ها:

• جنگ‌هایی را می‌جنگند که انتظار دارند پیروز شوند
• سرمایه‌گذاری سنگین در فناوری نظامی و حفاظت از سربازان
• رهبران با هزینه‌های سیاسی بالایی برای شکست‌های نظامی مواجه می‌شوند

خودکامگی‌ها:

• تمایل بیشتری به درگیری‌های پرخطر دارند
• کمتر نگران تلفات نیروها هستند
• رهبران اغلب می‌توانند از شکست‌های نظامی جان سالم به در ببرند

توضیح "صلح دموکراتیک". دموکراسی‌ها به ندرت با یکدیگر می‌جنگند زیرا:

• هر دو طرف باید به پیروزی اطمینان داشته باشند تا درگیر شوند
• ارزش‌های مشترک و روابط اقتصادی انگیزه‌های درگیری را کاهش می‌دهند
• رهبران دموکراتیک با هزینه‌های بالایی برای جنگ‌های ناموفق مواجه می‌شوند

این دینامیک‌ها به توضیح الگوهای درگیری بین‌المللی و اینکه چرا دموکراسی‌ها تمایل دارند در درگیری‌های نظامی خود انتخابی‌تر باشند، کمک می‌کند.

7. تغییر نهادی دشوار اما ممکن است

اگر قرار است بازی سیاست را بازی کنیم، و همه ما باید گاهی اوقات این کار را انجام دهیم، باید یاد بگیریم که چگونه در این بازی پیروز شویم.

منافع موجود در برابر تغییر مقاومت می‌کنند. تغییر نهادهای سیاسی چالش‌برانگیز است زیرا کسانی که در قدرت هستند از وضعیت موجود بهره‌مند می‌شوند. با این حال، تغییر می‌تواند از طریق:

• اصلاحات تدریجی که توسط اعضای ائتلاف پیش برده می‌شود
• فشارهای خارجی (اقتصادی، ژئوپلیتیکی)
• جنبش‌های انقلابی

نقاط عطف برای اصلاح:

• بحران‌های اقتصادی که رهبران را مجبور به گسترش حمایت می‌کند
• تغییرات تکنولوژیکی که گروه‌های جدید را توانمند می‌سازد
• تغییرات نسلی در ارزش‌ها و انتظارات

تفکر استراتژیک لازم است. اصلاح‌طلبان مؤثر باید درک کنند:

• ساختارهای قدرت و انگیزه‌های موجود
• چگونه تغییرات پیشنهادی بر ذینفعان مختلف تأثیر می‌گذارد
• زمان‌بندی و توالی اصلاحات برای حداکثر تأثیر

8. عوامل اقتصادی می‌توانند اصلاحات سیاسی را مجبور کنند

بحران‌های مالی، از دیدگاه یک رهبر خودکامه، بحران‌های سیاسی هستند.

فشارهای اقتصادی تغییر را هدایت می‌کنند. رهبران ممکن است مجبور به اجرای اصلاحات شوند زمانی که:

• رکود اقتصادی منابع برای حمایت را کاهش می‌دهد
• بدهی خارجی یا کمک‌ها در دسترس نیست
• بخش‌های اقتصادی جدید ذینفعان قدرتمندی ایجاد می‌کنند

اصلاح یا نابودی. در زمان بحران، رهبران با یک انتخاب مواجه هستند:

• ائتلاف خود را گسترش دهند و اصلاحات را اجرا کنند
• بر سرکوب دوچندان کنند (با خطر سرنگونی)

نمونه‌هایی از اصلاحات اقتصادی‌محور:

• دموکراتیزاسیون کره جنوبی در دهه 1980
• پرسترویکای شوروی تحت گورباچف
• اصلاحات بازار چین تحت دنگ شیائوپینگ

عوامل اقتصادی می‌توانند فرصت‌هایی برای تغییرات سیاسی قابل توجه ایجاد کنند، حتی در سیستم‌های استبدادی به ظاهر ریشه‌دار.

9. انقلاب زمانی رخ می‌دهد که مردم باور کنند می‌تواند موفق شود

شورش‌های موفق، جنبش‌های جمعی و انقلاب‌ها نه نادر هستند و نه بسیار رایج.

نقطه عطف برای شورش. مردم زمانی قیام می‌کنند که:

• رنج موجود بر ترس از شکست غلبه کند
• باور داشته باشند که شانس موفقیت واقعی وجود دارد
• هماهنگی ممکن شود (اغلب از طریق فناوری)

عوامل تسهیل‌کننده انقلاب:

• بحران‌های اقتصادی که توانایی رژیم برای پاداش دادن به حامیان را تضعیف می‌کند
• نیروهای نظامی/امنیتی از سرکوب اعتراضات خودداری می‌کنند
• حمایت خارجی از جنبش‌های مخالف
• اثر سرایت از انقلاب‌های موفق در کشورهای مشابه

همه انقلاب‌ها موفق نمی‌شوند. نتایج به عوامل زیر بستگی دارد:

• وحدت نیروهای مخالف
• تمایل رژیم به استفاده از خشونت
• واکنش‌ها و حمایت‌های بین‌المللی
• رهبری و حکومت پس از انقلاب

درک این دینامیک‌ها به توضیح اینکه چرا برخی رژیم‌های به ظاهر پایدار ناگهان فرو می‌ریزند، در حالی که دیگران با وجود مخالفت‌های قابل توجه دوام می‌آورند، کمک می‌کند.

آخرین به‌روزرسانی:: October 16, 2024