My Left Foot

1. Bir Annenin Sarsılmaz İnancı Tüm İhtimalleri Alt Üst Etti

Doktorların söylediği gibi benim aptal olduğuma inanamaz ve inanmak istemezdi.

Teşhise meydan okumak. Şiddetli serebral palsi ile doğan Christy’nin annesine, doktorlar onun zihinsel olarak kusurlu ve umutsuz olduğunu söylediler. Beş küçük çocuğu daha olmasına ve akrabalarının şüpheci bakışlarına rağmen, bu kararı kabul etmeyi reddetti. Bedeni engelli olsa da zihninin sağlam olduğuna dair derin inancı, Christy’nin geleceğinin temelini oluşturdu.

Bir annenin kararlılığı. Onu diğer çocukları gibi yetiştirmeye karar verdi; saklanmasına ya da unutulmasına izin vermeyecekti. Bu önemli karar, dünyanın düşük beklentilerine karşı her zaman onun savunucusu ve güç kaynağı olacağı anlamına geliyordu. Sevgisi, onun hapsedilmiş zihnine ulaşmak için durmaksızın çaba göstermesini sağladı.

Temellerin atılması. Babası çalışırken, annesi sabırla ona öğretmeye çalıştı; yıllarca karşılıksız kalan bu çaba, tamamen sevgiyle beslenen bir gayretle sürdü. Bu ortam, onun nihai atılımını mümkün kıldı. Annesi, onun ilk ve en önemli müttefikiydi.

2. Sol Ayak: Yeni Bir Dünyanın Anahtarı

Ayak parmaklarımın arasında tutulan kırık sarı tebeşirle yere çizdiğim o tek harf, benim yeni dünyama açılan yolum, zihinsel özgürlüğümün anahtarıydı.

Kırılma anı. Beş yaşındayken, kardeşlerinin yazmasını izlerken aniden çaresiz bir katılım isteği duydu. Bilinçsizce sol ayağıyla tebeşiri aldı ve yere bir karalama yaptı. Bu beklenmedik hareket ailesini şaşkına çevirdi.

Potansiyelin kilidini açmak. Annesi fırsatı değerlendirip hemen ‘A’ harfini çizdi ve ondan kopyalamasını istedi. Büyük çaba, titreme ve zorlanmayla başardı. Bu tek hareket onun zekasını kanıtladı ve iletişimin kapısını araladı.

Eşsiz bir araç. Daha önce sadece başka bir çarpık uzuv olan sol ayak, dünyayla etkileşim kurmasının başlıca aracı haline geldi. Yazmayı, hecelemeyi ve sonunda karmaşık düşünceleri ifade etmeyi öğrendi; onu başkalarından ayıran cam duvarı kırdı. İfade için tek işlevsel aracıydu.

3. Resimle İfade ve Neşe Bulmak

Dış dünyayla sol ayağımla konuşmanın yeni bir yolunu keşfetmiştim.

Yeni bir çıkış yolu. On yaş civarında, Christy sol ayağıyla resim yapmayı keşfetti. Bu, sadece kelimelerle yazmanın ötesinde hayati bir ifade biçimi sundu. Boyalarına ve fırçalarına derin bir bağlılık geliştirdi.

Depresyondan kaçış. Resim yapmak, mutsuzluğunu ve kendine güvensizliğini unutturuyordu. Her gün sabırsızlıkla beklediği bir şey oldu ve zihnini aktif tuttu. Yaratmanın saf neşesini buldu; bu duygu, fiziksel sınırlarının üstüne çıkmasını sağladı.

Teşvik önemlidir. İlk resimleri hamdı, ancak özellikle Katriona Delahunt’tan aldığı destek, kendini faydalı ve önemli hissetmesini sağladı. Bu olumlu geri bildirim, gelişmeye ve daha özgüvenle resim yapmaya motive etti; sanat hayatının merkezine yerleşti.

4. Kendini ve Yalnızlığı Acı Bir Şekilde Kabullenmek

Artık her şeyi, eğlenceye hevesli ve merak dolu küçük bir çocuğun gözleriyle değil, yeni keşfettiği engelini taşıyan bir sakatın gözleriyle görüyordum.

Masumiyetin kaybı. Büyüdükçe, özellikle oyuncak arabası bozulup kardeşleriyle kolayca katılamayınca, fiziksel farklılığının farkına vardı. Bu farkındalık, çocukluk hayallerini delen keskin bir iğne gibiydi. Kendini başkalarının gözünden görüyordu.

Yansımasından nefret etmek. Çarpık ellerini, sallanan başını ve yamuk ağzını, özellikle aynada gördüğünde nefret etmeye başladı. Ayna, başkalarının gördüğü “ürkütücü yüzü” gösteriyordu; umutsuzlukla bir aynayı kırdı. Korkmuş ve aptal hissetti.

Çekilme ve hüzün. Bu kendini fark etme, içine kapanmaya yol açtı. Dışarı çıkmayı ve kardeşleriyle oynamayı bıraktı; yalnız oturmayı, somurtkan ve içine kapanık olmayı tercih etti. Umursamaz çocuk, gergin ve sessiz bir varlığa dönüştü; gerçekliğiyle mücadele ediyordu.

5. Lourdes Perspektif Sundu, İyileştirmedi

Herkesin kendi acısıyla orada olduğunu gördüğümde, içimde yeni bir ışık doğmaya başladı.

Bir mucize arayışı. Dini inancı dalgalı olsa da, Christy Lourdes’a gitme isteği duydu; gizli bir iyileşme umudu taşıyordu. Yolculuk, bir komite ve bağışlarla finanse edildi; ilk yurt dışı deneyimiydi ve korkutucuydu, yalnız gidiyordu.

Acı kardeşliği. Yolculukta ve kutsal mekânda, kendi durumundan daha kötü engellere sahip sayısız kişiyle karşılaştı. Bu deneyim şaşırtıcı ama ufuk açıcıydı; acısında yalnız olmadığını gösterdi. Bu “acı kardeşliği”ne derin bir bağ hissetti.

Hayal kırıklığı ve düşünce. Deneyim güzel ve perspektif kazandırıcıydı, ancak iyileşmedi. Eve döndüğünde büyü bozuldu; hayatının boşluğunu ve sıkıcılığını derinden hissetti. Lourdes bir anı oldu; insan arzularıyla fiziksel sınırlarını uzlaştırmakta zorlanmaya devam etti.

6. Bir Doktorun Ziyareti Yeni Umut Alevini Yaktı

Çok az kelimeyle tüm hayatımın düzenini değiştirdi; geçmişe anlam, geleceğe kesin bir amaç verdi...

Beklenmedik ziyaretçi. Lourdes dönüşü kısa süre sonra, yıllar önce Christy’i görmüş olan Dr. Collis evlerine geldi. Serebral palsi için yeni bir tedaviden bahsetti ve iyileşme şansı için çok çalışmaya istekli olup olmadığını sordu.

Dönüm noktası. Bu teklif, derin hayal kırıklığı ve acı dolu bir anda geldi. Dr. Collis’in sözleri bakış açısını değiştirdi; somut bir hedef ve amaç duygusu verdi. Bir mucize gibiydi; umutsuzluğun yerini inanç aldı.

Tedavinin başlangıcı. Dr. Collis, evde fizyoterapi egzersizlerine başlamak üzere Dr. Warnants adında bir asistan ayarladı. Bu, yıllarca hapsedilmiş hissettikten sonra fiziksel rehabilitasyon yolculuğunun resmi başlangıcıydı.

7. Normal Bir Hayat İçin Verilen Büyük Fedakarlık

İşin özü şu—sol ayağını bir daha asla kullanmayacağına söz verir misin?

Londra kararı. Londra’da uzman Mrs. Eirene Collis’in ziyareti, yoğun çalışma ile Christy’nin iyileşme şansının olduğunu doğruladı. Ancak şart büyüktü: sol ayağını bir daha asla kullanmamalıydı.

En büyük bedel. Sol ayak, onun iletişim, yaratıcılık ve etkileşimdeki tek aracıyken, onu bırakmak kendini kilitlemek ve anahtarı atmak gibiydi; sınırlarına teslim olmak anlamına geliyordu. Bu, daha büyük bir kazanım için acımasız bir bedeldi.

Geleceği seçmek. Zorlu olmasına rağmen mantığı anladı: ayağı kullanmak yanlış kas kalıplarını pekiştiriyor ve diğer becerilerin gelişmesini engelliyordu. Kabul etti ve şimdiye kadar söylediği en net kelimeyi söyledi. Bu karar, daha normal bir hayat için gerçek mücadelenin başlangıcıydı.

8. Klinik: Ortak Mücadelede Birlik Bulmak

Burada, kendi aramızdayız, diyebiliriz.

Yeni bir ortam. Christy, Dublin’deki Serebral Palsi Kliniği’ne gitmeye başladı. Başta çekingen olsa da, kendi durumundan çok daha ağır engelli birçok çocukla karşılaştı. Bu deneyim hem korkutucu hem de öğreticiydi.

Paylaşılan insanlık. Benzer zorlukları yaşayanları görmek, acıma değil, sempati ve yakınlık duygusu yarattı. Fiziksel deformitelerin ötesinde hapsedilmiş zihinleri ve ruhları gördü; yalnız olmadığını anladı. Klinik bir topluluk haline geldi.

Fiziksel tedavinin ötesinde. Klinik sadece fizyoterapi ve konuşma terapisi sunmakla kalmadı; aidiyet ve anlayış duygusu da sağladı. Özverili personel, hastaların kendine güven ve gurur geliştirmesine yardımcı oldu; utanma yerine ilerleme ve çaba ön plandaydı.

9. Yazmak Nihai Ses Olarak Ortaya Çıktı

Kendim hakkında düşünmeye ve hissetmeye başladığımdan beri aradığım bir şeyi bulduğumu hissettim.

İfade etme arzusu. Deneyimleri ve yeni umudu sayesinde, Christy sadece arkadaşlarına değil, dünyaya da kendini ifade etme isteği duydu. Yolculuğunu ve durumla yaşamanın gerçekliğini paylaşmak istedi.

Bir araç arayışı. Eller işe yaramaz, sol ayak ise artık yasaklıydı; tıkanmış hissediyordu. Kardeşinin ödev yapmasını izlerken bir fikir geldi: düşüncelerini dikte edebilirdi. Bu basit hareket yeni bir olasılık açtı.

İlk deneme. Otobiyografisini küçük kardeşi Eamonn’a dikte etmeye başladı. İlk sonuç ağır, karmaşık ve Dickens’ın sınırlı okumasından etkilenmişti. Zorluklara rağmen süreç bir rahatlama oldu; birikmiş düşünce ve duyguları dışa vurdu.

10. Mentorluk Yazarlık Yolunu Şekillendirdi

Bana inandı, yazar olabileceğime inandı ve bu bana gereken özgüveni verdi.

Rehberlik arayışı. İlk taslağın kusurlarını ve yönlendirme ihtiyacını fark eden Christy, aniden Dr. Collis’e yazı konusunda yardım istedi. Dr. Collis’in aynı zamanda tanınmış bir yazar olduğunu bilmiyordu.

Eleştirel bir rehber. Yazar Robert Collis, Christy’i himayesine aldı. Erken çalışmayı doğrudan ve sertçe eleştirdi; “berbat” ve “fazla edebi” dedi. Açıklık, sadelik ve kendi sesini bulmanın önemini vurguladı; “kalemle resim yap” diye teşvik etti.

Özgüven aşılamak. Sadece teknik değil, Collis’in Christy’nin potansiyeline olan inancı dönüştürücüydü. Eski çalışmayı atıp yeniden başlaması için cesaret ve güven verdi; etkili yazmayı öğrenme sürecinde rehberlik etti.

11. Acımadan Çok Gurur Ruhu Hakimdi

...burada acıma değil, gurur ruhu var.

Farklı bir bakım anlayışı. Klinik personeli, doktorlar, terapistler ve öğretmenler sadece tıbbi profesyoneller değildi. İşlerine gerçek insan sıcaklığı ve hastalarının zorluklarını derinlemesine anlama ile yaklaşıyorlardı.

Onur geliştirmek. Çocukların ve yetişkinlerin yeteneklerini ve özsaygılarını geliştirmeye odaklandılar; çaba ve ilerlemeyi ön planda tuttular. Ortam teşvik ve kabul doluydu; bireyler sadece sınırlamalarıyla değil, potansiyelleri ve ruhlarıyla görüldü.

Topluluk ve destek. Klinik, hastalar ve personel arasında bir topluluk duygusu yarattı; engelleri yıktı ve destekleyici bir ağ sağladı. Personelin adanmışlığı ve hastaların ilerlemesiyle belirginleşen bu gurur ruhu, engelliliğin yalnızlaştırıcı etkilerine ve acıma duygusunun yarattığı incinmeye karşı güçlü bir güç oldu.

Son güncelleme:: May 17, 2025