Behind the Green Mask

1. Agenda 21 ONZ: Globalny plan kontroli.

istnieje plan światowego zarządzania, który wnika jak złośliwy nowotwór w każdą narodowość, wolną i związaną, na całym świecie.

Globalna agenda. Agenda 21 ONZ, przyjęta podczas Szczytu Ziemi w 1992 roku, to kompleksowy plan na XXI wiek obejmujący każdy aspekt życia ludzkiego. Podpisany przez 178 państw, w tym USA, stanowi „miękkie prawo” wdrażane administracyjnie, bez konieczności ratyfikacji ustawowej. Jego podstawową tezą jest przekonanie, że działalność człowieka, zwłaszcza w zamożnych krajach, jest nie do utrzymania i wymaga globalnego zarządzania.

Kontrola nad użytkowaniem ziemi. Kluczowym założeniem jest rządowa kontrola nad całym użytkowaniem gruntów, odbierająca decyzje właścicielom prywatnych nieruchomości. Plan zakłada, że jednostki są złymi gospodarzami, a kontrola rządu jest niezbędna dla „większego dobra” planety i przyszłych pokoleń. Obejmuje to ograniczanie praw własności prywatnej oraz przesiedlanie ludności do wyznaczonych „osiedli ludzkich”.

Obniżanie standardów życia. Agenda 21 wyraźnie wskazuje na zamożność Amerykanów jako problem, postulując redystrybucję bogactwa i obniżenie poziomu życia w USA. Przedstawia to jako realizację „sprawiedliwości społecznej” na skalę globalną. Wdrażanie planu często przebiega subtelnie, wplatając się w lokalne polityki i przepisy bez jawnego wskazywania na jego pochodzenie z ONZ.

2. Komunitaryzm: równoważenie praw jednostki.

Komunitaryzm „równoważy” prawa jednostki z tak zwanymi prawami wspólnoty.

Redefinicja praw. Komunitaryzm to filozofia polityczna leżąca u podstaw Agendy 21, głosząca, że prawa jednostki muszą być wyważone względem nieokreślonych i zmiennych „praw wspólnoty”. W przeciwieństwie do Konstytucji USA, która gwarantuje niezbywalne prawa jednostki, ta filozofia podporządkowuje jednostkę kolektywowi, często „globalnej wspólnocie”.

Jednostka jako zagrożenie. W ramach komunitaryzmu upieranie się przy prawach jednostki uznawane jest za egoistyczne i szkodliwe dla dobra wspólnego. Uzasadnia to wzrost ograniczeń wolności osobistych, własności, mobilności i wyborów życiowych. Koncepcja ta jest promowana jako nowa, oświecona forma dyskursu politycznego, często wykorzystująca wstyd i presję społeczną wobec przeciwników.

Trzecia droga. Filozofia ta działa na zasadzie dialektyki: tworzy problem, proponuje rozwiązanie, a konflikt między przeciwstawnymi poglądami prowadzi do „trzeciej drogi”. Wynik ten, często w postaci kontroli lub ograniczeń rządowych, jest następnie przedstawiany jako konieczne rozwiązanie sztucznie wykreowanego problemu, stając się nową „normą” mimo erozji tradycyjnych wolności.

3. „Zrównoważony rozwój”: zielona maska Agendy.

Pod sztandarem ratowania planety tonie nasza wolność.

Atrakcyjna fasada. „Zrównoważony rozwój”, „inteligentny wzrost” i inicjatywy „zielone” stanowią publiczną twarz, czyli „zieloną maskę” planu Agenda 21. Terminy te budzą pozytywne skojarzenia z ochroną środowiska, efektywnością i dobrem wspólnoty, czyniąc ukrytą agendę przystępną i trudną do zakwestionowania bez ryzyka bycia uznanym za „antyśrodowiskowego”.

Ukrywanie prawdziwych kosztów. Choć promują godne pochwały cele, takie jak świadome korzystanie z energii czy recykling, zielona maska ukrywa prawdziwe skutki agendy:

• wzrost kontroli i regulacji rządowych,
• erozję praw własności prywatnej,
• ograniczenia wolności jednostki,
• centralizację władzy.

Manipulacja przez poczucie pilności. Retoryka często podkreśla nieuchronną katastrofę ekologiczną i poczucie naglącej potrzeby działania, co osłabia racjonalne myślenie i wywiera presję na akceptację „radykalnych rozwiązań” bez krytycznej analizy. Ta emocjonalna manipulacja jest kluczową taktyką zdobywania społecznej akceptacji dla polityk, które w innym wypadku zostałyby odrzucone.

4. ICLEI: wprowadzanie globalnego planu do twojego miasta.

ICLEI... wprowadza międzynarodowe do twojego miasta.

Lokalne ramię wdrożeniowe. Międzynarodowa Rada Lokalnych Inicjatyw Środowiskowych (ICLEI), obecnie ICLEI – Lokalne Rządy na rzecz Zrównoważonego Rozwoju, to organizacja pozarządowa założona w 1990 roku, mająca na celu realizację celów Agendy 21 na poziomie lokalnym na całym świecie. Łączy politykę międzynarodową z działaniami samorządów, często działając dyskretnie.

Wpływ na lokalną politykę. ICLEI oferuje szkolenia, oprogramowanie (np. Clean Air & Climate Protection), przewodniki i wsparcie lobbingowe dla miast i powiatów członkowskich (ponad 600 w USA). Usługi te pomagają samorządom przyjmować polityki, uchwały i zmiany planów ogólnych zgodne z Agendą 21, często finansowane z podatków i grantów federalnych.

Nieelekcyjny wpływ. Mimo że ICLEI jest organizacją pozarządową, skupia lokalne władze i posiada status Specjalnego Konsultanta przy ONZ. Wywiera presję na decydentów i lokalnych urzędników, by zobowiązali się do międzynarodowych celów, takich jak drastyczne redukcje emisji gazów cieplarnianych, często bez wiedzy lub zgody społeczeństwa, zacierając granice między władzą publiczną a prywatną.

5. Plany ogólne i rewitalizacja: lokalne narzędzia kontroli ziemi.

Plan ogólny to metoda, dokument, kompleksowy projekt życia narzucony nam.

Plan działania dla kontroli. Plany kompleksowe lub ogólne, wymagane przez prawo stanowe i okresowo aktualizowane, są podstawowymi dokumentami lokalnymi służącymi wdrażaniu polityk użytkowania ziemi z Agendy 21. Określają strefowanie, transport, energię, a nawet elementy społeczno-ekonomiczne, unieważniając istniejące prawa własności i użytkowania przez uznanie nieruchomości za „prawnie niezgodne”.

Rewitalizacja jako narzędzie finansowania. Agencje rewitalizacyjne, często finansowane przez przekierowanie lokalnych podatków od nieruchomości, są kluczowymi mechanizmami realizacji fizycznej Agendy 21: „inteligentnego wzrostu” lub „gęstej, miejskiej zabudowy mieszanej”. Poprzez uznanie obszarów za „zdegradowane” miasta zyskują prawo wywłaszczenia prywatnej własności na rzecz uprzywilejowanych deweloperów realizujących projekty o wysokiej gęstości.

Ubóstwianie miast. Przekierowanie podatków od nieruchomości do agencji rewitalizacyjnych przez dekady pozbawia budżety miejskie środków, prowadząc do ograniczenia usług publicznych (parków, dróg, policji, straży pożarnej). Spadek standardów życia jest konsekwencją wykorzystywania lokalnych funduszy do subsydiowania prywatnych, politycznie powiązanych deweloperów realizujących wizję Agendy 21.

6. Technika Delphi: wytwarzanie zgody publicznej.

Nowa definicja konsensusu to neutralizacja wyrażonej opozycji.

Technika kontroli umysłu. Technika Delphi, pierwotnie opracowana przez RAND Corporation, jest stosowana na spotkaniach publicznych („spotkania wizjonerskie”, „charrettes”) w celu kierowania grupami ku z góry ustalonemu rezultatowi, tworząc iluzję udziału i konsensusu społecznego. Przeszkoleni moderatorzy przedstawiają ograniczone opcje, mające nakierować dyskusję na pożądany plan.

Neutralizacja sprzeciwu. Celem nie jest prawdziwe demokratyczne podejmowanie decyzji, lecz „neutralizacja wyrażonej opozycji”. Przeciwnicy są często ignorowani, zawstydzani, izolowani lub zagłuszani przez moderatorów i „aktorów” (osoby podstawione w publiczności lub przy stołach), którzy są poinstruowani, by wspierać plan. Komentarze niezgodne z agendą są rejestrowane, lecz odrzucane.

Iluzja akceptacji. Dzięki tym zaaranżowanym spotkaniom samorządy mogą później twierdzić, że plan cieszy się poparciem społecznym, mimo że został zaprojektowany wcześniej. Taktyka ta unika prawdziwej debaty i sprzeciwu, umożliwiając „szybsze wprowadzanie zmian” pod pozorem „waszego planu”.

7. Obszary dzikie i kontrola zasobów: ograniczanie ziemi i życia.

Trwa całkowita inwentaryzacja i kontrola wszystkich zasobów naturalnych.

Wyłączanie ziemi. Projekt Wildlands, powiązany z Agendą 21, dąży do wyłączenia rozległych obszarów ziemi z użytkowania ludzkiego, tworząc korytarze dla dzikiej fauny na kontynentach. Obejmuje to nabywanie gruntów przez zakup, służebności ochronne lub nakładanie surowych ograniczeń na działalność i rozwój człowieka na wyznaczonych terenach.

Ograniczanie życia na wsi. Na obszarach wiejskich wdrożenie polega na ograniczaniu praw do wody, odmowie pozwoleń na systemy szambowe, zakazie budowy na gruntach rolnych oraz zmniejszeniu utrzymania infrastruktury wiejskiej, takiej jak drogi. Te działania wywierają presję na opuszczenie terenów wiejskich i przeprowadzkę do centrów miejskich, ułatwiając zarządzanie i kontrolę populacji.

Kontrola zasobów. Poza ziemią, Agenda 21 dąży do całkowitej inwentaryzacji i kontroli wszystkich zasobów naturalnych, w tym wody, energii i produkcji żywności. Polityki takie jak „food sheds” (ograniczanie populacji miejskiej do tego, co można wyprodukować w niewielkim promieniu) oraz restrykcje w hodowli zwierząt to przykłady kontroli populacji poprzez dostęp do zasobów i racjonowanie.

8. Inżynieria społeczna: kształtowanie zachowań i myślenia.

To jest inżynieria społeczna.

Kontrola populacji. Agenda 21 obejmuje celową inżynierię społeczną, mającą na celu przesiedlenie ludności z terenów wiejskich i podmiejskich do gęsto zaludnionych centrów miejskich oraz zmianę wzorców zachowań i myślenia. Osiąga się to poprzez:

• ograniczanie mobilności (wysokie ceny paliwa, podatki od przejechanych mil, ograniczona liczba miejsc parkingowych),
• promowanie życia zbiorowego (mieszkania w kondominiach, apartamentach, mniejsza prywatność),
• zachęcanie do nadzoru (policja zorientowana na społeczność, donosicielstwo sąsiedzkie).

Indoktrynacja i konformizm. System edukacji służy „edukacji opartej na efektach”, ucząc młodych ludzi akceptacji myślenia kolektywnego, konformizmu i obniżonych oczekiwań co do jakości życia. Programy takie jak „Asset Based Community Development” inwentaryzują indywidualne umiejętności i kierują je na „obowiązkowe wolontariaty” dla uprzywilejowanych, zgodnych z agendą organizacji pozarządowych.

Erozja prywatności. Technologie takie jak inteligentne liczniki, kamery monitoringu oraz zbieranie danych przez media społecznościowe i programy rządowe przyczyniają się do utraty prywatności, przyzwyczajając ludzi do stałego nadzoru. Tworzy to klimat, w którym sprzeciw jest ryzykowny, a konformizm nagradzany, rozbijając tkankę społeczną i izolując jednostki.

9. Regionalizacja: centralizacja władzy z dala od obywateli.

Regionalizacja... to etap pośredni na drodze do globalizacji.

Nakładanie warstw rządzenia. Regionalizacja tworzy nieelekcyjną, nieodpowiedzialną warstwę rządu (np. Metropolitalne Organizacje Planistyczne, Rady Rządów), która zastępuje lokalną władzę. Te regionalne ciała, często współpracujące z agencjami federalnymi i NGO takimi jak ICLEI, standaryzują prawo i cele na wielu obszarach miejskich.

Uwięzienie lokalnych władz. Samorządy lokalne są naciskane, by dostosowały swoje plany ogólne do regionalnych wymogów, często powiązanych z finansowaniem transportu lub rozwoju. Centralizuje to decyzje planistyczne, ograniczając kontrolę lokalną i utrudniając obywatelom wpływ na politykę czy odwołanie regionalnych decydentów, którzy nie są bezpośrednio odpowiedzialni przed nimi.

Standaryzacja kontroli. Celem jest ujednolicenie regulacji na większych obszarach, uniemożliwiając ucieczkę od restrykcyjnych polityk przez przeprowadzkę do innego miasta czy powiatu. Ten stopniowy transfer suwerenności z lokalnego na regionalny poziom to krok w stronę jednolitej, globalnej struktury rządzenia.

10. Kryzys gospodarczy: ułatwianie realizacji Agendy.

Doświadczamy niszczycielskiego, zaplanowanego załamania systemu gospodarczego.

Kryzys jako okazja. Kryzys gospodarczy, w tym krach na rynku nieruchomości i niestabilność systemu finansowego, jest postrzegany jako ułatwienie wdrożenia Agendy 21. Destabilizując klasę średnią, erodując majątek (zwłaszcza kapitał własny w nieruchomościach) i zwiększając bezrobocie, sprawia, że ludzie stają się bardziej zależni od pomocy rządowej i chętniej akceptują subsydiowane przez państwo mieszkania oraz ograniczenia.

Konsolidacja bogactwa. Podczas gdy klasa średnia cierpi, kryzys umożliwia koncentrację bogactwa i władzy w rękach wielkich korporacji i instytucji finansowych, często dzięki ratunkom rządowym i korzystnym politykom. Zgodne jest to z modelem faszystowskim, gdzie rząd kontrolowany jest przez wielki biznes poprzez partnerstwa publiczno-prywatne.

Wojna z własnością prywatną. Polityki takie jak proponowany federalny program wykupu i rozbiórki pustostanów („redfields to greenfields”) wykorzystują pieniądze podatników do usuwania prywatnej ziemi z rejestrów podatkowych i przekształcania jej w przestrzeń publiczną. W połączeniu z egzekucjami hipotecznymi i dewaluacją nieruchomości na terenach podmiejskich i wiejskich, ogranicza to własność prywatną i zmusza ludność do osiedlania się w kontrolowanych obszarach miejskich.

11. Oporność: świadomość i lokalne działania są kluczowe.

Świadomość to pierwszy krok w oporze.

Edukacja siebie i innych. Rozpoznanie powiązań między pozornie niepowiązanymi lokalnymi problemami (rewitalizacja, ścieżki row

Ostatnia aktualizacja: May 9, 2025