نکات کلیدی
1. سرمایه‌داری تنها بازی موجود
این شعار به‌خوبی آنچه را که من از «واقع‌گرایی سرمایه‌داری» می‌فهمم، بیان می‌کند: احساس گسترده‌ای که نه‌تنها سرمایه‌داری تنها سیستم سیاسی و اقتصادی قابل‌قبول است، بلکه اکنون حتی تصور یک جایگزین منسجم برای آن نیز غیرممکن است.
بدون جایگزین. واقع‌گرایی سرمایه‌داری باور فراگیر است که سرمایه‌داری تنها سیستم سیاسی و اقتصادی قابل‌قبول است و تصور جایگزین‌ها را دشوار می‌سازد. این فقط به معنای پذیرش سرمایه‌داری نیست؛ بلکه ناتوانی در تصور هر چیز دیگری است. این حس اجتناب‌ناپذیری نیرویی قوی است که تفکر و اقدامات ما را شکل می‌دهد.
هژمونی فرهنگی. این باور نه به‌زور بلکه به‌طور عمیق در فرهنگ ما ریشه‌دار است و خواسته‌ها، آرزوها و حتی رویاهای ما را شکل می‌دهد. این سیستمی است که به‌قدری طبیعی شده که تقریباً نامرئی است، مانند هوایی که تنفس می‌کنیم. این امر به‌طرز فوق‌العاده‌ای چالش یا مقاومت در برابر آن را دشوار می‌سازد.
فراتر از ایدئولوژی. واقع‌گرایی سرمایه‌داری فراتر از استدلال‌های ایدئولوژیک سنتی عمل می‌کند. این به باور یا حمایت فعال نیاز ندارد؛ بلکه به سادگی به‌عنوان تنظیم پیش‌فرض وجود دارد. این امر آن را از اشکال آشکار تبلیغات بیشتر مضر و دشوارتر برای مبارزه می‌سازد.
2. چشم‌اندازهای دیستوپیایی واقعیت ما را منعکس می‌کنند
دنیایی که این آثار به تصویر می‌کشند، بیشتر شبیه به یک گسترش یا تشدید از واقعیت ماست تا یک جایگزین برای آن.
دیوستاپیا به‌عنوان آینه. فیلم‌ها و رمان‌های دیستوپیایی، که زمانی تمرین‌هایی برای تصور جایگزین‌ها بودند، اکنون اغلب واقعیت کنونی ما را منعکس می‌کنند. به‌جای ارائه آینده‌ای به‌طور رادیکال متفاوت، نسخه‌ای تشدیدشده از حال حاضر را نشان می‌دهند که در آن استبداد و سرمایه‌داری همزیستی دارند.
نرمال‌سازی بحران. «جنگ علیه تروریسم» بحران را نرمال کرده و اقدامات اضطراری را دائمی جلوه می‌دهد. این وضعیت باعث می‌شود که تعلیق هنجارهای دموکراتیک پذیرفته شود و مرزهای آزادی و کنترل محو شود.
فرسایش فضای عمومی. تخریب فضای عمومی که توسط نئولیبرال‌ها جشن گرفته می‌شود، منجر به کاهش دولت به وظایف اصلی نظامی و پلیسی‌اش می‌شود. این نتیجه‌اش دنیایی است که در آن اردوگاه‌های بازداشت و کافه‌های زنجیره‌ای می‌توانند همزیستی داشته باشند و تناقضات واقع‌گرایی سرمایه‌داری را برجسته کنند.
3. پایان نو و عقیم‌سازی فرهنگی
آیا ممکن است که هیچ وقفه‌ای، هیچ «شوک جدیدی» در پیش نباشد؟
تکرار و بازترکیب. شک و تردید فزاینده‌ای وجود دارد که آینده تنها تکرار و بازترکیب را به همراه دارد و هیچ «شوک جدیدی» واقعی در کار نیست. این امر منجر به نوسان دو قطبی بین امید به چیزی جدید و اعتقاد غم‌انگیز به اینکه هیچ چیز جدیدی هرگز نمی‌تواند اتفاق بیفتد، می‌شود.
موزه‌ای شدن فرهنگ. فرهنگ به‌طور فزاینده‌ای به آثار موزه‌ای تبدیل می‌شود، با اشیایی که از دنیای زندگی‌شان جدا شده و به‌عنوان آثار هنری جمع‌آوری می‌شوند. این فرآیند اشیای فرهنگی را از قدرتشان محروم می‌کند، زیرا دیگر با چشمان جدید یا در زمینه اصلی خود دیده نمی‌شوند.
مصرف تاریخ توسط سرمایه‌داری. سرمایه‌داری تمام تاریخ گذشته را در خود می‌بلعد و به تمام اشیای فرهنگی ارزش مالی می‌دهد. این فرآیند شیوه‌ها و آیین‌ها را به اشیای زیبایی‌شناختی تبدیل می‌کند و باورهای فرهنگ‌های پیشین را به سخره می‌گیرد.
4. ضدسرمایه‌داری کنایه‌آمیز سرمایه‌داری
این ضدسرمایه‌داری نمایشی نه‌تنها واقع‌گرایی سرمایه‌داری را تضعیف نمی‌کند، بلکه در واقع آن را تقویت می‌کند.
ضدسرمایه‌داری شرکتی. سرمایه‌داری اغلب احساسات ضدسرمایه‌داری را در محصولات خود گنجانده و فیلم‌های هالیوودی با «شرکت‌های شیطانی» را تولید می‌کند. این ضدسرمایه‌داری نمایشی واقع‌گرایی سرمایه‌داری را با انجام نارضایتی ما برای ما تقویت می‌کند و به ما اجازه می‌دهد که بدون عذاب وجدان به مصرف ادامه دهیم.
بین‌فعالی. این پدیده‌ای است که در آن محصولات فرهنگی ضدسرمایه‌داری را برای ما به نمایش می‌گذارند و به ما اجازه می‌دهند که به مشارکت در تبادل سرمایه‌داری ادامه دهیم بدون اینکه احساس گناه کنیم. این نوعی انکار است که در آن باور داریم سرمایه‌داری بد است اما همچنان به‌گونه‌ای عمل می‌کنیم که گویی این‌گونه نیست.
ارزش‌گذاری بیش از حد باور. ایدئولوژی سرمایه‌داری به باور درونی و ذهنی بیش از حد بها می‌دهد و به هزینه باورهایی که در رفتار خود نشان می‌دهیم. تا زمانی که در دل خود باور داشته باشیم که سرمایه‌داری بد است، آزادیم که به مشارکت در آن ادامه دهیم. این ساختار انکار برای عملکرد سرمایه‌داری ضروری است.
5. واقعیت در برابر واقعیت: ترک‌های سیستم
واقع‌گرایی سرمایه‌داری تنها زمانی تهدید می‌شود که نشان داده شود به‌نوعی ناسازگار یا غیرقابل‌تحمل است؛ به‌عبارت دیگر، اگر «واقع‌گرایی» ظاهری سرمایه‌داری در واقع هیچ‌چیز از این دست نباشد.
فراتر از نظم طبیعی. سیاست‌های رهایی‌بخش باید همیشه ظاهر «نظم طبیعی» را نابود کنند و آنچه به‌عنوان ضروری و اجتناب‌ناپذیر ارائه می‌شود را به‌عنوان یک تصادف محض آشکار سازند. آنچه اکنون «واقعی» نامیده می‌شود، زمانی «غیرممکن» بود و بالعکس.
واقعیت به‌عنوان غیرقابل‌نمایش. واقعیت چیزی است که هر «واقعیتی» باید سرکوب کند، یک X غیرقابل‌نمایش که تنها می‌توان آن را در ترک‌ها و ناسازگاری‌های واقعیت ظاهری مشاهده کرد. فاجعه زیست‌محیطی یکی از این واقعیت‌هاست، یک خلأ آسیب‌زا که سرمایه‌داری در تلاش است آن را جذب کند.
سلامت روان و بوروکراسی. سلامت روان و بوروکراسی دو آپوریا در واقع‌گرایی سرمایه‌داری هستند که هنوز به‌طور کامل سیاسی نشده‌اند. مشکل فزاینده استرس و گسترش بوروکراسی نشان می‌دهد که سرمایه‌داری ذاتاً ناکارآمد است و هزینه‌ای که برای به‌نظر رسیدن کارآمد پرداخت می‌شود، بسیار بالا است.
6. ناتوانی بازتابی و هیدونیسم افسرده
آن‌ها می‌دانند اوضاع بد است، اما بیشتر از آن، می‌دانند که نمی‌توانند کاری در این باره انجام دهند.
عدم مشارکت سیاسی. دانشجویان بریتانیایی امروز به‌نظر می‌رسد که از نظر سیاسی disengaged هستند، نه به‌دلیل بی‌تفاوتی یا بدبینی، بلکه به‌دلیل حس ناتوانی بازتابی. آن‌ها می‌دانند اوضاع بد است، اما همچنین می‌دانند که نمی‌توانند کاری در این باره انجام دهند. این آگاهی یک پیشگویی خودتحقق‌یافته است.
هیدونیسم افسرده. بسیاری از جوانان هیدونیسم افسرده را تجربه می‌کنند، ناتوانی در انجام هر کاری جز دنبال کردن لذت. این نتیجه موقعیت ساختاری مبهم آن‌هاست که بین نهادهای انضباطی و وضعیت جدیدشان به‌عنوان مصرف‌کننده‌ها معلق مانده‌اند.
جامعه‌های کنترلی. جامعه‌های کنترلی با استفاده از تعویق نامحدود عمل می‌کنند، جایی که نظارت خارجی با پلیس داخلی جایگزین می‌شود. این بدان معناست که کنترل تنها در صورتی کار می‌کند که شما با آن هم‌ساز باشید و منجر به نوعی «اعتیاد به کنترل» می‌شود که به خود کنترل وابسته است.
7. پسافوردیسم: انعطاف‌پذیری و ناامنی
جایی که قبلاً کارگران می‌توانستند یک مجموعه مهارت واحد را کسب کرده و انتظار پیشرفت در یک سلسله‌مراتب سازمانی سخت را داشته باشند، اکنون آن‌ها ملزم به بازآموزی دوره‌ای هستند در حالی که از نهادی به نهادی و از نقشی به نقشی دیگر می‌روند.
بدون آینده بلندمدت. پسافوردیسم با «بدون آینده بلندمدت» مشخص می‌شود، جایی که کارگران ملزم به بازآموزی دوره‌ای هستند در حالی که از شغلی به شغل دیگر می‌روند. این تأکید بر انعطاف‌پذیری فشار غیرقابل‌تحملی بر زندگی خانوادگی وارد می‌کند، زیرا ارزش‌هایی مانند تعهد و مسئولیت منسوخ شده‌اند.
سایبرنتیزه شدن کار. کار و زندگی غیرقابل‌تفکیک می‌شوند، به‌طوری که سرمایه در خواب شما نیز شما را دنبال می‌کند. زمان دیگر خطی نیست و به‌صورت بی‌نظم و به بخش‌های نقطه‌ای تقسیم می‌شود. برای عملکرد مؤثر، کارگران باید توانایی پاسخگویی به رویدادهای غیرمنتظره را توسعه دهند و در شرایط بی‌ثباتی کامل زندگی کنند.
اختلال دوقطبی. تعارض روانی درون افراد نمی‌تواند بدون تلفات باشد. بین افزایش اختلال دوقطبی و پسافوردیسم ارتباطی وجود دارد، زیرا سرمایه‌داری خود به‌طور بنیادی دوقطبی است و بین شیدایی هیجان‌زده و افسردگی نوسان می‌کند.
8. استالینیسم بازار و ضدتولید بوروکراتیک
آنچه سرمایه‌داری متاخر از استالینیسم تکرار می‌کند، همین ارزش‌گذاری نمادهای دستاورد به‌جای دستاورد واقعی است.
گسترش بوروکراتیک. با وجود بلاغت نئولیبرال‌ها درباره پایان کنترل از بالا، بوروکراسی تشدید شده و انواع جدیدی از مدیریت و تنظیمات گسترش یافته است. این نتیجه مقاومت ذاتی برخی فرآیندها و خدمات در برابر بازارسازی است.
استالینیسم بازار. سرمایه‌داری متاخر نمادهای دستاورد را به‌جای دستاورد واقعی ارزش می‌دهد و کار به‌سمت تولید و مدیریت نمایندگی‌ها به‌جای اهداف رسمی کار خود سوق داده می‌شود. این سیستمی است که در آن همه چیزهای محکم به PR ذوب می‌شوند.
دیگری بزرگ. دیگری بزرگ داستان جمعی است که هر میدان اجتماعی را پیش‌فرض می‌کند. این همه‌چیز را نمی‌داند و نادانی بنیادی آن اجازه می‌دهد که روابط عمومی عمل کند. دیگری بزرگ مصرف‌کننده PR و تبلیغات است، شخصیت مجازی که برای باور به آنچه هیچ فردی نمی‌تواند باور کند، لازم است.
9. مرکز گمشده و بی‌احساسی شرکتی
نبوغ عالی کافکا این بود که به بررسی آتئولوژی منفی خاص سرمایه بپردازد: مرکز گمشده است، اما ما نمی‌توانیم از جستجوی آن یا فرض آن دست برداریم.
مرکززدایی سرمایه‌داری. نزدیک‌ترین تجربه‌ای که اکثر ما به مرکززدایی سرمایه‌داری داریم، مواجهه با مرکز تماس است. این تجربه پدیده‌شناسی سیاسی سرمایه‌داری متاخر را تقطیر می‌کند: خستگی، ناامیدی و خشم ناتوان.
بوروکراسی کافکایی. بررسی کافکا از بوروکراسی محدود به استبداد نیست؛ بلکه به بوروکراسی غیرمتمرکز و استالینیستی بازار سرمایه‌داری متاخر نیز بسیار مرتبط است. مرکز گمشده است، اما ما نمی‌توانیم از جستجوی آن یا فرض آن دست برداریم.
بی‌احساسی شرکتی. مشکل این است که مدل مسئولیت فردی که توسط اکثر نسخه‌های اخلاق فرض می‌شود، تأثیری بر رفتار سرمایه یا شرکت‌ها ندارد. علل فاجعه‌های زیست‌محیطی و دیگر بحران‌های جهانی ساختارهای غیرشخصی هستند، نه بازیگران فردی.
10. پدرسالاری بدون پدر: راه‌حل‌های اسپینوزایی
یک سوپرنانی مارکسیستی البته از حل مشکلات خانواده‌های فردی دور می‌شود تا به علل ساختاری که همان اثر تکراری را تولید می‌کنند، بپردازد.
شکست پدر. سرمایه‌داری متاخر با شکست عملکرد پدر مشخص می‌شود، به‌طوری که والدین اغلب در ارائه راهنمایی و ساختار لازم برای فرزندان خود ناکام می‌مانند. این به‌دلیل نیاز فزاینده‌ای است که هر دو والد کار کنند و تأکید فرهنگی بر لذت است.
اخلاق اسپینوزایی. رد دیانت‌مداری اسپینوزا به نفع اخلاقی مبتنی بر مفهوم سلامت، به مهندسی عاطفی بی‌اخلاق سرمایه‌داری متاخر مرتبط است. آزادی، آن‌طور که اسپینوزا نشان می‌دهد، چیزی است که تنها زمانی می‌توان به آن دست یافت که بتوانیم علل واقعی اعمال خود را درک کنیم.
فراتر از هیدونیسم. در حالی که سرمایه‌داری متاخر بسیاری از دستورات خود را از طریق استدلال به سلامت بیان می‌کند، اغلب یک مدل کاهش‌دهنده و هیدونیک را ترویج می‌کند که «خوب احساس کردن و خوب به نظر رسیدن» را بر سلامت روان و توسعه فکری اولویت می‌دهد. یک پدرسالاری واقعی بدون پدر باید فراتر از این دیدگاه محدود حرکت کند.
آخرین به‌روزرسانی::
نقد و بررسی
کتاب واقع‌گرایی سرمایه‌داری نظرات متفاوتی را به خود جلب کرده است، به‌طوری‌که بسیاری از تحلیل مختصر و در عین حال تأمل‌برانگیز فیشر در مورد تأثیر گسترده سرمایه‌داری نوین قدردانی می‌کنند. خوانندگان به ارجاعات فرهنگی و بینش‌های او در موضوعاتی مانند سلامت روان و بوروکراسی توجه دارند. برخی از نویسندگی کتاب به‌عنوان متراکم و پر از اصطلاحات تخصصی یاد می‌کنند، در حالی که دیگران آن را قابل دسترس می‌دانند. منتقدان به جنبه‌های قدیمی کتاب و کمبود راه‌حل‌های مشخص اشاره می‌کنند. به‌طور کلی، این اثر به‌عنوان یک کار مهم برای درک جامعه سرمایه‌داری معاصر شناخته می‌شود، هرچند لحن بدبینانه و تعمیم‌های گاه‌به‌گاه آن مورد بحث و جدل قرار دارد.
