نکات کلیدی
1. احساسات کودکان را بپذیرید تا به آن‌ها در پردازش عواطف کمک کنید
گاهی اوقات یک فعالیت فیزیکی می‌تواند به کاهش برخی از احساسات دردناک کمک کند.
پذیرش احساسات بسیار مهم است. وقتی والدین احساسات کودک را بدون قضاوت می‌پذیرند، به کودک کمک می‌کند تا آن احساسات را پردازش کرده و به جلو حرکت کند. این به معنای موافقت با رفتار نادرست نیست، بلکه فقط شناسایی احساسات زیرین است.
راه‌های عملی برای پذیرش احساسات:
- با دقت گوش دهید بدون اینکه قطع کنید
- آنچه را که می‌شنوید بازتاب دهید ("به نظر می‌رسد ناامید شده‌ای")
- احساس را نام ببرید ("این باید ناامیدکننده باشد")
- از نادیده گرفتن احساسات خودداری کنید ("این مسئله مهمی نیست")
- آرزوهای کودک را در خیال بیان کنید ("کاش می‌توانستم این را برایت انجام دهم")
پذیرش احساسات اغلب شدت عواطف را کاهش می‌دهد و به کودک اجازه می‌دهد آرام شود. وقتی آرام شد، بهتر می‌تواند مشکلات را حل کند و راه‌حل‌های سازنده پیدا کند.
2. از تحسین توصیفی برای تقویت عزت نفس و تشویق رفتار مثبت استفاده کنید
بزرگسال توصیف می‌کند و کودک واقعاً خود را تحسین می‌کند.
تحسین توصیفی قدرتمند است. به جای استفاده از تحسین مبهم مانند "کار خوب"، به طور خاص آنچه را که می‌بینید و قابل تحسین است توصیف کنید. این به کودکان کمک می‌کند تا نقاط قوت و دستاوردهای خود را بشناسند.
نمونه‌هایی از تحسین توصیفی:
- "می‌بینم که همه اسباب‌بازی‌هایت را بدون اینکه کسی بگوید جمع کردی. این نشان‌دهنده مسئولیت‌پذیری واقعی است."
- "روی آن مسئله ریاضی کار کردی تا حلش کنی. این پشتکار است!"
- "داستانت توصیفات زنده‌ای دارد - می‌توانم صحنه را در ذهنم تصور کنم."
تحسین توصیفی کودکان را تشویق می‌کند تا رفتارهای مثبت را ادامه دهند و به آن‌ها کمک می‌کند حس قابلیت‌های خود را درونی کنند. این تحسین به دلیل خاص و اصیل بودن، معنادارتر از تحسین عمومی است.
3. با ارائه انتخاب‌ها همکاری را جلب کنید و از کشمکش‌های قدرت بکاهید
گاهی اوقات فقط داشتن کسی که بفهمد چقدر چیزی را می‌خواهید، واقعیت را آسان‌تر می‌کند.
انتخاب‌ها به کودکان قدرت می‌دهند. وقتی کودکان احساس کنند که کنترل دارند، بیشتر احتمال دارد که همکاری کنند. ارائه انتخاب‌های محدود به والدین اجازه می‌دهد تا مرزها را تعیین کنند و در عین حال به کودک حس استقلال بدهند.
نمونه‌هایی از ارائه انتخاب‌ها:
- "دوست داری قبل یا بعد از مسواک زدن پیژامه‌ات را بپوشی؟"
- "می‌خواهی اتاقت را الان تمیز کنی یا بعد از ناهار؟"
- "امروز پیاده به مدرسه برویم یا با دوچرخه؟"
کلید این است که فقط انتخاب‌هایی را ارائه دهید که با آن‌ها راحت هستید. این روش کشمکش‌های قدرت را کاهش می‌دهد و به کودکان کمک می‌کند مهارت‌های تصمیم‌گیری را یاد بگیرند. حتی انتخاب‌های کوچک می‌توانند تفاوت بزرگی در تمایل کودک به همکاری ایجاد کنند.
4. با همکاری در حل مسئله راه‌حل‌های مورد توافق دو طرف پیدا کنید
با هم راه‌حل‌هایی پیدا خواهیم کرد که به نیازهای هر دو نفر به عنوان افراد احترام بگذارد.
حل مسئله به صورت مشارکتی مهارت‌ها را می‌سازد. وقتی والدین و کودکان با هم برای یافتن راه‌حل‌ها کار می‌کنند، تفکر انتقادی و حل تعارض را آموزش می‌دهد. این روش از تنبیه دور می‌شود و به سمت یافتن راه‌حل‌های برد-برد حرکت می‌کند.
مراحل حل مسئله:
- مشکل را شناسایی کنید
- بدون قضاوت راه‌حل‌های ممکن را مطرح کنید
- ایده‌ها را با هم ارزیابی کنید
- یک راه‌حل را برای امتحان انتخاب کنید
- برنامه را اجرا کنید
- پیگیری کنید تا ببینید چگونه کار می‌کند
این فرآیند به نظر کودک احترام می‌گذارد و به او کمک می‌کند تا مشکلات را به صورت سازنده حل کند. همچنین رابطه والدین و کودک را با کار به عنوان یک تیم تقویت می‌کند.
5. با اجازه دادن به کودکان برای تصمیم‌گیری‌های متناسب با سن، استقلال را تشویق کنید
بیایید درک کنیم که امتیاز بودن با کودکان یک هدیه بزرگ است.
پرورش استقلال بسیار مهم است. اجازه دادن به کودکان برای تصمیم‌گیری‌های متناسب با سن به آن‌ها کمک می‌کند تا اعتماد به نفس پیدا کنند و از اشتباهات خود بیاموزند. والدین می‌توانند راهنمایی کنند بدون اینکه هر جنبه‌ای از زندگی کودک را کنترل کنند.
راه‌های تشویق استقلال:
- اجازه دهید کودکان لباس‌های خود را انتخاب کنند (در حد معقول)
- اجازه دهید ناهار یا کوله‌پشتی خود را بسته‌بندی کنند
- آن‌ها را تشویق کنید تا قبل از دخالت، راه‌حل‌هایی برای مشکلات خود پیدا کنند
- به آن‌ها مسئولیت‌هایی در خانه بدهید
- اجازه دهید وقتی ایمن است، عواقب طبیعی انتخاب‌های خود را تجربه کنند
تشویق استقلال به معنای رها کردن کودکان برای تصمیم‌گیری‌های تنها نیست. این به معنای فراهم کردن محیطی حمایتی است که در آن بتوانند به تدریج مسئولیت بیشتری بپذیرند و از تجربه بیاموزند.
6. احساسات خود را بیان کنید و انتظارات واضحی تعیین کنید به جای تنبیه
ما می‌خواهیم راهی پیدا کنیم تا ناراحتی یا عصبانیت خود را بدون آسیب رساندن بیان کنیم.
تنبیه اغلب نتیجه معکوس دارد. به جای آموزش به کودکان برای رفتار بهتر، اغلب منجر به کینه، شورش یا رفتار مخفیانه می‌شود. بیان واضح احساسات خود و تعیین انتظارات مؤثرتر است.
جایگزین‌های تنبیه:
- احساسات خود را بیان کنید ("من ناراحت می‌شوم وقتی...")
- اطلاعات بدهید ("حوله‌های خیس می‌توانند به کف چوبی آسیب بزنند")
- آنچه باید انجام شود را توصیف کنید ("اسباب‌بازی‌ها باید جمع شوند")
- انتخابی ارائه دهید ("می‌توانی صدایت را پایین بیاوری یا بیرون بروی تا فریاد بزنی")
- اقدام به حل مشکل کنید ("مداد رنگی‌ها را کنار می‌گذارم تا زمانی که بتوانیم با آن‌ها به درستی استفاده کنیم")
این روش به کودکان می‌آموزد که چگونه اعمالشان بر دیگران تأثیر می‌گذارد و مسئولیت حل مشکلات را بر عهده بگیرند، به جای اینکه فقط از تنبیه اجتناب کنند.
7. ارتباط محترمانه را مدل‌سازی کنید تا به کودکان بیاموزید چگونه به طور مثبت تعامل کنند
ما می‌خواهیم چرخه گفتار غیرمفید که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده است را بشکنیم.
کودکان با مثال یاد می‌گیرند. نحوه ارتباط والدین با کودکان و دیگران به مدل ارتباطی کودکان تبدیل می‌شود. با استفاده از زبان محترمانه حتی در زمان ناراحتی، والدین مهارت‌های اجتماعی ارزشمندی را آموزش می‌دهند.
عناصر کلیدی ارتباط محترمانه:
- از جملات "من" به جای اتهامات استفاده کنید
- مشکل را بدون حمله به شخص توصیف کنید
- به طور فعال گوش دهید بدون اینکه قطع کنید
- دیدگاه شخص دیگر را بپذیرید
- بر راه‌حل‌ها تمرکز کنید نه سرزنش
وقتی والدین به طور مداوم ارتباط محترمانه را مدل‌سازی می‌کنند، کودکان یاد می‌گیرند که چگونه به طور مؤثر خود را بیان کنند و تعارضات را به صورت مسالمت‌آمیز حل کنند.
8. از بازیگوشی و طنز برای کاهش تنش و انگیزه همکاری استفاده کنید
کودکان بازی را دوست دارند. روز می‌تواند با تمام کارهایی که باید انجام دهند، بسیار غم‌انگیز شود.
بازیگوشی می‌تواند لحظات دشوار را تغییر دهد. استفاده از طنز و تخیل می‌تواند یک نبرد بالقوه را به یک تعامل سرگرم‌کننده تبدیل کند. این روش می‌تواند کودکان را بدون احساس اجبار به همکاری ترغیب کند.
نمونه‌هایی از رویکردهای بازیگوشانه:
- اشیاء بی‌جان را به صحبت وادارید ("مسواک احساس تنهایی می‌کند!")
- از صداها یا لهجه‌های خنده‌دار استفاده کنید
- کارها را به بازی تبدیل کنید ("ببینیم چقدر سریع می‌توانیم تمیز کنیم")
- عمداً احمقانه رفتار کنید ("باید به ماشین بپریم یا بپریم؟")
بازیگوشی به معنای جدی نگرفتن مسائل نیست. این یک ابزار برای سبک کردن فضا و لذت‌بخش‌تر کردن کارهای روزمره برای والدین و کودک است.
9. با نوشتن یادداشت‌ها به طور مؤثر و بدون رویارویی ارتباط برقرار کنید
گاهی اوقات هیچ چیزی که می‌گوییم به اندازه کلمه نوشته شده مؤثر نیست.
پیام‌های نوشتاری می‌توانند قدرتمند باشند. یادداشت‌ها امکان ارتباط واضح را بدون بار احساسی که ممکن است با رویارویی‌های رو در رو همراه باشد، فراهم می‌کنند. آن‌ها به کودک زمان می‌دهند تا پیام را پردازش کند بدون اینکه احساس فشار کند.
استفاده‌های مؤثر از یادداشت‌ها:
- یادآوری قوانین یا انتظارات
- ابراز قدردانی
- درخواست کمک یا تغییر رفتار
- تشویق یا حمایت
یادداشت‌ها می‌توانند به ویژه برای موضوعات حساس یا زمانی که احساسات بالا هستند، مفید باشند. آن‌ها راهی برای ارتباط واضح بدون وارد شدن به بحث‌ها فراهم می‌کنند.
10. به کودکان کمک کنید تا خود را در نقش‌های جدید و مثبت ببینند
هرگز قدرت کلمات خود را بر زندگی یک جوان دست کم نگیرید!
کودکان اغلب به برچسب‌ها عمل می‌کنند. وقتی کودکان به طور مداوم به عنوان "مشکل‌ساز" یا "خجالتی" دیده می‌شوند، تمایل دارند که آن انتظارات را برآورده کنند. والدین می‌توانند به کودکان کمک کنند تا از نقش‌های محدودکننده رها شوند با برجسته کردن آگاهانه ویژگی‌ها و پتانسیل‌های مثبت آن‌ها.
استراتژی‌هایی برای تشویق نقش‌های مثبت:
- نقاط قوت و توانایی‌های خاص را نشان دهید
- فرصت‌هایی برای موفقیت در زمینه‌های جدید ایجاد کنید
- از برچسب‌های منفی، حتی به شوخی، خودداری کنید
- داستان‌هایی از زمان‌هایی که کودک ویژگی‌های مثبت نشان داده است، به اشتراک بگذارید
- اعتماد به توانایی کودک برای رشد و تغییر را ابراز کنید
با نشان دادن مداوم یک دیدگاه مثبت‌تر از خود به کودکان، والدین می‌توانند به آن‌ها کمک کنند تا اعتماد به نفس پیدا کنند و حس خود را از آنچه ممکن است گسترش دهند.
آخرین به‌روزرسانی::
FAQ
What's How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk about?
- Focus on Communication: The book emphasizes effective communication strategies between parents and children to foster understanding and cooperation.
- Emotional Validation: It teaches parents to acknowledge and validate children's feelings, which is crucial for their emotional development.
- Practical Techniques: The authors provide practical techniques and exercises that parents can implement to improve their interactions with their children.
Why should I read How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk?
- Expert Insights: Written by Adele Faber and Elaine Mazlish, the book is based on years of experience in child psychology and communication.
- Proven Methods: The techniques presented have been tested in workshops and have helped thousands of parents improve their relationships with their children.
- Empowerment for Parents: It empowers parents with tools to handle everyday challenges, making parenting less stressful and more rewarding.
What are the key takeaways of How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk?
- Helping Children with Feelings: Emphasizes the importance of helping children deal with their feelings by listening and acknowledging their emotions.
- Engaging Cooperation: Provides strategies for engaging children's cooperation without resorting to punishment, fostering a more harmonious family environment.
- Encouraging Autonomy: Stresses the importance of encouraging children's independence and decision-making skills, allowing them to grow into self-reliant individuals.
What is descriptive praise, and how is it used in How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk?
- Definition of Descriptive Praise: Involves describing what you see and feel about a child's behavior rather than using general terms like "good" or "bad."
- Example of Use: Instead of saying, "You're a great artist," a parent might say, "I love how you used so many colors in your drawing."
- Impact on Self-Esteem: Helps build a child's self-esteem by providing them with a clearer understanding of their strengths and abilities.
How does How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk suggest helping children deal with their feelings?
- Listen with Attention: Parents are encouraged to listen attentively to their children, showing that they value their feelings and experiences.
- Acknowledge Feelings: Recommends acknowledging children's feelings with simple affirmations like "Oh" or "I see," which invites them to express themselves further.
- Give Feelings a Name: By naming the feelings children express, parents help them understand and articulate their emotions better.
How can I engage my child's cooperation according to How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk?
- Use Descriptive Statements: Instead of commands, use descriptive statements to express your feelings and the situation.
- Offer Choices: Providing choices can empower children and encourage cooperation.
- Acknowledge Their Feelings: Recognizing and validating your child's feelings can help them feel understood and more willing to cooperate.
What are some alternatives to punishment discussed in How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk?
- Express Strong Disapproval: Parents can express their feelings strongly without attacking the child's character.
- State Expectations: Clearly stating what is expected of the child helps them understand the boundaries without feeling punished.
- Show How to Make Amends: Instead of punishing, guide children on how to rectify their mistakes, fostering a sense of responsibility.
How does How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk suggest handling a child's anger?
- Acknowledge Their Anger: Emphasizes the importance of acknowledging a child's anger without dismissing it.
- Encourage Expression: Encourage children to express their feelings verbally rather than through actions.
- Redirect Their Energy: Help them find constructive ways to deal with their anger, such as physical activity or creative expression.
How can I help my child develop autonomy according to How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk?
- Offer Choices: Allow your child to make choices in their daily activities, which fosters independence.
- Encourage Problem-Solving: Involve them in problem-solving discussions, allowing them to contribute ideas and solutions.
- Respect Their Readiness: Understand that children will develop autonomy at their own pace.
What are some effective communication techniques from How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk?
- Descriptive Communication: Instead of using evaluative language, parents should describe what they see or feel.
- Empathic Responses: Using empathic language helps children feel understood and supported.
- Encouraging Self-Reflection: Asking children open-ended questions encourages them to think critically about their feelings and actions.
What are the best quotes from How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk and what do they mean?
- “All we are given is possibilities—to make ourselves one thing or another.”: Emphasizes the importance of choices in shaping our identities and behaviors.
- “When kids feel right, they’ll behave right.”: Highlights the connection between emotional well-being and behavior.
- “I can see how angry you are at your brother. Tell him what you want with words, not fists.”: Focuses on teaching children to express their emotions constructively.
How does How to Talk So Kids Will Listen and Listen So Kids Will Talk address the issue of self-esteem in children?
- Building Self-Worth: Argues that children’s self-esteem is built through positive interactions, where they feel heard and valued.
- Descriptive Praise: By using descriptive praise, children learn to appreciate their own abilities and strengths.
- Encouraging Independence: Allowing children to make choices and solve problems independently helps them develop confidence in their abilities and decisions.
نقد و بررسی
کتاب چگونه با کودکان صحبت کنیم تا گوش دهند و چگونه گوش کنیم تا کودکان صحبت کنند به‌طور کلی نقدهای مثبتی برای ارائه‌ی راهکارهای عملی در ارتباط با کودکان دریافت می‌کند. خوانندگان از تکنیک‌های قابل‌فهم، مثال‌های واقعی و تمرکز بر والدگری محترمانه‌ی آن قدردانی می‌کنند. بسیاری این کتاب را برای بهبود روابط با کودکان و تقویت استقلال آن‌ها مفید می‌دانند. برخی منتقدان معتقدند که توصیه‌های کتاب قدیمی یا غیرواقعی است، در حالی که دیگران آن را منبعی بی‌زمان برای والدگری می‌دانند. تأکید کتاب بر شناخت احساسات، اجتناب از تنبیه و تشویق به همکاری با بسیاری از والدینی که به دنبال جایگزین‌هایی برای روش‌های انضباطی سنتی هستند، هم‌خوانی دارد.
Similar Books
