The Wonder of Being

1. زندگی رقصی از ظواهر در لحظه‌ی حال است

این همه چیزی است که وجود دارد – چه پیام مرگباری برای جوینده!

آگاهی از لحظه‌ی حال. زندگی به عنوان جریانی پیوسته از تجربیاتی که در اینجا و اکنون به وجود می‌آیند، گشوده می‌شود. تمایل ما به چنگ زدن به پایداری، توهم یک خود جداگانه را که در طول زمان حرکت می‌کند، ایجاد می‌کند. در واقعیت، تنها رقص همیشه در حال تغییر ظواهر وجود دارد:

• دیدنی‌ها، صداها، احساسات، افکار و عواطف به طور مداوم به وجود می‌آیند و از بین می‌روند
• هر لحظه کاملاً جدید و بی‌سابقه است
• حال تنها چیزی است که واقعاً وجود دارد - گذشته و آینده ساختارهای ذهنی هستند

با رها کردن وابستگی‌مان به داستان‌های گذشته و آینده، می‌توانیم به طور کامل در زنده بودن این لحظه زندگی کنیم. این تغییر ساده اما عمیق در دیدگاه، آزادی و کمال ذاتی که همیشه در اینجا وجود دارد را آشکار می‌کند.

2. جستجوی روشن‌بینی جدایی را تداوم می‌بخشد

جستجو نشان می‌دهد که چیزی برای یافتن وجود دارد و کسی برای یافتن آن.

جستجو توهم را تقویت می‌کند. خود عمل جستجوی روشن‌بینی یا بیداری، حس یک خود جداگانه که چیزی کم دارد را ایجاد و حفظ می‌کند. این توهم اصلی را که آزادی و کمال در جایی دیگر است، تداوم می‌بخشد، به جای اینکه کمال ذاتی‌مان را بشناسیم:

• جستجوی معنوی اغلب به شکل دیگری از ارضای نفس تبدیل می‌شود
• باورها درباره‌ی روشن‌بینی آینده، آزادی حال را پنهان می‌کنند
• جوینده همان جستجو شده است - هیچ خود جداگانه‌ای برای آزاد شدن وجود ندارد

آزادی واقعی از دیدن توهم جوینده ناشی می‌شود، نه از دستیابی به حالت یا تجربه‌ای خاص. وقتی جستجو از بین می‌رود، آنچه باقی می‌ماند شگفتی ساده‌ی بودن است.

3. درد و رنج از مقاومت در برابر آنچه هست ناشی می‌شود

درد مشکل نیست: من مشکل هستم.

پذیرش تجربه را دگرگون می‌کند. درد جسمی و عاطفی جنبه‌های اجتناب‌ناپذیر زندگی انسانی هستند، اما رنج از مقاومت ذهنی ما در برابر درد و تلاش‌های ما برای فرار از تجربه‌ی حال ناشی می‌شود. با اجازه دادن کامل به آنچه هست، بدون تلاش برای تغییر یا فرار از آن، آزادی عمیقی را کشف می‌کنیم:

• درد یک حس است؛ رنج واکنش ذهنی ما به درد است
• مقاومت یک "من" خیالی که رنج می‌برد را ایجاد می‌کند
• پذیرش درد رنج‌برنده را حل می‌کند و آگاهی فراخ را آشکار می‌کند

این پذیرش رادیکال به معنای انفعال نیست، بلکه به معنای باز بودن عمیق به زندگی همان‌طور که گشوده می‌شود است. از این فضای اجازه دادن، عمل خردمندانه و دلسوزانه می‌تواند به طور طبیعی بروز کند.

4. مرگ آزادی نهایی از توهم خود است

به چهره‌ی مرگ نگاه کردن و بر زمین افتادن و خندیدن، این روشن‌بینی است.

پذیرش ناپایداری. ترس ما از مرگ از شناسایی‌مان با یک خود جداگانه ناشی می‌شود که باور داریم از بین خواهد رفت. به طور پارادوکسیکال، مواجهه‌ی کامل با واقعیت مرگ‌پذیری‌مان می‌تواند ما را از این توهم اصلی آزاد کند:

• مرگ پایان داستان شخصی است، نه آگاهی
• شناخت طبیعت اساسی‌مان به عنوان حضور بی‌زمان ما را از ترس آزاد می‌کند
• پذیرش ناپایداری به ما اجازه می‌دهد به طور کامل زندگی کنیم و عشق بورزیم

با یادآوری مداوم اجتناب‌ناپذیری مرگ، از نگرانی‌های کوچک‌مان آزاد می‌شویم و به ارزشمندی هر لحظه بیدار می‌شویم. این مواجهه‌ی نزدیک با مرگ‌پذیری‌مان جوهر بی‌مرگ طبیعت واقعی‌مان را آشکار می‌کند.

5. عشق واقعی مرزهای بین خود و دیگران را حل می‌کند

به طور کامل عشق ورزیدن، با تمام قلب عشق ورزیدن، به معنای عشق ورزیدن فراتر از همه مرزها، همه دوگانگی‌ها، همه تصورات درست و غلط، خوب و بد، این و آن، تو و من است.

باز بودن بی‌قید و شرط. عشق واقعی زمانی به وجود می‌آید که عدم جدایی اساسی‌مان از دیگران و از خود زندگی را بشناسیم. این عشق از ترجیح شخصی یا وابستگی فراتر می‌رود و نزدیکی ذاتی همه‌ی تجربه‌ها را آشکار می‌کند:

• عشق چیزی نیست که انجام دهیم، بلکه چیزی است که هستیم
• نزدیکی واقعی مرزهای خیالی بین خود و دیگران را حل می‌کند
• عشق بی‌قید و شرط حتی احساسات و تجربیات دشوار را نیز شامل می‌شود

این عشق همه‌جانبه حالت طبیعی ماست وقتی که تلاش‌های‌مان برای چنگ زدن یا مالکیت تجربه را رها می‌کنیم. این عشق به صورت مهربانی و مراقبت عمیق برای همه‌ی زندگی، از جمله مبارزات و نقص‌های خودمان، ظاهر می‌شود.

6. آزادی در پذیرش خلأ در قلب وجود یافت می‌شود

همه چیز خالی است، همان‌طور که بودایی‌ها همیشه می‌دانستند. من هیچ مبنایی برای هیچ چیز نمی‌یابم، هیچ چیزی که بر آن بتوان ایستاد.

آرامش در بی‌پایگی. در هسته‌ی وجودمان یک خلأ یا تهی وسیع وجود دارد که معمولاً سعی می‌کنیم از آن اجتناب کنیم یا پر کنیم. به طور پارادوکسیکال، پذیرش این بی‌پایگی طبیعت واقعی‌مان به عنوان آگاهی بی‌مرز را آشکار می‌کند:

• همه‌ی اشکال و تجربیات از تهی به وجود می‌آیند و به آن بازمی‌گردند
• خلأ تنها نیستی نیست، بلکه پر از پتانسیل بی‌نهایت است
• آرامش در ندانستن ما را به راز وجود باز می‌کند

با رها کردن تلاش‌های‌مان برای یافتن پایه‌ی محکم یا پاسخ‌های نهایی، آرامش و آزادی عمیقی را کشف می‌کنیم. این تهی از کمال زندگی جدا نیست و به مشارکت خودجوش و شاد در رقص وجود اجازه می‌دهد.

7. بیداری شناخت نزدیکی تجربه‌ی عادی است

این پیام واقعاً درباره‌ی زندگی در لحظه است! این لحظه همه‌ی چیزی است که وجود دارد! این همه‌ی چیزی است که داریم! این می‌تواند آخرین لحظه‌ی شما باشد!

پذیرش عادی. بیداری معنوی درباره‌ی دستیابی به حالت‌ها یا تجربیات خاص نیست، بلکه شناخت شگفتی و کمال ذاتی زندگی عادی است. این تغییر در دیدگاه، مقدس بودن هر لحظه را آشکار می‌کند:

• روشن‌بینی نوشیدن یک فنجان چای یا شستن ظرف‌ها است
• فوق‌العاده در جزئیات کاملاً عادی زندگی یافت می‌شود
• هر تجربه‌ای یک بیان منحصر به فرد و بی‌سابقه از کل است

با زندگی کامل در تجربه‌ی فوری‌مان بدون جستجوی چیزی فراتر از آن، نزدیکی و زنده‌بودنی که همیشه در اینجا وجود دارد را کشف می‌کنیم. این شناخت مرز خیالی بین مقدس و دنیوی را حل می‌کند و همه‌ی زندگی را به عنوان یک گشایش معجزه‌آسا آشکار می‌کند.

آخرین به‌روزرسانی:: November 18, 2024