The Gift of Failure

1. والدین بیش از حد مراقب، انگیزه درونی و رشد کودکان را تضعیف می‌کنند

"ما به کودکانمان یاد داده‌ایم که از شکست بترسند و با این کار، مطمئن‌ترین و واضح‌ترین مسیر موفقیت آن‌ها را مسدود کرده‌ایم."

والدین بیش از حد مراقب به رشد آسیب می‌زنند. با مداخله مداوم و حل مشکلات برای کودکانمان، آن‌ها را از تجربیات یادگیری ضروری محروم می‌کنیم. این رویکرد، هرچند با نیت خوب، به کودکان می‌آموزد که به دیگران وابسته باشند و از اشتباه کردن بترسند. در نتیجه، آن‌ها در توسعه مهارت‌های حیاتی زندگی مانند تاب‌آوری، حل مسئله و خوداتکایی دچار مشکل می‌شوند.

انگیزه درونی آسیب می‌بیند. وقتی والدین زندگی کودکانشان را بیش از حد کنترل می‌کنند، حس خودمختاری و شایستگی کودک را تضعیف می‌کنند. تحقیقات نشان می‌دهد کودکانی که والدینشان به آن‌ها اجازه می‌دهند با مشکلات دست و پنجه نرم کنند و شکست بخورند، در آموزش و رشد شخصی خود بیشتر درگیر، مشتاق و با انگیزه هستند. آن‌ها ذهنیت رشد را توسعه می‌دهند و باور دارند که توانایی‌هایشان می‌تواند از طریق تلاش و یادگیری از اشتباهات بهبود یابد.

پیامدهای بلندمدت. کودکانی که بیش از حد تحت مراقبت والدین هستند، اغلب در بزرگسالی دچار مشکل می‌شوند و فاقد مهارت‌های لازم برای مواجهه مستقل با چالش‌ها هستند. آن‌ها ممکن است در مقابله با شکست‌ها، تصمیم‌گیری و ابتکار عمل در زندگی شخصی و حرفه‌ای خود دچار مشکل شوند. با اجازه دادن به کودکان برای مواجهه و غلبه بر موانع، والدین آن‌ها را برای واقعیت‌های زندگی بزرگسالی آماده می‌کنند و عزت نفس واقعی مبتنی بر دستاوردهای واقعی را در آن‌ها پرورش می‌دهند.

2. والدین حامی خودمختاری، شایستگی و تاب‌آوری را پرورش می‌دهند

"هرچه کمتر فرزندانمان را به سمت موفقیت تحصیلی فشار دهیم، بیشتر یاد می‌گیرند."

تشویق به استقلال. والدین حامی خودمختاری به کودکان اجازه می‌دهند تصمیمات متناسب با سن خود بگیرند و مشکلات را به تنهایی حل کنند. این رویکرد به کودکان کمک می‌کند حس مالکیت بر زندگی و اعمال خود را توسعه دهند و انگیزه درونی و اعتماد به نفس را پرورش دهند.

راهنمایی ارائه دهید، نه کنترل. به جای دیکته کردن هر جنبه‌ای از زندگی کودک، والدین باید:

• انتخاب‌هایی در محدوده معقول ارائه دهند
• دلایل پشت قوانین و انتظارات را توضیح دهند
• اجازه دهند پیامدهای طبیعی برای اعمال رخ دهد
• کودکان را تشویق کنند تا راه‌حل‌های خود را برای مشکلات پیدا کنند

شایستگی را از طریق تجربه بسازید. با اجازه دادن به کودکان برای پذیرش مسئولیت‌ها و مواجهه با چالش‌ها، والدین به آن‌ها کمک می‌کنند مهارت‌های دنیای واقعی و اعتماد به نفس را توسعه دهند. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• واگذاری کارهای خانگی متناسب با سن
• اجازه دادن به کودکان برای مدیریت کارهای مدرسه و فعالیت‌های فوق برنامه خود
• تشویق به کشف علایق و فعالیت‌های جدید
• حمایت از کودکان در مواجهه با شکست‌ها و موانع، به جای جلوگیری از آن‌ها

3. شکست ابزاری ارزشمند برای توسعه مهارت‌های حل مسئله است

"شکست - از اشتباهات کوچک تا محاسبات بزرگ - بخش ضروری و حیاتی از رشد کودکان ما است."

شکست را به عنوان یادگیری بازتعریف کنید. به جای دیدن شکست به عنوان چیزی که باید به هر قیمتی از آن اجتناب کرد، والدین باید به کودکان کمک کنند آن را به عنوان فرصتی برای رشد و یادگیری ببینند. این تغییر در دیدگاه می‌تواند به کودکان کمک کند تاب‌آوری و ذهنیت رشد را توسعه دهند.

اجازه دهید پیامدهای طبیعی رخ دهد. وقتی کودکان اشتباه می‌کنند یا انتخاب‌های نادرستی دارند، از تمایل به نجات فوری آن‌ها خودداری کنید. پیامدهای طبیعی تجربیات یادگیری ارزشمندی ارائه می‌دهند که به کودکان کمک می‌کند مهارت‌های حل مسئله را توسعه دهند و روابط علت و معلول را درک کنند.

تشویق به تأمل و تحلیل. پس از یک شکست یا مانع، کودکان را در فرآیند تأمل راهنمایی کنید:

• چه چیزی اشتباه پیش رفت؟
• دفعه بعد چه کاری می‌توان انجام داد؟
• چه درس‌هایی می‌توان از این تجربه آموخت؟
• چگونه می‌توان این درس‌ها را در موقعیت‌های آینده به کار برد؟

با پرورش این رویکرد تحلیلی، والدین به کودکان کمک می‌کنند مهارت‌های تفکر انتقادی و توانایی یادگیری از تجربیات خود را توسعه دهند.

4. تلاش و فرآیند را تحسین کنید، نه توانایی‌های ذاتی یا هوش

"تو باهوشی" بسیار متفاوت است از "تو خیلی برای آن تکلیف فرانسه زحمت کشیدی؛ باید احساس خوبی داشته باشی که در آن تکلیف خوب عمل کردی."

بر رشد تمرکز کنید، نه ویژگی‌های ثابت. تحقیقات کارول دوک نشان می‌دهد که تحسین کودکان برای هوش یا توانایی‌های ذاتی آن‌ها می‌تواند در واقع انگیزه و عملکرد آن‌ها را تضعیف کند. در عوض، تحسین باید بر تلاش، استراتژی‌ها و پیشرفت متمرکز باشد.

تشویق به ذهنیت رشد. با تأکید بر اینکه توانایی‌ها می‌توانند از طریق کار سخت و پشتکار توسعه یابند، والدین به کودکان کمک می‌کنند ذهنیت رشد را توسعه دهند. این باور که آن‌ها می‌توانند از طریق تلاش بهبود یابند، منجر به تاب‌آوری بیشتر و تمایل به پذیرش چالش‌ها می‌شود.

در تحسین خاص باشید. به جای تعارفات کلی، بازخورد خاصی ارائه دهید درباره:

• استراتژی‌های استفاده شده برای حل یک مشکل
• تلاشی که برای یک کار انجام شده
• بهبودهایی که در طول زمان حاصل شده
• فرآیند یادگیری و کشف

این نوع تحسین به کودکان کمک می‌کند بفهمند چه اقداماتی و رویکردهایی منجر به موفقیت می‌شود و آن‌ها را تشویق می‌کند این رفتارها را در آینده تکرار کنند.

5. به کودکان اجازه دهید روابط اجتماعی و تعارضات خود را مدیریت کنند

"نزاع‌ها فرصت‌هایی هستند که باید ارزش‌گذاری شوند، نه شرایط اضطراری که باید مدیریت شوند."

از تمایل به مداخله خودداری کنید. وقتی کودکان با تعارضات اجتماعی مواجه می‌شوند، والدین اغلب می‌خواهند وارد عمل شوند و مشکل را حل کنند. با این حال، این موقعیت‌ها فرصت‌های ارزشمندی برای کودکان فراهم می‌کنند تا مهارت‌های اجتماعی و هوش هیجانی را توسعه دهند.

مهارت‌های حل تعارض را آموزش دهید. به جای حل تعارضات برای کودکان، به آن‌ها استراتژی‌هایی برای مدیریت اختلافات بیاموزید:

• استفاده از جملات "من" برای بیان احساسات
• گوش دادن فعال
• طوفان فکری برای راه‌حل‌ها
• سازش

تشویق به همدلی و درک دیدگاه دیگران. به کودکان کمک کنید دیدگاه‌ها و احساسات دیگران را درک کنند. این مهارت برای ایجاد روابط مثبت و پیمایش در موقعیت‌های اجتماعی در طول زندگی ضروری است.

حمایت کنید، اما نجات ندهید. آماده باشید که گوش دهید و راهنمایی ارائه دهید، اما اجازه دهید کودکان چالش‌های اجتماعی را به تنهایی حل کنند. این رویکرد به آن‌ها کمک می‌کند اعتماد به نفس در توانایی خود برای مدیریت روابط بین فردی را بسازند.

6. ورزش باید بر یادگیری و لذت تمرکز کند، نه فقط برنده شدن

"ورزش باید زمان و مکانی باشد برای تجربه ناامیدی و شکست در محیطی با ریسک کمتر، یک پنجره زمانی کوتاه برای ایجاد پایه‌ای که کودکان ما برای رشد به بزرگسالانی با شخصیت نیاز دارند."

بر رشد شخصی تأکید کنید. کودکان را تشویق کنید تا بر بهبود مهارت‌ها و عملکرد خود تمرکز کنند، نه اینکه دائماً خود را با دیگران مقایسه کنند. این رویکرد انگیزه درونی و عشق به ورزش را پرورش می‌دهد.

ارزش‌گذاری بر تلاش و روحیه ورزشی. کودکان را برای کار سخت، کار تیمی و روحیه ورزشی خوب تحسین کنید، صرف نظر از نتیجه بازی. این به ساختن شخصیت و تاب‌آوری کمک می‌کند که فراتر از ورزش گسترش می‌یابد.

اجازه دهید شکست و یادگیری رخ دهد. از تمایل به انتقاد یا تحلیل بیش از حد هر اشتباه خودداری کنید. در عوض، به کودکان کمک کنید تا در مورد آنچه می‌توانند از باخت‌ها و موانع بیاموزند، تأمل کنند. این رویکرد مهارت‌های ارزشمند زندگی مانند پشتکار و سازگاری را آموزش می‌دهد.

حفظ دیدگاه. به یاد داشته باشید که ورزش‌های جوانان باید درباره:

• توسعه مهارت‌های فیزیکی
• یادگیری کار به عنوان یک تیم
• ساختن اعتماد به نفس
• لذت بردن از فعالیت بدنی
• یادگیری نحوه مدیریت موفقیت و شکست با وقار

با حفظ این دیدگاه گسترده‌تر، والدین می‌توانند اطمینان حاصل کنند که ورزش تجربه‌ای مثبت و غنی‌کننده برای کودکانشان باقی می‌ماند.

7. دوره راهنمایی زمان مناسبی برای توسعه مهارت‌های عملکرد اجرایی است

"دوره راهنمایی نیازمند شاهکارهایی از سازماندهی، برنامه‌ریزی، مدیریت زمان و تغییرات تمرکز است که نوجوانان جوان قادر به تسلط بر آن‌ها نیستند، حداقل نه همه به یکباره."

چالش‌ها را درک کنید. دانش‌آموزان دوره راهنمایی با تغییرات فیزیکی، احساسی و شناختی قابل توجهی روبرو هستند. مغز آن‌ها هنوز در حال توسعه است، به ویژه در زمینه‌هایی که به مهارت‌های عملکرد اجرایی مانند برنامه‌ریزی، سازماندهی و خودکنترلی مربوط می‌شود.

ساختار و حمایت ارائه دهید. در حالی که تشویق به استقلال مهم است، دانش‌آموزان دوره راهنمایی هنوز به راهنمایی نیاز دارند. به آن‌ها کمک کنید سیستم‌هایی برای:

• مدیریت تکالیف و پروژه‌های بلندمدت
• سازماندهی مواد درسی
• برنامه‌ریزی زمان خود
• تعیین و کار به سمت اهداف

اجازه دهید پیامدهای طبیعی رخ دهد. وقتی دانش‌آموزان تکالیف را فراموش می‌کنند یا مهلت‌ها را از دست می‌دهند، از تمایل به نجات آن‌ها خودداری کنید. این تجربیات، هرچند ممکن است ناخوشایند باشند، درس‌های ارزشمندی در مسئولیت‌پذیری و مدیریت زمان ارائه می‌دهند.

تشویق به خوداندیشی. به دانش‌آموزان کمک کنید موفقیت‌ها و شکست‌های خود را تحلیل کنند. سوالاتی که باید پرسید:

• چه استراتژی‌هایی خوب عمل کردند؟
• دفعه بعد چه چیزی می‌تواند بهبود یابد؟
• چگونه می‌توانید برای موقعیت‌های مشابه در آینده بهتر برنامه‌ریزی کنید؟

این فرآیند به دانش‌آموزان کمک می‌کند تا فراشناخت و خودآگاهی را توسعه دهند، مهارت‌های حیاتی برای موفقیت تحصیلی و شخصی.

8. دبیرستان و دانشگاه فرصت‌هایی برای افزایش استقلال هستند

"مطمئناً، زمانی که دانش‌آموزان در دبیرستان هستند، باید کاملاً مسئول برنامه‌های خود و تعهدات و جزئیات مدرسه باشند."

به تدریج مسئولیت را افزایش دهید. با پیشرفت کودکان در دبیرستان، آن‌ها باید مسئولیت بیشتری برای آموزش و زندگی روزمره خود بپذیرند. این ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مدیریت برنامه‌ها و فعالیت‌های فوق برنامه خود
• ارتباط مستقیم با معلمان درباره نگرانی‌های تحصیلی
• تصمیم‌گیری درباره انتخاب دوره‌ها و درخواست‌های دانشگاه

تشویق به خودمدافعه. به نوجوانان بیاموزید که برای خود صحبت کنند و مشکلات خود را حل کنند. این مهارت در دانشگاه و فراتر از آن حیاتی خواهد بود.

آماده‌سازی برای استقلال دانشگاه. قبل از اینکه دانش‌آموزان به دانشگاه بروند:

• اطمینان حاصل کنید که می‌توانند مهارت‌های زندگی پایه‌ای (لباس‌شویی، بودجه‌بندی و غیره) را مدیریت کنند
• درباره نحوه مدیریت چالش‌های رایج دانشگاه صحبت کنید
• انتظارات برای ارتباط و حمایت از خانه را تعیین کنید

اجازه دهید اشتباه کنند. دانشگاه زمانی است برای جوانان تا از تصمیمات و تجربیات خود بیاموزند. از تمایل به بررسی مداوم یا حل مشکلات برای آن‌ها خودداری کنید. در عوض، شنونده و راهنمای حمایتی باشید وقتی که نیاز است.

9. تکالیف باید مسئولیت کودک باشد، نه والدین

"تکالیف کار کودک شما است، نه شما."

انتظارات واضحی تعیین کنید. روشن کنید که انجام تکالیف مسئولیت کودک است. والدین می‌توانند حمایت و منابع ارائه دهند، اما نباید کار را برای کودک انجام دهند.

محیطی مناسب ایجاد کنید. به کودکان کمک کنید یک روال منظم برای تکالیف ایجاد کنند با:

• تعیین یک منطقه مطالعه آرام و با نور مناسب
• تعیین زمان ثابت برای تکالیف
• اطمینان از در دسترس بودن لوازم ضروری

حمایت ارائه دهید، نه راه‌حل. اگر کودکی در تکالیف مشکل دارد:

• سوالات راهنما بپرسید تا به آن‌ها کمک کنید درباره مشکل فکر کنند
• آن‌ها را تشویق کنید از منابع (کتاب‌های درسی، مواد آنلاین) استفاده کنند
• پیشنهاد دهید با معلم برای توضیحات بیشتر تماس بگیرند

از تکالیف به عنوان فرصت یادگیری استفاده کنید. فراتر از محتوای تحصیلی، تکالیف می‌تواند مهارت‌های ارزشمندی مانند:

• مدیریت زمان
• سازماندهی
• خودانضباطی
• حل مسئله

را آموزش دهد. با اجازه دادن به کودکان برای مدیریت تکالیف خود، والدین به آن‌ها کمک می‌کنند این مهارت‌های حیاتی زندگی را توسعه دهند.

10. نمرات معیار ارزش یا پتانسیل کودک نیستند

"نمرات معیار ارزش فرزندان ما نیستند و اغلب حتی معیار دقیقی از توانایی آن‌ها نیستند."

بر یادگیری تمرکز کنید، نه فقط نمرات. کودکان را تشویق کنید تا به فرآیند یادگیری و توسعه مهارت‌ها بیش از صرفاً دستیابی به نمرات بالا ارزش دهند. این رویکرد انگیزه درونی و عشق به یادگیری را پرورش می‌دهد.

درک کنید که نمرات چه چیزی را نشان می‌دهند. نمرات اغلب عواملی فراتر از دانش را منعکس می‌کنند، مانند:

• توانایی پیروی از دستورالعمل‌ها
• مهارت‌های مدیریت زمان
• توانایی‌های آزمون‌گیری
• تطابق با انتظارات مدرسه

تشویق به ذهنیت رشد. به کودکان کمک کنید نمرات را به عنوان بازخوردی بر عملکرد فعلی خود ببینند، نه یک معیار ثابت از توانایی‌هایشان. درباره چگونگی بهبود و یادگیری از موفقیت‌ها و شکست‌ها صحبت کنید.

فراتر از نمرات به دنبال شاخص‌های موفقیت باشید. معیارهای دیگری از رشد و پتانسیل کودک را در نظر بگیرید:

• تلاش و پشتکار
• خلاقیت و تفکر انتقادی
• مهارت‌های اجتماعی و احساسی
• پیگیری علایق و اشتیاق‌های شخصی

با اتخاذ دیدگاهی جامع از توسعه کودک، والدین می‌توانند به کودکان خود کمک کنند عزت نفس و انگیزه‌ای بر اساس طیف گسترده‌ای از نقاط قوت و دستاوردها بسازند.

آخرین به‌روزرسانی:: September 10, 2024