Be All You Can Be

۱. چشم‌انداز، سرچشمه‌ی باروری و هدفمندی

فقیرترین فرد جهان کسی نیست که حتی یک سکه هم ندارد، بلکه فقیرترین کسی است که چشم‌اندازی ندارد.

چشم‌انداز جهت‌دهنده است. چشم‌اندازی روشن، رویایی فراتر از خود، نیروی محرکه‌ی زندگی پربار و تأثیرگذار است. این چشم‌انداز افراد را از دغدغه‌های روزمره و سطحی فراتر می‌برد و آن‌ها را به سوی هدفی بزرگ‌تر، اغلب برای جلال خدا و بهبود زندگی دیگران، سوق می‌دهد. بدون چشم‌اندازی قوی، انسان‌ها سرگردان می‌شوند و انگیزه‌ای برای غلبه بر موانع یا رسیدن به ظرفیت کامل خود ندارند.

مراحل یک رویا. رویایی که از جانب خداوند به انسان داده می‌شود معمولاً از مراحلی عبور می‌کند: «فکرش کردم» (ایده‌ی اولیه)، «گرفتمش» (شور و ارتباط شخصی)، «خریدمش» (تعهد و سرمایه‌گذاری)، «دنبالش رفتم» (پیگیری با انگیزه)، و «به دستش آوردم» (تحقق). افراد موفق همه‌ی این مراحل را طی می‌کنند و حاضرند بهای چشم‌انداز خود را بپردازند. مرحله‌ی نهایی برای یک رهبر «آموزش آن» است، یعنی انتقال چشم‌انداز به دیگران.

چشم‌انداز توقف می‌دهد و می‌فرستد. چشم‌اندازی قدرتمند از جانب خدا ابتدا ما را متوقف می‌کند، جایگاه و ظرفیت فعلی‌مان را نشان می‌دهد و اغلب کاستی‌هایمان را آشکار می‌سازد («وای بر من»). اما در همان حال ما را به سوی تأثیرگذاری بر زندگی دیگران می‌فرستد. این دوگانگی توقف و فرستادن، همانند نمونه‌هایی چون پولس و اشعیا، برای تبدیل ظرفیت شخصی به نفوذ و باروری بیرونی حیاتی است.

۲. موفقیت را بازتعریف کنید: سهم‌گذاری به جای کسب

برای اینکه به تمام آنچه می‌توانم باشم برسم، باید به تو کمک کنم که به تمام آنچه می‌توانی باشی برسی.

موفقیت دنیوی در برابر مسیحی. جهان معمولاً موفقیت را قدرت کسب آنچه می‌خواهد بدون نقض حقوق دیگران تعریف می‌کند و بر خواسته‌های خود تمرکز دارد. اما تعریف مسیحی موفقیت بر خدمت به بهبود بشریت و جاودانگی پایدار استوار است، جایی که زندگی از خود طلب می‌کند. موفقیت واقعی در استفاده از ظرفیت‌ها و استعدادها برای خدمت به دیگران و گسترش ملکوت خدا یافت می‌شود.

دلایل شکست مردم. بسیاری به موفقیت نمی‌رسند (یعنی آنچه خدا قصد داشته‌اند شوند) زیرا نیاز به موفقیت ندارند، از موفقیت می‌ترسند (به دلیل فشار، مسئولیت، تصویر ضعیف از خود، تنهایی یا ریسک) یا نسبت به موفقیت بدگمان‌اند و آن را با کمبود معنویت یا تواضع اشتباه می‌گیرند. شخصیت‌های کتاب مقدس مانند یوسف، نحمیا و پولس نشان می‌دهند که موفقیت و معنویت ناسازگار نیستند.

فرمول موفقیت (حروف اختصاری SUCCESS). موفقیت شامل انتخاب هدفی ارزشمند که دیگران را نیز در بر گیرد، آزاد کردن ظرفیت‌های دربند با تلاش و جستجوی راهنمایی، تعهد به نقشه‌ی خدا که از طریق دعا و استفاده از استعدادها به دست می‌آید، برنامه‌ریزی هوشمندانه، انتظار مشکلات به عنوان بخشی از مسیر، ایستادگی بر تعهد با وجود چالش‌ها، و تسلیم کامل به عیسی مسیح برای دریافت قدرت حقیقی است. این تسلیم، انرژی درخشان مسیح را به همراه دارد که زندگی درست و مؤثر را ممکن می‌سازد.

۳. فراتر از راحتی بروید تا ظرفیت خود را آزاد کنید

همانند کش‌های لاستیکی، شخصیت‌ها، استعدادها و هدایا متفاوت‌اند؛ اما تا کشیده نشویم مؤثر نیستیم.

چرا از کشیده شدن اجتناب می‌کنیم. بیشتر افراد به طور غریزی از کشیده شدن می‌ترسند به دلیل ترس از ناشناخته‌ها، رضایت از وضعیت فعلی، تنبلی، عزت نفس پایین یا تمایل به همسانی و متفاوت نبودن. ارزیابی این موانع شخصی نخستین گام برای غلبه بر سستی و مؤثرتر شدن برای خداست. کشیده شدن طبیعی نیست و نیازمند انگیزه‌ی آگاهانه است.

انگیزه برای کشیده شدن. انگیزه می‌تواند از منابع مختلفی ناشی شود، از جمله چالش خود، نارضایتی از وضعیت فعلی، موفقیت‌های پیشین یا تعهد عمومی. اعلام هدف به صورت علنی، مانند «پرتاب کلاه از دیوار»، مسئولیت‌پذیری ایجاد می‌کند و شما را به دنبال کردن هدفی که ممکن است از آن اجتناب کنید، وادار می‌سازد. گذراندن وقت با کسانی که در زمینه‌ای بهتر از شما هستند نیز شما را مجبور به کشیده شدن و پیشرفت می‌کند.

آسیب‌پذیری و پایداری. کشیده شدن شما را در معرض انتقاد، سوءتفاهم، شکست و ناامیدی قرار می‌دهد. منتقدان اغلب کسانی هستند که خود حاضر به کشیده شدن نیستند. بهترین دفاع، تولید ثمر است. شکست هنگام کشیده شدن اجتناب‌ناپذیر است اما نباید پایانی باشد؛ خود را با تشویق‌کنندگان احاطه کنید. کشیده شدن فرایندی مداوم است، نه رویدادی یک‌باره، که نیازمند یادگیری مستمر و اجتناب از میان‌برها یا رضایت به کمتر از بهترین است.

۴. ببین، بگو، بگیر: ایمان در عمل

بسیاری در این جهان می‌بینند، برخی می‌گویند، اما تنها عده‌ای انگشت‌شمار آن را می‌گیرند.

سه سطح زندگی. زندگی را می‌توان در سه سطح زیست: سطح «دیدن» (فرصت ایمان، دیدن ظرفیت)، سطح «گفتن» (کلام ایمان، بیان باور و تعهد) و سطح «گرفتن» (عمل ایمان، برداشتن گام‌های حیاتی). همه فرصت دیدن دارند، کمتر کسانی به گفتن می‌رسند و تنها عده‌ای معدود به گرفتن می‌رسند که در آن چشم‌انداز به عمل و نتیجه ملموس تبدیل می‌شود.

نمونه‌های کتاب مقدسی دیدن. رهبرانی مانند موسی چشم‌اندازهای بزرگی داشتند که فراتر از شرایط فوری می‌دیدند («دیدن آنکه دیده نمی‌شود»). این چشم‌انداز به آن‌ها امکان می‌داد تصمیمات دشوار بگیرند، بهای لازم را بپردازند، برای پاداش‌های ابدی زندگی کنند و بر ترس غلبه کنند. چشم‌انداز کالب به او ایمان، اطاعت، سرزندگی (حتی در ۸۵ سالگی) و در نهایت مالکیت سرزمین را داد. به ابراهیم گفته شد «از جایی که هستی به اطراف نگاه کن» که نشان می‌دهد فرصت‌ها در همان‌جا وجود دارد اما باید آن‌ها را دید تا به دست آورد.

گفتن و گرفتن. گذر از دیدن به گفتن نیازمند اعتماد به نفس، تعهد، ارتباط مؤثر (جلب مشارکت دیگران در رویا) و قناعت (انگیزه‌ی عاطفی که دیگران را به حرکت وا می‌دارد) است. گرفتن چشم‌انداز و عمل کردن سخت‌ترین گام است که اغلب به دلیل ترس از شکست، نیاز به انضباط، تقسیم‌بندی بین دغدغه‌مندان و متعهدان و تعهد زمانی اجتناب می‌شود. تثبیت رویا شامل بیان آن، بررسی انگیزه‌ها، سنجش گزینه‌ها، استفاده از منابع، حذف غیرضروری‌ها و پذیرفتن چالش‌هاست.

۵. رهبری مؤثر بر پایه‌ی روابط استوار است

رابطه‌ی شما با دیگران تعیین می‌کند چگونه بر آن‌ها تأثیر می‌گذارید.

اجزای رهبری رابطه‌ای. عیسی، چوپان خوب، نمونه‌ای از رهبری رابطه‌ای است. اجزای کلیدی شامل شناخت عمیق افراد (صدا زدن گوسفندان به نام)، ایجاد اعتماد (گوسفندان به دلیل شناخت صدای او پیروی می‌کنند) و الگو بودن (چوپان پیشاپیش می‌رود) است. توانایی همکاری مؤثر با دیگران برای کارفرمایان بسیار ارزشمند و برای بقا و موفقیت در هر زمینه‌ای حیاتی است.

مدیریت تعارضات. تعارضات در روابط اجتناب‌ناپذیرند. «اصل ۱۰۱ درصد» پیشنهاد می‌کند ۱٪ توافق با فرد دشوار را پیدا کرده و آن را با ۱۰۰٪ تلاش دنبال کنید. ده فرمان مدیریت تعارض شامل دوست داشتن افراد بیش از نظرات، دادن نفع ظن به دیگران، انعطاف‌پذیری در مسائل سلیقه‌ای (نه اصولی)، فراهم کردن راه فرار برای دیگران، بررسی نگرش خود، پرهیز از واکنش‌های افراطی، اجتناب از حالت دفاعی، استقبال از تعارض به عنوان فرصتی برای یادگیری و ریسک دوستی پیشگامانه است.

پرورش روابط خوب. روابط مؤثر با شناخت افراد (پذیرش نیاز به دیگران، باور به ارزش آن‌ها، تمرکز بر مردم نه برنامه‌ها)، رشد آن‌ها (دسترس‌پذیری، قابل اعتماد بودن، اطمینان‌بخشی از طریق تأیید، و حل مشکلات) و نشان دادن آن‌ها (الگو بودن در مهارت‌های انسانی، زیرا مردم آنچه را می‌بینند انجام می‌دهند) پرورش می‌یابد. رهبری یعنی پرورش افراد، مانند شخم زدن زمین، نه تخریب موانع.

۶. مشکلات را حل کن، اما مردم را نجات بده

آن‌ها می‌خواستند مردان دیوانه را دور کنند، اما نمی‌خواستند خوک‌هایشان را از دست بدهند.

هزینه حل مشکل. داستان گادارنی‌ها که خوک‌هایشان را از دست دادند، تمایل رایج انسان را نشان می‌دهد: خواستن حل مشکل بدون پرداخت هزینه. مردم رهایی می‌خواهند بدون زحمت، سود بدون صورتحساب و موفقیت بدون فداکاری. این «فرهنگ رضایت فوری» راحتی و آسایش را بر نتایج و رشد ترجیح می‌دهد و رهبری مؤثر و سرزندگی معنوی را مختل می‌کند.

رهبری یعنی ناآرامی. رهبری موفق پذیرش ناآرامی است. زندگی پولس نشان می‌دهد تعهد به مسیح اغلب به رنج، سختی و هرگز راحت بودن منجر نمی‌شود. رهبران مؤثر برنامه‌ی «ب» برای تعهد ندارند؛ آن‌ها راه‌های فرار را حذف کرده و پیش می‌روند، و به حفظ وضع موجود راضی نمی‌شوند وقتی رشد ممکن است. راحتی به عنوان هدف نهایی با تعهد عمیق ناسازگار است.

رهبری یعنی نارضایتی و اختلال. رهبران بزرگ مانند جان وسلی و چارلز اسپرجن با نارضایتی مقدس رانده می‌شدند، هرگز از وضع موجود راضی نبودند و همیشه برای نجات جان‌های بیشتر و تأثیرگذاری بیشتر تلاش می‌کردند. این نارضایتی انگیزه می‌دهد و از رکود جلوگیری می‌کند. رهبری همچنین به معنای اختلال است؛ کار با مردم غیرقابل پیش‌بینی است. رهبران مؤثر به اختلالات با واکنش مثبت پاسخ می‌دهند، تاکتیک‌ها را تنظیم می‌کنند و در عین حال چشم به هدف دارند و به نیازها خدمت می‌کنند.

۷. مشکلات فرصت را نشان می‌دهند، نه شکست را

مشکل تو مشکل تو نیست.

مشکلات سطحی در برابر مشکلات اصلی. مسئله واقعی اغلب خود مشکل نیست، بلکه نحوه‌ی واکنش ما به آن است. کسانی که مشکلات بزرگ دارند می‌توانند شکوفا شوند، در حالی که برخی با مشکلات کوچک نابود می‌شوند. واکنش ما شکل می‌گیرد از آنچه می‌بینیم (دیدگاه، تشخیص) و آنچه می‌جوییم (خواسته‌ها، ارزش‌ها، هدف). اصلاح درونی کلید مدیریت مؤثر مشکلات است؛ حال درونی قوی می‌تواند بر دشواری‌های بیرونی غلبه کند.

چگونه مشکلات را می‌بینیم. برداشت ما از مشکلات تحت تأثیر تجربیات گذشته (تجارب مثبت اعتماد می‌سازد)، محیط فعلی (افراد اطراف مهم‌تر از شرایط‌اند) و ارزیابی شخصی (تصویر خود اندازه مشکلات را تعیین می‌کند) است. ما تمایل داریم مشکلات را بزرگ‌تر کنیم تا کوچک‌تر. اگرچه همیشه نمی‌توانیم شرایط را تغییر دهیم، اما می‌توانیم دیدگاه خود را انتخاب کنیم، مانند زنی که در ویلچر رنگ رنجش را انتخاب کرد.

آنچه می‌جوییم اندازه مشکل را تعیین می‌کند. مشکلات با افزایش هدف کوچک می‌شوند. افراد هدفمند کمتر از موانع می‌ترسند. جستجوی یادگیری به جای تفریح به ما کمک می‌کند مشکلات را بهتر مدیریت کنیم، زیرا مشکلات «لبه برنده» زندگی‌اند که معنا و رشد در آن‌ها رخ می‌دهد. جستجوی تقدس به جای خوشبختی، نه صرفاً راحتی، به سعادت حقیقی می‌انجامد. جستجوی راه‌حل به جای ترحم، ما را توانمند می‌سازد تا مشکلات را حل کنیم نه در آن‌ها غرق شویم.

۸. شکست سکوی پرش است، نه سنگ قبر

شکست پایان کار نیست.

شکست رایج است. افراد موفق بارها شکست می‌خورند، تنها کمی کمتر از افراد ناموفق. همه شکست می‌خورند و در طول زندگی ادامه خواهند داد. تفاوت کلیدی در نحوه برخورد با شکست است: آیا آن را دشمنی برای پنهان کردن می‌دانیم یا دوستی برای یادگیری؟ تمرکز بر اجتناب از شکست اغلب به همان نتیجه‌ی ترسیده شده منجر می‌شود.

شکست را دوست بدانید. دیدن شکست به عنوان دوست امکان واکنش‌های مثبت را فراهم می‌کند: صداقت، یادگیری و حتی خنده. پنهان کردن شکست یا جدی گرفتن بیش از حد اشتباهات به اضطراب و رکود می‌انجامد. انسان تا زمانی که دیگران را مقصر بداند شکست‌خورده نیست. اعتراف به «نقص‌ها» به ما اجازه می‌دهد بیاموزیم و پیش برویم، نه اینکه یادبود شکست‌های گذشته بسازیم.

شکست را درونی و موفقانه ببینید. شکست فقط نتیجه بیرونی نیست بلکه فعالیتی درونی است. آنچه جهان شکست می‌نامد ممکن است گامی ضروری در فرایندی بزرگ‌تر باشد، مانند آزمایش‌های ادیسون. شکست موفق زمانی رخ می‌دهد که از اشتباهات بیاموزیم، به تلاش ادامه دهیم (مانند خر در چاه) و آماده تغییر باشیم. شکست همچنین می‌تواند به کشف خود واقعی و هدف ما کمک کند، همان‌طور که برای هاوثورن و بروکس رخ داد. هرگز به خاطر شکست تسلیم نشوید؛ همچنان به تلاش ادامه دهید.

۹. تصمیم سرنوشت را رقم می‌زند: عاقلانه انتخاب کن

جایی که امروز هستی، احتمالاً نتیجه تصمیم‌هایی است که دیروز گرفته‌ای.

رهبران تصمیم‌گیری می‌کنند. رهبرانی مانند یوشع مردم را به نقاط تصمیم‌گیری می‌رسانند، درک می‌کنند که برخی چیزها خارج از کنترل ماست (مانند شرایط تولد) اما بسیاری از انتخاب‌های مهم بر عهده ماست. ما مسئول این انتخاب‌ها و پیامدهای آن‌ها هستیم؛ سرزنش دیگران مانع بلوغ و پیشرفت است. گرفتن تصمیم درست هر چه زودتر بهتر است.

رهبران نخست تصمیم می‌گیرند. رهبران مؤثر منتظر تصمیم پیروان نمی‌مانند؛ آن‌ها پیش‌قدم می‌شوند و جهت خود را اعلام می‌کنند و با الگو بودن دیگران را تحت تأثیر قرار می‌دهند. اعلام یوشع «من و خانه‌ام خداوند را خدمت خواهیم کرد» باعث پیروی بنی‌اسرائیل شد. این تمایل به تصمیم‌گیری نخست، حتی در تنهایی، نشانه رهبری است.

فرایند تصمیم‌گیری. تصمیم‌گیری عاقلانه شامل پنج مرحله است: ۱) پایه‌گذاری (شناخت تاریخ، بازیگران کلیدی، مشکلات، دستاوردها، انتظارات)، ۲) واقعیت (شناخت آنچه می‌دانید، باید بدانید و نمی‌دانید)، ۳) بازخورد (مشورت با «دایره درونی» مورد اعتماد بر اساس دانش، مهارت، تجربه، مسئولیت، احساس و اصل)، ۴) تمرکز (پیش‌بینی مشکلات، برنامه‌ریزی، ارتباط، جلب توجه، مقایسه گزینه‌ها، ساخت قناعت و تضمین تعهد)، و ۵) پیشروی (اقدام با زمان‌بندی مناسب، شناخت اینکه تصمیم درست در زمان درست به موفقیت می‌انجامد).

۱۰. فراتر از بقا حرکت کن تا قدرت کامل خدا را دریافت کنی

زندگی‌ام را به هیچ وجه عزیز نمی‌دانم.

بقا مانع اثربخشی است. غریزه طبیعی بقا می‌تواند ما را در سطحی متوسط نگه دارد، منجر به سازش، رکود معنوی، توجیه ناکارآمدی (ترجیح وفاداری بر باروری)، کاهش شادی، مانع اطاعت کامل و محرومیت از قدرت و برکات خدا شود. نمونه‌های کتاب مقدس مانند لوط، حنانیا و سافیرا، و شائول نشان می‌دهند که تلاش برای حفظ جان اغلب به از

آخرین به‌روزرسانی:: June 9, 2025