نکات کلیدی
1. طبقه‌ی زیرین محصول ایده‌هاست، نه فقط شرایط
این عنصر در قلمرو ایده‌ها یافت می‌شود.
فراتر از اقتصاد. طبقه‌ی زیرین تنها نتیجه‌ی فقر یا کمبود فرصت نیست. در حالی که عوامل اقتصادی نقش دارند، مسئله‌ی اصلی در ایده‌ها و باورهایی نهفته است که جهان‌بینی آن‌ها را شکل می‌دهد. این شامل حس قربانی بودن، رد مسئولیت شخصی و باور به بی‌فایده بودن تلاش است.
- تعیین‌گرایی اقتصادی نمی‌تواند توضیح دهد که چرا برخی از فقر فرار می‌کنند در حالی که دیگران در آن گرفتار می‌مانند.
- تعیین‌گرایی ژنتیکی با این واقعیت که طبقه‌ی زیرین در خطوط نژادی مختلف وجود دارد، رد می‌شود.
- دولت رفاه، در حالی که شرطی ضروری است، تنها علت طبقه‌ی زیرین نیست.
ایده‌ها به عنوان علت اصلی. نویسنده استدلال می‌کند که رنج طبقه‌ی زیرین ناشی از مجموعه‌ای خاص از ایده‌هاست که از دایره‌های فکری به پایین رسیده است. این ایده‌ها شامل رد اراده‌ی شخصی، باور به قدرت نیروهای خارجی و حس حق‌طلبی به منافع بدون مسئولیت است. این ایده‌ها در زبان، رفتار و حس کلی ناامیدی تجلی می‌یابند.
قدرت باورها. نویسنده تأکید می‌کند که رفتار انسانی تنها به عوامل خارجی وابسته نیست، بلکه به معانی و نیت‌هایی که مردم به اعمال خود می‌دهند، بستگی دارد. الگوهای خودتخریبی طبقه‌ی زیرین ریشه در جهان‌بینی‌ای دارد که مسئولیت شخصی را انکار کرده و حس قربانی بودن را در آغوش می‌کشد. این جهان‌بینی نه ذاتی است و نه طبیعی، بلکه آموخته شده و با ایده‌هایی که با آن‌ها مواجه می‌شوند، تقویت می‌شود.
2. روشنفکران مسئول رنج طبقه‌ی زیرین هستند
اگر قرار است تقصیرها تقسیم شود، این روشنفکران هستند که بیشترین سهم را دارند.
ترویج ایده‌های مخرب. نویسنده معتقد است که بسیاری از ایده‌های مخربی که رنج طبقه‌ی زیرین را تغذیه می‌کنند، در دایره‌های فکری شکل گرفته‌اند. این ایده‌ها، که اغلب توسط دانشگاهیان و نویسندگان ترویج می‌شوند، شامل رد ارزش‌های سنتی، انکار مسئولیت شخصی و باور به برابری همه‌ی فرهنگ‌هاست.
- روشنفکران ایده‌ای را ترویج کرده‌اند که مردم قربانی شرایط هستند، نه عامل زندگی خود.
- آن‌ها نهادهای سنتی مانند خانواده و ازدواج را تضعیف کرده‌اند.
- آن‌ها فرهنگی از نسبی‌گرایی را ترویج کرده‌اند که در آن همه‌ی ارزش‌ها برابر تلقی می‌شوند.
تحقیر و خودمحوری. نویسنده روشنفکران را به تحقیر متهم می‌کند و می‌گوید که آن‌ها باور دارند ایده‌هایشان تنها به دیگران تعلق دارد، نه به خودشان. آن‌ها نظریه‌هایی را ترویج می‌کنند که برای افراد کمتر خوش‌شانس، اراده‌ی شخصی را انکار می‌کند، در حالی که حس کنترل و مسئولیت خود را حفظ می‌کنند. این نوعی خودمحوری است که در آن خلوص ایده‌هایشان مهم‌تر از پیامدهاست.
فاصله از واقعیت. روشنفکران اغلب از دیدن پیامدهای واقعی ایده‌هایشان ناتوانند و ترجیح می‌دهند در قلمرو نظری باقی بمانند. آن‌ها بیشتر نگران خلوص ایده‌هایشان هستند تا تأثیر واقعی آن‌ها بر زندگی کسانی که آن‌ها را می‌پذیرند. این فاصله از واقعیت منبع اصلی رنج طبقه‌ی زیرین است.
3. انکار و رضایت به وضع موجود، مشکلات اجتماعی را تداوم می‌بخشد
هرگز به اندازه‌ی کنونی بی‌تفاوتی به عنوان همدردی جلوه نکرده است؛ هرگز چنین کوری عمدی وجود نداشته است.
امتناع از دیدن. نویسنده مشاهده می‌کند که در میان طبقه‌ی متوسط، انکار گسترده‌ای نسبت به مشکلات اجتماعی که طبقه‌ی زیرین را آزار می‌دهد، وجود دارد. این انکار به صورت امتناع از پذیرش شدت خشونت، ابتذال و شکست آموزشی تجلی می‌یابد.
- روشنفکران شواهد زوال اجتماعی را به عنوان صرفاً آمارهای تصادفی رد می‌کنند.
- آن‌ها مقایسه‌های تاریخی مغرضانه‌ای انجام می‌دهند تا شدت مشکلات کنونی را کم اهمیت جلوه دهند.
- آن‌ها اهمیت اخلاقی حقایق پذیرفته شده را تحریف کرده و آن‌ها را به عنوان آزادی یا پیشرفت توجیه می‌کنند.
رضایت به وضع موجود به عنوان دفاع. نویسنده استدلال می‌کند که رضایت به وضع موجود، مکانیزم دفاعی است که توسط کسانی که از وضعیت موجود بهره‌مند می‌شوند، استفاده می‌شود. آن‌ها تمایلی به پذیرش مشکلات ندارند زیرا این کار نیازمند مواجهه با همدستی خود در ایجاد آن‌هاست. این رضایت به وضع موجود اغلب به عنوان تحمل یا درک پنهان می‌شود.
خطر عدم اقدام. نویسنده هشدار می‌دهد که انکار و رضایت به وضع موجود طبقه‌ی متوسط پیامدهای وخیمی خواهد داشت. مشکلات طبقه‌ی زیرین محدود به محله‌های فقیرنشین نیست؛ آن‌ها در حال گسترش به سمت بالا در جامعه هستند و نهادها را تضعیف کرده و بافت تمدن را فرسایش می‌دهند. این عدم اقدام در نهایت به یک فاجعه اجتماعی منجر خواهد شد.
4. آزادی بدون مسئولیت، هرج و مرج به بار می‌آورد
هدف میلیون‌ها نفر این است که آزاد باشند تا دقیقاً همان‌طور که می‌خواهند عمل کنند و کسی دیگر هزینه‌های اشتباهاتشان را بپردازد.
توهم آزادی. نویسنده استدلال می‌کند که بسیاری از مردم، به ویژه در طبقه‌ی زیرین، آزادی بدون مسئولیت را می‌خواهند. آن‌ها می‌خواهند آزاد باشند تا هر طور که می‌خواهند عمل کنند، اما انتظار دارند دیگران عواقب اعمالشان را تحمل کنند. این نگرش به فرهنگی از بهانه‌جویی، شکایت و درخواست‌های ویژه منجر می‌شود.
- مردم زندگی خود را به سرنوشت نسبت می‌دهند، نه به انتخاب‌های خود.
- آن‌ها از زبان منفعل برای انکار اراده‌ی خود استفاده می‌کنند.
- آن‌ها دیگران را به خاطر مشکلاتشان سرزنش می‌کنند و از پذیرش مسئولیت خودداری می‌کنند.
سقوط شخصیت. نویسنده مشاهده می‌کند که شخصیت بریتانیایی در حال افول است و به جای مدنیت، استقلال و استواری، با شکایت‌های مداوم و بهانه‌جویی جایگزین شده است. این سقوط به سرعت و به طور کامل به اندازه‌ی سقوط قدرت بریتانیا است.
نیاز به مسئولیت. نویسنده تأکید می‌کند که آزادی واقعی نیازمند مسئولیت است. بدون حس مسئولیت شخصی، مردم قربانی تمایلات و خواسته‌های خود می‌شوند و این به هرج و مرج و خودتخریبی منجر می‌شود. این یک عامل کلیدی در تداوم طبقه‌ی زیرین است.
5. خودفریبی و عدم صداقت چرخه‌های مخرب را تغذیه می‌کند
در قلب تمام این انفعال و امتناع از مسئولیت، عدم صداقت عمیقی نهفته است – آنچه سارتر آن را بداعت می‌نامید.
زبان فرار. نویسنده اشاره می‌کند که مجرمان اغلب از زبانی استفاده می‌کنند که اراده‌ی خود را انکار کرده و مسئولیت را به نیروهای خارجی منتقل می‌کند. آن‌ها می‌گویند "چاقو وارد شد" یا "سرم رفت"، گویی که کنترل اعمال خود را ندارند. این زبان نوعی خودفریبی است که به آن‌ها اجازه می‌دهد از مواجهه با گناه خود اجتناب کنند.
- آن‌ها از زبان منفعل برای توصیف اعمال خود استفاده می‌کنند.
- آن‌ها ادعا می‌کنند که قربانی شرایطی فراتر از کنترل خود هستند.
- آن‌ها دیگران را به خاطر رفتار خود سرزنش می‌کنند.
توهم "من واقعی". نویسنده مفهوم "من واقعی" را توصیف می‌کند، هسته‌ای فرضی از فضیلت که تحت تأثیر اعمال آن‌ها قرار نگرفته است. این به آن‌ها اجازه می‌دهد تا در حالی که در رفتار مخرب خود مشغولند، احترام به نفس خود را حفظ کنند. آن‌ها باور دارند که اعمالشان بازتابی از آنچه که واقعاً هستند، نیست.
چرخه‌ی vicious عدم صداقت. نویسنده استدلال می‌کند که این خودفریبی تنها یک مکانیزم دفاعی روان‌شناختی نیست، بلکه نوعی عدم صداقت است که چرخه‌های مخرب را تداوم می‌بخشد. با امتناع از پذیرش مسئولیت خود، آن‌ها قادر به رهایی از الگوهای خودتخریبی خود نیستند.
6. پیامدهای ناخواسته انقلاب جنسی
روشنفکران به اندازه‌ی ماری آنتوانت زمانی که چوپان‌زاده بازی می‌کرد، صادق بودند.
قول آزادی. نویسنده استدلال می‌کند که انقلاب جنسی، که به دنبال آزاد کردن روابط جنسی از تمام الزامات اجتماعی، قراردادی یا اخلاقی بود، پیامدهای فاجعه‌باری داشته است. روشنفکران ایده‌ای را ترویج کردند که آزادی جنسی به خوشبختی و رضایت بیشتر منجر خواهد شد.
- آن‌ها به دنبال حذف تمام الزامات اجتماعی و اخلاقی از روابط جنسی بودند.
- آن‌ها باور داشتند که تمایل جنسی خام باید تنها تعیین‌کننده‌ی رفتار باشد.
- آن‌ها اهمیت الزامات اجتماعی و قراردادی را نادیده گرفتند.
واقعیت هرج و مرج. نویسنده معتقد است که انقلاب جنسی به خشونت گسترده، بی‌توجهی به کودکان و فروپاشی کلی روابط خانوادگی منجر شده است. حذف الزامات اجتماعی و اخلاقی به هرج و مرج و تخریب منجر شده است.
- نرخ نامشروع‌زایی به شدت افزایش یافته است.
- روابط ناپایدار و زودگذر هستند.
- خشونت و سوءاستفاده در حال گسترش است.
ریاکاری آزادکنندگان. نویسنده به ریاکاری روشنفکرانی اشاره می‌کند که آزادی جنسی را ترویج کردند. در حالی که آن‌ها ممکن است آداب جنسی آزادتری را پذیرفته باشند، اما همچنان اهمیت الزامات مربوط به کودکان و خانواده را درک می‌کنند. ایده‌های آن‌ها به طور کامل و بی‌قید و شرط توسط آسیب‌پذیرترین طبقات اجتماعی پذیرفته شده و به هرج و مرج و رنج منجر شده است.
7. خطرات نسبی‌گرایی فرهنگی و از دست دادن استانداردها
جو نسبی‌گرایی اخلاقی، فرهنگی و فکری... به طور موفقیت‌آمیزی به کسانی که کمترین توانایی را برای مقاومت در برابر اثرات عملی و ویرانگر آن دارند، منتقل شده است.
فرسایش استانداردها. نویسنده استدلال می‌کند که جو نسبی‌گرایی اخلاقی، فرهنگی و فکری، استانداردهای رفتار و دستاورد را فرسایش داده است. ایده‌ای که همه‌ی فرهنگ‌ها و ارزش‌ها برابرند، به کاهش آرزو و تحمل برای متوسط بودن منجر شده است.
- باور بر این است که هیچ شکل صحیحی از زبان یا دستور زبان وجود ندارد.
- ایده‌ی فرهنگ‌های بالاتر و پایین‌تر رد می‌شود.
- تمایل به جشن گرفتن فرهنگ فرودست وجود دارد.
مرگ آرزو. نویسنده معتقد است که این نسبی‌گرایی به مرگ آرزو، به ویژه در میان طبقه‌ی زیرین منجر شده است. وقتی همه‌ی فرهنگ‌ها و ارزش‌ها برابر تلقی می‌شوند، هیچ انگیزه‌ای برای تلاش برای بهتر شدن وجود ندارد. این فقدان آرزو، عامل اصلی انفعال و ناامیدی است.
گسترش نسبی‌گرایی. نویسنده هشدار می‌دهد که نسبی‌گرایی فرهنگی محدود به طبقه‌ی زیرین نیست. سلیقه‌ها، رفتارها و آداب طبقه‌ی زیرین در حال نفوذ به سطوح بالاتر اجتماعی هستند و به کاهش کلی استانداردهای رفتار و دستاورد منجر می‌شوند. این آرزوی فرهنگی رو به پایین، یک روند خطرناک است.
8. جذابیت قربانی بودن و رد تلاش
ایده‌ای که فرد عامل نیست بلکه قربانی بی‌دفاع شرایط است... به طور طبیعی به وجود نمی‌آید، بلکه به عنوان یک هم‌پیوند اجتناب‌ناپذیر از تجربه ظهور می‌کند.
راحتی قربانی بودن. نویسنده استدلال می‌کند که بسیاری از مردم، به ویژه در طبقه‌ی زیرین، در ایده‌ی قربانی بودن در برابر شرایطی که خارج از کنترلشان است، راحتی می‌یابند. این باور آن‌ها را از مسئولیت اعمالشان معاف می‌کند و به آن‌ها اجازه می‌دهد از تلاشی که برای بهبود زندگی‌شان لازم است، اجتناب کنند.
- آن‌ها خود را به عنوان گل‌چینی در دستان سرنوشت می‌بینند.
- آن‌ها نیروهای اجتماعی یا اقتصادی بزرگ و پنهان را به عنوان دلیل مشکلاتشان معرفی می‌کنند.
- آن‌ها از وضعیت قربانی بودن خود برای توجیه رفتارشان استفاده می‌کنند.
رد تلاش. نویسنده معتقد است که طبقه‌ی زیرین به شدت از تلاش و کار سخت دوری می‌کند. آن‌ها باور دارند که موفقیت به شانس یا شرایط بستگی دارد، نه به تلاش شخصی. این باور به فرهنگی از انفعال و وابستگی منجر می‌شود.
پیامدهای غیرانسانی. نویسنده هشدار می‌دهد که باور به تعیین‌گرایی اجتماعی پیامدهای غیرانسانی دارد. اگر مردم تنها محصولات شرایط خود باشند، مسئول اعمالشان نیستند و باید به عنوان اتومات‌ها رفتار شوند. این دیدگاه اساساً ایده‌ی اراده و کرامت انسانی را تضعیف می‌کند.
9. وسوسه‌ی رضایت آنی و خلأ معنا
بنابراین آن‌ها هیچ چیزی برای ترس و هیچ چیزی برای امید ندارند و اگر کار کنند، در شغل‌هایی هستند که هیچ تحریکی فراهم نمی‌کند.
جستجوی سرگرمی. نویسنده استدلال می‌کند که بسیاری از مردم، به ویژه در طبقه‌ی زیرین، به دنبال رضایت آنی و سرگرمی هستند. آن‌ها به دنبال لذت و فراموشی از طریق ساده‌ترین وسایل ممکن، مانند تلویزیون، مواد مخدر و الکل هستند.
- آن‌ها از آرزو یا علایق خالی هستند.
- آن‌ها هیچ چیزی برای ترس و هیچ چیزی برای امید ندارند.
- آن‌ها به دنبال سرگرمی به عنوان وسیله‌ای برای فرار از زندگی خالی خود هستند.
بی‌معنایی وجود. نویسنده معتقد است که طبقه‌ی زیرین در یک خلأ وجودی زندگی می‌کند که از هرگونه حس هدف یا معنا خالی است. آن‌ها از باورهای مذهبی، آرزو یا علایق بی‌بهره‌اند و زندگی‌شان به مجموعه‌ای از لذت‌های زودگذر و نارضایتی تبدیل شده است.
- آن‌ها خسته و خودمحور هستند.
- آن‌ها به وسیله‌ی حس حسادت و تمایل به تسلط بر دیگران هدایت می‌شوند.
- آن‌ها در چرخه‌ای از بحران و ناامیدی گرفتارند.
شکست مادی‌گرایی. نویسنده استدلال می‌کند که باور به اینکه امنیت مادی و روابط انسانی بدون قید و شرط انسان را آزاد می‌کند، شکست خورده است. در عوض، این امر خلأی در زندگی بسیاری ایجاد کرده و به جستجوی ناامیدکننده‌ای برای معنا و هدف منجر شده است. این جستجو اغلب به صورت رفتارهای خودتخریبی تجلی می‌یابد.
10. اهمیت قضاوت و خطرات عدم قضاوت
اولین وظیفه‌ی روشنفکر مدرن... بیان واضح است.
نیاز به تشخیص. نویسنده استدلال می‌کند که امتناع از قضاوت نوعی جبن اخلاقی است. در حالی که مهم است که با همه‌ی مردم با احترام و همدردی رفتار کنیم، همچنین ضروری است که درباره‌ی رفتار آن‌ها و پیامدهای اعمالشان قضاوت کنیم.
- عدم قضاوت اغلب به عنوان پوششی برای بی‌تفاوتی عمل می‌کند.
- این امر مانع از یادگیری مردم از اشتباهاتشان می‌شود.
- این ایده‌ی مسئولیت اخلاقی را تضعیف می‌کند.
خطرات نسبی‌گرایی. نویسنده معتقد است که باور به اینکه همه‌ی ارزش‌ها برابرند، ایده‌ای خطرناک و مخرب است. این امر به تحمل متوسط بودن و رد ایده‌ی پیشرفت اخلاقی منجر می‌شود.
- این امر مفهوم درست و نادرست را تضعیف می‌کند.
- این امر به کاهش استانداردهای رفتار و دستاورد منجر می‌شود.
- این امر فرهنگی از خودخواهی و بی‌مسئولیتی ایجاد می‌کند.
وظیفه‌ی بیان واضح. نویسنده استدلال می‌کند که اولین وظیفه‌ی روشنفکر مدرن بیان واضح است، برای شکستن ایدئولوژی‌های بدبو که مانع از دیدن حقیقت می‌شوند. این نیازمند شجاعت برای قضاوت و به چالش کشیدن حکمت
آخرین به‌روزرسانی::
FAQ
What's Life at the Bottom: The Worldview That Makes the Underclass about?
- Exploration of the Underclass: The book examines the lives and mindsets of the underclass in Western societies, particularly in England. Dalrymple, a doctor, shares his observations from working in a British slum and a prison.
- Cultural and Moral Decline: Dalrymple argues that the underclass suffers from mental, cultural, emotional, and spiritual impoverishment, exacerbated by harmful ideas from the intelligentsia.
- Critique of Welfare and Relativism: He critiques the impact of welfare states and cultural relativism on personal responsibility and societal values.
Why should I read Life at the Bottom?
- Insightful Observations: The book provides a unique perspective on the underclass, combining personal anecdotes with broader social commentary.
- Challenging Narratives: Dalrymple challenges popular narratives about poverty and social issues, encouraging critical thinking about societal problems.
- Cultural Critique: It serves as a critique of modern Western culture, particularly the influence of relativism and the decline of traditional values.
What are the key takeaways of Life at the Bottom?
- Self-Destructive Patterns: Dalrymple identifies recurring self-destructive behaviors among the underclass, such as violence and nihilism.
- Impact of Ideas: He argues that ideas propagated by intellectuals lead to a culture of victimhood and lack of personal responsibility.
- Welfare Critique: While welfare can provide support, it can also create dependency and undermine personal responsibility.
What are the best quotes from Life at the Bottom and what do they mean?
- “Helpless victim of circumstances”: Highlights the denial of personal agency by individuals in the underclass, who see themselves as victims.
- “Extension of the term ‘addiction’”: Critiques labeling behaviors as addictions, which absolves individuals of responsibility.
- “Absence of standards… is the beginning of barbarism”: Emphasizes the importance of moral and social standards in maintaining a civilized society.
How does Theodore Dalrymple define the underclass in Life at the Bottom?
- Cultural and Social Traits: Characterized by a lack of personal responsibility, pervasive violence, and a culture of nihilism.
- Mental and Spiritual Impoverishment: Suffers from a unique form of impoverishment that is not merely economic but also mental, cultural, and spiritual.
- Demographic Diversity: Exists across different ethnicities and social backgrounds, challenging the notion that it is solely a product of poverty or race.
What role does personal responsibility play in Life at the Bottom?
- Central Theme: Dalrymple emphasizes the importance of individual agency and responsibility for one's actions.
- Denial of Agency: Many in the underclass deny their responsibility, attributing misfortunes to external circumstances.
- Cultural Influence: The book argues that cultural attitudes significantly influence behavior, particularly in the context of the underclass.
How does Life at the Bottom address the issue of social mobility?
- Possibility of Mobility: Dalrymple acknowledges that social mobility is possible, citing the success of immigrant communities.
- Choice and Agency: Argues that individual choices play a significant role in determining social mobility.
- Contrast with Underclass: Contrasts the success of some immigrant groups with the choices made by certain individuals within the underclass.
What does Theodore Dalrymple say about the welfare state in Life at the Bottom?
- Not the Sole Cause: While the welfare state may contribute to the rise of the underclass, it is not the sole cause.
- Dependency Issues: Welfare can create dependency that undermines personal responsibility and initiative.
- Need for Reform: Calls for a reevaluation of welfare policies to encourage self-sufficiency and personal accountability.
How does Life at the Bottom challenge common perceptions of poverty?
- Complexity of Poverty: Argues that poverty is not merely economic but deeply intertwined with cultural attitudes and personal choices.
- Victimhood vs. Agency: Challenges the narrative of victimhood, emphasizing individual agency and responsibility.
- Moral and Ethical Considerations: Encourages readers to consider the moral implications of poverty and the importance of personal responsibility.
What patterns of behavior does Dalrymple observe in the underclass in Life at the Bottom?
- Self-Destructive Behaviors: Observes patterns such as substance abuse, violence, and neglect of children.
- Denial of Agency: Individuals often use passive language to describe their actions, indicating a denial of personal responsibility.
- Cycle of Violence: Notes a cycle of violence that perpetuates itself within families and communities.
What does Theodore Dalrymple say about gambling in Life at the Bottom?
- Gambling as a Culture: Describes betting shops and casinos as cultural institutions for the underclass.
- Exploitation of the Poor: Highlights how the poor are often exploited by the gambling industry.
- Mental and Spiritual Void: Suggests that gambling reflects a deeper mental and spiritual emptiness.
What role does education play in Life at the Bottom?
- Education as a Tool: Emphasizes the importance of education in breaking the cycle of poverty.
- Failure of the System: Critiques the education system for failing to challenge students from the underclass.
- Cultural Attitudes: Discusses how cultural attitudes towards education can influence academic achievement.
نقد و بررسی
کتاب زندگی در پایین نقدی تند و تیز بر طبقه‌ی پایین جامعه‌ی بریتانیا و سیاست‌های لیبرالی است که دالریمپل معتقد است وضعیت آن‌ها را تداوم می‌بخشد. او با استناد به تجربیاتش به عنوان یک پزشک، استدلال می‌کند که جهان‌بینی فقرا، نه عوامل اقتصادی، آن‌ها را در چرخه‌های فقر و جرم گرفتار نگه می‌دارد. این کتاب به خاطر تحلیل‌های عمیقش مورد تحسین قرار گرفته، اما به خاطر کمبود همدلی و وابستگی بیش از حد به داستان‌های شخصی مورد انتقاد واقع شده است. خوانندگان این کتاب را تحریک‌کننده‌ی تفکر می‌یابند، هرچند برخی با موضع محافظه‌کارانه‌ی دالریمپل و سرزنش ایدئولوژی لیبرال برای مشکلات اجتماعی مخالفند.
