Capitalism and Freedom

1. آزادی اقتصادی برای آزادی سیاسی ضروری است

من هیچ نمونه‌ای از جامعه‌ای که دارای آزادی سیاسی گسترده‌ای باشد و در عین حال از بازار آزاد برای سازماندهی فعالیت‌های اقتصادی خود استفاده نکرده باشد، نمی‌شناسم.

آزادی‌های درهم تنیده. میلتون فریدمن استدلال می‌کند که آزادی اقتصادی و آزادی سیاسی به‌طور جدایی‌ناپذیری به هم مرتبط هستند. بازار آزاد، که با تبادل داوطلبانه و مالکیت خصوصی مشخص می‌شود، تنها یک مکانیزم برای تولید ثروت نیست، بلکه شرط لازم برای یک جامعه آزاد است. بدون آزادی اقتصادی، آزادی سیاسی شکننده و به‌راحتی از بین می‌رود.

توزیع قدرت. سرمایه‌داری رقابتی قدرت را توزیع می‌کند و از تمرکز آن در دستان دولت جلوگیری می‌کند. زمانی که فعالیت‌های اقتصادی تحت کنترل مقامات سیاسی قرار می‌گیرد، مخالفت دشوار می‌شود و آزادی فردی تهدید می‌شود. از سوی دیگر، بازار اجازه می‌دهد تا دیدگاه‌های متنوع و منابع مستقل حمایت وجود داشته باشد و فضایی از آزادی را پرورش دهد.

شواهد تاریخی. فریدمن به نمونه‌های تاریخی، مانند دوران طلایی یونان و دنیای غرب در قرن نوزدهم اشاره می‌کند که در آن آزادی سیاسی در کنار بازارهای آزاد شکوفا شده است. در حالی که سرمایه‌داری شرط کافی برای آزادی سیاسی نیست (همان‌طور که در ایتالیا فاشیستی و روسیه پیش از جنگ جهانی اول مشاهده می‌شود)، اما شرط لازم است. بدون آن، دولت قدرتی بی‌حد و حصر به دست می‌آورد که بیان فردی را خفه کرده و توانایی چالش وضعیت موجود را محدود می‌کند.

2. نقش دولت: قانون‌گذار، نه کنترل‌کننده

دولت برای حفظ آزادی ما ضروری است، ابزاری است که از طریق آن می‌توانیم آزادی خود را اعمال کنیم؛ اما با تمرکز قدرت در دستان سیاسی، همچنین تهدیدی برای آزادی است.

دولت محدود. فریدمن از دولتی محدود حمایت می‌کند که وظیفه اصلی آن حفاظت از آزادی فردی از طریق اجرای قراردادها، تعریف حقوق مالکیت و حفظ نظم و قانون است. این چارچوب اجازه می‌دهد تا تبادل داوطلبانه شکوفا شود و نیاز به تصمیمات سیاسی را به حداقل برساند و فشار بر همبستگی اجتماعی را کاهش دهد.

کارایی بازار. بازار، با تصمیم‌گیری غیرمتمرکز خود، به مراتب کارآمدتر از کنترل دولتی در تخصیص منابع و برآورده کردن ترجیحات متنوع است. مداخله دولت، هرچند گاهی برای رفع نواقص بازار مانند انحصارها و اثرات محلی ضروری است، باید با احتیاط انجام شود، زیرا به‌طور اجتناب‌ناپذیری آزادی فردی را محدود می‌کند.

اجتناب از هم‌سانی. مزیت بزرگ بازار این است که تنوع وسیعی را مجاز می‌دارد. از نظر سیاسی، این یک سیستم نمایندگی تناسبی است. هر فرد می‌تواند به نوعی برای رنگ کراواتی که می‌خواهد رأی دهد و آن را دریافت کند؛ او نیازی ندارد ببیند که اکثریت چه رنگی می‌خواهد و سپس، اگر در اقلیت است، تسلیم شود.

3. ثبات پولی از طریق قوانین، نه اختیار

رکود بزرگ در ایالات متحده، به دور از اینکه نشانه‌ای از ناپایداری ذاتی سیستم کارآفرینی خصوصی باشد، گواهی است بر اینکه چقدر آسیب می‌تواند از اشتباهات چند نفر در زمانی که قدرت وسیعی بر سیستم پولی یک کشور دارند، وارد شود.

خطرات اختیار. فریدمن به نقد سیاست پولی اختیاری می‌پردازد و استدلال می‌کند که این سیاست قدرت زیادی به چند فرد می‌دهد و منجر به ناپایداری می‌شود. او به اقدامات فدرال رزرو در دوران رکود بزرگ به‌عنوان نمونه‌ای از اینکه چگونه سیاست‌های نیکوکارانه اما نادرست می‌توانند رکودهای اقتصادی را تشدید کنند، اشاره می‌کند.

سیاست مبتنی بر قانون. برای اطمینان از ثبات پولی و محدود کردن قدرت دولت، فریدمن پیشنهاد می‌کند که یک قانون مصوب برای سیاست پولی وجود داشته باشد. او پیشنهاد می‌کند که نرخ خاصی از رشد در عرضه پول هدف‌گذاری شود و استدلال می‌کند که این امر چارچوب ثابتی برای فعالیت‌های اقتصادی فراهم می‌کند و از درگیر شدن مقام پولی در دست‌کاری‌های غیرمسئولانه جلوگیری می‌کند.

عرضه پول. فریدمن از یک قانون مصوب حمایت می‌کند که به مقام پولی دستور می‌دهد تا به نرخ مشخصی از رشد در موجودی پول دست یابد. برای این منظور، او موجودی پول را شامل ارز خارج از بانک‌های تجاری به‌علاوه تمام سپرده‌های بانک‌های تجاری تعریف می‌کند.

4. بازارهای آزاد در ارز و تجارت از اهمیت بالایی برخوردارند

مگر اینکه اشتباه کنم، کنترل‌های کامل مبادله و آنچه به‌عنوان غیرقابل تبدیل بودن ارزها شناخته می‌شود، استثنایی هستند و منشأ آن‌ها وعده‌های خودکامه را فاش می‌کند.

کنترل‌های مبادله. فریدمن در برابر کنترل‌های مبادله و محدودیت‌های تجاری هشدار می‌دهد و آن‌ها را راهی به سوی خودکامگی می‌داند. او استدلال می‌کند که چنین اقداماتی، که اغلب برای حل مشکلات تراز پرداخت‌ها اجرا می‌شوند، در نهایت آزادی اقتصادی را خفه کرده و منجر به دور باطل مداخله دولت می‌شوند.

نرخ‌های مبادله شناور. راه‌حل بازار آزاد برای روابط پولی بین‌المللی، سیستمی از نرخ‌های مبادله شناور آزاد است که توسط معاملات خصوصی بدون مداخله دولت تعیین می‌شود. این مکانیزم اجازه می‌دهد تا به‌طور خودکار به تغییرات شرایط اقتصادی پاسخ داده شود و ثبات را ترویج کند و نیاز به محدودیت‌های تجاری را از بین ببرد.

تجارت آزاد یک‌جانبه. فریدمن از تجارت آزاد یک‌جانبه حمایت می‌کند و استدلال می‌کند که کشورها از حذف تعرفه‌ها و سایر موانع تجاری بهره‌مند می‌شوند، صرف‌نظر از اینکه آیا کشورهای دیگر متقابلاً عمل می‌کنند یا نه. تجارت آزاد رقابت را تقویت می‌کند، رشد اقتصادی را ترویج می‌دهد و آزادی سیاسی را تقویت می‌کند.

5. سیاست مالی: ثبات، نه دست‌کاری

آنچه ما نیاز داریم نه یک راننده ماهر پولی برای وسیله نقلیه اقتصادی است که به‌طور مداوم فرمان را برای تنظیم به ناهنجاری‌های غیرمنتظره مسیر بچرخاند، بلکه برخی وسایل برای نگه‌داشتن مسافر پولی که در صندلی عقب نشسته است به‌عنوان وزنه‌ای از گاهی به جلو خم نشود و فرمان را به‌طور ناگهانی بچرخاند که تهدیدی برای خروج خودرو از جاده باشد.

نقش محدود مالی. فریدمن به چالش دیدگاه کینزی‌ها می‌پردازد که می‌گویند هزینه‌های دولتی می‌تواند به‌عنوان چرخ تعادل برای تثبیت اقتصاد استفاده شود. او استدلال می‌کند که سیاست مالی اغلب ناپایدار است و هزینه‌های دولتی ناپایدارترین جزء درآمد ملی هستند.

تنظیمات مالیاتی. اگر قرار است از سیاست مالی استفاده شود، فریدمن پیشنهاد می‌کند که مالیات‌ها به‌جای هزینه‌ها تنظیم شوند. با این حال، او در نهایت از یک سیاست مالی پایدار با برنامه‌های هزینه‌ای که بر اساس نیازهای اجتماعی تعیین می‌شوند و نرخ‌های مالیاتی که برای پوشش آن هزینه‌ها تعیین می‌شوند، حمایت می‌کند و از تغییرات نامنظم جلوگیری می‌کند.

هزینه‌های دولتی. برای سیاست مالی، معادل مناسب برای قانون پولی این است که برنامه‌های هزینه‌ای را به‌طور کامل بر اساس آنچه جامعه می‌خواهد از طریق دولت انجام دهد، برنامه‌ریزی کند و نه به‌صورت خصوصی و بدون توجه به مشکلات ثبات اقتصادی سال به سال.

6. آموزش: آزادی انتخاب، نه کنترل دولتی

مبنای پدرسالارانه برای فعالیت‌های دولتی به‌طرز قابل توجهی برای یک لیبرال مشکل‌ساز است؛ زیرا این امر شامل پذیرش اصولی است که برخی باید برای دیگران تصمیم بگیرند که او در بیشتر کاربردها آن را غیرقابل قبول می‌داند و به‌درستی آن را نشانه‌ای از مخالفان اصلی فکری خود، حامیان جمع‌گرایی در یکی از اشکال آن، چه کمونیسم، چه سوسیالیسم یا دولت رفاه می‌داند.

سیستم کوپن. فریدمن پیشنهاد می‌کند که یک سیستم کوپن برای آموزش وجود داشته باشد، جایی که والدین وجوه دولتی را دریافت می‌کنند تا در هر مدرسه تأیید شده‌ای که انتخاب می‌کنند، هزینه کنند. این امر رقابت بین مدارس را ترویج می‌کند، تنوع را پرورش می‌دهد و به والدین این امکان را می‌دهد که تصمیماتی بگیرند که بهترین نیازهای فرزندانشان را برآورده کند.

نقش محدود دولت. در حالی که تأثیرات "محلی" آموزش را می‌پذیرد، فریدمن در برابر مدیریت دولتی مدارس استدلال می‌کند. او معتقد است که نقش دولت باید به تعیین حداقل استانداردها و اطمینان از وجود هسته‌ای مشترک از ارزش‌ها محدود شود و در عین حال اجازه دهد مؤسسات خصوصی شکوفا شوند.

رقابت و کیفیت. ورود رقابت به‌طور قابل توجهی به ترویج تنوع سالم مدارس کمک می‌کند. همچنین به معرفی انعطاف‌پذیری در سیستم‌های آموزشی کمک می‌کند. از جمله مزایای آن این است که حقوق معلمان مدارس به نیروهای بازار پاسخگو می‌شود.

7. سرمایه‌داری تبعیض را کاهش می‌دهد

این یک واقعیت تاریخی قابل توجه است که توسعه سرمایه‌داری با کاهش عمده‌ای در میزان تبعیضی که گروه‌های خاص مذهبی، نژادی یا اجتماعی در فعالیت‌های اقتصادی خود با آن مواجه بودند، همراه بوده است.

مشوق‌های بازار. فریدمن استدلال می‌کند که سرمایه‌داری، با تأکید بر تبادل داوطلبانه و حداکثرسازی سود، مشوق‌هایی برای کاهش تبعیض ایجاد می‌کند. کسب‌وکارهایی که بر اساس ویژگی‌های نامربوط تبعیض قائل می‌شوند، هزینه‌های بالاتری را متحمل می‌شوند و در مقایسه با آن‌هایی که تنها بر بهره‌وری تمرکز می‌کنند، در موقعیت ضعیف‌تری قرار دارند.

حفاظت از اقلیت‌ها. بازار از گروه‌های اقلیت در برابر تعصبات اکثریت با ارائه راه‌های جایگزین برای پیشرفت اقتصادی حمایت می‌کند. در یک بازار آزاد، افراد بر اساس توانایی‌ها و مشارکت‌های خود قضاوت می‌شوند، نه بر اساس نژاد، مذهب یا سایر ویژگی‌های نامربوط.

آزادی قرارداد. راه‌حل مناسب برای کسانی که معتقدند معیار خاصی مانند رنگ بی‌اهمیت است، این است که هم‌فکران خود را متقاعد کنند، نه اینکه از قدرت قهری دولت برای وادار کردن آن‌ها به عمل بر اساس اصول خود استفاده کنند.

8. انحصار آزادی و کارایی را آسیب می‌زند

شرکت‌کننده در یک بازار رقابتی هیچ قدرت قابل توجهی برای تغییر شرایط مبادله ندارد؛ او به‌عنوان یک موجودیت جداگانه به‌سختی قابل مشاهده است؛ بنابراین، سخت است که استدلال کنیم که او هرگونه "مسئولیت اجتماعی" دارد، به جز آنچه که همه شهروندان برای اطاعت از قوانین کشور و زندگی بر اساس اصول خود به اشتراک می‌گذارند.

تبادل داوطلبانه محدود. انحصار، چه در صنعت و چه در کار، تبادل داوطلبانه را با محدود کردن گزینه‌های موجود برای افراد محدود می‌کند. این امر آزادی را کاهش می‌دهد و تخصیص منابع را تحریف می‌کند و منجر به ناکارآمدی می‌شود.

نقش دولت. ضروری‌ترین نیاز، حذف اقداماتی است که به‌طور مستقیم از انحصار حمایت می‌کنند، چه انحصارهای تجاری و چه انحصارهای کارگری، و اجرای عادلانه قوانین بر روی شرکت‌ها و اتحادیه‌های کارگری به‌طور یکسان است.

اصلاحات مالیاتی. یک گام بزرگ به سوی کاهش قدرت انحصار، اصلاحات مالیاتی خواهد بود، از جمله حذف مالیات شرکتی و الزام شرکت‌ها به نسبت دادن درآمدهای توزیع‌نشده به سهامداران. این امر بازارهای سرمایه را تقویت کرده و رقابت را ترویج می‌دهد.

9. مجوز شغلی: تهدیدی برای آزادی

مجوزها به‌طور مکرر نوعی تنظیمات قرون وسطایی را برقرار می‌کنند که در آن دولت قدرت را به اعضای حرفه واگذار می‌کند.

ورود محدود. مجوز شغلی، در حالی که اغلب به‌عنوان وسیله‌ای برای حفاظت از عموم ارائه می‌شود، به‌طور مکرر توسط گروه‌های حرفه‌ای برای محدود کردن ورود و ایجاد انحصار استفاده می‌شود. این امر آزادی فردی را محدود کرده و قیمت‌ها را برای مصرف‌کنندگان افزایش می‌دهد.

ملاحظات نامربوط. در عمل، تصمیمات مربوط به مجوز اغلب شامل ملاحظات نامربوطی مانند سوگند وفاداری یا فارغ‌التحصیلی از مدارس خاص است، نه ارزیابی‌های واقعی از شایستگی. این امر به‌طور بیشتری مزایای ادعایی مجوز را تضعیف می‌کند.

راه‌حل‌های جایگزین. فریدمن استدلال می‌کند که صدور گواهینامه، جایی که دولت مهارت‌ها را تأیید می‌کند اما از محدود کردن عمل جلوگیری می‌کند، گزینه‌ای کمتر مضر نسبت به مجوز است. او همچنین پیشنهاد می‌کند که سازمان‌های خصوصی و نیروهای بازار می‌توانند اطلاعاتی درباره کیفیت خدمات به مصرف‌کنندگان ارائه دهند.

10. توزیع درآمد: عدالت در برابر برابری

عملکرد اصلی پرداخت بر اساس محصول در یک جامعه بازار، نه توزیع، بلکه تخصیص است.

توزیع مبتنی بر محصول. فریدمن از اصل توزیع بر اساس محصول دفاع می‌کند و استدلال می‌کند که این امر برای تخصیص کارآمد منابع در یک جامعه بازار ضروری است. در حالی که به این اصل اذعان دارد که می‌تواند منجر به نابرابری شود، او آن را ابزاری برای دستیابی به اهداف وسیع‌تر اجتماعی می‌داند.

توزیع محدود. در حالی که نقش خیریه خصوصی را می‌پذیرد، فریدمن نسبت به توزیع درآمد به‌وسیله دولت ابراز تردید می‌کند. او استدلال می‌کند که چنین اقداماتی اغلب بازار را تحریف کرده، عواقب ناخواسته ایجاد می‌کند و بر آزادی فردی تأثیر می‌گذارد.

نواقص بازار. توجیه واضحی برای اقدام اجتماعی از نوعی بسیار متفاوت از مالیات برای تأثیر بر توزیع درآمد وجود دارد. بخش زیادی از نابرابری واقعی ناشی از نواقص بازار است. بسیاری از این نواقص خود به‌وسیله اقدام دولت ایجاد شده‌اند یا می‌توانند با اقدام دولت حذف شوند.

11. رفاه اجتماعی: خیریه خصوصی به جای کنترل دولتی

هیچ روندی نمی‌تواند به‌طور کامل پایه‌های جامعه آزاد ما را به‌طور جدی تضعیف کند، مانند پذیرش مسئولیت اجتماعی توسط مقامات شرکتی به جز اینکه به حداکثر رساندن سود برای سهامداران خود بپردازند.

برنامه‌های ناکارآمد. فریدمن به نقد برنامه‌های مختلف رفاه اجتماعی، مانند مسکن عمومی، قوانین حداقل دستمزد و حمایت‌های قیمت کشاورزی می‌پردازد و استدلال می‌کند که این برنامه‌ها اغلب عواقب ناخواسته و منفی دارند. او پیشنهاد می‌کند که این برنامه‌ها تحت تأثیر منافع خاص قرار دارند و نتوانسته‌اند به ریشه‌های فقر بپردازند.

مالیات منفی بر درآمد. به‌عنوان یک جایگزین مؤثرتر و کمتر مداخله‌گر، فریدمن پیشنهاد می‌کند که مالیات منفی بر درآمد وجود داشته باشد که به افراد کم‌درآمد یارانه نقدی مستقیم ارائه می‌دهد و در عین حال مشوق‌های بازار را حفظ می‌کند. این رویکرد فقر را بدون تحریف بازار یا گسترش کنترل دولت کاهش می‌دهد.

مسئولیت خصوصی. مهم‌ترین نکته این است که دولت باید مشکلات خود را حل کند و رویه‌هایی را اتخاذ کند که منجر به ثبات معقول در جریان هزینه‌های خود شود. اگر این کار را انجام دهد، به‌طور واضح به کاهش تنظیمات مورد نیاز در بقیه اقتصاد کمک خواهد کرد.

آخرین به‌روزرسانی:: April 1, 2025