Aggression in Play Therapy

1. پرخاشگری در بازی‌درمانی دریچه‌ای به دنیای درونی کودک است

کودکان دنیای درونی خود را بر روی اسباب‌بازی‌ها و درمانگر منعکس می‌کنند و به این ترتیب تجربه‌ای از احساسات خود را به نمایش می‌گذارند.

این نمایش، تروما را آشکار می‌کند. هنگامی که کودکان درگیر بازی‌های پرخاشگرانه می‌شوند، صرفاً در حال بدرفتاری یا نافرمانی نیستند. بلکه، آن‌ها از طریق اعمال و انتخاب‌های خود در اتاق بازی، ادراکات، تجربیات و تروماهای حل‌نشده خود را بیان می‌کنند. این "نمایش" به درمانگران امکان می‌دهد تا به بینش‌های ارزشمندی از چشم‌انداز احساسی کودک دست یابند.

درک سیستم عصبی. بازی پرخاشگرانه اغلب نشان‌دهنده‌ی یک سیستم عصبی نامتعادل است، به‌ویژه:

• فعال‌سازی سمپاتیک (پاسخ جنگ/گریز)
• فعال‌سازی پاراسمپاتیک پشتی (پاسخ انجماد/فروپاشی)

با شناخت این حالات، درمانگران می‌توانند رفتار کودک را بهتر تفسیر کرده و مداخلات خود را به‌طور مناسب تنظیم کنند. هدف این نیست که پرخاشگری را سرکوب کنند، بلکه کمک به کودکان برای ادغام این تجربیات و احساسات شدید در محیطی امن و کنترل‌شده است.

2. درمانگران باید خود را تنظیم کنند تا به کودکان در ادغام شدت کمک کنند

شما باید خود را تنظیم کنید قبل از اینکه بتوانید به یک کودک در تنظیم کمک کنید.

خودتنظیمی کلیدی است. درمانگران باید توانایی خود را برای حضور و تنظیم در مواجهه با بازی‌های شدید توسعه دهند. این شامل:

• تمرینات ذهن‌آگاهی
• تکنیک‌های تنفس کنترل‌شده
• آگاهی از بدن و حرکت
• نام‌گذاری و پذیرش تجربیات خود

مدل‌سازی تنظیم. با نشان دادن خودتنظیمی، درمانگران:

• سیستم نورون‌های آینه‌ای کودک را فعال می‌کنند و به آن‌ها اجازه می‌دهند از طریق مشاهده یاد بگیرند
• یک "آغوش شکمی" ایجاد می‌کنند که پنجره تحمل کودک را گسترش می‌دهد
• یک ظرف امن برای کودک فراهم می‌کنند تا احساسات و حس‌های چالش‌برانگیز را کشف کند

درمانگران باید تلاش کنند تا "یک پا درون و یک پا بیرون" باشند - احساس شدت بازی را تجربه کنند در حالی که همزمان در دانش اینکه این فقط بازی است، ثابت بمانند.

3. بیان اصیل و همخوانی برای درمان مؤثر ضروری است

هنگامی که درمانگران تمایلی به اصالت در اتاق بازی ندارند، ناهماهنگی آن‌ها به‌عنوان یک تهدید بالقوه در مغز کودک ثبت می‌شود.

اصالت اعتماد می‌سازد. کودکان به شدت به نشانه‌های غیرکلامی حساس هستند و می‌توانند زمانی که بزرگسالان غیرصادق هستند را حس کنند. با بیان واکنش‌های واقعی به بازی (در حالی که مرزهای حرفه‌ای را حفظ می‌کنند)، درمانگران:

• حس امنیت و اعتماد ایجاد می‌کنند
• صداقت احساسی و آسیب‌پذیری را مدل‌سازی می‌کنند
• زبانی برای کودکان فراهم می‌کنند تا تجربیات خود را بیان کنند

همخوانی ادغام را ترویج می‌کند. هنگامی که کلمات، اعمال و تجربیات درونی درمانگران همخوانی دارند، به کودکان کمک می‌کند:

• احساس دیده شدن و درک شدن واقعی کنند
• احساسات و تجربیات چالش‌برانگیز خود را ادغام کنند
• حس خود منسجم‌تری توسعه دهند

بیان اصیل به معنای از دست دادن کنترل یا غرق شدن نیست. بلکه، شامل پذیرش و تنظیم آگاهانه واکنش‌های خود در حالی که به نیازهای کودک توجه می‌کنید، است.

4. تعیین مرزها برای درمانگران است، نه کودکان

کودکان در اتاق بازی به مرزها نیاز ندارند - درمانگران نیاز دارند!

بازنگری در تعیین مرزها. به جای دیدن مرزها به‌عنوان راهی برای کنترل یا محدود کردن رفتار کودکان، درمانگران باید مرزها را تعیین کنند تا:

• پنجره تحمل خود را حفظ کنند
• حاضر و تنظیم‌شده بمانند
• به‌عنوان یک تنظیم‌کننده خارجی مؤثر برای کودک ادامه دهند

مرزهای انعطاف‌پذیر و اصیل. تعیین مرز مؤثر در بازی‌درمانی:

• نیازها و انگیزه‌های کودک را به رسمیت می‌شناسد
• انرژی را به جای خاموش کردن آن هدایت می‌کند
• از عباراتی مانند "راه دیگری را به من نشان بده" یا "نیازی به آسیب رساندن ندارم تا بفهمم" استفاده می‌کند
• از زبان شرم‌آور یا کنترل‌کننده اجتناب می‌کند

با تعیین مرزها به این شکل، درمانگران مراقبت از خود سالم و ارتباط محترمانه را مدل‌سازی می‌کنند در حالی که هنوز به کودکان اجازه می‌دهند احساسات و تجربیات چالش‌برانگیز خود را کشف و بیان کنند.

5. غرق شدن احساسی نیاز به ایجاد حس ایمنی عصبی دارد

هنگامی که کودکان به‌طور احساسی غرق می‌شوند، تنها یک وظیفه در دست است: ایجاد حس ایمنی عصبی و کمک به کودکان برای بازگشت به پنجره تحمل خود.

درک غرق شدن. غرق شدن احساسی زمانی رخ می‌دهد که سیستم عصبی کودک غرق می‌شود و منجر به:

• فعال‌سازی بیش از حد سمپاتیک (جنگ/گریز)
• فعال‌سازی پاراسمپاتیک پشتی (انجماد/فروپاشی)

در این حالات، تفکر منطقی و خودتنظیمی بسیار دشوار می‌شود.

ایجاد ایمنی. برای کمک به یک کودک غرق‌شده، درمانگران باید:

• خود را آرام و تنظیم‌شده نگه دارند
• از نشانه‌های غیرکلامی برای انتقال ایمنی استفاده کنند (مثلاً تنفس آهسته، حالت باز)
• از سخنرانی یا تلاش برای استدلال با کودک اجتناب کنند
• حضور حاوی فراهم کنند بدون اینکه تعامل را مجبور کنند

تکنیک‌های ایجاد ایمنی:

• حرکات یا صداهای ریتمیک و قابل پیش‌بینی
• ارائه راحتی فیزیکی (در صورت مناسب و استقبال)
• استفاده از صدای نرم و آرامش‌بخش
• ارائه اشیاء یا تجربیات حسی زمین‌گیر

به یاد داشته باشید که غرق شدن بخشی طبیعی از فرآیند درمانی است و می‌تواند به پیشرفت‌های قابل توجهی منجر شود وقتی که به‌طور ماهرانه‌ای مدیریت شود.

6. بازی مرگ می‌تواند برای کودکان کم‌تحریک درمانی باشد

مرگ می‌تواند نمایشی نمادین از حالت کم‌تحریک سیستم عصبی باشد.

درک بازی مرگ. برای کودکانی که بی‌حسی احساسی، جدایی یا افسردگی را تجربه می‌کنند، بازی مرگ می‌تواند عملکردهای درمانی مهمی داشته باشد:

• کاوش احساسات ناتوانی یا رهاشدگی
• پردازش تجربیات واقعی از دست دادن یا مرگ
• نمایشی نمادین از حالت کم‌تحریک عمیق سیستم عصبی

نقش درمانگر در بازی مرگ:

• حتی هنگام "بازی مرده" حاضر و تنظیم‌شده بمانید
• از تکنیک‌های تنظیم داخلی استفاده کنید (مثلاً تنفس کنترل‌شده، اسکن بدن)
• به انرژی و نیازهای کودک توجه کنید
• حضور حاوی فراهم کنید که اجازه کاوش احساسات چالش‌برانگیز را بدهد

بسیار مهم است که به یاد داشته باشید بازی مرگ ترویج مرگ واقعی یا خودآزاری نمی‌کند. بلکه، به کودکان اجازه می‌دهد تا تجربیات و احساسات دشوار را به‌طور ایمن درون ظرف درمانی کشف و ادغام کنند.

7. والدین در جلسات بازی‌درمانی پرخاشگرانه به حمایت و راهنمایی نیاز دارند

هر زمان که والدین در اتاق هستند، شما دو مراجع دارید و وظیفه شما این است که به آن‌ها بیاموزید چگونه با هم بازی و تعامل کنند.

حمایت از والدین. هنگامی که والدین بازی‌درمانی پرخاشگرانه را مشاهده یا در آن شرکت می‌کنند:

• سیستم عصبی خود آن‌ها ممکن است نامتعادل شود
• ممکن است در درک یا پذیرش بازی کودک خود دچار مشکل شوند
• به راهنمایی در مورد چگونگی پاسخ مؤثر نیاز دارند

استراتژی‌های کار با والدین:

• آن‌ها را به‌طور فعال در بازی درگیر کنید، به جای اینکه به‌طور منفعلانه مشاهده کنند
• آن‌ها را در مورد هدف و فواید بازی پرخاشگرانه آموزش دهید
• تکنیک‌های تنظیمی را به آن‌ها بیاموزید که می‌توانند در داخل و خارج از جلسات استفاده کنند
• پاسخ‌های مناسب به بازی کودک را مدل‌سازی کنید
• واکنش‌ها و احساسات خود را پس از جلسه پردازش کنید

با حمایت از والدین در طول بازی‌درمانی پرخاشگرانه، درمانگران:

• رابطه والد-کودک را تقویت می‌کنند
• اثربخشی مداخلات خارج از درمان را افزایش می‌دهند
• به ایجاد محیط خانگی تنظیم‌شده‌تر و هماهنگ‌تر کمک می‌کنند

به یاد داشته باشید که والدین ممکن است به حمایت درمانی خود نیاز داشته باشند تا واکنش‌های خود را پردازش کرده و مهارت‌های جدیدی برای پاسخ به نیازهای کودک خود توسعه دهند.

آخرین به‌روزرسانی:: November 19, 2024