Self-Reg

1. بازتعریف رفتار: دیدن استرس، نه رفتار نادرست

خودتنظیمی با بازتعریف رفتار کودک و به همین ترتیب رفتار خودمان آغاز می‌شود.

تغییر دیدگاه. خودتنظیمی با یک تغییر اساسی در نحوه‌ی درک رفتار آغاز می‌شود. به جای برچسب زدن خودکار اعمال به عنوان "خوب" یا "بد"، "رفتار نادرست" یا "جلب توجه"، یاد می‌گیریم که آن‌ها را به عنوان نشانه‌هایی از سطح استرس کودک ببینیم. این بازتعریف درک علل زیرین رفتار را ممکن می‌سازد و ما را به پاسخ‌گویی با همدلی و حمایت ترغیب می‌کند.

درک "چرا". سوال کلیدی این است: "چرا اکنون؟" چه عواملی به این رفتار در این لحظه کمک می‌کنند؟ این رویکرد کنجکاوی و تحقیق را به جای قضاوت یا تنبیه فوری تشویق می‌کند. این نکته را تأیید می‌کند که رفتار اغلب بازتابی از توانایی کودک در کنار آمدن با محیطش است، نه یک انتخاب عمدی برای دشوار بودن.

مزایای بازتعریف. با بازتعریف رفتار، فرصت‌هایی برای ارتباط و آموزش ایجاد می‌کنیم. از پاسخ‌های تنبیهی که می‌تواند استرس را تشدید کند دور می‌شویم و به سمت استراتژی‌های حمایتی حرکت می‌کنیم که به کودکان کمک می‌کند تا خودآگاهی و مهارت‌های خودتنظیمی را توسعه دهند. این تغییر رابطه‌ای مثبت و فهمیده‌تر بین والدین و کودک را پرورش می‌دهد.

2. پنج حوزه: نگاهی جامع به استرس

خودتنظیمی بر اساس پنج حوزه‌ی توسعه‌ای است: جسمی، شناختی، اجتماعی، عاطفی و prosocial.

سیستم‌های مرتبط. خودتنظیمی از یک مدل پنج حوزه‌ای برای درک منابع مختلف استرس که بر کودک تأثیر می‌گذارد، استفاده می‌کند. این حوزه‌ها—زیستی، عاطفی، شناختی، اجتماعی و prosocial—به هم مرتبط هستند و بر یکدیگر تأثیر می‌گذارند. رسیدگی به استرس در یک حوزه می‌تواند تأثیر مثبتی بر دیگر حوزه‌ها داشته باشد.

پنج حوزه:

• زیستی: سلامت جسمی، حساسیت‌های حسی، خواب، تغذیه و ورزش.
• عاطفی: احساسات، تنظیم عواطف و بیان عواطف.
• شناختی: توجه، یادگیری، حافظه و پردازش اطلاعات.
• اجتماعی: روابط، نشانه‌های اجتماعی و تعاملات اجتماعی.
• Prosocial: همدلی، دلسوزی و استدلال اخلاقی.

رویکرد جامع. با در نظر گرفتن همه‌ی پنج حوزه، تصویر کامل‌تری از بار استرس کودک به دست می‌آوریم و می‌توانیم استراتژی‌های هدفمندی برای کاهش آن توسعه دهیم. این رویکرد جامع به پیچیدگی رفتار و تأثیر عوامل متعدد بر آن، نه فقط انتخاب‌های فردی یا ویژگی‌های شخصیتی، توجه می‌کند.

3. مغز بینابینی: روابط به عنوان تنظیم‌کننده‌ها

تنها با تنظیم شدن است که کودک توانایی خودتنظیمی را توسعه می‌دهد.

ارتباط مغز به مغز. مغز بینابینی به کانال ارتباطی شهودی و مشترک بین مراقب و کودک اشاره دارد. این ارتباط که از طریق لمس، نگاه، صدا و احساسات مشترک برقرار می‌شود، به مراقب اجازه می‌دهد تا به عنوان یک تنظیم‌کننده خارجی برای حالت‌های تحریک کودک عمل کند.

تنظیم مشترک. از طریق مغز بینابینی، مراقبان می‌توانند به کودکان کمک کنند تا در زمان بی‌حالی تنظیم شوند یا در زمان هیجان‌زدگی آرام شوند. این فرآیند تنظیم مشترک برای توسعه ظرفیت کودک برای خودتنظیمی ضروری است. این شامل خواندن نشانه‌های کودک و پاسخ‌گویی به شیوه‌هایی است که آرامش، هوشیاری و درگیری را ترویج می‌کند.

ایجاد پیوند ایمن. پیوند ایمن از طریق مراقبت مداوم و پاسخگو ایجاد می‌شود که حس ایمنی و امنیت را پرورش می‌دهد. این پایه‌ی ایمن به کودکان اجازه می‌دهد تا دنیای خود را کشف کنند، ریسک کنند و در برابر استرس تاب‌آوری پیدا کنند. مغز بینابینی به عنوان یک کانال برای این پیوند ایمن عمل می‌کند و پیوندی پایدار بین والد و کودک فراهم می‌آورد.

4. تعادل زیستی: بنیاد خودتنظیمی

سیستم عصبی خودکار (ANS) انتقالات بین حالت‌های تحریک را تنظیم می‌کند، از خواب عمیق، پایین‌ترین حالت تحریک، تا بالاترین حالت، که در کودکانی که دچار خشم می‌شوند، مشاهده می‌شود.

انرژی و تنش. حوزه زیستی شامل سیستم عصبی و فرآیندهای فیزیولوژیکی است که مصرف و بازسازی انرژی را کنترل می‌کند. حفظ تعادل بین انرژی ورودی و خروجی برای خودتنظیمی حیاتی است. عوامل استرس‌زا در این حوزه شامل خواب ناکافی، تغذیه نامناسب، کمبود ورزش و حساسیت‌های حسی است.

شناسایی استرس زیستی. نشانه‌های استرس در حوزه زیستی می‌تواند به صورت انرژی پایین، بیش‌فعالی، دشواری در انتقال بین فعالیت‌ها، دردهای مزمن و احساسات حسی شدید بروز کند. رسیدگی به این عوامل استرس‌زا برای ایجاد یک بنیاد برای خودتنظیمی ضروری است.

استراتژی‌های تعادل زیستی. ترویج عادات خواب سالم، ارائه وعده‌های غذایی مغذی، تشویق به فعالیت بدنی و کاهش قرارگیری در معرض محرک‌های حسی می‌تواند به تعادل زیستی کودک کمک کند. این استراتژی‌ها به آرام کردن سیستم عصبی و ایجاد یک بنیاد مقاوم‌تر برای مدیریت استرس کمک می‌کند.

5. آگاهی عاطفی: پیمایش دنیای درونی

خودتنظیمی رفتارهای "مشکل‌ساز" را به عنوان نشانه‌های باارزشی از زمان‌هایی می‌بیند که کودک تحت استرس بیش از حد قرار دارد.

درک احساسات. حوزه عاطفی بر درک و مدیریت احساسات تمرکز دارد. کودکان نیاز دارند که زبان بیان احساسات خود را به طور مؤثر توسعه دهند و یاد بگیرند که در زمان‌هایی که احساسات شدید می‌شود چه کاری انجام دهند. خلق و خو نقش مهمی در نحوه‌ی تجربه و پاسخ کودکان به احساسات ایفا می‌کند.

عوامل استرس‌زا عاطفی. عوامل استرس‌زا در حوزه عاطفی شامل احساسات شدید، احساسات جدید یا گیج‌کننده و درهم‌تنیدگی‌های عاطفی است. کمک به کودکان برای پیمایش این عوامل استرس‌زا نیازمند همدلی، صبر و تمایل به تأیید احساسات آن‌هاست.

ایجاد تاب‌آوری عاطفی. با ایجاد فضایی امن برای کودکان تا احساسات خود را کشف کنند، می‌توانیم به آن‌ها کمک کنیم تا تاب‌آوری عاطفی را توسعه دهند. این شامل آموزش استراتژی‌های مقابله‌ای، مانند تنفس عمیق، ذهن‌آگاهی و گفتگوی مثبت با خود برای مدیریت احساسات دشوار و ایجاد تمایل مثبت عاطفی است.

6. وضوح شناختی: توجه و یادگیری

تفکر خوب نیاز به توجه خوب دارد.

تفکر و یادگیری. حوزه شناختی شامل فرآیندهای ذهنی مانند حافظه، توجه، پردازش اطلاعات، استدلال و حل مسئله است. خودتنظیمی بهینه در این حوزه به معنای توانایی نادیده گرفتن حواس‌پرتی‌ها، حفظ توجه، تغییر تمرکز در صورت لزوم و برنامه‌ریزی و اجرای مراحل برای دستیابی به یک هدف است.

عوامل استرس‌زا شناختی. عوامل استرس‌زا در این حوزه شامل آگاهی محدود از محرک‌های داخلی و خارجی، اطلاعات حسی که پردازش آن دشوار است، اطلاعات بیش از حد، اطلاعاتی که خیلی سریع یا خیلی کند ارائه می‌شود و مفاهیم انتزاعی که هنوز تسلط بر آن‌ها حاصل نشده است، می‌باشد.

استراتژی‌های وضوح شناختی. کاهش عوامل استرس‌زا شناختی شامل ایجاد یک محیط یادگیری آرام و سازمان‌یافته، ارائه اطلاعات به صورت واضح و مختصر، تقسیم وظایف به مراحل کوچکتر و فراهم کردن فرصت‌هایی برای تأمل و خودآگاهی است. این استراتژی‌ها به بهبود توجه، افزایش یادگیری و ترویج وضوح شناختی کمک می‌کند.

7. مهارت‌های اجتماعی: ارتباط با دیگران

سیستم عصبی خودکار (ANS) انتقالات بین حالت‌های تحریک را تنظیم می‌کند، از خواب عمیق، پایین‌ترین حالت تحریک، تا بالاترین حالت، که در کودکانی که دچار خشم می‌شوند، مشاهده می‌شود.

سازگاری با موقعیت‌های اجتماعی. حوزه اجتماعی بر سازگاری رفتار و تفکر به طور مناسب در موقعیت‌های اجتماعی تمرکز دارد. این شامل هوش اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی و توانایی توسعه و استفاده از رفتارهای اجتماعی قابل قبول است.

عوامل استرس‌زا اجتماعی. عوامل استرس‌زا در حوزه اجتماعی شامل موقعیت‌های اجتماعی گیج‌کننده یا دشوار، تعارضات بین فردی، قربانی شدن یا شاهد بودن اعمال تهاجمی و سوءتفاهم‌هایی است که ناشی از عدم درک تأثیر اعمال فرد بر دیگران است.

ایجاد مهارت‌های اجتماعی. کمک به کودکان برای پیمایش حوزه اجتماعی شامل آموزش آن‌ها در مورد چگونگی درک نشانه‌های اجتماعی، فهم آن نشانه‌ها، پاسخ‌گویی مناسب، نوبت‌گیری در مکالمه، ترمیم شکست‌های ارتباطی و درک اینکه چگونه احساسات بر رفتار دیگران تأثیر می‌گذارد، می‌باشد. این مهارت‌ها تعاملات اجتماعی مثبت را ترویج می‌کند و استرس اجتماعی را کاهش می‌دهد.

8. رشد prosocial: همدلی و "خود بهتر"

خودکنترلی به معنای مهار کردن تمایلات است؛ خودتنظیمی به معنای شناسایی علل و کاهش شدت تمایلات و در صورت لزوم، داشتن انرژی برای مقاومت است.

همدلی و فداکاری. حوزه prosocial شامل ویژگی‌های همدلی، فداکاری، استانداردها و ارزش‌های درونی، مشارکت و رفتار جمعی و مسئولیت اجتماعی است. این به معنای قرار دادن نیازهای دیگران یا یک هدف بالاتر در اولویت نسبت به نیازهای خود است.

عوامل استرس‌زا prosocial. عوامل استرس‌زا در این حوزه شامل مواجهه با احساسات قوی دیگران، درخواست برای قرار دادن نیازهای دیگران در اولویت نسبت به نیازهای خود، تنش بین ارزش‌های شخصی و همسالان، ابهام اخلاقی و احساس گناه است.

پرورش "خود بهتر". پرورش رشد prosocial شامل کمک به کودکان برای توسعه همدلی، دلسوزی و حس مسئولیت اجتماعی است. این می‌تواند از طریق الگو قرار دادن رفتار prosocial، فراهم کردن فرصت‌هایی برای خدمت و داوطلبی و تشویق به تأمل در معضلات اخلاقی حاصل شود.

9. نوجوانی: زمانی برای چالش‌های منحصر به فرد

هیچ والدینی که این کتاب را می‌خواند، در هیچ زمانی از زندگی کودک خود، در همان موقعیت نبوده است.

تحول زیستی و اجتماعی. نوجوانی دوره‌ای از تحول زیستی و اجتماعی قابل توجه است. مغز دچار تغییرات عمده‌ای می‌شود و تغییرات هورمونی می‌تواند به افزایش شدت عاطفی و تکانشگری منجر شود. نوجوانان همچنین با فشارها و انتظارات اجتماعی جدیدی مواجه هستند که در حین گذر از کودکی به بزرگسالی با آن‌ها روبرو می‌شوند.

حساسیت بیشتر به استرس. نوجوانان به طور خاص به استرس حساس هستند و توانایی آن‌ها در تنظیم احساسات و رفتارشان می‌تواند به راحتی تحت تأثیر قرار گیرد. این می‌تواند منجر به چالش‌های مختلفی از جمله مشکلات خلقی، اضطراب، رفتارهای پرخطر و سوء مصرف مواد شود.

حمایت از نوجوانان از طریق خودتنظیمی. خودتنظیمی می‌تواند ابزاری ارزشمند برای کمک به نوجوانان در پیمایش چالش‌های نوجوانی باشد. با آموزش آن‌ها در مورد شناسایی عوامل استرس‌زا، کاهش بار استرس و توسعه استراتژی‌های خودتنظیمی، می‌توانیم به آن‌ها قدرت دهیم تا در این دوره تحولاتی شکوفا شوند.

10. سیستم پاداش: تمایل، دوپامین و خستگی

خودکنترلی به معنای مهار کردن تمایلات است؛ خودتنظیمی به معنای شناسایی علل و کاهش شدت تمایلات و در صورت لزوم، داشتن انرژی برای مقاومت است.

زیست‌شناسی تمایل. سیستم پاداش، که تحت تأثیر دوپامین و اپیوئیدها قرار دارد، نقش مهمی در شکل‌گیری تمایلات و رفتارهای ما ایفا می‌کند. محرک‌های فوق‌العاده، مانند غذاهای ناسالم و بازی‌های ویدیویی، می‌توانند این سیستم را به تصرف درآورند و منجر به تمایلات و رفتارهای اعتیادآور شوند.

چرخه خستگی. تحریک بیش از حد می‌تواند به خستگی منجر شود که اغلب نشانه‌ای از یک سیستم عصبی تحت فشار است. مغز به دنبال تحریک شدیدتر برای فرار از این حالت است و این چرخه‌ای از تمایل و نارضایتی ایجاد می‌کند.

استراتژی‌ها برای رام کردن این موجود. برای رام کردن سیستم پاداش، باید به کودکان کمک کنیم تا از تمایلات خود آگاه شوند، علل زیرین آن‌ها را درک کنند و استراتژی‌های جایگزینی برای مدیریت استرس و برآورده کردن نیازهای خود توسعه دهند. این شامل ترویج عادات سالم، مانند ورزش، ذهن‌آگاهی و ارتباطات اجتماعی است که منابع پایداری از پاداش را فراهم می‌کند.

11. والدین تحت فشار: خودمراقبتی ضروری است

خودتنظیمی با این آغاز می‌شود که چقدر خوب می‌توانیم عوامل استرس‌زای خود را شناسایی و کاهش دهیم و چقدر خوب می‌توانیم در هنگام تعامل با کودک آرام و متوجه باشیم.

تقاضاهای فوق‌العاده. والدین امروزی با فشارهای فوق‌العاده‌ای مواجه هستند، از جمله نیاز به اجتماعی کردن فرزندان خود، مدیریت اضطراب‌های خود، پیمایش در محیط‌های رقابتی والدگری و محافظت از فرزندان خود در برابر محرک‌های فوق‌العاده. این فشارها می‌تواند بر رفاه خود والدین و توانایی آن‌ها در خودتنظیمی تأثیر بگذارد.

اهمیت خودمراقبتی. خودمراقبتی خودخواهی نیست؛ بلکه برای والدگری مؤثر ضروری است. والدین باید نیازهای جسمی، عاطفی و شناختی خود را در اولویت قرار دهند تا بتوانند از فرزندان خود حمایت کنند. این شامل خواب کافی، تغذیه سالم، ورزش منظم و شرکت در فعالیت‌هایی است که به آن‌ها شادی می‌بخشد.

شکستن چرخه. با تمرین خودتنظیمی، والدین می‌توانند الگوهای سالمی از مقابله را برای فرزندان خود مدل‌سازی کنند و محیطی حمایتی و پرورش‌دهنده در خانه ایجاد کنند. این شامل شناسایی عوامل استرس‌زای خود، کاهش بار استرس و توسعه استراتژی‌های خودتنظیمی است که به آن‌ها اجازه می‌دهد آرام، متوجه و درگیر فرزندان خود باشند.

آخرین به‌روزرسانی:: February 10, 2025