القرآن الكريم

1. Jedność Boga i Droga Poddania

Arabowie uznawali jednego najwyższego BOGA, Stwórcę i PANA wszechświata, którego nazywali Allah Taâla, najwyższym BOGIEM; a ich inne bóstwa, które były mu podporządkowane, nazywali po prostu al Ilahât, czyli boginiami.

Monoteizm jest kluczowy. Centralnym dogmatem Koranu jest absolutna jedność Boga (Allaha), najwyższego stwórcy i podtrzymującego wszechświat. Wszystkie inne bóstwa lub obiekty kultu są uważane za podrzędne lub fałszywe. Koncepcja Tawhid (jedności) stanowi fundament wiary islamskiej.

Poddanie się woli Boga. Termin "Islam" oznacza poddanie, podkreślając znaczenie złożenia swojej woli w ręce Bożych nakazów. To poddanie nie jest bierne, lecz aktywnym zaangażowaniem w Boże prowadzenie, dążeniem do dostosowania swojego życia do Jego boskiej woli.

Odrzucenie bałwochwalstwa. Koran stanowczo potępia bałwochwalstwo, które postrzegane jest jako poważny grzech podważający jedność Boga. Obejmuje to nie tylko kult fizycznych idolów, ale także wynoszenie jakiejkolwiek stworzonej istoty lub rzeczy do rangi bóstwa.

2. Natura Objawienia Bożego i Prowadzenia

Mohammed był bez wątpienia w pełni przekonany o prawdziwości swojego głównego punktu, jedności BOGA, na którym głównie się koncentrował; wszystkie jego inne doktryny i instytucje były raczej przypadkowe i nieuniknione, niż przemyślane i zaplanowane.

Boskie pochodzenie Koranu. Koran uznawany jest za dosłowne słowo Boga, objawione Prorokowi Mohammedowi przez anioła Gabriela. Uznawany jest za ostateczne źródło prowadzenia dla muzułmanów, zawierające zarówno boskie przykazania, jak i narracje historyczne.

Prowadzenie przez proroków. Bóg wysłał liczne proroków w ciągu historii, aby prowadzić ludzkość, w tym Adama, Noego, Abrahama, Mojżesza i Jezusa. Mohammed jest uważany za ostatniego proroka, a Koran jest zwieńczeniem boskiego objawienia.

Znaczenie zrozumienia. Koran podkreśla znaczenie zrozumienia i refleksji nad jego naukami, a nie ślepego ich przestrzegania. Zachęca wiernych do korzystania z intelektu i rozumu w celu dostrzegania prawdy.

3. Znaczenie Sprawiedliwych Czynów i Intencji

Osiągnięcia, na których Arabowie najbardziej się koncentrowali, to: 1. Elokwencja i doskonała znajomość własnego języka; 2. Biegłość w posługiwaniu się bronią i jeździectwie; oraz 3. Gościnność.

Wiara i dobre uczynki. Koran podkreśla znaczenie zarówno wiary, jak i sprawiedliwych czynów. Wiara w Boga musi być połączona z dobrymi uczynkami, takimi jak modlitwa, jałmużna, post i pielgrzymka. Te działania nie są jedynie rytuałami, lecz wyrazem oddania i poddania się Bogu.

Intencja ma znaczenie. Intencja stojąca za działaniem jest równie ważna jak samo działanie. Szczere oddanie i pragnienie zadowolenia Boga są niezbędne, aby jakikolwiek czyn mógł być uznany za sprawiedliwy. Hipokryzja i ostentacja są stanowczo potępiane.

Cnoty moralne. Koran podkreśla znaczenie cnót moralnych, takich jak uczciwość, sprawiedliwość, współczucie, pokora i cierpliwość. Cnoty te są nie tylko niezbędne dla indywidualnego dobrostanu, ale także dla stworzenia sprawiedliwego i harmonijnego społeczeństwa.

4. Rzeczywistość Sądu, Raju i Piekła

Nie wierzą tylko w jednego BOGA, ale przedstawiają wiele mocnych argumentów na Jego jedność, chociaż oddają również cześć gwiazdom, czy aniołom i inteligencjom, które, jak sądzą, w nich zamieszkują i rządzą światem pod Najwyższą Deity.

Odpowiedzialność za czyny. Koran naucza, że wszyscy ludzie będą pociągnięci do odpowiedzialności za swoje czyny w Dniu Sądu. Ta wiara w odpowiedzialność stanowi silny motywator do sprawiedliwego postępowania.

Raj i piekło. Koran opisuje raj jako miejsce wiecznej błogości, pełne ogrodów, rzek i wszelkich przyjemności. Piekło, z drugiej strony, przedstawiane jest jako miejsce wiecznego cierpienia, z ogniem, wrzącą wodą i innymi formami męki.

Stan pośredni. Koran wspomina również o stanie pośrednim (Barzakh) między śmiercią a zmartwychwstaniem, gdzie dusze czekają na ostateczny sąd. Stan ten opisany jest jako czas refleksji i przygotowania na życie po śmierci.

5. Walka Między Dobrem a Złem

Diabeł, którego Mohammed nazywa Eblîs z powodu jego rozpaczy, był niegdyś jednym z tych aniołów, którzy są najbliżej obecności BOGA, nazywanym Azazîl, i upadł, według doktryny Koranu, za odmowę oddania hołdu Adamowi na rozkaz BOGA.

Natura zła. Koran przypisuje zło szatanowi (Eblis), upadłemu aniołowi, który zbuntował się przeciwko Bogu. Szatan postrzegany jest jako kusiciel, który stara się prowadzić ludzkość na manowce od ścieżki sprawiedliwości.

Wewnętrzna walka. Koran uznaje wewnętrzną walkę między dobrem a złem w każdym człowieku. Podkreśla znaczenie opierania się pokusom i dążenia do przezwyciężenia swoich niskich pragnień.

Siły zewnętrzne. Koran uznaje również istnienie zewnętrznych sił, które dążą do podważenia wiary i sprawiedliwości. Siły te obejmują wpływ zepsutych liderów, fałszywych proroków oraz pokusy światowych przyjemności.

6. Znaczenie Proroków i Pism

Różne prawa dotyczące małżeństw i rozwodów oraz szczególne przywileje przyznane Mohammedowi w jego Koranie, były niemal wszystkie zaczerpnięte przez niego z decyzji żydowskich, co ujawni się później; dlatego mógł uważać te instytucje za bardziej sprawiedliwe i rozsądne, jako że znalazł je praktykowane lub zatwierdzone przez wyznawców religii, która była bezsprzecznie boskiego pochodzenia.

Boscy posłańcy. Koran uznaje boskie pochodzenie wcześniejszych pism, takich jak Tora i Ewangelia, oraz uznaje proroków, którzy je przekazali. Jednakże twierdzi, że Koran jest ostatecznym i najpełniejszym objawieniem woli Boga.

Szacunek dla proroków. Koran podkreśla znaczenie szanowania wszystkich proroków, w tym tych, którzy przyszli przed Mohammedem. Potępia tych, którzy odrzucają lub szydzą z jakiegokolwiek Bożego posłańca.

Pisma jako przewodnictwo. Koran jest nie tylko źródłem boskiego prawa, ale także przewodnikiem we wszystkich aspektach życia. Dostarcza wskazówek dotyczących kwestii wiary, moralności, sprawiedliwości społecznej i osobistego postępowania.

7. Nietrwałość Tego Świata i Wieczność Następnego

Obecne życie jest tylko oszukańczym zaopatrzeniem.

Przemijanie życia doczesnego. Koran podkreśla ulotny charakter tego świata i jego przyjemności. Zachęca wiernych do skupienia się na wiecznych nagrodach życia po śmierci, a nie na tymczasowych zyskach tego życia.

Skupienie na życiu po śmierci. Koran wielokrotnie przypomina wiernym o znaczeniu przygotowania się na Dzień Sądu i wieczne życie, które następuje po nim. To skupienie na życiu po śmierci ma inspirować do sprawiedliwych działań i zniechęcać do przywiązywania się do rzeczy doczesnych.

Równowaga między światami. Choć Koran podkreśla znaczenie życia po śmierci, nie nawołuje do zaniedbywania tego świata. Wierni są zachęcani do prowadzenia zrównoważonego życia, wypełniając swoje doczesne obowiązki, jednocześnie dążąc do duchowego wzrostu.

8. Znaczenie Wspólnoty, Sprawiedliwości i Współczucia

Gościnność była dla nich tak naturalna i tak ceniona, że przykłady tego rodzaju wśród nich przewyższają wszystko, co można znaleźć w innych narodach.

Braterstwo wiernych. Koran podkreśla znaczenie wspólnoty i braterstwa wśród wiernych. Muzułmanie są zachęcani do wspierania i dbania o siebie nawzajem, niezależnie od statusu społecznego czy pochodzenia.

Sprawiedliwość społeczna. Koran promuje sprawiedliwość społeczną i potępia ucisk, nierówność i wyzysk. Wzywa wiernych do stawania w obronie praw biednych, słabych i marginalizowanych.

Współczucie i miłosierdzie. Koran podkreśla znaczenie współczucia i miłosierdzia wobec wszystkich stworzeń, w tym tych, którzy różnią się od nas. Zachęca wiernych do traktowania innych z życzliwością i szacunkiem, nawet w obliczu przeciwności.

9. Równowaga między Boskim Dekretem a Ludzką Wolą

Różne prawa dotyczące małżeństw i rozwodów oraz szczególne przywileje przyznane Mohammedowi w jego Koranie, były niemal wszystkie zaczerpnięte przez niego z decyzji żydowskich, co ujawni się później; dlatego mógł uważać te instytucje za bardziej sprawiedliwe i rozsądne, jako że znalazł je praktykowane lub zatwierdzone przez wyznawców religii, która była bezsprzecznie boskiego pochodzenia.

Boska wiedza i moc. Koran potwierdza absolutną wiedzę i moc Boga nad wszystkimi rzeczami, w tym nad działaniami ludzkimi. Uczy, że nic nie dzieje się bez woli i pozwolenia Boga.

Ludzka odpowiedzialność. Pomimo absolutnej mocy Boga, Koran podkreśla również ludzką odpowiedzialność za swoje czyny. Osoby są pociągane do odpowiedzialności za swoje wybory i będą nagradzane lub karane odpowiednio.

Wolna wola i boskie prowadzenie. Koran uznaje istnienie wolnej woli, ale także podkreśla znaczenie szukania boskiego prowadzenia. Uczy, że Bóg prowadzi tych, którzy szczerze poszukują prawdy, pozwalając innym podążać własnymi ścieżkami.

10. Wartość Refleksji, Pamięci i Wdzięczności

Kult gwiazd, w który Arabowie mogli łatwo popaść, wynikał z ich obserwacji zmian pogody, które miały miejsce przy wschodzie i zachodzie niektórych z nich, co po długim okresie doświadczeń skłoniło ich do przypisania tym gwiazdom boskiej mocy i myślenia, że są im winni deszcze, co jest wielką korzyścią i orzeźwieniem dla ich wysuszonego kraju: tę superstycję Koran szczególnie zauważa.

Refleksja nad stworzeniem. Koran zachęca wiernych do refleksji nad cudami stworzenia, zarówno w świecie naturalnym, jak i w sobie samych. Ta refleksja ma inspirować podziw i wdzięczność wobec Boga.

Pamięć o Bogu. Koran podkreśla znaczenie pamiętania o Bogu we wszystkich aspektach życia. Ta pamięć może przybierać formę modlitwy, medytacji lub po prostu bycia świadomym obecności Boga w każdej chwili.

Wdzięczność za błogosławieństwa. Koran zachęca wiernych do bycia wdzięcznymi za błogosławieństwa, które otrzymali od Boga. Ta wdzięczność nie jest tylko kwestią słów, ale także działań, wyrażając uznanie poprzez służbę innym i dążenie do sprawiedliwości.

Ostatnia aktualizacja: January 24, 2025