نکات کلیدی
1. درک توسعه‌ی معمولی خوردن برای ارزیابی پیشرفت کودک شما
کودکان خردسال به شیوه‌ای که به ما گفته شده باید بخورند، نمی‌خورند.
خوردن معمولی غیرقابل پیش‌بینی است. الگوهای خوردن کودکان از وعده‌ای به وعده‌ی دیگر و از روزی به روز دیگر بسیار متفاوت است. ممکن است برخی روزها مقدار زیادی بخورند و در روزهای دیگر کم بخورند، به طور ناگهانی از غذاهای مورد علاقه‌شان امتناع کنند و به کربوهیدرات‌ها تمایل داشته باشند. این تغییرات طبیعی است و لزوماً نشان‌دهنده‌ی مشکلی نیست.
الگوهای رشد متفاوت است. بزرگترین عامل تعیین‌کننده‌ی قد و وزن بزرگسالی کودک، ژنتیک است. نمودارهای رشد باید به عنوان ابزاری برای پیگیری پیشرفت در طول زمان استفاده شوند، نه به عنوان کارنامه. برچسب‌هایی مانند "عدم رشد" می‌توانند گمراه‌کننده و به طور ناهماهنگ اعمال شوند.
نقاط عطف توسعه‌ای متفاوت است. فرآیند یادگیری خوردن جامدات معمولاً دو تا سه سال طول می‌کشد و از حدود شش ماهگی آغاز می‌شود. مهارت‌هایی مانند جویدن و خودتغذیه در نرخ‌های مختلف برای کودکان مختلف توسعه می‌یابند. خفگی بخشی طبیعی از یادگیری خوردن است و معمولاً با کسب تجربه بیشتر کودکان با بافت‌های مختلف حل می‌شود.
2. شناسایی و رسیدگی به علل زیربنایی خوردن بسیار انتخابی
کودکان وقتی می‌توانند، خوب عمل می‌کنند.
مسائل پزشکی: درد، رفلاکس، آلرژی یا سایر شرایط پزشکی می‌توانند به امتناع از غذا کمک کنند. این موارد باید توسط یک متخصص بهداشت بررسی یا رسیدگی شوند.
چالش‌های حرکتی دهانی: مشکلات در جویدن، بلع یا هماهنگی حرکات دهان می‌تواند خوردن بافت‌های خاصی را چالش‌برانگیز کند.
پردازش حسی: برخی کودکان ممکن است به بافت‌ها، طعم‌ها، بوها یا سایر جنبه‌های حسی غذا حساسیت بیش از حد یا کم‌حسی داشته باشند.
خلق و خو و اضطراب: خلق و خوی محتاط، تمایل قوی به کنترل یا اضطراب می‌توانند به رفتارهای خوردن انتخابی کمک کنند.
تجربیات منفی: حوادث خفگی گذشته، تغذیه اجباری یا سایر تجربیات تروماتیک با غذا می‌توانند بیزاری‌های ماندگاری ایجاد کنند.
3. اجرای رویکردی بدون نگرانی برای تغذیه کودک شما
اضطراب، ترس و تعارض اشتها را خاموش می‌کنند و باعث می‌شوند کودکان کمتر بخورند و رشد کنند.
رسیدگی به اضطراب والدین. تشخیص دهید که نگرانی‌های خودتان درباره‌ی تغذیه، رشد یا عادات خوردن کودکتان می‌تواند به استرس وعده‌های غذایی کمک کند. بر ایجاد جوی مثبت تمرکز کنید به جای اعمال اهداف خاص مصرف.
اجتناب از تاکتیک‌های فشار. رشوه، تهدید، تحسین برای خوردن یا اصرار بر "فقط یک لقمه" می‌تواند نتیجه معکوس داشته باشد و اضطراب را در مورد غذا افزایش دهد. به جای آن، به کودک خود اعتماد کنید که بر اساس نشانه‌های داخلی گرسنگی و سیری خود بخورد.
بازنگری "تشویق" به عنوان "تسهیل." به جای تلاش برای وادار کردن کودکتان به خوردن، بر ایجاد محیطی تمرکز کنید که در آن احساس امنیت کند تا غذا را با سرعت خود کشف کند. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- ارائه‌ی انواع غذاها بدون اظهار نظر
- اجازه دادن به خوردن نامرتب و بازی با غذا
- نشان دادن لذت از غذاهای مختلف خودتان
4. ایجاد یک روال ساختاریافته برای وعده‌های غذایی و میان‌وعده‌ها
روال به رفتار، اضطراب و اشتها کمک می‌کند.
تنظیم زمان‌های منظم وعده‌های غذایی. هدف 4-5 فرصت خوردن در روز، با فاصله 2-4 ساعت بسته به سن کودک است. این به بهینه‌سازی اشتها و ایجاد حس پیش‌بینی کمک می‌کند.
اجتناب از خوردن مداوم. خوردن یا نوشیدن مداوم نوشیدنی‌های کالری‌دار بین وعده‌های غذایی می‌تواند اشتها را کسل کند و با نشانه‌های گرسنگی تداخل داشته باشد. به آب بین فرصت‌های خوردن پایبند باشید.
انعطاف‌پذیری در ساختار. در حالی که ثبات مهم است، اجازه دهید کمی انعطاف‌پذیری برای تطبیق با مناسبت‌های خاص یا تغییر برنامه‌ها وجود داشته باشد. هدف یک چارچوب کلی است، نه قوانین سختگیرانه.
مدیریت انتقال‌ها. از برنامه‌های بصری، تایمرها یا نشانه‌های کلامی برای کمک به کودکان در آماده‌سازی برای وعده‌های غذایی استفاده کنید. این می‌تواند به ویژه برای کودکانی که با تغییرات در روال مشکل دارند مفید باشد.
5. ایجاد تجربیات مثبت خانوادگی در وعده‌های غذایی
شما مهم‌ترین چیز در میز هستید، نه سبزیجات.
تمرکز بر ارتباط، نه مصرف. وعده‌های غذایی را به لذت بردن از همراهی یکدیگر تبدیل کنید به جای نظارت بر آنچه یا چقدر کودکتان می‌خورد. در مکالمات دلپذیر غیرمرتبط با غذا شرکت کنید.
مدل‌سازی رفتارهای مثبت خوردن. کودکان با مشاهده والدین و خواهر و برادرهایشان یاد می‌گیرند. لذت بردن از انواع غذاها را بدون فشار به کودکتان برای امتحان آن‌ها نشان دهید.
ایجاد جوی خوشایند. در نظر بگیرید:
- استفاده از صندلی‌های راحت با پشتیبانی خوب
- به حداقل رساندن حواس‌پرتی‌ها مانند تلویزیون یا تلفن‌ها
- استفاده از نورپردازی و ظروف دلپذیر
- درگیر کردن کودکان در وظایف مناسب سن در آماده‌سازی غذا یا چیدمان میز
صبور بودن با آداب. فعلاً، اولویت را به جوی آرام بدهید تا آداب کامل میز. با کاهش اضطراب، فرصت‌هایی برای کار بر روی مهارت‌هایی مانند استفاده از ظروف یا نشستن در طول یک وعده‌ی کامل وجود خواهد داشت.
6. سرو انواع غذاها به صورت خانوادگی برای کاهش فشار
سرو به صورت خانوادگی ممکن است ترسناک به نظر برسد، اما به سادگی به معنای قرار دادن غذا در وسط میز است تا همه بتوانند خودشان سرو کنند.
پیشنهاد دهید، اصرار نکنید. انواع غذاها را ارائه دهید، از جمله حداقل یک غذای "ایمن" که کودکتان به طور قابل اعتمادی می‌خورد، اما به آن‌ها اجازه دهید انتخاب کنند چه چیزی و چقدر در بشقاب خود بگذارند.
سرو دسر با وعده‌ی غذایی. این مبارزه قدرت بر سر "کسب" دسر را از بین می‌برد و به کودکان اجازه می‌دهد یاد بگیرند چگونه غذاهای مختلف را متعادل کنند.
ارائه دستمال کاغذی برای تف کردن مخفیانه. این اضطراب در مورد امتحان غذاهای جدید را کاهش می‌دهد، زیرا کودکان می‌دانند که یک "راه فرار" دارند اگر چیزی را دوست نداشته باشند.
در نظر گرفتن ارائه:
- برش غذاها به اندازه‌های قابل مدیریت
- ارائه دیپ‌ها یا سس‌ها به صورت جداگانه
- استفاده از بشقاب‌های تقسیم‌شده اگر کودکتان ترجیح می‌دهد غذاها با هم تماس نداشته باشند
- آزمایش با دماهای مختلف (برخی کودکان غذاهای دمای اتاق را ترجیح می‌دهند)
7. ساخت مهارت‌ها و آشنایی با غذا از طریق بازی و کاوش
اگر چیزی را با دستانتان لمس نمی‌کنید، آیا آن را می‌خورید؟
تشویق به بازی حسی. فعالیت‌هایی مانند بازی با برنج در یک سطل، نقاشی با انگشت یا ساختن کیک‌های گلی می‌تواند به کودکان کمک کند با بافت‌های مختلف راحت‌تر شوند.
پخت و پز با هم. کودکان را در وظایف مناسب سن در آماده‌سازی غذا درگیر کنید. این آشنایی با مواد را بدون فشار برای خوردن ایجاد می‌کند.
باغبانی یا بازدید از مزارع. رشد غذا یا دیدن اینکه از کجا می‌آید می‌تواند علاقه و تمایل به امتحان چیزهای جدید را افزایش دهد.
استفاده از غذا در فعالیت‌های غیرخوردنی. امتحان کنید:
- ساختن مهره‌ها از سبزیجات برش‌خورده
- استفاده از غذاها برای بازی‌های شمارش یا مرتب‌سازی
- ایجاد پروژه‌های هنری با پاستا یا لوبیای خشک
فرصت‌هایی برای کاوش بدون خوردن ارائه دهید. به کودکان اجازه دهید غذاها را لمس کنند، بو کنند یا لیس بزنند بدون انتظار اینکه آن‌ها را بخورند. این راحتی و آشنایی را در طول زمان ایجاد می‌کند.
8. ارزیابی و انتخاب گزینه‌های درمانی مناسب در صورت نیاز
یک درمانگر خوب تغذیه‌ای یک تشخیص‌دهنده است که می‌تواند قطعات پازل (تاریخچه و مسائل فعلی کودکتان و چگونگی پیشرفت تغذیه) را کنار هم بگذارد و اطلاعات را ترکیب کند تا به یک برنامه برسد.
در نظر گرفتن ارزیابی اگر:
- کودکتان وزن کم می‌کند یا به درستی وزن نمی‌گیرد
- نشانه‌هایی از مشکلات بلع وجود دارد
- خفگی یا استفراغ مکرر رخ می‌دهد
- کودکتان نمی‌تواند تا 15 ماهگی از پوره‌ها پیشرفت کند (با توجه به فرصت‌های مناسب)
- احساس می‌کنید که نیاز به راهنمایی حرفه‌ای دارید
درک گزینه‌های درمانی. رویکردها از مداخلات مبتنی بر بازی که از انگیزه داخلی حمایت می‌کنند تا برنامه‌های رفتاری ساختاریافته‌تر متغیر هستند. رویکردی را انتخاب کنید که با ارزش‌های خانواده‌تان و نیازهای کودکتان همخوانی داشته باشد.
به دنبال تناسب خوب باشید. یک درمانگر باید:
- در رویکرد خود به لحاظ توسعه‌ای مناسب باشد
- از شما و کودکتان حمایت کند
- به شما مهارت‌هایی برای استفاده در خانه بیاموزد
- به شما کمک کند پیشرفت را تشخیص دهید
به یاد داشته باشید که شما کارشناس کودکتان هستید. به غرایز خود اعتماد کنید و از درخواست نظر دوم یا تغییر درمانگر نترسید اگر چیزی درست به نظر نمی‌رسد.
آخرین به‌روزرسانی::
نقد و بررسی
کتاب کمک به فرزندتان در مواجهه با انتخاب‌های غذایی افراطی از سوی اکثر خوانندگان مورد تحسین قرار گرفته است، زیرا رویکردی دلسوزانه و عملی برای حل چالش‌های تغذیه‌ای ارائه می‌دهد. والدین استراتژی‌های این کتاب را در کاهش استرس زمان غذا و بهبود عادات غذایی فرزندانشان مفید می‌یابند. بسیاری از آن‌ها آرزو می‌کنند که ای کاش زودتر با این کتاب آشنا شده بودند. در حالی که برخی از خوانندگان آن را کمتر مناسب برای کودکان بزرگ‌تر یا کسانی که مشکلات پزشکی ندارند، دانسته‌اند، اما بیشتر آن‌ها بر تأکید کتاب بر کاهش اضطراب و تقویت روابط مثبت با غذا ارزش قائل شده‌اند. چند نفر از خوانندگان پس از به‌کارگیری توصیه‌های کتاب، بهبودهای فوری را گزارش کرده‌اند.