An Extraordinary Absence

1. رهایی یک رویداد نیست، بلکه از بین رفتن جوینده است

"رهایی یک رویداد نیست که در زمان اتفاق بیفتد. رهایی از بین رفتن فردی است که منتظر آن رویداد است!"

پایان جستجو. رهایی چیزی نیست که توسط یک فرد به دست آید یا تجربه شود. این انحلال خود جداگانه‌ای است که می‌تواند چیزی را به دست آورد یا تجربه کند. این درک نمی‌تواند توسط ذهن درک شود یا به هدفی در آینده تبدیل شود.

همیشه در اینجا. آنچه ما به دنبال آن هستیم، هم‌اکنون حاضر است، اما در جستجوی چیزی بیشتر نادیده گرفته می‌شود. آزادی که ما آرزوی آن را داریم، در یک حالت یا تجربه خاص یافت نمی‌شود، بلکه در شناخت ساده آنچه همیشه اینجاست.

فراتر از درک. رهایی واقعی نمی‌تواند به‌طور ذهنی درک شود. این از بین رفتن تمام مفاهیم، باورها و ایده‌ها درباره اینکه ما کی هستیم و واقعیت چیست، است. این یک شناخت مستقیم از طبیعت واقعی ما فراتر از فکر است.

2. هیچ خود جداگانه‌ای وجود ندارد، فقط ظاهر حاضر زندگی است

"زندگی برای هیچ‌کس یا به خاطر هیچ‌کس اتفاق نمی‌افتد – فقط اتفاق می‌افتد. برای هیچ‌کس اتفاق می‌افتد."

عدم وجود مرکز. هیچ موجود جداگانه و محکمی در مرکز تجربه وجود ندارد. فقط جریان زندگی وجود دارد که به صورت افکار، احساسات، ادراکات و تجربیات ظاهر می‌شود، اما بدون یک تجربه‌کننده مرکزی.

عملکرد خودجوش. بدون یک خود جداگانه، زندگی به‌طور بی‌زحمت ادامه می‌یابد. نفس کشیدن اتفاق می‌افتد، افکار به وجود می‌آیند، اعمال رخ می‌دهند، اما هیچ‌کس آن‌ها را انجام نمی‌دهد. این یک گسترش طبیعی و خودجوش است.

• هیچ انجام‌دهنده‌ای برای اعمال
• هیچ فکرکننده‌ای برای افکار
• هیچ تجربه‌کننده‌ای برای تجربیات

صمیمیت با همه. در غیاب یک خود جداگانه، صمیمیت عمیقی با تمام زندگی وجود دارد. هیچ مانعی بین "داخل" و "خارج" وجود ندارد، فقط جریان بی‌وقفه تجربه.

3. رنج از باور به جدایی و جستجوی کمال ناشی می‌شود

"در ریشه تمام جستجوهای یک عمر، حس کامل نبودن وجود دارد. حس ناقص بودن. تکه‌تکه بودن. گم شدن. بیگانگی. دلتنگی."

توهم اصلی. باور به وجود یک خود جداگانه حس کمبود و ناقص بودن ایجاد می‌کند. این جستجوی بی‌پایان برای رضایت را تغذیه می‌کند، چه از طریق وسایل مادی یا معنوی.

نارضایتی همیشگی. تا زمانی که باور کنیم ما موجودات جداگانه‌ای هستیم، همیشه حس می‌شود که چیزی کم است. ما به‌طور مداوم به دنبال تجربیات، دستاوردها یا حالت‌هایی هستیم تا این خلأ درک شده را پر کنیم.

پایان جستجو. رهایی واقعی زمانی می‌آید که ما تشخیص دهیم که هیچ‌چیز از ابتدا کم نبوده است. حس کمبود همراه با خود جداگانه توهمی از بین می‌رود.

4. جستجوی معنوی اغلب توهم خود جداگانه را تقویت می‌کند

"جستجوی معنوی همیشه در رد حال حاضر ریشه داشت. جستجوی یک عمر همیشه حرکتی به دور از آنچه هست بود."

دام ظریف ایگو. بسیاری از تمرینات و آموزه‌های معنوی، در حالی که نیت خوبی دارند، می‌توانند حس بودن یک خود جداگانه که نیاز به دستیابی به چیزی دارد را تقویت کنند.

گرایش به آینده. جستجوی معنوی اغلب بر دستیابی به آینده تمرکز می‌کند و کمال لحظه حاضر را نادیده می‌گیرد. این توهم زمان و جدایی را ادامه می‌دهد.

شناخت دام. عدم دوگانگی واقعی به شناخت این اشاره دارد که حتی جوینده معنوی نیز یک ظاهر درون آگاهی است، نه یک موجود جداگانه که می‌تواند به روشنایی دست یابد.

5. آزادی واقعی در عادی یافت می‌شود، نه در تجربیات فوق‌العاده

"همه چیز به پایان می‌رسد وقتی می‌بینید که نشستن روی توالت، یا درست کردن یک فنجان چای، یا قدم زدن در باران، معنوی‌ترین چیز است."

قداست عادی. رهایی نشان می‌دهد که تجربیات روزمره ذاتاً کامل و مقدس هستند. نیازی به جستجوی حالت‌های خاص یا تجربیات متعالی نیست.

پایان رد. وقتی ما از رد عادی به نفع فوق‌العاده دست می‌کشیم، شگفتی عمیقی را که در دید ساده پنهان است کشف می‌کنیم.

پذیرش سادگی. آزادی واقعی در اعمال ساده زندگی روزمره یافت می‌شود، بدون نیاز به تبدیل آن‌ها به چیزی خاص یا مهم.

6. حضور چیزی نیست که به دست آید، بلکه چیزی است که وقتی جوینده از بین می‌رود باقی می‌ماند

"شما هرگز به‌طور کامل حاضر نخواهید بود. اگر به‌طور کامل حاضر بودید، نابود می‌شدید. 'شما' و حضور نمی‌توانند هم‌زمان وجود داشته باشند."

فراتر از تمرین‌کننده. حضور یک حالت نیست که توسط یک خود جداگانه پرورش یابد. این چیزی است که وقتی خود توهمی از بین می‌رود باقی می‌ماند.

همیشه در اینجا. حضور پس‌زمینه همیشگی تمام تجربیات است، نه چیزی که در آینده به دست آید.

پایان تلاش. حضور واقعی بی‌زحمت است. این درباره تلاش برای بیشتر حاضر بودن نیست، بلکه شناخت حضوری است که همیشه در اینجا است.

7. شفقت به‌طور طبیعی از شناخت عدم جدایی برمی‌خیزد

"این جوهر شفقت است: که ما دو نیستیم، که درد شما درد من است، که رنج شما رنج من است."

فراتر از الزامات اخلاقی. شفقت واقعی بر اساس باید یا نباید نیست، بلکه به‌طور طبیعی از شناخت وجود مشترک ما برمی‌خیزد.

عمل خودجوش. وقتی هیچ خود جداگانه‌ای وجود ندارد، هیچ مانعی برای عمل شفقت‌آمیز وجود ندارد. کمک به‌طور طبیعی به جایی که نیاز است جریان می‌یابد، بدون حس انجام‌دهندگی.

پذیرش همه. شفقت در عدم دوگانگی شامل تمام تجربیات می‌شود، حتی آن‌هایی که معمولاً به‌عنوان منفی برچسب‌گذاری می‌شوند. هیچ رد هیچ جنبه‌ای از زندگی وجود ندارد.

8. مرگ نباید ترسیده شود، بلکه بازگشت به کمالی است که هرگز ترک نکرده‌ایم

"هیچ‌کس هرگز نمرده است. هم‌اکنون، فقط حضور وجود دارد."

فراتر از تولد و مرگ. آنچه ما واقعاً هستیم هرگز متولد نشده و هرگز نمی‌میرد. مرگ فقط پایان توهم جدایی است.

پذیرش ناپایداری. شناخت طبیعت گذرا تمام پدیده‌ها اجازه می‌دهد تا رابطه‌ای بازتر و بی‌باک‌تر با زندگی و مرگ داشته باشیم.

زندگی کامل. درک مرگ به‌عنوان یک توهم ما را آزاد می‌کند تا در هر لحظه به‌طور کامل زندگی کنیم، دانستن اینکه این همیشه "آخرین روز" ما است.

9. درد و احساسات در رهایی به همان شکلی که هستند مجازند

"رهایی بسیار خام است. هیچ‌کس اینجا نیست که بتواند چیزی را مسدود کند، که بتواند هیچ جنبه‌ای از تجربه را رد کند."

پایان مقاومت. در رهایی، دیگر هیچ خود جداگانه‌ای وجود ندارد که سعی کند از تجربیات دردناک اجتناب کند یا آن‌ها را تغییر دهد. همه چیز به همان شکلی که هست مجاز است.

طبیعت گذرا آشکار شده. بدون یک خود که به تجربیات چنگ بزند، احساسات و حس‌ها به‌عنوان ظهورات گذرا در آگاهی دیده می‌شوند.

صمیمیت با تمام تجربه. باز بودن عمیقی به تمام جنبه‌های زندگی وجود دارد، از جمله آن‌هایی که معمولاً به‌عنوان منفی یا دردناک برچسب‌گذاری می‌شوند.

10. رابطه استاد-شاگرد توهم جدایی را ادامه می‌دهد

"استاد کسی است که به‌طور جدی باور دارد که می‌تواند به شما در جستجوی روشنایی یا بیداری کمک کند. چقدر مضحک."

دیدن از طریق نقش‌ها. باور به معلمان و شاگردان جداگانه توهم جدایی را تقویت می‌کند. در واقعیت، هیچ فرد روشن‌گری وجود ندارد.

پایان اقتدار. عدم دوگانگی واقعی به شناخت این اشاره دارد که هیچ‌کس نمی‌تواند به شما چیزی بدهد که شما از قبل هستید. اقتدار خارجی بی‌ربط می‌شود.

اشتراک، نه آموزش. ارتباط واقعی درباره عدم دوگانگی یک اشتراک بین برابرها است، نه انتقال از کسی که می‌داند به کسی که نمی‌داند.

11. عدم دوگانگی جدایی از زندگی نیست، بلکه پذیرش کامل فرم و خلأ است

"فرم خلأ است و همان خلأ فرم است؛ خلأ از فرم متفاوت نیست، فرم از خلأ متفاوت نیست؛ هرچه فرم است، آن خلأ است، هرچه خلأ است، آن فرم است."

فراتر از تضادها. عدم دوگانگی واقعی تضاد کاذب بین فرم و خلأ، نسبی و مطلق، دنیوی و معنوی را فراتر می‌برد.

درگیری کامل. رهایی درباره جدایی از زندگی نیست، بلکه پذیرش کامل تمام تجربه‌ها بدون یک خود جداگانه در مرکز است.

رقص وجود. عدم دوگانگی بازی جدایی‌ناپذیر فرم و خلأ، نسبی و مطلق را به‌عنوان طبیعت وجود به رسمیت می‌شناسد.

آخرین به‌روزرسانی:: November 18, 2024