Practical Anarchism

1. آنارشیسم به عنوان یک تمرین روزانه برای عدم شناسایی و رهایی

آنارشیسم تنها در عمل رخ می‌دهد، زیرا ما به طور مداوم راه‌هایی را که قدرت در مراکز و گوشه‌ها وجود دارد بررسی و بازتاب می‌کنیم و آن قدرت را به سمت مراقبت جمعی و خودتعیینی پخش می‌کنیم.

آنارشیسم روزانه. آنارشیسم تنها یک ایدئولوژی سیاسی نیست، بلکه یک شیوه زندگی است که سلسله‌مراتب و ساختارهای قدرت را در زندگی روزمره به چالش می‌کشد. این شامل پرسش و برچیدن ستم‌های درونی شده مانند نژادپرستی، تبعیض جنسیتی و اقتدار دولتی است. با تمرین روزانه آنارشیسم، می‌توانیم فضاهای آزادی و کمک متقابل را در شکاف‌های سیستم غالب ایجاد کنیم.

فرآیند عدم شناسایی. این شامل بررسی انتقادی نقش‌ها، هویت‌ها و باورهایی است که جامعه بر ما تحمیل کرده و انتخاب برای رد یا بازتعریف آن‌ها. این درباره شناخت چگونگی عملکرد قدرت به روش‌های ظریف و کار فعالانه برای ایجاد روابط و جوامع جایگزین بر اساس خودمختاری و همکاری است.

رهایی جمعی. هدف، آزادی فردی به قیمت دیگران نیست، بلکه رهایی مشترکی است که وابستگی متقابل ما را به رسمیت می‌شناسد. این شامل ساخت شبکه‌های مراقبت، تمرین همبستگی و کار به سوی جهانی است که نیازهای همه بدون اجبار یا استثمار برآورده شود.

2. روابط بر اساس مرزها، رضایت و توانایی پایان یافتن شکوفا می‌شوند

با معشوق، دوستان، خانواده، شغل و پیش‌فرض‌های خود قطع رابطه کنید! تنها در قطع رابطه می‌توانید مرزهای درستی را که به شما اجازه می‌دهد از موضع خودمختاری و مراقبت متقابل با همه این نوع روابط درگیر شوید، بازتصور کنید.

مرزهای سالم. شناخت و برقراری محدودیت‌های خود برای حفظ خودمختاری و پرورش ارتباطات واقعی ضروری است. این به همه روابط اعمال می‌شود: عاشقانه، خانوادگی، دوستی و حتی رابطه ما با کار یا نهادها.

فرهنگ رضایت. فراتر از "بله" یا "نه" ساده به درک پیچیده‌تری از رضایت مداوم و مشتاقانه در همه تعاملات حرکت کنید. این فضا را برای تغییر خواسته‌ها و نیازها ایجاد می‌کند و به خودمختاری بدنی همه احترام می‌گذارد.

ناپایداری به عنوان قدرت. پذیرش این ایده که روابط می‌توانند و باید زمانی که دیگر به ما خدمت نمی‌کنند پایان یابند، امکان ارتباطات اصیل‌تر را فراهم می‌کند. این فشار "برای همیشه" را از بین می‌برد و رشد و ارزیابی مداوم را تشویق می‌کند.

3. کار هویت شما نیست؛ زمان و منابع خود را بازپس بگیرید

در نهایت، استدلال آنارشیستی باید برای لغو کار باشد. در این کلمه، ما رابطه سلسله‌مراتبی کارگر با رئیس را که یکی از استثمار است، درک می‌کنیم، که ارزش اضافی (سود) را به رئیس به هزینه کارگر اختصاص می‌دهد.

رد اخلاق کار. این ایده که ارزش ما به بهره‌وری گره خورده است، یک ساختار سرمایه‌داری است. آنارشیسم ما را تشویق می‌کند تا معنا و ارزش را خارج از شغل‌ها یا نقش‌های اقتصادی خود پیدا کنیم.

بازپس‌گیری منابع. این می‌تواند شامل:

• دزدی از کار در صورت امکان
• به اشتراک‌گذاری مهارت‌ها و ابزارها در جوامع
• کاهش ساعات کار برای اولویت دادن به زندگی خارج از اشتغال
• ایجاد شبکه‌های کمک متقابل برای برآورده کردن نیازها خارج از سیستم دستمزد

بازتصور کار. به جای "کار"، می‌توانیم تمرکز کنیم بر:

• کار مراقبتی و حفظ جوامع خود
• پیگیری‌های خلاقانه و توسعه شخصی
• پروژه‌های جمعی که به طور مستقیم به نفع افراد درگیر است

4. آموزش باید تفکر انتقادی را پرورش دهد، نه همسان‌سازی

رویکرد آنارشیستی به مطالعه، یادگیری ما را در جامعه و همکاری در برابر روایت فردی پیشرفت پایه‌گذاری خواهد کرد.

پرسش از اقتدار. آموزش سنتی اغلب سلسله‌مراتب و پذیرش بی‌چون و چرای "حقایق" را تقویت می‌کند. آموزش آنارشیستی دانش‌آموزان را تشویق می‌کند تا منابع اطلاعات و ساختارهای قدرت را به طور انتقادی بررسی کنند.

یادگیری مشارکتی. حرکت از رقابت و دستاورد فردی به سمت:

• آموزش همتا به همتا
• پروژه‌های گروهی که مشکلات واقعی جامعه را حل می‌کنند
• به اشتراک‌گذاری دانش بین‌نسلی

مطالعه خودگردان. اجازه دادن به یادگیرندگان برای دنبال کردن علایق خود و یادگیری با سرعت خود، به جای پایبندی به برنامه‌های درسی استاندارد. این کنجکاوی واقعی و یادگیری مادام‌العمر را پرورش می‌دهد.

5. پول ابزاری برای کمک متقابل است، نه انباشت اخلاقی

رابطه آنارشیستی با پول، سپس، خرج بی‌پروای هر آنچه دارید برای همه چیز و هر کسی خواهد بود. بنابراین خرج کردن حتی می‌تواند موازی با چیزی مانند غارت باشد، جایی که مردم از پرداخت برای چیزهایی که نیاز دارند یا می‌خواهند امتناع می‌کنند.

رد ذهنیت کمبود. سرمایه‌داری بر ترس از نداشتن کافی تکیه دارد. آنارشیسم سخاوت و شناخت فراوانی را هنگامی که منابع را به اشتراک می‌گذاریم تشویق می‌کند.

شبکه‌های کمک متقابل. ایجاد سیستم‌های حمایت متقابل که در آن مردم بر اساس نیاز، نه توانایی پرداخت، آزادانه می‌دهند و دریافت می‌کنند. این می‌تواند شامل:

• اشتراک غذا در جامعه
• تبادل مهارت‌ها
• پروژه‌های مسکن جمعی
• فروشگاه‌های رایگان و بازارهای واقعاً رایگان

بازتعریف ارزش. حرکت فراتر از دیدن پول به عنوان معیار اصلی ارزش. در عوض، ارزش‌گذاری:

• زمان و روابط
• سلامت اکولوژیکی
• رفاه جامعه
• رشد شخصی و خلاقیت

6. هنر می‌تواند جهان‌های جایگزین را تصور و ایجاد کند

هنر—چه آن را بسازیم یا از آن لذت ببریم—می‌تواند وسیله‌ای برای رد آنچه به ما داده شده، رد انتخاب‌های نادرستی که از ما خواسته می‌شود انجام دهیم، و شروع به تغییر واقعیت و رد چنگال واقع‌گرایی باشد.

تخیل به عنوان انقلاب. هنر به ما اجازه می‌دهد جهان‌هایی فراتر از سیستم فعلی را تصور کنیم، جایگزین‌ها را ممکن و الهام‌بخش عمل کنیم.

اختلال در روایت‌ها. آثار خلاقانه می‌توانند ایدئولوژی‌های غالب را به چالش بکشند با:

• گفتن داستان‌ها از دیدگاه‌های حاشیه‌نشین
• بازتصور روابط و ساختارهای اجتماعی
• استفاده از فرم‌های انتزاعی یا تجربی برای شکستن از واقع‌گرایی

فرهنگ مشارکتی. محو کردن مرزها بین هنرمند و مخاطب، تشویق همه به مشارکت در بیان خلاقانه به عنوان شکلی از رهایی.

7. بازاندیشی فضا و زیرساخت‌ها فراتر از کنترل دولت

اگر رابطه خود را با زمین و فضا بر اساس این خطوط بازاندیشی کنیم، می‌توانیم از تاکتیک‌هایی برای مقاومت در برابر سلطه و باز کردن فضاها برای مراقبت جمعی بیاموزیم.

به چالش کشیدن مالکیت. پرسش از مالکیت فردی و مرزهایی که توسط دولت‌ها و سرمایه‌داری تحمیل شده است. در عوض، تمرکز بر:

• مدیریت زمین و روابط اکولوژیکی
• فضاها و منابع جمعی
• مرزهای سیال بر اساس استفاده و نیاز

زیرساخت‌های غیرمتمرکز. حرکت از وابستگی به سیستم‌های کنترل شده توسط دولت یا شرکت‌ها به سمت:

• تولید انرژی محلی و تجدیدپذیر
• باغ‌های جامعه و جنگل‌های غذایی
• شبکه‌های حمل و نقل DIY (اشتراک دوچرخه، جمع‌آوری سواری)
• کتابخانه‌های ابزار محله و کافه‌های تعمیر

مناطق خودمختار موقت. ایجاد فضاهای آزادی، حتی اگر موقت، در شکاف‌های سیستم غالب. این می‌تواند شامل اشغال‌ها، کمون‌ها، جشنواره‌ها یا گردهمایی‌های خودجوش باشد.

8. پذیرش زمان غیرخطی و آزادی‌های لحظه‌ای

آنارشیسم اغلب به دلیل ناتوانی در ماندگاری رد می‌شود، و با این حال اینجا است، در هر لحظه از تاریخ با نام‌های مختلف ظاهر می‌شود، به عنوان نیرویی مخالف زمان خطی، به عنوان دفاعی در برابر هموار کردن روایت، با بافت‌دار کردن زمان با چندگانگی‌ها.

رد روایت‌های پیشرفت. ایده‌های خطی تاریخ اغلب ستم را به نام "توسعه" توجیه می‌کنند. آنارشیسم چرخه‌ها، گسست‌ها و خطوط زمانی متعدد را به رسمیت می‌شناسد.

ارزش‌گذاری به حال. به جای همیشه کار کردن به سوی یک انقلاب آینده، یافتن رهایی در:

• لحظات ارتباط و کمک متقابل
• اعمال مقاومت، بزرگ و کوچک
• آزمایش در روش‌های جایگزین زندگی

احترام به زمان‌بندی‌های دیگر. شناخت درک‌های فرهنگی متنوع از زمان، از جمله:

• زمان چرخه‌ای بومی
• زمان‌بندی‌های کوئیر که اسکریپت‌های زندگی هترونورماتیو را رد می‌کنند
• زمان معلول که به بدن‌ها و ذهن‌های مختلف و سرعت‌های زندگی احترام می‌گذارد

آخرین به‌روزرسانی:: November 18, 2024